پرش به محتوا

داستان خسرو با شیرین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
داستان منظوم
خسرو با شیرین
زبانفارسی
قالبمثنوی
از کتابشاهنامه
پدیدآورندهفردوسی
سال آفرینشسدهٔ چهارم و پنجم هجری قمری
گونه (ژانر)حماسه
موضوععشق
سبکخراسانی
شمار ابیاتبرپایهٔ ویرایش خالقی مطلق
وزنمتقارب مثمن محذوف: فعولن فعولن فعولن فعول
شخصیت‌هاخسرو، شیرین
فضاایران ساسانی

«داستان خسرو با شیرین» یکی از داستان‌های شاهنامهٔ فردوسی است که در پایان «پادشاهی خسرو پرویز» آمده‌است. در شاهنامه منبع مکتوبی برای داستان یاد نمی‌شود و فردوسی آن را از شنیده‌های خود یاد می‌کند. بااین‌حال روایت او انطباق زیادی با منابع تاریخی دارد. او در این داستان بیشتر به گزارش بزرگی و شکوه و جنگ‌های خسرو می‌پردازد و کمتر رابطهٔ عاشقانهٔ خسرو و شیرین را بیان می‌کند.[۱]

داستان

[ویرایش]

در حکایت نظامی

[ویرایش]

نظامی گنجوی نیز این داستان را در کتاب خسرو و شیرین به نظم کشیده‌است.

پانویس

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  • پاکدل، مسعود (بهار و تابستان ۱۳۹۱). «مقایسهٔ منظومه‌های خسرو و شیرین فردوسی و نظامی». پژوهشنامهٔ ادب حماسی. تهران (۱۳): ۲۴۰–۲۵۸.