Alan MacDiarmid

catedrático
Alan MacDiarmid

Nome orixinal	(en) Alan Graham MacDiarmid
Biografía
Nacemento	14 de abril de 1927 Masterton, Nova Zelandia
Morte	7 de febreiro de 2007 (79 anos) Drexel Hill, Estados Unidos de América (pt)
Causa da morte	morte accidental, caída de altura
Lugar de sepultura	Arlington Cemetery (en)
Educación	Universidade Vitoria de Wellington Universidade de Cambridge Hutt Valley High School (pt) Sidney Sussex College (en) Universidade de Wisconsin-Madison Weir House (en)
Actividade
Campo de traballo	Química
Ocupación	químico, enxeñeiro, profesor universitario
Empregador	Universidade de Pensilvania Universidade de Wisconsin-Madison Universidade de St Andrews University of Texas at Dallas (en)
Membro de	Academia Naciona de Ciencias dos Estados Unidos (2002–) Royal Society
Premios
(2004)  Friendship Award (en) (2003)  Oesper Award (en) (2002)  Medalha William H. Nichols (pt) (31 de decembro de 2001)  Ordem da Nova Zelândia (pt) (2000)  Medalha Rutherford (pt) (2000)  Premio Nobel de Química (1999)  doutor honoris causa Concedido por Universidade Vitoria de Wellington (1993)  Francis J. Clamer Medal (en) (1989)  Medalla John Scott (1984)  Prêmio Químico Pioneiro (pt) (1982)  Premio do Centenario da Royal Society of Chemistry  membro de honra da Real Sociedade Te Apārangi  membro da Royal Society

Alan Graham MacDiarmid, nado o 14 de abril de 1927 en Masterton, Nova Zelandia e finado o 7 de febreiro de 2007 en Drexel Hill, Pensilvania (USA), foi un químico e profesor universitario estadounidense de orixe neozelandesa galardoado co Premio Nobel de Química do ano 2000.

Traxectoria

Doutor en Química pola Universidade de Wiscosin en 1953 e pola de Cambridge en 1955. Ese mesmo ano ingresou como profesor asociado na Universidade de Pensilvania e, en 1964 obtivo a súa praza de profesor numerario. É titular da cátedra Blanchart de Química nesa mesma universidade, cargo que ocupa desde 1988.

Tivo catro fillos do seu primeiro matrimonio con Marian, falecida en 1990. MacDiarmid casou despois con Gayl Gentile. Faleceu debido a unha síndrome mielodisplásica.

Investigacións científicas

Os seus estudos sobre os polímeros orgánicos condutores comezaron en 1975, ano en que contactou co doutor Hideki Shirakawa, do Instituto de Tecnoloxía de Toquio. Desde entón mantivo unha estreita colaboración con el, así como co doutor Alan Heeger, físico da Universidade de Pensilvania.

Nos últimos intres da súa vida os seus intereses científicos céntranse no polímero condutor máis importante desde o punto de vista tecnolóxico, a polianilina, así como nos polímeros orgánicos fotoemisores. Publicou máis de 600 artigos científicos nas máis prestixiosas revistas e é posuidor de máis de vinte patentes no campo dos polímeros orgánicos condutores, especialmente do poliacetileno e a polianilina.

Foi galardoado con numerosos premios, entre os que destacan o Premio en Materiais Químicos outorgado pola American Chemical Society (Sociedade Americana de Química (en galego)), que obtivo en 1999. No ano 2000 foi galardoado co Premio Nobel de Química pola súa contribución ao desenvolvemento da Ciencia e as aplicacións dos polímeros orgánicos con capacidade para conducir a corrente eléctrica, premio compartido co físico estadounidense Alan J. Heeger e o químico xaponés Hideki Shirakawa.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Páxina do Instituto Nobel, Premio Nobel de Química 2000 (en inglés)
• Autobiografía na páxina do Instituto Nobel 2000 (en inglés)

Predecesor: Ahmed H. Zewail

Premio Nobel de Química 2000 con Alan J. Heeger e Hideki Shirakawa

Sucesor: William Standish Knowles, Ryoji Noyori e K. Barry Sharpless