Ronnie Peterson
| Biografía | ||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nacemento | (en) Bengt Ronnie Peterson 14 de febreiro de 1944 Örebro, Suecia | |||||||||||||||||||||||||
| Morte | 11 de setembro de 1978 Milán, Italia | |||||||||||||||||||||||||
| Causa da morte | embolia | |||||||||||||||||||||||||
| Lugar de sepultura | Suecia | |||||||||||||||||||||||||
| Actividade | ||||||||||||||||||||||||||
| Campo de traballo | Carreira automobilística, carro de Fórmula 1 (pt) | |||||||||||||||||||||||||
| Ocupación | piloto de automobilismo, piloto de Fórmula Un | |||||||||||||||||||||||||
| Deporte | automobilismo | |||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||
| Participou en | ||||||||||||||||||||||||||
| 24 Horas de Le Mans |
||||||||||||||||||||||||||
| Descrito pola fonte | Vem är det 1977 (en) | |||||||||||||||||||||||||
| Sitio web | ronniepeterson.se… | |||||||||||||||||||||||||
Bengt Ronnie Peterson, nado o 14 de febreiro de 1944 e finado o 11 de setembro de 1978, foi un piloto de carreiras sueco dúas veces subcampión do Campionato do Mundo de Pilotos de Fórmula 1 da FIA.
Peterson comezou a súa carreira no automobilismo no karting, tradicionalmente a disciplina na que a maioría dos pilotos comezan a competir. Logo de gañar varios títulos desta especialidade, entre eles dous títulos de Suecia en 1963 e 1964, cambiouse a Fórmula Tres. Ese mesmo ano gañou o Campionato de Europa de Fórmula Tres e sobe ata Fórmula Un, correndo para March Engineering. Nos seus tres anos neste equipo, fixo catro podios, todos eles na tempada de 1971 na que tamén rematou como subcampión no Campionato de Pilotos.
Logo do seu contrato de tres anos en March, Peterson uniuse ao Team Lotus de Colin Chapman en 1973, como compañeiro do campión Emerson Fittipaldi. Durante as súas primeiras dúas tempadas con Lotus, Peterson obtivo sete vitorias, marcando unha marca persoal de 52 puntos en 1973. Logo dunha pobre tempada en 1975, Peterson volveu a March e anotou a súa vitoria final para o equipo no Gran Premio de Italia de 1976. Logo de pasar a tempada de Fórmula Un de 1977 con Tyrrell, trasladouse de novo a Lotus para a tempada de 1978 como "número dous" do piloto Mario Andretti. Peterson anotou dúas vitorias, en Suráfrica e Austria, e terminou segundo na clasificación do campionato de pilotos a pesar do seu mortal accidente na primeira volta en Monza durante o Gran Premio de Italia.
Inicios
[editar | editar a fonte]Peterson naceu en Almby nas proximidades de Örebro, Suecia. El desenvolveu o seu estilo de condución a unha idade temperá, mentres competía en karting, e rapidamente abriuse camiño ata a cima do karting europeo antes de pasar aos coches.
Fórmulas tres e dúas
[editar | editar a fonte]Logo dos seus anos no karting, Peterson entrou nas carreiras de Fórmula Tres no Svebe, un 1L, nun coche que codeseñou co seu pai, Bengt (que era panadeiro) e Sven Andersson.
Os excelentes resultados desde o primeiro momento atraeron rapidamente a atención da ambiciosa empresa Tecno de Italia, que o fichou en 1968. A parella produciu algúns bos resultados, e gañou o campionato de 1969 de Fórmula Tres.
Incluso despos da súa subida á F1 Peterson segue pilotando en series de carreiras máis baixas(algo que era común naquela época), gañando o Europeo de 1971 de Fórmula Dúas pilotando para March.
Fórmula Un
[editar | editar a fonte]Inicios
[editar | editar a fonte]Peterson fixo o seu debut nun Gran Premio de automobilismo nun March 701 de Colin Crabbe no Gran Premio de Mónaco de 1970. O limitado orzamento do equipo privado Crabbe permítelle só un test mínimo, pero Peterson cualifica 12 de entre 16 coches na carreira. Estaba 10 lugares detrás de Jackie Stewart e Chris Amon, ambos na primeira fila da grella, pero xusto detrás do máis experimentado Jo Siffert no outro March. Peterson foi o único piloto de March en terminar a carreira, no sétimo lugar. En 1971 Peterson logrou cinco podios, quedando na segunda posición por detrás de Jackie Stewart no campionato mundial dese ano 1971. Peterson permaneceu en March ata 1973, cando fichou polo John Player Team Lotus como compañeiro de Emerson Fittipaldi.
1973-1976
[editar | editar a fonte]A primeira vitoria de Peterson nun Gran Premio foi no Gran Premio de Francia de 1973, celebrado en Paul Ricard no Lotus 72. Houbo outras tres vitorias ese ano, en Austria, Italia e Estados Unidos, pero a escasa fiabilidade só permitiulle quedar no terceiro lugar do Campionato do Mundo ao final da tempada.
1974 trouxo tres vitorias máis: os Grandes Premios de Francia e Italia, así como o Gran Premio de Mónaco, a gran carreira da Fórmula Un.
1975 foi un mal ano para Lotus. O Lotus 76 foi un fracaso, e Peterson volveu á pilotar un 72F.
Peterson disputou a primeira carreira de 1976 no Lotus 77 antes de pasar a March. Pilotando un Marcc 761, gañou o Gran Premio de Italia.
1977-1978
[editar | editar a fonte]En 1977, correu para Tyrrell, pilotando o Tyrrell P34 B de seis rodas. O seu único podio foi un terceiro lugar no Gran Premio de Bélxica.
Peterson sorprendeu a moitos ao saír de Tyrrell para volver a John Player Team Lotus en 1978. Gañou o Gran Premio de Suráfrica de 1978, cunha vitoria na última volta sobre Patrick Depailler, así como o Gran Premio de Austria, co innovador "efecto solo" do Lotus 79. O seu compañeiro de equipo Mario Andretti gañou o campionato de pilotos con Peterson actuando eficazmente como "Nº 2" do equipo anotando catro dobretes, todos eles con Mario á cabeza. Os dous triunfos de Peterson ocorreron cando Andretti tivo problemas, Mario tamén gañou unha vez, cando Peterson non puido terminar (sen incluír o Gran Premio de Italia). Moitas veces Peterson seguía moi de cerca a Andretti, dando lugar a especulacións de que as "ordes de equipo" decidían os postos.
Peterson negouse a contribuír a ningunha controversia, e en numerosas ocasións rexeitou as especulacións ao afirmar que Andretti simplemente era o máis rápido.
Morte
[editar | editar a fonte]O Gran Premio de Italia de 1978 en Monza empezou mal para Peterson. Na práctica danou o seu Lotus 79 e golpeouse as pernas. Team Lotus tiña un coche de reposto do Lotus 79, pero fora construído para Andretti, e Peterson máis alto non entraba comodamente. O equipo tiña outro coche pero era do tipo 78, o coche do ano anterior, que levaban polos circuítos de F1 esa tempada cun mantemento mínimo.
Foi nesta carreira na que se estrenou o semáforo na F-1, en substitución do antigo método de saída en que se baixaba unha bandeira coas cores do país sede do GP. O director da proba, Gianni Restelli, atrapallouse coa novidade, e antes de que os monoprazas das últimas filas da grella pararan, accionou a luz verde. Os monoprazas a partir da cuarta fila (Peterson saíu na terceira) estaban rodando cando a luz verde prendeu. Os pilotos que viñan de atrás, por tanto, arrancaron a maior velocidade, o que fixo que todos os monoprazas chegasen xuntos ao punto en que a recta se estreitaba, o que resultou nun efecto acordeón, antes da Chicane Goodyear.
Os catro pilotos á fronte, Andretti, Villeneuve, Jabouille e Lauda, estaban o suficientemente lonxe para evitar calquera problema, pero Peterson fixera unha mala saída e foi adiantado inmediatamente por Alan Jones, Jacques Laffite e John Watson.
Riccardo Patrese, que partía na doceava posición, moveuse xusto por diante de James Hunt, quen fixo unha finta á esquerda e chocou con Peterson, con Vittorio Brambilla, Carlos Reutemann, Hans-Joachim Stuck, Patrick Depailler, Didier Pironi, Derek Daly, Clay Regazzoni e Brett Lunger todos involucrados no tumulto.
O Lotus de Peterson foise contra as barreiras e incendiouse antes de rebotar ao centro da pista. Estaba atrapado entre os restos en chamas, pero Hunt, Regazzoni e Depailler lograron liberalo antes de recibir queimaduras graves. Foi liberado e posto no medio da pista con plena conciencia, as súas graves feridas nas pernas eran evidentes para todos. Hunt máis tarde dixo que non deixou mirar a Peterson as súas pernas para evitarlle máis angustia.
Nese momento había máis preocupación por Brambilla, quen foi golpeado na cabeza por unha roda solta e caeu en estado de coma no seu coche (máis tarde se recuperou e continuou na F1 ata 1980). A vida de Peterson non parecía estar en perigo. Os pilotos feridos foron trasladados ao hospital de Milán e a carreira reiniciouse cando a pista estivo limpa.
No hospital, os raios X mostraron que Peterson tiña sete fracturas nunha perna e tres na outra. Logo de falar con el, os cirurxiáns decidiron operar para estabilizar os ósos. Por desgraza, durante a noite, a medula ósea pasou ao torrente sanguíneo de Peterson, a través das fracturas, formáronse glóbulos de graxa nos seus órganos principais, incluíndo os pulmóns, o fígado e o cerebro. Pola mañá atopábase en insuficiencia renal e foi declarado morto ás poucas horas. A causa da morte foi dada como embolia graxa.
A vida de Peterson probablemente salvaríase se recibise atención médica inmediatamente logo do accidente. Os xuíces de pista insistiron en formar un muro humano non permitindo, incluíndo ao profesor Sid Watkins, asesor cirúrxico da Fórmula Un, entrar no lugar do accidente. Logo dun atraso de entre once e dezaoito minutos unha ambulancia foi enviada á escena do accidente e Peterson foi levado ao centro médico de Monza.
Como resultado da confusión ocorrida co uso do semáforo no GP de Italia, determinouse que as saídas só poderían ser dadas despois de que un xuíz de pista atravesase a grella cunha bandeira na man, sinalizando que todos os monoprazas están parados.
Peterson correu un total de 123 Grandes Premios durante a súa carreira, gañando dez deles. Nunca gañou o Campionato do Mundo de pilotos de Fórmula 1 .
Barbro a viúva de Peterson nunca se recuperou da súa morte e suicidouse o 19 de decembro de 1987. Foi enterrada xunto a Ronnie na tumba da familia Peterson en Örebro. Ela e Ronnie tivo unha filla chamada Luisa Nina, que naceu en novembro de 1975. Hai unha estatua de Ronnie Peterson en Örebro, de Richard Brixel. O museo oficial de Ronnie Peterson foi inaugurado oficialmente por Nina Peterson en Örebro, o 31 de maio de 2008, pero se pechou en outubro de 2009, xa que era incapaz de asegurar o financiamento do goberno.
Resultados completos na Fórmula Un
[editar | editar a fonte](Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.
Notas
[editar | editar a fonte]Xornais
[editar | editar a fonte]- Henry, Alan (2008). "My Mate Ronnie". Motor Sport 48 (10): 58–64.
Internet
[editar | editar a fonte]- Nyberg, R. & Diepraam, M. 2000. Super Swede. 8W, xaneiro de 2000.
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]| Control de autoridades |
|
|---|