°°°·.°·..·°¯°·._.· ʜᴇʟᴇɴ Ροζουλί Εωσφόρος ·._.·°¯°·.·° .·°°° ★·.·´¯`·.·★ Ⓥⓔⓡⓝⓤⓢ Ⓟⓞⓡⓣⓘⓣⓞⓡ Ⓐⓡⓒⓐⓝⓤⓢ Ταμετούρο Αμ's Reviews > Η ντάμα πίκα

Στην πλατεία της Μόσχας που φέρει το όνομά του στέκεται ακόμη ατάραχο το άγαλμα του Πούσκιν.
Κι ίσως «καθώς τις νύχτες ο σφοδρός άνεμος που φυσά αναταράζει με βία την ρεντιγκότα του ήρωος,
ο προκαλούμενος θόρυβος είναι τόσο μεγάλος, εκκωφαντικός, που στέκεται αδύνατον να κλείσει κανείς μάτι.»
(Ν. Εγγονόπουλος).

Όταν διαβάζεις ανυπέρβλητη «τέχνη» πεζογραφίας, δραματουργίας και κορυφαίας συγγραφικής τεχνικής απο έναν προνομιούχο εξόριστο ποιητή, απο μια μεγαλοφυΐα του 19ου αιώνα, τότε, σίγουρα, γνωρίζεις
εκ των προτέρων ότι διαβάζεις αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Η Ντάμα πίκα, η βασίλισσα των σπαθιών, είναι ένα νουβελάκι που αποτελεί ίσως το πιο συγκλονιστικό δείγμα της πένας του μεγάλου ρώσου συγγραφέα, του ταλαντούχου αριστοκράτη, που κυριάρχησε τον πολιτισμό της ηδονής, του έρωτα και της συνένοχης λαγνείας του παθιασμένου ποιητή, πάνω στην άγραφη πλάκα που είναι η ανθρώπινη ψυχή.

Η λογοτεχνική αφήγηση του Πούσκιν διαβάζεται ασκαρδαμυκτί ( βαρέθηκα το απνευστί, έγινε κοινότοπο πια).
Πρόκειται για μια μικρή ιστορία, αχαλίνωτης παραίσθησης με μπερδεμένα συμπλέγματα πνευματικής διαύγειας και ψυχολογικής εμμονής στα όρια της τρέλας, η οποία αλληλοαποκλείεται λογικά απο την συνύπαρξη της φανταστικής πραγματικότητας, όπου το υπερφυσικό εκδικείται με τραγικά απόλυτη επιτυχία.
Τόσο παραστατικά στοιχειωμένη απο μυσταγωγικές έξεις.που οφείλεις σχεδόν να πιστέψεις το μίγμα
της αμφίσημης ερμηνείας και να το χαρακτηρίσεις
κατά τα λεγόμενα του Ντοστογιέφσκι ως ορισμό της τέχνης.

Και κάπου εδώ, ανάμεσα στην γνήσια, άμεση, μεγαλειώδη πεζογραφία, που ξέρει να χτυπάει
τα σωστά σημεία υπεροχής σε ένα σύντομο αριστουργηματικό ανάγνωσμα, απογειώνεσαι πνευματικά και αναπέμπεις προσευχές στο βωμό
της τέχνης, της αλχημιστικής επιστήμης των σοφών, που χωρίς πολλές εξηγήσεις αναφορικά με τον ήρωα, τον πρωταγωνιστή, τους κύριους χαρακτήρες της ιστορίας μας και το υπόβαθρο τους ή τον τόπο και τον χρόνο που εγκιβωτίζει ζωές, πράξεις και φανταστικές πραγματικότητες σε διεγείρει με ανείπωτη περιέργεια για απαντήσεις που δεν θα έρθουν, που θα τις ψάξεις, χωρίς ελπίδα να τις βρεις, με το πλεονέκτημα να τις δημιουργήσεις.

Κάπου εδώ, αναγνωρίζεις το μεγαλείο της τέχνης.
Δεν γίνεται αλλιώς, διότι ξαφνικά και αναπάντεχα βρίσκεσαι στον πυρήνα της ιστορίας, πριν καλά καλά
το καταλάβεις απογειώνεσαι στην καρδιά των γεγονότων και ο πιλότος των υπερβατικών οριζόντων,
που γράφει, σε προσγειώνει εκεί που θέλει.
Σε εμπλέκει σε ένα παράδοξο και μοιραίο απόσπασμα ύπαρξης και θανάτου απο κάποια παλιά νεκρολογία, μιας αληθινά φανταστικής πραγματικότητας, όπου υπάρχει η κεντρική προσωπικότητα, μία Ντάμα πίκα,
μία βασίλισσα των σπαθιών.
Αυτή χειρίζεται και γνωρίζει μυστικά και κώδικες,
που σε εξαγνίζουν με πλούτη και μυθικούς θησαυρούς, αν πιστέψεις στην φιλοσοφική λίθο, αν μεταφέρεις τα κρυφά της τρέλας στα απόκρυφα της λογικής
και συμμετέχεις στα παιχνίδια της τράπουλας που τα διοργανώνει η θανατηφόρα συνέργεια της μοίρας
ή το άπληστο μυαλό που το νίκησαν οι εμμονές του.

Έτσι,χωρίς κόπο, με το βαθύ, απλό και μεγάλο πλεονέκτημα ο Πούσκιν σου επιτρέπει να μοιραστείς μαζί του την συνενοχή του μυστηρίου και τον οργασμό της γραφής/ανάγνωσης.

Αν και βρίσκεται ανάμεσα στον αριστοκράτες του 19ου αιώνα, η Ντάμα πίκα είναι μία απο τις παγκόσμιες ιστορίες που θα μπορούσαν να παρουσιαστούν εξίσου αποτελεσματικά και με απόλυτη ταύτιση σε οποιαδήποτε εποχή και σε οποιαδήποτε τοποθεσία.

Ναι, σίγουρα, η Ντάμα πίκα θα μπορούσε εύκολα να πρωταγωνιστεί στην αρχαία Ελλάδα, στην Κίνα του μεσαίωνα ή στο σημερινό Λας Βέγκας.



Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.