του Λόρεν Γκόλντνερ
© The Charnel-House - Loren Goldner: From James Joyce to Howdy Doody: Deconstruction and deindustrialization after 1968, 4.3.2016
Αρχική μορφή © Loren Goldner: Deconstruction and deindustrialization. Οntological “difference” and the neoliberal war on the social, 21.1.2001
Τα πολιτισμικά ριζοσπαστικά ρεύματα και οι μετανεωτερικές ιδέες της αποδόμησης στη μετά το 1968 Δύση σε συσχετισμό με την αποβιομηχάνιση και τη στροφή στον χρηματοοικονομικό καπιταλισμό, όπως το
είδε ένας Αμερικανός. Πώς από τους Χέγκελ και Μαρξ, μέσω υπαρξισμού,
Νίτσε, Χάιντεγκερ, μετα-στρουκτουραλιστών, του αρνητισμού και της διαφοράς, φθάσαμε στην απόρριψη του ανθρωπισμού, στον ηθικοπολιτικό σχετικισμό των «πολιτισμικών σπουδών» και της ριζοσπαστικής «αντιδυτικής Αριστεράς» των μεσαίων τάξεων. Πρόβλημα επίκαιρο και οξύ.
Υπάρχουν αντιφατικά και αμφιλεγόμενα στο σχεδίασμα: Ο Γκόλντνερ αδικεί τη Σχολή της Φρανκφούρτης. Αποδοκιμάζει τον Μαξ Βέμπερ, άν και παράλληλα με το μαρξικό, εφαρμόζει (ορθά) και το βεμπεριανό σχήμα για τη σχέση ιδεών και οικονομίας. Σε εποχή ανάδευσης, με ρευστό όλο το κοινωνικό φάσμα των αδύναμων, αυτός επιμένει στον εργατισμό «αριστερών» παραδόσεων του μαρξισμού από το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Και όπως ομολογεί, ο συσχετισμός των ιδεών με την οικονομία είναι «τραβηγμένος» σε βάθος και σε πλάτος. Ωστόσο, αυτή η χαρτογράφηση ενός αστερισμού ιδεών πολύ προβεβλημένων μετά το 1968, δημοφιλών μέχρι και σήμερα, όπως την επιχειρεί ο Γκόλντνερ, έχει την αρετή της ευρύτητας και την ευφυία να διερευνά κρυφές συνδέσεις. Παραπέμποντας στους «κολυμβητές αντίθετα στο ρεύμα» του 20ο αιώνα Λέζεκ Κολακόφσκι και Έρνστ Μπλοχ, επιχειρεί να αγγίξει ρίζες και πηγές ενός παραγκωνισμένου Διαφωτισμού: στον Σπινόζα, στον Λάιμπνιτς, στον Μπαίμε, ή και πιο παλιά, στον προαναγεννησιακό Νικόλαο Κουζανό.
Υπάρχουν αντιφατικά και αμφιλεγόμενα στο σχεδίασμα: Ο Γκόλντνερ αδικεί τη Σχολή της Φρανκφούρτης. Αποδοκιμάζει τον Μαξ Βέμπερ, άν και παράλληλα με το μαρξικό, εφαρμόζει (ορθά) και το βεμπεριανό σχήμα για τη σχέση ιδεών και οικονομίας. Σε εποχή ανάδευσης, με ρευστό όλο το κοινωνικό φάσμα των αδύναμων, αυτός επιμένει στον εργατισμό «αριστερών» παραδόσεων του μαρξισμού από το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Και όπως ομολογεί, ο συσχετισμός των ιδεών με την οικονομία είναι «τραβηγμένος» σε βάθος και σε πλάτος. Ωστόσο, αυτή η χαρτογράφηση ενός αστερισμού ιδεών πολύ προβεβλημένων μετά το 1968, δημοφιλών μέχρι και σήμερα, όπως την επιχειρεί ο Γκόλντνερ, έχει την αρετή της ευρύτητας και την ευφυία να διερευνά κρυφές συνδέσεις. Παραπέμποντας στους «κολυμβητές αντίθετα στο ρεύμα» του 20ο αιώνα Λέζεκ Κολακόφσκι και Έρνστ Μπλοχ, επιχειρεί να αγγίξει ρίζες και πηγές ενός παραγκωνισμένου Διαφωτισμού: στον Σπινόζα, στον Λάιμπνιτς, στον Μπαίμε, ή και πιο παλιά, στον προαναγεννησιακό Νικόλαο Κουζανό.
Γ. Ρ.
Ars sine scientia nihil. — Jean Mignot
[Τέχνη χωρίς επιστήμη είναι μηδέν]
Ήταν
το έτος 1971. Ήμασταν εικοσάχρονοι και τρελαμένοι. Λίγο πριν, νομίζαμε
πως ζούσαμε το προοίμιο μιας Αποκάλυψης. Ποιός να το πίστευε τότε, ότι
άρχιζαν τρεις δεκαετίες (και βάλε), στις οποίες τα κοινωνικά κινήματα θα εξαφανίζονταν, τουλάχιστον στις ΗΠΑ; Ακόμη και σήμερα, το πώς πέρασε και χάθηκε η διάθεση που υπήρχε το 1968 σ' όλο τον κόσμο, μας φαίνεται κάτι αδιανόητο. H απαισιόδοξη διάθεση του 1971 αντέστρεψε μέσα στο μυαλό μας τους στίχους του Ουέρντσγουερθ (Wordsworth) :
Terrible in that sunset to be alive, but to be young was hell itself - Να ζεις αυτό το δειλινό ήτανε τρομερό, όμως ήταν η κόλαση άν ήσουν νέος
[ο Άγγλος ποιητής Ουίλιαμ Ουέρντσγουερθ, παρών και ενθουσιασμένος συμμέτοχος στη Γαλλική Επανάσταση, έγραψε χρόνια αργότερα (1804 ή 1805) τις αναμνήσεις του στο μεγάλο αυτοβιογραφικό ποίημα The Prelude (Book 11, France, 105-144):
“Bliss was it in that dawn to be alive / Βut to be young was very heaven!” - «Να ζεις εκείνη την αυγή ήτανε ευλογία / Όμως ήταν παράδεισος άν ήσουν νέος»]
Η θετική ώθηση των «sixties» είχε τελειώσει. Στις ΗΠΑ, το κίνημα στους δρόμους των ετών 1965-1969 έπεσε γρήγορα σε κωματώδη κατάσταση. Η οργάνωση SDS (Φοιτητές για μια Δημοκρατική Κοινωνία) συρρικνώθηκε και απόμεινε μόνον ένα πτώμα στα χέρια των υπερ-σταλινικών του Progressive Labor
Party. Το χρηματιστήριο κατέρρευσε, συνέβη η πιο μεγάλη χρεοκοπία της αμερικανικής ιστορίας (της εταιρίας σιδηροδρόμων Penn Central) και οι χρηματοπιστωτικές αγορές εγκλωβίστηκαν σε γενική κρίση ρευστότητας (που δεν θα ήταν η τελευταία). Ελάχιστοι από τη Νέα Αριστερά της δεκαετίας του 1960 έδιναν προσοχή στις οικονομικές εξελίξεις της εποχής και ακόμη λιγότεροι κατάλαβαν ότι αυτές σηματοδοτούσαν το τέλος της μεταπολεμικής άνθησης. Όμως η αίσθηση ότι κάτι έφτασε στο τέλος του πλανιόταν στον αέρα.
| Η Μόνικα Βίττι στην Κόκκινη Έρημο του Μικελάντζελο Αντονιόνι (1964) |