Solo

Związki i rozwiązki. Studium rozczarowań i składania życia na nowo.

Związki i rozwiązki. Studium rozczarowań i składania życia na nowo.

"Zostawił. Porzucił. Uciekł. Opuścił"

To książka, która kryje bogactwo kobiecych historii, opowieści prawdziwych, choć pozmienianych przez pisarkę, skróconych, czasem przestawionych, ale wciąż emanujących ogromną wartością i siłą.

Centralnym punktem jest pytanie o samotność. Czy jest wyborem? Czy raczej konsekwencją rozczarowań: zdrad, nieudanych randek, poczucia bycia "na innym poziomie" niż potencjalni partnerzy? Samotność, gdy jest świadomą decyzją, ma swoją wartość. Daje przestrzeń na pielęgnowanie siebie, własnych przyzwyczajeń i pasji. Prawdziwie dotkliwa staje się jednak samotność w związku, stan bycia odrzuconą, niezauważoną, niekochaną.

Wielka siła kobiet ujawnia się zwłaszcza w obliczu porzucenia. Kobieta, której kochający niegdyś mąż i ojciec odchodzi do młodszej, jest pozostawiona sama z czwórką dzieci i oczekiwaniem, że zawsze sobie radziła, to teraz też da radę. Bohaterki stają się "kierowniczkami dnia", organizują dom, pracę, dzieci, tworząc "ciepły dom" dla tego, który jest emocjonalnie nieobecny. To przykre przyzwyczajenie się do samotności w bliskości jest świadectwem ogromnego wysiłku i tęsknoty za byciem po prostu kochaną, zauważoną i zaopiekowaną.

Część kobiet mierzy się też ze stereotypem kobiety sukcesu, stanowczej, decyzyjnej, kompetentnej i wiedzącej czego chce, a przez to często budzącej strach. A inne są w relacjach, w których partner staje się uosobieniem męskiej zaborczości, zawsze na wierzchu, oczekujący bezwzględnej uległości, a w końcu niszczący ją po każdym niepowodzeniu i odrzucający jak niepotrzebny przedmiot.

Historie przypominają setki sytuacji, które znamy, ale często omijamy je milczeniem. Autorka daje tym historiom głos, potwierdzając, że każda z nas ma w sobie piękno, zaradność, odpowiedzialność i opiekę, ale tę wewnętrzną pewność siebie potrafią zaburzyć bolesne doświadczenia.
To lektura, która przypomina, że nawet w najbardziej skomplikowanych i bolesnych historiach drzemie potężna, kobieca moc przetrwania i tworzenia życia na własnych zasadach.

"Zostawił. Porzucił. Uciekł. Opuścił"

To książka, która kryje bogactwo kobiecych historii, opowieści prawdziwych, choć pozmienianych przez pisarkę, skróconych, czasem przestawionych, ale wciąż emanujących ogromną wartością i siłą.

Centralnym punktem jest pytanie o samotność. Czy jest wyborem? Czy raczej konsekwencją rozczarowań: zdrad, nieudanych randek, poczucia bycia...

Solo
Zośka Papużanka
@wydawnictwo_poznanskie
#współpracabarterowa

"Solo" to opowiadania o samotności, o kobietach, o ludziach. To historie, fragmenty z życia przedstawione z różnej perspektywy.
Kobieta zdradzona, kobieta po rozwodzie, kobieta, która ma wszystko prócz miłości, kobieta wykorzystana i pozostawiona. Ich wspólny mianownik to samotność.
Opowiadania, które dają do myślenia, motywują do rozważań, zatrzymują. Styl niezmienny, który lubię choć trochę odbiegający od stylu, jaki spotkałam w książce "Szopka". Może też czytane w innym momencie życia, i dlatego taki odbiór?

Podczas lektury tych opowiadań, towarzyszyła mi sinusoida odczuć i emocji. Jedne historie przyciągały moja uwagę, skupiały moje myśli, rezonowały. Były też takie, które nie były moje i nie odnalazły drogi do moich myśli. Totalnie nie mogłam ich zrozumieć.

Ogólnie oceniam te opowiadania jako dobre. Bardzo lubię twórczość Autorki, lubię opowiadania, lubię historie o życiu. Myślę, że to dobre podsumowanie całości.

Solo
Zośka Papużanka
@wydawnictwo_poznanskie
#współpracabarterowa

"Solo" to opowiadania o samotności, o kobietach, o ludziach. To historie, fragmenty z życia przedstawione z różnej perspektywy.
Kobieta zdradzona, kobieta po rozwodzie, kobieta, która ma wszystko prócz miłości, kobieta wykorzystana i pozostawiona. Ich wspólny mianownik to samotność.
Opowiadania, które...

Zbiór krótkich opowieści kobiet o związkach i ich zakończaniu. Większość dobrze się czyta. Warto pamiętać, że na rewersie tych historii są też nieopowiedziane historie mężczyzn.

Zbiór krótkich opowieści kobiet o związkach i ich zakończaniu. Większość dobrze się czyta. Warto pamiętać, że na rewersie tych historii są też nieopowiedziane historie mężczyzn.

"Solo" to drugi zbiór opowiadań Zośki Papużanki, po wydanym w 2017 roku. Wtedy było dwanaście pt. "Świat dla ciebie zrobiłem", teraz jest aż osiemnaście krótkich historii.
Wyróżnia go słowo wstępne autorki, która zaznacza, że "wszystkie losy zapisane tutaj są prawdziwe". To historie opowiedziane przez kobiety: zdradzone, oszukane, opuszczone, ale też same wystawiające walizki mężowi. Są tu takie, które tkwią w związkach i nie potrafią się uwolnić z więzów, bo słyszą: "w mojej rodzinie ludzie się nie rozwodzą". Śmierć męża przynosi wówczas ulgę ("Sznur pereł"). Może też wywołać rozpacz i ból, gdy związek jest szczęśliwy i nie starczyło czasu, by zamieszkać we wspólnym domu, razem urządzanym ("Barometr").
Papużanka pokazuje kobiety próbujące się odnaleźć "solo". "Poradzisz sobie", słyszą często, jak bohaterka mojego ulubionego opowiadania "Korale z filcu".
Mam wrażenie, że ta książka autorki "Przez" jest chyba najbardziej poważna, nawet smutna, nie ma tu tak typowego dla Papużanki humorystycznego, niekiedy i groteskowego spojrzenia. Może właśnie dlatego, że "wszystkie wydarzenia się wydarzyły, każde słowo zostało powiedziane i zapamiętane"; znów sięgam do wstępu.
Pisarka pozostaje za to wierna różnorodnej formie wypowiedzi, mamy tu pamiętnik, rozmowę o pracę, zbiór pocztówek, notatki do projektu, dziennik.
Narracja najczęściej w pierwszej osobie, ale bywa i w trzeciej ("Terakotowi żołnierze"),jedną z historii opowiada leżak, taki też jest jej tytuł.
Pozostaję wierna twórczości Zośki Papużanki, czytam kolejne książki od jej debiutanckiej "Szopki" w 2012 roku. Niedawno byłam na spotkaniu z nią; jest wspaniała, bezpośrednia, z pasją opowiada o swoich książkach i pracy nauczycielskiej, chętnie odpowiada na pytania i nawiązuje bliski kontakt z czytelniczkami (były same kobiety:).

"Solo" to drugi zbiór opowiadań Zośki Papużanki, po wydanym w 2017 roku. Wtedy było dwanaście pt. "Świat dla ciebie zrobiłem", teraz jest aż osiemnaście krótkich historii.
Wyróżnia go słowo wstępne autorki, która zaznacza, że "wszystkie losy zapisane tutaj są prawdziwe". To historie opowiedziane przez kobiety: zdradzone, oszukane, opuszczone, ale też same wystawiające...

Mam słabość do Zośki Papużanki. Doceniam wyobraźnię, umiejętność budowania historii i - przede wszystkim - język. Lubię te fikołki składniowe, tę barokowość opisu, świadomość, że w słowie jest moc. Trochę też autorce zazdroszczę, wszak jest polonistką, nadal pracującą w szkole, a przy okazji - taki talent!

"Solo", ten tom opowiadań, spełnił moje oczekiwania, chociaż przygnębił mocno. Tym razem Zośka Papużanka wzięła na warsztat samotność - faktyczną, w tłumie ludzi, osamotnienie w czterech ścianach i w związku, pary, w których zdrada, rozwód, śmierć. Tu z każdej strony wyziera cierpienie i - nie ukrywam - momentami było to dla mnie nie do zniesienia.
Niemal wszędzie jest tu kobieca perspektywa. To kobiety dźwigają najwięcej, to kobiety ponoszą konsekwencje zdrady męża, braku dziecka, przeprowadzki, choroby. Żeby nie było - tu nie jest czarno-biało: święte kobiety i potworni mężczyźni!
Wiele razy pada tu stwierdzenie: dasz radę, musisz dać radę, kto, jeśli nie ty. Ile cierpienia się za tym kryje!

Jak to ze zbiorem opowiadań - są to utwory dość nierówne. Wspaniałe, bardzo dobre, parę przeciętnych. Najbardziej za serce chwyciły mnie trzy. "Korale z filcu" o rozstaniu z mężem, "Mundur" o korespondencji z przystojniakiem z Internetu i przewspaniały "Barometr" o śmierci ukochanego. Trzy różne osamotnienia, trzy kobiety, które sobie (nie) radzą z nagłą bądź permanentną pojedynczością.

To taka książka, którą chce się polecać i jednocześnie wcale nie. Chce, bo to po prostu kawał dobrej prozy, chociaż wolę Papużankę w wersji powieściowej. Nie chce, bo poniewiera, budzi dyskomfort i miejscami zmusza do weryfikacji własnego miejsca w związku, rodzinie, świecie. A to może zaboleć.

Mam słabość do Zośki Papużanki. Doceniam wyobraźnię, umiejętność budowania historii i - przede wszystkim - język. Lubię te fikołki składniowe, tę barokowość opisu, świadomość, że w słowie jest moc. Trochę też autorce zazdroszczę, wszak jest polonistką, nadal pracującą w szkole, a przy okazji - taki talent!

"Solo", ten tom opowiadań, spełnił moje oczekiwania, chociaż...

Zośka Papużanka jak zwykle doskonała w każdym najkrótszym nawet zdaniu. Portrety kobiet przedstawione z wielką dbałością i głębią. Mimo, że bycie singlem w dzisiejszych czasach jest często normą i świadomym wyborem to bije z tych portretów smutek i tęsknota za drugim człowiekiem. Jesienna ta książka, ale też cudowna.

Zośka Papużanka jak zwykle doskonała w każdym najkrótszym nawet zdaniu. Portrety kobiet przedstawione z wielką dbałością i głębią. Mimo, że bycie singlem w dzisiejszych czasach jest często normą i świadomym wyborem to bije z tych portretów smutek i tęsknota za drugim człowiekiem. Jesienna ta książka, ale też cudowna.

To jedna z tych książek, które wchodzą pod skórę i zostają tam na długo. Opowieści Papużanki o relacjach trafiają w samo sedno emocjonalnych niewygód – są przenikliwie prawdziwe, a przy tym boleśnie znajome. Autorka z niezwykłą czułością i ironią pokazuje cały wachlarz doświadczeń kobiet: porzuconych, zbyt silnych, by sobie pozwolić na słabość, i zbyt zagubionych, by znaleźć miłość. Tych, które dają z siebie wszystko, choć ciągle czują, że to za mało. I tych, które uciekają w internetowe znajomości, szukając tam choćby namiastki zrozumienia.
Historie składające się na Solo są różnorodne – niektóre ironiczne, z błyskiem przewrotnego humoru, inne – głęboko smutne, wręcz przygnębiające. Wszystkie jednak łączy jedno: autentyczność. Papużanka nie moralizuje, nie wskazuje winnych, tylko odsłania mechanizmy samotności i zagubienia, które w relacjach pojawiają się częściej, niż chcielibyśmy przyznać.
To książka, która nie oferuje pocieszenia. Raczej zostawia czytelnika z refleksją nad tym, jak bardzo chcemy być kochani i jak często potykamy się na drodze do bliskości. Przy tym jest to literatura wybitna – precyzyjna w obserwacjach i pełna emocjonalnego ciężaru.
Solo to zbiór opowieści o związkach, które nie wyszły, o potrzebie bliskości, która nie została zaspokojona, i o kobietach próbujących jakoś poskładać swoje światy. Smutna, przygnębiająca, ale jednocześnie poruszająco prawdziwa – taka, której trudno się pozbyć z myśli.

To jedna z tych książek, które wchodzą pod skórę i zostają tam na długo. Opowieści Papużanki o relacjach trafiają w samo sedno emocjonalnych niewygód – są przenikliwie prawdziwe, a przy tym boleśnie znajome. Autorka z niezwykłą czułością i ironią pokazuje cały wachlarz doświadczeń kobiet: porzuconych, zbyt silnych, by sobie pozwolić na słabość, i zbyt zagubionych, by...

Niewielu jest pisarzy i pisarek, którzy bacznie potrafią obserwować naszą współczesną rzeczywistość i przekuć ją w opowieści oddające jej ducha. Zośka Papużanka do takich autorów należy.

W zbiorze opowiadań oddaje głos kobietom, singielkom, samotnym, opuszczonym, niezależnym, indywidualistkom, kobietom z silnym charakterem. Każda z tych historii opowiada o innej odsłonie życia w pojedynkę. Czy to wymuszonego, czy na własnych zasadach. Jednak w większości tych historii jest pewna doza smutka. Czytając zastanawiałem się czy to społeczeństwo tak mocno definiuje nasze podejście do samotności, że zawsze postrzegana jest w negatywnym świetle, czy to po prostu zwykły ludzki odruch dążyć do życia w towarzystwie innych ludzi. Na pewno z perspektywy kobiety opowiadane historie emanują pewną bezbronnością, chociaż jest też moc tych walecznych, wierzących w siebie i w swój potencjał pań.

Papużanka pisze niezwykle przejrzyście. Jej styl krystaliczny, a zarazem tak realistyczny pozwala zanurzyć się w uczuciach bohaterek i zespolić w odczuwaniu świata razem z nimi. Bardzo celnie prezentuje te historie oddając w nich to co najważniejsze.

Współpraca barterowa z Wydawnictwem Poznańskim

Niewielu jest pisarzy i pisarek, którzy bacznie potrafią obserwować naszą współczesną rzeczywistość i przekuć ją w opowieści oddające jej ducha. Zośka Papużanka do takich autorów należy.

W zbiorze opowiadań oddaje głos kobietom, singielkom, samotnym, opuszczonym, niezależnym, indywidualistkom, kobietom z silnym charakterem. Każda z tych historii opowiada o innej odsłonie...

Samotność.. Czy można ją oswoić, a tym samym lepiej poznać siebie i swoje potrzeby ?

W najnowszej książce Zośki Papużanki możemy się przekonać, że rzadko kiedy bycie "solo" wśród Kobiet to kwestia świadomego wyboru. Najczęściej wynika z określonych życiowych przeżyć i doświadczeń. Nieraz po bardzo trudnych, bolesnych i traumatycznych sytuacjach. Nowa rzeczywistość i forma doświadczenia, która nie pyta o nasz status społeczny, wiek, ani o naszą gotowość do zmierzenia się z poczuciem pustki, przemęczenia, zdradą, rozwodem czy w końcu z kwestią przygotowania się na chorobę, odchodzenie bliskiej nam Osoby, a co za tym idzie - tęsknotę. Choć wydaje się, że stoimy nad przepaścią, życiowym rozdrożu- mimo wszystko próbujemy znaleźć w sobie siłę i motywację do zawalczenia o siebie. Odnalezienia siebie na nowo. Czy wobec tego samotność należy postrzegać w kategorii pewnego rodzaju "wyroku"?

Wysłuchane i spisane przez Autorkę historie poszczególnych- realnych Osób dają nadzieję i zostawiają przestrzeń do osobistych przemyśleń. Wśród osiemnastu opowiadań znalazłam takie, które w sposób szczególny mnie poruszyły i zatrzymały na dłużej. Nie mogło być inaczej, skoro mamy tu do czynienia z sytuacjami z cyklu "z życia wzięte"- bez zbędnego patosu i upiększania rzeczywistości. Za to bardzo prawdziwie i szczerze, za co dziękuję Autorce.

Samotność.. Czy można ją oswoić, a tym samym lepiej poznać siebie i swoje potrzeby ?

W najnowszej książce Zośki Papużanki możemy się przekonać, że rzadko kiedy bycie "solo" wśród Kobiet to kwestia świadomego wyboru. Najczęściej wynika z określonych życiowych przeżyć i doświadczeń. Nieraz po bardzo trudnych, bolesnych i traumatycznych sytuacjach. Nowa rzeczywistość i forma...