Fotograf utraconych wspomnień

Książka, po której się milczy.
Do zadumania.
Nad światem.
Nad losem.
Nad sobą.

Książka, po której się milczy.
Do zadumania.
Nad światem.
Nad losem.
Nad sobą.

Dla mnie to rodzaj książek „dla odpoczynku”
Czyta się szybko i z nutką zadumy. Takie książki się pamięta. Polecam

Dla mnie to rodzaj książek „dla odpoczynku”
Czyta się szybko i z nutką zadumy. Takie książki się pamięta. Polecam

Książka jak ciepły kocyk. Pozwala się zatrzymać i chwilę popatrzeć z sentymentem na to, co było. Czyta się bardzo miło, mam jednak wrażenie, że to kolejna, dość banalna kalka ze słynnej serii typu 'zanim wystygnie kawa'.

Na przełamanie zastoju w sam raz.

Książka jak ciepły kocyk. Pozwala się zatrzymać i chwilę popatrzeć z sentymentem na to, co było. Czyta się bardzo miło, mam jednak wrażenie, że to kolejna, dość banalna kalka ze słynnej serii typu 'zanim wystygnie kawa'.

Na przełamanie zastoju w sam raz.

Polska gwiazda Czarny Anioł, nie lubiła wywiadów. Pytania o bardzo intymne chwile i przeżycia bywają kłopotliwe. Po co? Dlaczego? Gdzie to miało miejsce? Trudno jest osobie nieprzygotowanej na tę chwilę odsłaniać swoje sekrety. Emocjonalny intruz pozostaje w swojej roli, nawet kiedy osobie indagowanej już na tym nie zależy. „Niedobrze, gdy stary człowiek nie panuje nad sobą i bez pozwolenia wtyka nos w cudze sprawy, zadając niepotrzebne pytania” Znacznie łatwiej jest zadawać pytania.

Wykorzystywanie prostego w obsłudze aparatu fotograficznego nie czynią z autora profesjonalisty. Czasem osoba przypadkowo uwieczniona nie czuje się komfortowo.
„Z brzucha wystawał mu ostry czubek w kolorze krwi, zorientował się, że to ostrze. Potem zaczęło mu się robić zimno, coraz zimniej.”
Tak bywa po śmierci…
„Czyli że zadźgali mnie na śmierć?”
…???...
No cóż, chwila refleksji zmienia punkt widzenia!
„- Może nie wypada się samemu chwalić, ale to jest coś! Istna groteska!”

Podobno wszystko można naprawić. Waniguchi zarzucił Szczurowi oszustwo, które wzbogacało jego charyzmę.
„- Rusza się i wygląda zupełnie jak prawdziwy, ale jak by to powiedzieć… ż y c i a n i e d a s i ę
n a p r a w i ć.
- A co to jest życie?”

Za progiem wspomnień czeka śmierć.
Wtedy w szybkim tempie wracają wspomnienia i pytania: Co dobrego zrobiłem w życiu? Co zostało zapisane na matrycy egzystencji?

„Każdy bez wyjątku może na koniec życia spojrzeć wstecz na swoje życie. Ale ja nie mam niczego. Ani wspomnień, ani zdjęć.”

Życie - etap przejściowy. Stąd do śmierci pozostaje już tylko przysłowiowy krok. Nie trudno jest go wykonać, ale wszystko powinno mieć godną oprawę. O to zadbał stary fotograf, pan Hirasaka.

„- Ludzie, którzy otarli się o śmierć, mówią często, że widzieli swoje życie w kalejdoskopie”
Zgasło światło… Dyskretny mrok niepamięci koi nerwy.

„Wszystko ucichło, kalejdoskop się zatrzymał".

Bez względu na to, gdzie mieszkacie, możecie się przygotować na tę chwilę. Według zapewnień Sanaki Hiiragiego wystarczy na krótko się ożywić i wybrać tyle zdjęć, ile lat przeżyliście.

Niestandardowo życzę wszystkim dziewięćdziesięciu dziewięciu lat. Jeszcze żywy w kolejnym dniu Zaduszek polecam wszystkim bardzo mądrą, pięknie spisaną opowieść „Fotograf utraconych wspomnień”. Zawsze z ogromną ciekawością sięgam po książki japońskich autorów takich, jak Sanaka Hiiragi. Grupa Wydawnicza Relacja wydała wiele podobnych książek, które ja wybieram bez wahania.

Polska gwiazda Czarny Anioł, nie lubiła wywiadów. Pytania o bardzo intymne chwile i przeżycia bywają kłopotliwe. Po co? Dlaczego? Gdzie to miało miejsce? Trudno jest osobie nieprzygotowanej na tę chwilę odsłaniać swoje sekrety. Emocjonalny intruz pozostaje w swojej roli, nawet kiedy osobie indagowanej już na tym nie zależy. „Niedobrze, gdy stary człowiek nie panuje nad sobą...

(7,5pkt)

--- Pan Hirasaka, młody fotograf, niczym Hades przeprowadza ludzi tuż po śmierci do nowego świata. W punkcie pośrednim pomaga kolejnym zmarłym w wyborze zdjęć z poszczególnych dni ich życia tworząc szczególny kalejdoskop... Książka podzielona jest na trzy części, każda opowiada o innym zmarłym i fragmencie jego historii...
--- Z 92letnią Hatsue Yagi, opiekunką dzieci w przedszkolu, Hirasaka cofa się do powojennego Tokio i obserwuje trudne początki powstawania przedszkola. 47mio letni Waniguchi, zamordowany kataną członek jakuzy opowiada o Szczurze, swoim upośledzonym umysłowo, ale zdolnym pracowniku-złotej rączce. Z małą Mitsuru, ofiarą przemocy za życia, przenosi się do marcowego przedwiośnia i spędza urocze chwile w parku...
--- Narrator trzecioosobowy, punkt widzenia pana Hirasaki na początku każdej części przechodzi płynnie na perspektywę kolejnych bohaterów. Opowieść optymistyczna, prowadzona lekkim językiem jak w książce dla dzieci, fabuła płynie spokojnie, ale emocje falują jak sinusoida - typowa azjatycka proza powstała na fali popularności książek pokroju "Ukochane równanie profesora". Ma to swój urok ;)

(7,5pkt)

--- Pan Hirasaka, młody fotograf, niczym Hades przeprowadza ludzi tuż po śmierci do nowego świata. W punkcie pośrednim pomaga kolejnym zmarłym w wyborze zdjęć z poszczególnych dni ich życia tworząc szczególny kalejdoskop... Książka podzielona jest na trzy części, każda opowiada o innym zmarłym i fragmencie jego historii...
--- Z 92letnią Hatsue Yagi, opiekunką...

Troje różnych ludzi (staruszka, gangster i dziewczynka) po kolei trafia do przedsionka zaświatów, by dokonać przeglądu własnego życia, dlatego każdy z nich wybiera jedno zdjęcie z danego roku, spośród zgromadzonych w przeciągu swojego życia, wspominając przeżyte chwile. Można wrócić na jeden dzień do przeszłości, by powtórnie uwiecznić szczęśliwy moment fotografią, jednak nie można zmienić biegu wydarzeń. Nie wszystko, czego doświadczamy, warte jest utrwalenia. Zawieszenie między życiem a śmiercią pozwala z dystansem spojrzeć na wszystko, czego człowiek doświadczył. Jeżeli "życie to podróż, w trakcie której stopniowo wypuszczamy pamięć z rąk" , warto ostatni raz spojrzeć na nie z czułością, zrozumieniem jego piękna i akceptacją wspomnień. Literatura azjatycka przez oszczędność w środkach wyrazu, powściągliwość stylistyczną i spokojną narrację nie do końca pozwala wniknąć w przesłanie, stąd też przekaz wydaje się powierzchowny. Niby dobrze się czyta, można zanurzyć się w opisywane historie, ale równie szybko daje o sobie zapomnieć. Nie zostawia większego śladu w pamięci, poza chwilową impresją melancholijnej zadumy nad życiem.

Troje różnych ludzi (staruszka, gangster i dziewczynka) po kolei trafia do przedsionka zaświatów, by dokonać przeglądu własnego życia, dlatego każdy z nich wybiera jedno zdjęcie z danego roku, spośród zgromadzonych w przeciągu swojego życia, wspominając przeżyte chwile. Można wrócić na jeden dzień do przeszłości, by powtórnie uwiecznić szczęśliwy moment fotografią, jednak...

Oryginalny pomysł. Doceniam sposób, w jaki autor pokazuje zmagania bohaterów z własną przeszłością oraz ich poszukiwanie odkupienia czy nadziei – jak w przypadku Waniguchiego, który odkrywa w sobie ukrytą dobroć, albo Mitsuru, której udaje się odnaleźć choć odrobinę radości mimo tragicznych doświadczeń. Nastrój powieści, balansuje pomiędzy ciężarem ludzkich losów a subtelnym poczuciem lekkości.
Szkoda jednak, że to tak króciutka książeczka – miałam ochotę lepiej poznać losy tych postaci, zwłaszcza Pana Hirasaki, który wydaje się bardzo intrygujący i pełen nieodkrytych tajemnic. Chciałabym zobaczyć więcej jego interakcji z bohaterami oraz lepiej zrozumieć jego motywacje i własne przeżycia. Niestety, jak to często bywa w azjatyckiej literaturze tego typu, jest lakoniczna i skrótowa. Autorzy często sygnalizują tylko interesujące wątki, nie rozwijając ich w pełni. Przykładem może być historia Mitsuru, która choć bardzo wzruszająca, została potraktowana dość powierzchownie; czy przemiana Waniguchiego, która aż prosi się o pogłębienie i pokazanie większej liczby szczegółów z jego przeszłości. Z jednej strony cenię tę powściągliwość, bo nadaje opowieści specyficzny klimat, ale z drugiej – pozostawia mnie z niedosytem i poczuciem, że potencjał historii nie został do końca wykorzystany.

Oryginalny pomysł. Doceniam sposób, w jaki autor pokazuje zmagania bohaterów z własną przeszłością oraz ich poszukiwanie odkupienia czy nadziei – jak w przypadku Waniguchiego, który odkrywa w sobie ukrytą dobroć, albo Mitsuru, której udaje się odnaleźć choć odrobinę radości mimo tragicznych doświadczeń. Nastrój powieści, balansuje pomiędzy ciężarem ludzkich losów a...

W moim wymarzonym świecie ta książka zdobywa o wiele większą uwagę niż "Zanim wystygnie kawa".

W moim wymarzonym świecie ta książka zdobywa o wiele większą uwagę niż "Zanim wystygnie kawa".

Hirasaka pracuje w studiu fotograficznym, w którym "budzą się" ludzie po śmierci. Jest to swego rodzaju punkt przejściowy między życiem a śmiercią. Jako przewodnik wita te osoby, a następnie daje im stos zdjęć - jedno z każdego dnia ich życia. Przeglądając je mają za zadanie wybrać tyle, ile lat mieli w dniu śmierci, aby następnie obejrzeć z nich pokaz w kalejdoskopie. Jeśli znajdą jakieś zdjęcie, które nie jest zbyt wyraźne, to mają możliwość jednorazowego cofnięcia się czasie do tego momentu, aby zrobić je ponownie.

Pierwszym gościem jest dziewięćdziesięciodwuletnia emerytowana przedszkolanka Hatsue Yagi.
Następnie przychodzi pora na członka jakuzy - Waniguchi, który odszedł z rąk innego człowieka.
Ostatnia w studiu fotograficznym zjawia się mała dziewczynka Mitsuru, której przybycie wywołuje zaskoczenie, nie tylko z powodu jej młodego wieku…wywołuje

Czytając pierwsze dwa opowiadania myślałam, że jest to otulający i wzruszający zbiór, który dotyka tematów śmierci i przemijania, ale w sposób podnoszący na duchu i dodający nadziei. Choć pierwsze opowiadanie było dla mnie trochę zbyt rozciągnięte (o ile takie sformułowanie jest możliwe do użycia przy książce, która nie ma nawet 200 stron 😆),to drugie już niesamowicie mnie pochłonęło i rozczuliło.
Natomiast trzecia historia mnie zaskoczyła. Nie było to już przytulne opowiadanie, lecz chwytająca za serce i ogromnie dla mnie bolesna opowieść, przy której czytaniu miałam łzy w oczach.

Uważam, że jest to książka, którą powinien przeczytać każdy. Bohaterowie pochodzą z zupełnie różnych światów, nie tylko ze względu na wiek, lecz również środowisko, z którego się wywodzą. Ukazuje nam ulotność życia i wspomnieć, czym niesamowicie uwrażliwia i zostawia z masą przemyśleń.

Hirasaka pracuje w studiu fotograficznym, w którym "budzą się" ludzie po śmierci. Jest to swego rodzaju punkt przejściowy między życiem a śmiercią. Jako przewodnik wita te osoby, a następnie daje im stos zdjęć - jedno z każdego dnia ich życia. Przeglądając je mają za zadanie wybrać tyle, ile lat mieli w dniu śmierci, aby następnie obejrzeć z nich pokaz w kalejdoskopie....

Idealna na niedzielne popołudnie. Tak naprawdę po skończonej lekturze zostajemy z myślą, jak wyglądałyby zdjęcia z naszego życia? Czy mielibyśmy w czym wybierać?

Idealna na niedzielne popołudnie. Tak naprawdę po skończonej lekturze zostajemy z myślą, jak wyglądałyby zdjęcia z naszego życia? Czy mielibyśmy w czym wybierać?