Virginia Feito

To psychologiczny thriller, który zabiera nas w podróż w głąb rodzącego się szaleństwa. Choć koncepcja fabuły jest intrygująca, to niestety książka nie porywa w pełni… Poznajemy Panią March, pozornie szczęśliwą żonę wziętego pisarza, wiodącą dostatnie życie w luksusowym apartamencie na Upper East Side (może autorka inspirowała się Cecily von Ziegesar?). Jej spokojna egzystencja zostaje zburzona w momencie, gdy dowiaduje się, że bohaterka najnowszej powieści męża (prostytutka, postać odrażająca i pozbawiona uroku) ma być wzorowana na niej samej. Ta sugestia, rzucona przez przypadkową osobę, uruchamia lawinę paranoi i obsesji w umyśle Pani March. Zaczyna ona kwestionować wszystko: swoją tożsamość, relację z mężem, a nawet własny zdrowy rozsądek… Autorka doskonale oddaje narastające szaleństwo bohaterki. Z niepokojem obserwujemy, jak Pani March zatraca się w swoich urojeniach, doświadcza halucynacji i coraz bardziej izoluje się od otoczenia. Ta wędrówka przez zakamarki chorego umysłu przywodzi na myśl subtelny, klaustrofobiczny niepokój znany z "Dziecka Rosemary" (choć OCZYWIŚCIE te książki dzieli przepaść w jakości). Niewątpliwym plusem jest właśnie ta kreacja rozpadu psychiki, która potrafi wciągnąć i zafascynować. Niestety są tu pewne niedociągnięcia. Bohaterka, choć intrygująca w swojej neurotyczności i antypatyczności, momentami staje się męcząca. Jej obsesja na punkcie własnego wizerunku i tego, co myślą o niej inni, jest centralnym punktem powieści - zapewne taki był zamysł, ale mnie to troszkę zmęczyło. Dodatkowo zakończenie było dla mnie niestety przewidywalne i nie dostarczyło oczekiwanego "uderzenia". To książka z potencjałem, która wnikliwie analizuje psychikę kobiety na skraju załamania. Feito świetnie radzi sobie z budowaniem atmosfery narastającego niepokoju. Jednak mimo obiecującego zamysłu i ciekawej bohaterki, książce brakuje tempa i większej głębi. Pozostaje jedynie "niezłą" lekturą, która szybko ulatuje z pamięci… Po prostu spodziewałam się czegoś lepszego.