Ramón Suárez Picallo
Este artigo contén varias ligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor, mellora o artigo introducindo notas ao pé, citando as fontes. Podes ver exemplos de como se fai nestes artigos. |
A introdución deste artigo precisa dunha ampliación, redución, carece de contexto ou non fornece un resumo axeitado do artigo segundo indica o libro de estilo da Galipedia. Pode axudar a mellorar este artigo e outros en condicións semellantes. |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 4 de novembro de 1894 Veloi, España |
| Morte | 14 de outubro de 1964 Buenos Aires, Arxentina |
| Lugar de sepultura | Sada (2008–) Cemiterio de La Chacarita (1964–2008) |
| 14 de marzo de 1936 – 2 de febreiro de 1939 Lexislatura: III lexislatura da Segunda República Española Circunscrición electoral: A Coruña | |
Representa: Esquerra Republicana de Catalunya 14 de xullo de 1931 – 9 de outubro de 1933 Lexislatura: I lexislatura da Segunda República Española Circunscrición electoral: A Coruña | |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Madrid |
| Ocupación | Xornalista e político |
| Partido político | Partido Galeguista |
Ramón Suárez Picallo, nado en Veloi (Sada) o 4 de novembro de 1894 e finado en Buenos Aires o 14 de outubro de 1964, foi un xornalista e político galeguista.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Suárez Picallo comezou a traballar na terra aos sete anos, e aos catorce acompañaba seu pai como mariñeiro. Emigrou el só á Arxentina con catorce anos. Traballou nunha farmacia, como mecanógrafo nunha oficina, vendendo pasteis, no departamento de publicidade do Trust de Tabacos e embarcado como lavacopas e reposteiro. Tivo unha activa participación na vida sindical e política. En 1917 a Revolución Rusa levouno a posicións máis radicais. En 1918 foi candidato a concelleiro en Buenos Aires e un ano despois candidato a senador pola provincia de San Juan.
Foise afastando da militancia comunista para se dedicar de cheo á vida sindical e gañar a vida en distintos oficios. Iniciouse como xornalista en La Argentina e de aí pasou a La República. Foi secretario de redacción do semanario Correo de Galicia de Buenos Aires desde abril de 1926 até o 16 de maio de 1931. Influenciado pola obra do Seminario de Estudos Galegos e as publicacións Nós e A Nosa Terra, colaborou na creación da Federación de Sociedades Gallegas, Agrarias y Culturales, de ideoloxía republicana federal e socialista, da que chegou a ser presidente. Organizou mitins contra a ditadura de Primo de Rivera e durante varios anos a "Semana Galega" en homenaxe a Pardo de Cela. Foi secretario de redacción e colaborador asiduo do seu órgano quincenal, El Despertar Gallego. O 30 de setembro de 1924 saíu á rúa o primeiro número da revista Céltiga impulsada por Domingo Rial Seijo e baixo a dirección colexiada de Ramón Suárez Picallo, Eduardo Blanco Amor e Eliseo Pulpeiro.
O 18 de agosto de 1925 estreou a súa obra teatral patriótica Marola no Teatro Mayo de Buenos Aires, con música de Paz Hermo e asesoría teatral de Eduardo Blanco Amor.
En 1926 viaxou a Europa para participar no congreso anual da Organización Internacional do Traballo que se celebrou en Xenebra. Entre os seus cometidos estaba visitar Galiza como correspondente de Céltiga e contactar cos círculos políticos daquela época. O 21 de agosto falou no Círculo de Artesáns da Coruña sobre o xurdimento do nacionalismo galego en América, acto no que foi presentado por Antón Villar Ponte, un dos fundadores das Irmandades da Fala. O 29 estas ofrecéronlle un xantar en San Pedro de Nós, un día antes de coller o barco para a Arxentina. Durante a súa estadía en Galiza Picallo estableceu unha fonda amizade política con Antón Villar Ponte, e posteriormente coa ORGA.
De regreso a Buenos Aires, fundou unha sección da ORGA. A Federación de Sociedades Gallegas, Agrarias y Culturales, xunto coa ORGA, resolveu enviar como delegados á Asemblea Republicana da Coruña a Ramón Suárez Picallo, Antón Alonso Ríos e Pedro Campos Couceiro.
Suárez Picallo chegou a Galiza o 4 de xuño xusto para participar o día 5 nos actos que se celebraron nos salóns do Teatro Principal da Coruña. Durante a asemblea ambos os delegados da emigración xogarían un papel moi activo. Alonso Ríos foi elixido presidente da mesma e Suárez Picallo foi proposto como candidato a deputado constituínte. Durante a campaña electoral percorreu unha chea de vilas e aldeas da Coruña. O 28 de xuño Picallo recibiu 55.054 votos, sendo elixido deputado.
En decembro de 1931 participou da fundación do Partido Galeguista, obxectivo este que se marcaran desde a emigración. Rapidamente Picallo se converteu xunto a Castelao na imaxe pública deste partido, pasando a liderar dentro do mesmo a corrente de esquerda nacionalista. Foi a presión de Picallo a que definiu a política de alianzas progresista do Partido Galeguista cos partidos que posteriormente conformaron a Fronte Popular.
Picallo tivo unha activa participación parlamentaria sendo elixido membro da comisión de Traballo e Previsión. Entre as intervencións máis destacadas de Picallo estiveron a situación dos emigrantes españois na República Arxentina e a súa repatriación e o proxecto de Constitución. Nas eleccións de 1933, aínda co retroceso electoral, obtivo 78.000 votos, que non lle chegaron para ser elixido deputado. Aproveitou para facer o bacharelato no Instituto de Ensinanza Secundaria de Lugo e posteriormente a carreira de Dereito na Universidade de Santiago de Compostela.
En 1934 foi detido e encarcerado, acusado de alentar a folga xeral de Asturias.
Durante estes anos Picallo foi o director d' A Nosa Terra, escribiu en Vanguardia Gallega de Lugo, foi o vicedirector de Claridad de Santiago de Compostela e dirixiu Ser, un semanario de esquerdas. Os seus artigos foron impresos por distintos xornais de cidades españolas como El Sol de Madrid, Le Humanite de Barcelona e El Ideal Vasco.
Co triunfo da Fronte Popular o 16 de febreiro de 1936, Picallo obtivo unha acta de deputado en representación do Partido Galeguista pola provincia da Coruña, obtendo 162.000 votos. Formou parte da comisión que levou o Estatuto de Autonomía de Galicia a Madrid, co que o Golpe de Estado do 18 de xullo o sorprendeu alí. O seu irmán Antonio foi paseado en Sada. Acompañou a Castelao a Barcelona e alí responsabilizouse da edición de Nova Galiza, Boletín quincenal dos Escritores Galegos Antifascistas, xornal de difusión do galeguismo durante a contenda civil.
Derrotada a República Picallo esperou ata o último momento para partir ao desterro. Con Marcial Fernández Vázquez dirixiuse a Darnius, o cruzamento da fronteira francesa, e desde alí ata Perpiñán. Logo trasladouse a Cherburgo, onde se embarcou no Queen Mary rumbo a Nova York.
En xullo de 1939 marchou á República Dominicana e alí exerceu durante un ano o xornalismo como director do diario La Nación. Abandonou o país cara Chile debido ás presións políticas do goberno de Trujillo. Alí comezou traballando no xornal La Opinión, para logo pasar a La Hora, órgano oficial do Partido Radical, que gobernou Chile entre 1938 e 1951, El Mercurio e El Sur da cidade de Concepción de Chile, onde tiña unha columna denominada "La Feria del Mundo". Foi a súa época máis prolífica como escritor, xa que neste período produciu o 80% da súa obra.
O 15 de novembro de 1944 participou na fundación en Montevideo do Consello de Galiza, xunto con Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, Elpidio Villaverde e Antón Alonso Ríos. En 1954 viaxou por vez primeira a Buenos Aires logo de varios anos de exilio en Chile co obxecto de participar como figura principal dos actos programados pola Comisión Intersocietaria con motivo do 18 aniversario do Plebiscito de Estatuto de Galiza. Abandonou a Arxentina pola hostilidade do goberno de Perón. Volveu en 1956 para participar do Primeiro Congreso da Emigración Galega, que se celebrou desde o 24 ao 31 de xullo nos salóns do Centro Asturiano.
En 1959 Picallo fíxose cargo da Cátedra de Cultura Galega do Centro Lucense de Buenos Aires. En 1961 comezou tamén o seu primeiro curso de xornalismo, que continuou impartindo ata 1962.
Nos últimos anos padeceu unha enfermidade cardíaca que o obrigou a ser internado. Morreu no Sanatorio do Centro Galego de Buenos Aires o 14 de outubro de 1964. Foi soterrado en La Chacarita, o camposanto de Buenos Aires. En 2008 anunciouse a repatriación dos seus restos para o cemiterio do Fiunchedo en Sada, sendo enterrado alí o 14 de outubro de 2008[1].
Recoñecementos e homenaxes
[editar | editar a fonte]Dada a súa condición sexual, o 28 de xuño de 2016 foi a figura homenaxeada no I Día do Orgullo Galego, organizado pola librería compostelá Chan da Pólvora.[2]
Obras
[editar | editar a fonte]- La feria del mundo, crónicas desde Chile (1942-56). Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega. 2008. ISBN 978-84-96530-61-4.
- Querido Eduardo. Cartas de Suárez Picallo a Blanco Amor. Santiago de Compostela: Chan da Pólvora. 2016. ISBN 978-84-945701-2-4.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Os restos de Suárez Picallo descansan xa en Sada.". Arquivado dende o orixinal o 12 de novembro de 2014. Consultado o 02 de novembro de 2008.
- ↑ "Primeiro Día do Orgullo Galego dedicado a Picallo" Arquivado 03 de outubro de 2017 en Wayback Machine. (28/6/2016) Sermos Galiza.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Ramón Suárez Picallo |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- "Suárez Picallo, Ramón". Dicionario biográfico de Galicia 3. Ir Indo Edicións. 2010-2011. p. 257.
- Ramón Suárez Picallo. A voz esquecida do galeguismo. Sada: Comisión Irmáns Suárez Picallo. 2009.
- Castro, Xavier (2005). "Suarez Picallo, Ramón". Gran Enciclopedia Galega Silverio Cañada (DVD). El Progreso. ISBN 84-87804-88-8.
- Cores, Baldomero (1983). Ramón Suárez Picallo. Socialismo, galleguismo y acción de masas en Galicia. Sada: Do Castro. ISBN 84-7492-170-8.
- Couceiro Freijomil, Antonio (1951-53). Diccionario bio-bibliográfico de escritores (en castelán) III. Bibliófilos Gallegos. p. 384.
- Fernández del Riego, F. (1992) [1990]. Diccionario de escritores en lingua galega (2ª ed.). Do Castro. p. 422. ISBN 84-7492-465-0.
- Pérez Leira, Lois (2008). Ramón Suárez Picallo. O primeiro deputado da emigración. Vigo: Grupo de Comunicación Galicia en el Mundo. ISBN 978-84-936759-0-5.
- Suárez Picallo, Ramón; Pujales, Cristina (coord) (2008). Unha voz galega no exilio. Santiago de Compostela: CCG. Arquivo Sonoro de Galicia. ISBN 978-84-96530-74-4.
- Vilavedra, Dolores, ed. (1995). Diccionario da literatura galega. Autores I. Vigo: Editorial Galaxia. ISBN 84-8288-019-5.
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Discurso de Suárez Picallo (son) Arquivado 12 de novembro de 2014 en Wayback Machine., nunha homenaxe a Otero Pedrayo en Buenos Aires, CCG.
- Vídeo coa súa exhumación, no Panteón de Galegos Ilustres do cemiterio de Chacarita.
- Pérez, Marcos S. (14/10/2008). "Suárez Picallo xa descansa no Fiunchedo" Vieiros.
- Galería de fotos do enterro dos restos de Ramón Suárez Picallo en Sada. Arquivado 05 de marzo de 2016 en Wayback Machine.