Μετάβαση στο περιεχόμενο

Σαρλότ Περιάν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σαρλότ Περιάν
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Charlotte Perriand (Γαλλικά)
Γέννηση24  Οκτωβρίου 1903[1][2][3]
Παρίσι[4]
Θάνατος27  Οκτωβρίου 1999[1][2][5]
Παρίσι[6]
ΥπηκοότηταΓαλλική
Επιστημονική σταδιοδρομία
Ιδιότητααρχιτέκτονας, σχεδιαστής και καλλιτέχνης
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Σαρλότ Περιάν (Charlotte Perriand, 24 Οκτωβρίου 1903 – 27 Οκτωβρίου 1999) ήταν Γαλλίδα αρχιτέκτονας και σχεδιάστρια. Η δουλειά της είχε ως στόχο να δημιουργήσει λειτουργικούς χώρους διαβίωσης με την πεποίθηση ότι ο καλός σχεδιασμός βοηθά στη δημιουργία μιας καλύτερης κοινωνίας. Στο άρθρο της «L'Art de Vivre» το 1981 αναφέρει «Η επέκταση της τέχνης της κατοίκησης είναι η τέχνη του να ζεις — να ζεις σε αρμονία με τις βαθύτερες ορμές του ανθρώπου και με το αποκτημένο ή κατασκευασμένο περιβάλλον του». [7] [8] Στη Σαρλότ άρεσε να αφιερώνει χρόνο σε έναν χώρο πριν ξεκινήσει τη διαδικασία σχεδιασμού. Στην αυτοβιογραφία της, «Charlotte Perriand: A Life of Creation», η Περιάν δηλώνει: «Μου αρέσει να είμαι μόνη όταν επισκέπτομαι μια χώρα ή μια ιστορική τοποθεσία. Μου αρέσει να λούζομαι από την ατμόσφαιρα του χώρου, να νιώθω ότι έρχομαι σε άμεση επαφή με το μέρος αυτό χωρίς την παρέμβαση τρίτου». Η προσέγγισή της στο σχεδιασμό περιλαμβάνει τη συνομιλία με τον τόπο εκτιμώντας τον για αυτό που είναι. Η Περιάν ένιωθε να συνδέεται με κάθε χώρο που εργαζόταν ή απλώς επισκεπτόταν, απολάμβανε τα ζωντανά και έντονα πράγματα και θα αναπολούσε έναν χώρο που θεωρούνταν νεκρός.

Πρώιμη ζωή και εκπαίδευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Περιάν γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παρίσι, κόρη ενός ράφτη και μιας μοδίστρας. Η δασκάλα της στο γυμνάσιο από νωρίς παρατήρησε τις ικανότητές της στο σχέδιο και η μητέρα της την ενθάρρυνε να εγγραφεί, το 1920, στην École de L'Union Centrale des Arts Décoratifs ("Σχολή της Κεντρικής Ένωσης Διακοσμητικών Τεχνών") για να σπουδάσει σχέδιο επίπλου μέχρι το 1925. Ένας από τους σημαντικούς δασκάλους της κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν ο σχεδιαστής εσωτερικών χώρων Αρ Νουβό, Ανρί Ραπέν. [9] Η Περιάν συνέχισε την εκπαίδευσή της παρακολουθώντας μαθήματα σε πολυκαταστήματα όπου στέγαζαν τα δικά τους εργαστήρια σχεδιασμού. Επίσης παρακολουθούσε διαλέξεις του Μορίζ Ντουφρέν, διευθυντή του εργαστηρίου «La Maîtrise» το οποίο βρισκόταν στο πολυκατάστημα Galeries Lafayette. [10] Λίγα χρόνια αργότερα ο Ντουφρέν θα παρουσίαζε στον χώρο αυτό τα δικά της σχέδια. Το 1925, τα έργα από τις εργασίες της επιλέχθηκαν για να αποτελέσουν μέρος της Διεθνούς Έκθεση Μοντέρνας Διακοσμητικής και Βιομηχανικής Τέχνης (Exposition Internationale des Arts Décoratifs et Industriels Modernes).

Καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Siège pivotant (1927), Musée des Arts Décoratifs, Παρίσι

Δύο χρόνια μετά την αποφοίτησή της, η Περιάν ανακαίνισε το διαμέρισμά της. Το νέο σχέδιο του δωματίου, που είχε τον τίτλο «Μπαρ στη σοφίτα» (Bar sous le Toit), περιείχε μια πληθώρα αλουμινένιων και επινικελωμένων επιφανειών που αντανακλούν το φως, καθώς και δερμάτινα μαξιλάρια και γυάλινα ράφια. Επίσης, περιλάμβανε ένα μπαρ από αλουμίνιο, γυαλί και χρώμιο και ένα τραπεζάκι με ειδικές εσοχές στις γωνίες του για τέσσερα ποτήρια. Το 1927, αναδημιούργησε το σχέδιο του χώρου αυτού το οποίο παρουσιάστηκε στην έκθεση Salon d'Automne. Το σχέδιό της έτυχε μεγάλου επαίνου από τον Τύπο και καθιέρωσε την Περιάντ ως ταλέντο σε εξέλιξη. [11] Η Σαρλότ με το έργο «Μπαρ στη σοφίτα» έδειξε την προτίμησή της για σχέδια που αντιπροσώπευαν την εποχή της μηχανής και ήταν σε πλήρη αντίθεση με τις "παραδοσιακές" μορφές τέχνης και τα εκλεπτυσμένα χειροποίητα αντικείμενα από σπάνια ξύλα. Η Περιάν εκμεταλλεύτηκε τη χρήση του χάλυβα ως μέσο σε αυτό το έργο, το οποίο στο παρελθόν το χρησιμοποιούσαν κυρίως άνδρες. Παρά την επιτυχία του «Μπαρ στη σοφίτα» που συνέβαλε στο να γίνει γνωστό το όνομά της, [10] η Περιάν δεν ήταν ικανοποιημένη με τη δημιουργία σχεδίων που αφορούσαν μόνο εύπορους. Ήθελε να εργαστεί για τον Λε Κορμπυζιέ και να ασχοληθεί με τη μαζική παραγωγή και τη στέγαση χαμηλού κόστους. [7] Εμπνεύστηκε από τα βιβλία του, που αδιαφορούσαν για τις διακοσμητικές τέχνες και ένιωθε ότι ευθυγραμμίζονται με τον τρόπο που σχεδίαζε η ίδια. [10] Όταν έκανε αίτηση να εργαστεί στο στούντιο του Λε Κορμπυζιέ τον Οκτώβριο του 1927, απορρίφθηκε με την απάντηση «Δεν κεντάμε μαξιλάρια εδώ». Ωστόσο, ένα μήνα αργότερα, ο Λε Κορμπυζιέ επισκέφτηκε το «Μπαρ στη σοφίτα» στο Salon d'Automne. Όταν είδε τα σχέδια των επίπλων που είχε κάνει η νεαρή, ταλαντούχα σχεδιάστρια, άλλαξε γνώμη και τον έπεισε να της προσφέρει δουλειά στο σχεδιασμό επίπλων. [7]

Συνεργασία με τον Λε Κορμπυζιέ 1927–1937

Στο στούντιο του Λε Κορμπυζιέ ήταν υπεύθυνη για έργα που αφορούσαν σε εσωτερική διακόσμηση και την προώθηση των σχεδίων τους μέσω μιας σειράς εκθέσεων. [12] Η Περιάν περιέγραψε την κοινή πορεία της με τον Λε Κορμπυζιέ και τον ξάδερφό του και αρχιτέκτονα Πιέρ Ζανρέ ως άκρως συνεργατική. Όπως σημείωναν οι τρεις δημιουργοί, είχαν συνεργαστεί σαν τα «τρία δάχτυλα ενός χεριού». [13]

Το 1928 η Περιάν σχεδίασε τρεις καρέκλες με βάση τις αρχές του Λε Κορμπυζιέ οτι δηλαδή η καρέκλα ήταν μια «μηχανή για να κάθεσαι». Καθεμία από τις τρεις είχε διαφορετική λειτουργία ανάλογα με τη χρήση. Έτσι, κατόπιν αιτήματος του Λε Κορμπυζιέ, κατασκευάστηκε μια καρέκλα γραφείου: η καρέκλα B301, μια άλλη για χαλάρωση: η πολυθρόνα LC2 Grand Comfort και τέλος μια για ύπνο: η σεζλόνγκ B306. Τα καθίσματα αυτά είχαν επιχρωμιωμένο, σωληνοειδή σκελετό από χάλυβα.

Στη δεκαετία του 1930 παράλληλα με το σχεδιασμό επίπλων και χώρων διαβίωσης, ασχολήθηκε επίσης με πολλές αριστερές οργανώσεις, όπως το Association des Écrivains et Artistes Révolutionnaires (Ένωση επαναστατών καλλιτεχνών και συγγραφέων που δραστηριοποιήθηκαν στη Γαλλία μεταξύ 1932 και 1939) και το Maison de la Culture (πολιτιστικό ίδρυμα). Το 1937 επίσης βοήθησε στην ίδρυση της «Union des Artistes Modernes» (Ένωση Μοντέρνων Καλλιτεχνών). [7] Εκείνη την περίοδο στα σχέδιά της, άρχισε να χρησιμοποιεί παραδοσιακά υλικά όπως το ξύλο και το ζαχαροκάλαμο, τα οποία ήταν πιο προσιτά σε αντίθεση με το χρώμιο, που ως υλικό αποδείχτηκε ακριβότερο. Χρησιμοποίησε επίσης κάποιες χειροποίητες τεχνικές τις οποίες παρουσίασε στη Διεθνή Έκθεση των Βρυξελλών το 1935. [14] Πολλά από τα σχέδιά της, την περίοδο αυτή, ήταν εμπνευσμένα από τα παραδοσιακά έπιπλα της Σαβοΐας, όπου ζούσαν ο παππούς και η γιαγιά της και ήταν ένα μέρος που επισκεπτόταν συχνά ως παιδί.

Αφού δούλεψε με τον Λε Κορμπυζιέ για μια δεκαετία, «βγήκε από τη σκιά του και ακολούθησε μια επιτυχημένη δική της καριέρα». [15]

Ιαπωνία και Βιετνάμ 1940–1946

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τον Λε Κορμπυζιέ, συνεργάστηκε με τον Ζαν Προυβέ και σχεδίαζε μεταλλικά αντικείμενα, όπως κουπαστές για σκάλες. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η εστίασή τους στράφηκε στο σχεδιασμό στρατιωτικών στρατώνων και επίπλων για προσωρινή στέγαση. Κατά τη γερμανική εισβολή στη Γαλλία (10 Μαΐου - 25 Ιουνίου 1940), οι δρόμοι τους χωρίστηκαν. Η Περιάν άφησε τη Γαλλία και ταξίδεψε στην Ιαπωνία.[10] Εκεί εργάστηκε ως επίσημη σύμβουλος βιομηχανικού σχεδιασμού στο Υπουργείο Εμπορίου και Βιομηχανίας και ασχολήθηκε με την αύξηση των προτύπων σχεδιασμού στην ιαπωνική βιομηχανία όπως και με την ανάπτυξη προϊόντων για τη Δύση. Στο δρόμο της επιστροφής στην Ευρώπη συνελήφθη και αναγκάστηκε να εξοριστεί στο Βιετνάμ λόγω του πολέμου. Καθ' όλη τη διάρκεια της εξορίας της, μελέτησε τις τοπικές τεχνικές ξυλουργικής και υφαντικής και επηρεάστηκε πολύ από τον ανατολικό τρόπο σχεδιασμού. Το Βιβλίο του Τσαγιού που διάβασε εκείνη την εποχή, είχε επίσης σημαντικό αντίκτυπο στη δουλειά της και την ακολούθησε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα της. [7]Την περίοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (1939–1945) υπήρξε αυξημένο ενδιαφέρον για τη χρήση νέων μεθόδων και υλικών για τη μαζική παραγωγή επίπλων. Υλικά όπως φορμάικα, κόντρα πλακέ, αλουμίνιο και χάλυβας ήταν πολύ δημοφιλή στα σαλόνια της Société des artistes décorateurs (SAD). Η SAD ήταν γαλλική εταιρεία σχεδιαστών επίπλου, εσωτερικών χώρων και διακοσμητικών τεχνών όπου τα μέλη της μπορούσαν να παρουσιάσουν τα νέα τους σχέδια. Οι σχεδιαστές που εξέθεσαν την πειραματική τους δουλειά την περίοδο εκείνη ήταν η Περιάν, ο Πιέρ Γκουάριχ (Pierre Guariche), ο Ρενέ Ζαν Καγιέτ (René-Jean Caillette), ο Ζαν Προυβέ, ο Ζόζεφ-Άντρε Μοτ (Joseph-André Motte), ο Αντουάν Φιλιπόν (Antoine Philippon) και η Ζακλίν Λεκόκ (Jacqueline Lecoq). [16]

Επιστροφή στο Παρίσι 1946–1966

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Σαρλότ Περιάν επέστρεψε στο Παρίσι το 1946. Η δουλειά της είχε μεγάλη απήχηση και εργάστηκε σε πολλά έργα, σχεδιάζοντας από χιονοδρομικά κέντρα έως φοιτητικές κατοικίες. Συχνά αρνιόταν να επιπλώσει κτήρια σχεδιασμένα από άλλους αρχιτέκτονες. Το 1952, συνεργάστηκε ξανά με τον Ζαν Προυβέ, ο οποίος παρήγαγε αρκετά από τα σχέδιά της από το 1951 έως το 1953. [11] Επίσης, σχεδίασε τους εσωτερικούς χώρους και τις κουζίνες για την περίφημη πολυκατοικία της Μασσαλίας (Unité d'habitation).

Μερικά από τα έργα της την περίοδο εκείνη, ήταν:

Les Arcs 1967–1982

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Les Arcs, είναι ένα χιονοδρομικό θέρετρο της δεκαετίας του 1960 στη Σαβοΐα της Γαλλίας, σχεδιασμένο από μια κολεκτίβα αρχιτεκτόνων με επικεφαλής τη Σαρλότ Περιάν. Το χιονοδρομικό αυτό κέντρο συνδύαζε τα ενδιαφέροντα της Περιάν για την προκατασκευή, την τυποποίηση, την εκβιομηχάνιση και την αρχιτεκτονική του βουνού. Ήταν το τέλειο επιστέγασμα όλων των ιδεών της και το αποκορύφωμα της καριέρας της. [17] Δεδομένου ότι οι επισκέπτες περνούσαν τον περισσότερο χρόνο τους σε εξωτερικούς χώρους, η Περιάν σχεδίασε δωμάτια, με το μίνιμαλ "στυλ κελιού" να αποτελεί χαρακτηριστικό του σχεδιασμού της. Όπως έλεγε και ο Λε Κορμπυζιέ «Αυτό που θέλει ο σύγχρονος άνθρωπος είναι το κελί ενός μοναχού, καλοφωτισμένο και ζεστό, με μια γωνία απ' όπου να κοιτάει τα άστρα». Επίσης, οι εσωτερικοί χώροι ήταν ανοιχτοί στον ήλιο και στη φύση λόγω της διαφάνειάς τους. Για να τηρήσει τις εξαιρετικά αυστηρές προθεσμίες παράδοσης του έργου, η Σαρλότ Περιάν χρησιμοποίησε προκατασκευασμένες μονάδες μπάνιου από πολυεστέρα και αυτό τους επέτρεψε να χτίσουν πολύ γρήγορα 500 κατοικήσιμα στούντιο. [17]

Η Chaise Longue

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Image of Chaise Longue
Chaise Longue των Charlotte Perriand και Le Corbusier

Η Περιάν εμπνεύστηκε από τις Βιεννέζικες καρέκλες τύπου Thonet και τις χρησιμοποιούσε συχνά στα σχέδιά της. Για αυτό το λόγο και η σεζλόνγκ της, έχει κάποια ομοιότητα με το λυγισμένο ξύλο της Thonet. Η Chaise Longue αποτελείται από δύο μέρη, τη βάση με τα 4 πόδια και το κάθισμα. Όταν το κάθισμα αφαιρείται από τη βάση και τοποθετείται σε μια επίπεδη επιφάνεια, λικνίζεται πολύ ομαλά. Η καρέκλα έχει διπλή σωλήνωση στα πλάγια και λακαρισμένη βάση από λαμαρίνα. Επίσης, η σχεδιάστρια χρησιμοποίησε δέρμα πόνυ από παριζιάνικους γουναράδες για την επένδυση του καθίσματος. Η Περιάν έγραψε στα απομνημονεύματα της: «Ενώ τα σχέδια των καρεκλών μας σχετίζονταν άμεσα με τη θέση του ανθρώπινου σώματος...καθορίζονταν επίσης και από τις απαιτήσεις της αρχιτεκτονικής, της σύνθεσης και του κύρους». [12] Μια καρέκλα έχει πετύχει τον στόχο της, όταν αντανακλά την εργονομία του ανθρώπινου σώματος (λεπτό πλαίσιο, μαξιλάρι) ενώ παράλληλα έχει και διακοσμητικές ιδιότητες (κατασκευή, δομή). Λόγω της απλότητάς της, η σεζλόνγκ δεν έγινε αμέσως δημοφιλής, η δημοτικότητα της αυξήθηκε καθώς αυξανόταν ο μοντερνισμός.

Προσωπική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1926 η Περιάν παντρεύτηκε τον πρώτο της σύζυγο, Πέρσι Κίλνερ Σκόλφιλντ, και μετέτρεψαν το διαμέρισμά τους σε έναν εσωτερικό χώρο συνυφασμένο με την «εποχή της μηχανής». Το 1930 η Σάρλοτ και ο Πέρσι χώρισαν και η ίδια μετακόμισε στο Μονπαρνάς. Είχε μια κόρη, την Περνέτ, από τον δεύτερο σύζυγό της, Ζακ Μαρτίν, ο οποίος εργάστηκε δίπλα στη Σαρλότ για περισσότερα από 25 χρόνια. [18]

Πέθανε το 1999 σε ηλικία 96 χρονών.

Χρονοδιάγραμμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 1927 Περνάει από συνέντευξη στο στούντιο του Λε Κορμπυζιέ ένα απόγευμα του Οκτωβρίου. Μετά από μια σύντομη ματιά στα σχέδιά της απορρίπτεται και ο Λε Κορμπυζιέ την αποχαιρετά με το ξερό σχόλιο «Δεν κεντάμε μαξιλάρια εδώ». Τον ίδιο χρόνο προσκαλεί τον Le Corbusier να δει την εγκατάστασή της «Μπαρ στη σοφίτα» στο Salon d'Automne. Η δημιουργία της τον εντυπωσιάζει με αποτέλεσμα να της προσφέρει δουλειά στο σχεδιάσμο επίπλων και εσωτερικών χώρων. [19]
  • 1928 Σχεδιάζει τρεις καρέκλες με τους Λε Κορμπυζιέ και Πιέρ Ζανρέ (την πολυθρόνα LC2 Grand Confort, την καρέκλα B301 και τη σεζλόνγκ B306 ).
  • 1929 Δημιουργεί ένα μοντέλο μοντέρνου διαμερίσματος από γυαλί και σωληνοειδή χάλυβα που θα εκτεθεί ως Équipement d'Habitation (Εξοπλισμός Διαβίωσης) στο Salon d'Automne.
  • 1930 Ταξιδεύει στη Μόσχα για ένα συνέδριο των Congrès International d'Architecture Moderne (CIAM) και σχεδιάζει φωτιστικά για το Pavilion Suisse στο Παρίσι.
  • 1933 Ταξιδεύει ξανά στη Μόσχα όπως και στην Αθήνα για να συμμετάσχει σε συνέδρια του CIAM.
  • 1934 Σχεδιάζει τα έπιπλα για το κτήριο του Λε Κορμπυζιέ στην οδό 24 Rue Nungesser-et-Coli.
  • 1937 Φεύγει από το στούντιο του Λε Κορμπυζιέ για να συνεργαστεί με τον κυβιστή ζωγράφο Φερνάν Λεζέ σε ένα περίπτερο για την Έκθεση του Παρισιού το 1937 και την ίδια εποχή εργάζεται σε ένα χιονοδρομικό κέντρο στη Σαβοΐα.
  • 1939 Όταν αρχίζει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, εγκαταλείπει την περιοχή της Σαβοΐας για να επιστρέψει στο Παρίσι και να σχεδιάσει προκατασκευασμένα κτίρια με τους Ζαν Προυβέ και Πιέρ Ζανρέ.
  • 1940 Ταξιδεύει για την Ιαπωνία, όπου είχε διοριστεί ως σύμβουλος σε θέματα βιομηχανικού σχεδιασμού στο Υπουργείο Εμπορίου και Βιομηχανίας.
  • 1942 Αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Ιαπωνία ως «ανεπιθύμητη» και περνά το υπόλοιπο του πολέμου στο Βιετνάμ, όπου παντρεύεται τον δεύτερο σύζυγό της, Ζακ Μαρτίν, και γεννά την κόρη της Περνέτ, το 1944.
  • 1946 Επιστρέφει στη Γαλλία ως ανεξάρτητη πλέον σχεδιάστρια και συνεργάζεται με τον Ζαν Προυβέ.
  • 1947 Συνεργάζεται με τον Φερνάν Λεζέ για το σχεδιασμό του Hôpital Saint-Lo.
  • 1950 Σχεδιάζει μια πρωτότυπη κουζίνα για την πολυκατοικία του Λε Κορμπυζιέ στη Μασσαλία (Unité d'Habitation).
  • 1951 Οργάνωσε το γαλλικό τμήμα της Triennale di Milano (Μουσείο Σχεδιασμού και Τέχνης) στο Μιλάνο.
  • 1953 Συνεργάζεται στο σχεδιασμό του Hotel de France στο Κονακρί της Γουινέας.
  • 1957 Σχεδιάζει το κτίριο της Κοινωνίας των Εθνών για τα Ηνωμένα Έθνη στη Γενεύη.
  • 1959 Συνεργάζεται με τον Λε Κορμπυζιέ και τον Βραζιλιάνο αρχιτέκτονα Λούσιο Κόστα για το εσωτερικό του Maison du Brésil (κτήριο φοιτητικών κατοικιών) στο Cité Universitaire στο Παρίσι.
  • 1960 Συνεργάζεται με τον Έρνο Γκόλντφινγκερ για το σχεδιασμό του Γαλλικού Γραφείου Τουρισμού στο Piccadilly του Λονδίνου.
  • 1962 Ξεκινά ένα μακροχρόνιο έργο για το σχεδιασμό μιας σειράς χιονοδρομικών κέντρων στη Σαβοΐα.
  • 1998 Δημοσίευση της αυτοβιογραφίας της, Μια δημιουργική ζωή (Une vie de création), και παρουσίαση έκθεσης της στο Design Museum του Λονδίνου.
  • 1999 Πεθαίνει στο Παρίσι σε ηλικία 96 ετών.

Εκθεσιακός χώρος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Les Arcs 1800
    Les Arcs 1800
  • Αξονομετρική άποψη μιας τυπικής μονάδας στο Unité d'Habitation
    Αξονομετρική άποψη μιας τυπικής μονάδας στο Unité d'Habitation
  • Εσωτερική διακόσμηση (έπιπλα) της Charlotte Perriand
    Εσωτερική διακόσμηση (έπιπλα) της Charlotte Perriand

Βιβλιογραφικές αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 28  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12016790t. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ «Charlotte Perriand». (Ολλανδικά) RKDartists. 251430.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. 251430. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 McLeod, Mary. "Domestic Reform and European Modern Architecture: Charlotte Perriand, Grete Lihotzky and Elizabeth Denby." In Modern Women: Women Artists at the Museum of Modern Art. Ed. Cornelia Butler and Alexandra Schwartz. New York: Museum of Modern Art (2010).
  8. ↑ Gamble, Andie (1998). Charlotte Perriand: A Life of Creation. New York City: The Monacelli Press. σελίδες 58–60. ISBN 1-58093-074-3. 
  9. ↑ Postiglione, Gennaro (2004). One Hundred Houses for One Hundred European Architects of the Twentieth Century. Cologne: Taschen. σελ. 308. ISBN 9783822863121. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 «Charlotte Perriand | French designer». Encyclopedia Britannica. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2019. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Iovine, Julie V. (7 November 1999). «Charlotte Perriand, Designer, Is Dead at 96». The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/1999/11/07/nyregion/charlotte-perriand-designer-is-dead-at-96.html. Ανακτήθηκε στις 9 March 2017. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Hinchman, Mark: History of Furniture. New York: Fairchild Books, 2009. pp. 493-496. Print.
  13. ↑ Rüegg, Arthur· Lindberg, Steven (3 Σεπτεμβρίου 2004). Charlotte Perriand: Livre de Bord, 1928-1933. Basel: Birkhäuser. σελ. 287. ISBN 9783764370398. 
  14. ↑ From Tubular Steel to Bamboo: Charlotte Perriand, the Migrating Chaise-longue and Japan by Charlotte Benton. Journal of Design History VOL.11, No.1 (1998).
  15. ↑ «Charlotte Perriand, Stepping Out of Corbusier's Shadow». The New York Times. 21 November 2019. https://www.nytimes.com/2019/11/21/arts/design/charlotte-perriand-le-corbusier-review.html. 
  16. ↑ «Les Salon des Artistes Décorateurs». Demisch Danant. 20 Οκτωβρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2015. 
  17. ↑ 17,0 17,1 Carmen, Espegel Alonso· Giral, Angela. Women architects in the modern movement. New York City. ISBN 9781138731004. 
  18. ↑ «Charlotte Perriand: A Life of Creation». Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2019. 
  19. ↑ Watson-Smyth, Kate (18 Οκτωβρίου 2013). «Design classic: Nuage bookcase by Charlotte Perriand». Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2019. 

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Charlotte Perriand από την Elisabeth Vedrenne. Assouline, Νοέμβριος 2005.(ISBN 2-84323-661-4)ISBN 2-84323-661-4.
  • Charlotte Perriand: A Life of Creation από τη Charlotte Perriand. Monacelli, Νοέμβριος 2003.(ISBN 1-58093-074-3)ISBN 1-58093-074-3.
  • Charlotte Perriand: An Art of Living από τη Mary McLeod. Harry N. Abrams, Inc., Δεκέμβριος 2003.(ISBN 0-8109-4503-7)ISBN 0-8109-4503-7.
  • Charlotte Perriand and Photography: A Wide-Angle Eye by Jacques Barsac. Five Continents, Φεβρουάριος 2011.(ISBN 978-88-7439-548-4)ISBN 978-88-7439-548-4.
  • Charlotte Perriand: Livre de Bord του Arthur Rüegg. Basel: Birkhäuser (Princeton Architectural Press); πρώτη έκδοση, Δεκέμβριος 2004.(ISBN 3-7643-7037-8)ISBN 3-7643-7037-8.
  • Charlotte Perriand: Modernist Pioneer από τη Charlotte Benton. Design Museum, Οκτώβριος 1996.(ISBN 1-872005-99-3)ISBN 1-872005-99-3.
  • Charlotte Perriand: Un Art D'Habiter, 1903-1959 από τον Jacques Barsac. Εκδόσεις Norma, 2005.(ISBN 978-2-909283-87-6)ISBN 978-2-909283-87-6.
  • Die Liege LC4 von Le Corbusier, Pierre Jeanneret und Charlotte Perriand (Design-Klassiker) του Volker Fischer. Βασιλεία: Birkhäuser.(ISBN 3-7643-6820-9)ISBN 3-7643-6820-9.
  • From Tubular Steel to Bamboo: Charlotte Perriand, το Migrating Chaise-longue και Japan by Charlotte Benton. Journal of Design History VOL.11, No.1 (1998).
  • Hinchman, Mark: History of Furniture. New York: Fairchild Books, 2009. σελ. 493–496. Τυπώνω.
  • Barsac, Jacques. Charlotte Perriand: Complete Works. Τόμος 1: 1903-1940. Παρίσι: Αρχεία Charlotte Perriand; Ζυρίχη, Ελβετία: Scheidegger & Spiess, 2014–2017. ISBN 9783858817464.
  • Barsac, Jacques: Charlotte Perriand: Complete Works. Τόμος 2: 1940–1955. Ζυρίχη: Scheidegger & Spiess, 2015.(ISBN 978-3-85881-747-1)ISBN 978-3-85881-747-1.
  • Barsac, Jacques. Charlotte Perriand: Complete Works. Τόμος 3: 1956-1968. Παρίσι: Αρχεία Charlotte Perriand; Ζυρίχη, Ελβετία: Scheidegger & Spiess, 2014–2017. ISBN 9783858817488.
  • Barsac, Jacques. Charlotte Perriand: Complete Works. Τόμος 4ος: 191968-1999. Παρίσι: Αρχεία Charlotte Perriand; Ζυρίχη, Ελβετία: Scheidegger & Spiess, 2014–2017. ISBN 978-3-85881-778-5.
  • Croft, Catherine. «An Impressive Survey of a Once Underestimated Figure - Charlotte Perriand: Inventing a New World ['Le Monde Nouveau de Charlotte Perriand'], Fondation Louis Vuitton, Παρίσι." C20: The Magazine of the Twentieth Century Society, αρ. 1 (1 Ιανουαρίου 2020): 58.
  • Prat-Couadau, Nathalie και Deke Dusinberee. Living with Charlotte Perriand. Παρίσι: Skira, 2019. ISBN 9782370741042.
  • Antonio Stefanelli. 2020. “The Art of Daily Life Objects Charlotte Perriand and Clara Porset Dialogue with Tradition.” Pad 13 (18): 196–214.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σαρλότ_Περιάν&oldid=10375446"