فؤاد's Reviews > Hamlet

یه اعتراف می خوام بکنم:
من قبلاً از بین کارهای شکسپیر، هملت رو اصلاً دوست نداشتم. عاشق اتللو و مکبث بودم، ولی از هملت خوشم نمی اومد اصلاً و نمی دونستم چرا معروف ترین اثر شکسپیره.

همه ى اين ها، تا وقتى شنيدم "بنديكت كمبربچ" نقش هملت رو بازى كرده. قبلاً اجراى سينمايى "مل گيبسون" رو ديده بودم، و راستش چندان كمكى نكرد كه هملت رو بيشتر دوست داشته باشم. اما بنديكت كمبربچ ماجراى ديگه ايه. با سختى اين اجرا رو پيدا كردم، و: موسيقى بى نظير، طراحى لباس بى نظير، طراحى صحنه ى بى نظير، نور پردازى بى نظير... اما همه ى اين ها فقط زيورهايى عارضى بودن گرد جوهر اصلى: بازى بى نظير.

عادت شكسپير اينه كه تقريباً هيچ كدوم از حالات شخصيت ها و لحن ديالوگ ها رو نمى نويسه و همه رو واگذار كرده به كارگردان و بازيگر. كلماتش همه خشك و بى جان هستن، و يك كارگردان و بازيگر خوب نيازه تا روح درستى به اين كلمات بدمه. يكى مثل بنديكت كمبربچ كه با دم مسيحايى ش به تك تك كلمات، شخصيت متمايزى بده، روح مستقلى بده، و حالات چهره اى به نمايشنامه اضافه كنه كه مثل شارح يك كتاب قديمى، جمله به جمله شرح بده كه چطور بايد هر جمله رو فهميد.

اوايل فيلم خیلی از دیالوگ ها رو متوجه نمی شدم به خاطر نثر قديمى شكسپير، و زيرنويس هم موجود نبود. به خاطر همین رفتم ترجمه ی "م.ا به آذين" (كه اتفاقاً از مترجم هاييه كه دوست دارم نثرشون رو) از نمایشنامه رو دانلود کردم. نمايشنامه رو باز گذاشتم کنار فیلم و همزمان فیلم رو می ديدم و ترجمه رو می خوندم، و به اين ترتيب بنديكت كمبربچ دست به دست م.ا به آذين، باعث شدن هملت با دوازده پله از قعر جدولِ نمايشنامه هاى محبوب من، به جايگاه صدرنشينى صعود كنه.

آنك من: شيفته و دوستدار هملت!