George K.'s Reviews > The Naked and the Dead

Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του Νόρμαν Μέιλερ που διαβάζω, μετά το εξαιρετικό αφήγημα "Ο αγώνας" που διάβασα και απόλαυσα τον Ιούλιο του 2017, και πραγματικά δεν έχω λόγια να εκφράσω τον θαυμασμό μου για το έπος που μόλις ολοκλήρωσα, μετά από έξι μέρες ανάγνωσης. Ειλικρινά, δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω, αυτό το βιβλίο με ταρακούνησε, με συγκλόνισε, με ξετρέλανε.

Α, νομίζω ότι βρήκα ένα καλό σημείο εκκίνησης: Το πιστεύετε ότι το βιβλίο αυτό ξεκίνησε να το γράφει ο Μέιλερ όταν ήταν είκοσι τριών ετών, και ότι το είδε να εκδίδεται στα εικοσιπέντε του; Τι οξυδέρκεια, τι πάθος, τι κυνισμό είχε ο Μέιλερ στα νιάτα του, και κατάφερε να γράψει ένα επικό μυθιστόρημα για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ομολογουμένως ένα από τα καλύτερα και πιο αυθεντικά μυθιστορήματα για τον καταραμένο αυτό πόλεμο, που γράφτηκαν ποτέ! Φυσικά, βοήθησε το γεγονός ότι ο Μέιλερ πολέμησε στις Φιλιππίνες, αλλά πόσοι εκατομμύρια άλλοι φαντάροι το έκαναν και δεν έγραψαν ούτε μια αράδα;

Τέλος πάντων, ο Μέιλερ έγραψε πολλές αράδες, αμέτρητες, γεμάτες ποιότητα και πάθος, παρουσιάζοντας τον παραλογισμό του πολέμου σε όλο του το μεγαλείο. Πρόκειται για το έργο ενός παθιασμένου ερασιτέχνη συγγραφέα που βάζει στο χαρτί όλα όσα είδε, έκανε και σκέφτηκε στον πόλεμο, χρησιμοποιώντας ως εργαλεία του ένα σωρό χαρακτήρες, από στρατηγούς και ανώτερους αξιωματικούς, μέχρι υπαξιωματικούς και απλούς φαντάρους, όλοι -ή έστω οι περισσότεροι- κομμάτια κρέατος έτοιμα για τη μηχανή του κιμά, όλοι -ή έστω οι περισσότεροι- γεμάτοι με όνειρα, σκέψεις και ιδέες για το μέλλον, που όμως βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με την παράνοια του πολέμου, καθώς επίσης με το σκοτάδι μέσα τους, τις προκαταλήψεις και την κακία που όλοι βγάζουν κάποια στιγμή ο ένας για τον άλλον.

Το πολεμικό αυτό μυθιστόρημα δεν διαθέτει ήρωες, δεν εμπνέει τον ηρωισμό, δεν εξιδανικεύει την αμερικάνικη συμμετοχή στο πολεμικό θέατρο της Ασίας και του Ειρηνικού, η όλη απεικόνιση απέχει παρασάγγας από κάθε έννοια περί ηρωισμού. Και οι χαρακτήρες -τόσοι οι αξιωματικοί όσο και οι φαντάροι- έχουν τους δικούς τους δαίμονες, τα δικά τους κόμπλεξ, απέχουν αρκετά από την εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας όταν ακούμε τη λέξη "ήρωας". Τι να πει κανείς, ο Μέιλερ ήταν ένας κυνικός, και αποτύπωσε στο χαρτί μια πραγματικότητα, όσο σκληρή και ωμή κι αν είναι.

Προφανώς, το βιβλίο δεν είναι για όλα τα γούστα, γιατί γενικά ο Μέιλερ και ο τρόπος σκέψης του δεν είναι για όλα τα γούστα. Και στο βιβλίο αυτό μερικές φορές μακρηγορεί, ξεφεύγει, γεμίζει ουσιαστικά και επίθετα τις περιγραφές και τις σκέψεις των χαρακτήρων του. Όμως το βιβλίο δεν με κούρασε σε κανένα, μα κανένα σημείο του. Όταν το άφηνα για κάνω κάτι άλλο, ανυπομονούσα να το ξαναπιάσω στα χέρια μου. Ναι, μου φάνηκε πολύ εθιστικό και εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο για τον όγκο και τη θεματολογία του. Και, βέβαια, η γραφή και ο τρόπος παρουσίασης της ιστορίας και των χαρακτήρων του (με πολλά flashbacks στο παρελθόν μερικών εξ αυτών) ταίριαξαν απόλυτα με τα δικά μου γούστα. Απόλυτο δεκάρι για μένα.