Estáu d'ánimu
| Estáu d'ánimu | |
|---|---|
|
procesu mental y moral (es) | |
L'estáu d'ánimu ye una actitú o disposición emocional nun momentu determináu. Nun ye una situación emocional transitoria. Ye un estáu, una forma de permanecer, de tar, que la so duración ye enllargada y destiñe sobre'l restu del mundu psíquicu. Estremar de les emociones en que ye menos específicu, menos intensu, más duraderu y menos dau a ser activáu por un determináu estímulu o eventu.[1][2][3]
Los estaos d'ánimu suelen tener una determinada valencia o lo que ye lo mesmo, suelse falar de bon y de mal estáu d'ánimu; activáu o ablayáu. A diferencia de les emociones, como'l mieu o la sorpresa, un estáu d'ánimu puede durar hores o díes. Cuando esta valencia caltiénse davezu o ye la que predomina a lo llargo del tiempu, fálase entós d'humor dominante o estáu fundamental d'ánimu.
L'estáu d'ánimu sufre oscilaciones a lo llargo del tiempu. Cuando asocede dientro d'unes llendes que nun xeneren dificultaes a la persona, denominar eutimia. Cuando ye anormalmente baxu llámase depresión. Cuando ye anormalmente alto llámase hipomanía o zuna. L'alternanza de fases de depresión con fases de zuna llámase trestornu afeutivu bipolar.
Tamién s'estremen del temperamentu y de la personalidá, que xeneralmente nun suelen tener una componente temporal, sinón que son actitúes permanentes nel tiempu. Sicasí, determinaos tipos de personalidaes, como'l optimismu o la neurosis, pueden predisponer al suxetu a determinaos estaos d'ánimu. Ciertes alteraciones del estáu d'ánimu, como la depresión o'l trestornu bipolar, formen una clase de patoloxíes denominaes trestornos del estáu d'ánimu.
Según dellos psicólogos, como Robert Thayer, l'estáu d'ánimu ye una rellación ente dos variables: enerxía y tensión.[4] Según esta teoría, l'estáu d'ánimu diverxe ente un estáu enerxéticu (de más cansáu a más activu) y un estáu referíu al grau de nerviosismu (ente más calmu o más tirante), y considérase que'l "meyor" ye un estáu calmu-enerxéticu y el "peor", un estáu tirante-cansáu. Thayer tamién defende una conexón especial ente l'alimentación y l'exerciciu físicu nel estáu d'ánimu.[5]
Un recién metaanálisis llegó a la conclusión de que, contrariamente al estereotipu del artista sufridor, la felicidá ye unu de los factores que favorecen la creatividá, ente que un baxu estáu d'ánimu favorecería menores niveles d'ésta.[6]
Los estaos d'ánimu pueden ser provocaos de manera esperimental, el procedimientu más común ye la inducción a un estáu d'ánimu determináu, y darréu la evaluación de la so influencia sobre la execución d'una xera cognitiva. D'alcuerdu a Forgas (1999), una de les rellaciones que más interés espertó ye sobre'l procesu de la memoria. Paez constatáu que la información cargada emocionalmente ye recordada meyor que la información neutra.[7]
Robert E. Thayer
[editar | editar la fonte]-Robert E. Thayer define un estáu d'ánimu como un sentimientu de fondu que persiste nel tiempu. Les sos investigaciones afirmen que los estaos d'ánimu surden de la enerxía y la tensión y que éstos pueden entendese a partir de cuatro estados básicos que dependen del espectru enerxía-tensión.
- Sele-enerxía. Ye l'estáu onde'l suxetu siéntese a gustu, a confianza y optimista. Ye l'estáu ideal pa realizar actividaes como'l trabayu y estudiu yá que se presenta con alta enerxía y tensión baxo. Regularmente suel presentase nes mañanes.
- Asela-cansanciu. Ye la sensación previa al suañu nel que'l suxetu algama un puntu onde nun hai enerxía nin tensión.
- Tensión-enerxía. Ye la sensación qu'esperimenta'l suxetu cuando se-y acabó'l tiempu pa cumplir dalguna actividá seya apurrir un trabayu, pagar un serviciu, atender una cita, etc. La sensación d'urxencia xenera una frecuencia cardiaca elevada porque'l cuerpu ta lliberando adrenalina, lo que causa que se presenten altos niveles d'enerxía y tensión.
- Tensión-cansancio. Ye l'estáu que s'anicia cuando esiste escosamientu. Nesti puntu esisten pensamientos negativos por cuenta de qu'esiste cansanciu físicu acompañáu d'ansiedá nervioso. Ye un estáu de baxa enerxía y alta tensión que comúnmente socede mientres les tardes.
Les fluctuaciones del humor son eminentemente moduladas pol prestu o la insatisfaición de diverses necesidaes instintives (la fame, la sede, el suañu, la sexualidá); relacionales (vida conxugal, familiar, profesional); o culturales (ociu, vacaciones). Les variaciones patolóxiques del humor pueden faese nel sentíu negativu (la depresión), positivu (un calter bien espansivu) o inscribise nel sentíu d'una indiferencia.
• Humor depresivo o distimia, los ciños depresivos espresen matices dende la morosidá, de la languidez, de la señardá, de la ideación suicida, del desaliendu, hasta la depresión más autentica y más fonda, estáu de murnia patolóxicu y de dolor moral. Esta disforia acompañar d'un sentimientu de desvalorización de si mesmu, de pesimismu, de cansanciu y de inhibición.
• Humor espansivo o hipertimia, espresa matices del prestu, del bienestar, de la felicidá, de la euforia hasta l'éxtasis. Esos estaos d'esaltaciones tímicos son de graos bien diversos, dende la hipomanía habitual de dellos suxetos hiperactivos hasta la gran escitación tímica, ideática y motora de la zuna aguda. Delles intoxicaciones (alcohol, éter, anfetaminas) pueden dar llugar a esaltaciones tímicas pasaxeres.
• L'humor neutro o "eutimia", dellos estaos afeutivos caracterícense a la inversa de los precedentes por una frialdá, una neutralidá, una atonía, pol calter indiferenciado del humor, que paez inaccesible a los estímulos habituales. Un humor totalmente neutru supondría una indiferencia total y nun se repara en condiciones psicolóxiques normales, por ello'l términu "eutimia" designa davezu estaos d'ánimu normales y escepcionalmente estaos d'ánimu neutros por ser más infrecuentes, como n'esquizofrénicos, onde se reparen casos de embotamiento tímico (aplanamientu afeutivu), d'indiferencia aparente, alternando dacuando con unos accesos depresivos o eufóricos.
Otres opiniones
[editar | editar la fonte]Sicasí, la teoría de Thayer conduz a pensar que l'estáu d'ánimu trátase namái d'una condición reactiva ante estímulo esternos y torna los elementos psíquicos internos propios de la persona, amenorgándola asina a una mera rellación causa-efeutu na que l'estáu d'ánimu ye la resultancia (efeutu) d'una causa o númberu de causes d'orixe exóxenu. Otres escueles, como'l psicoanálisis, ven nel estáu d'ánimu una espresión o una suerte de síntoma dependiente de procesos inconscientes infinitamente más complexos y suxetivos en cuantes que se amiesten a la mesma hestoria del suxetu y que la so espresión facer presente non solo al traviés de la conducta, sinón tamién al traviés de posibles somatizaciones o manifestaciones físiques capaces de presentase na forma de carecimientos como la dermatitis, el dolor de cabeza o l'estriñimientu, ente otros.[8]
Ver tamién
[editar | editar la fonte]Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]Wikiquote tien frases célebres suyes o que faen referencia a Estáu d'ánimu.
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ Thayer, Robert E. (1989). The Biopsychology of Mood and Arousal. New Yok, NY: Oxford University Press.
- ↑ «Diccionario de la lengua española» (castellanu). Real Academia Española (25 de febreru de 2015). Consultáu'l 25 de febreru de 2015.
- ↑ «Diccionariu del español de Méxicu» (castellanu). El Colexu de Méxicu (25 de febreru de 2015). Consultáu'l 25 de febreru de 2015.
- ↑ Thayer, Robert E. (1996). The Origin of Everyday Moods: Managing Energy, Tension and Stress. New York, NY: Oxford University Press.
- ↑ Thayer, Robert E. (2001). Calm Energy. New York, NY: Oxford University Press.
- ↑ Baas, M., De Dreu, C., & Nijstad, B. (2008). A meta-analysis of 25 years of mood-creativity research: Hedonic tone, activation, or regulatory focus? Psychological Bulletin, 134, 779-806.
- ↑ «memoria congruente+con+l'estáu afeutivu%253A Reconocencia diferencial+de+pallabres+de+murnia+y+alegr%25C3%25ADa&btnG=&lr= L'efeutu de memoria congruente col estáu afeutivu: reconocencia diferencial de pallabres de murnia y allegría». Consultáu'l 12 de marzu de 2016.
- ↑ Ríos Ibarra, Cecilia. (2008). Clínica sicosomática: falta de sí Espectros del Psicoanálisis, 8, 110-127.
Datos: Q331769