bimêr

Kurmancî

Rengdêr

bimêr

1. jina ku mêrê xwe heye,
   jina ku zewiciye û ji mêrê xwe cuda nebûye û mêrê wê nemiriye
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Dijmane

• bêmêr
• bîmêr

Têkildar

• bijin

Etîmolojî

Ji bi- +‎ mêr.

Werger

• Erebî: ^?متزوجة‎, ^?محصنة‎, ^?ناكح‎
• Tirkî: erkekli → tr, evli → tr, kocalı → tr