Małgorzata Rogala

Śledzę serię od samego początku i Celina Stefańska jest rewelacyjna – inteligentna, empatyczna, uparta, zmieniająca się z tomu na tom, a przy tym tak prawdziwa, że po każdej książce najchętniej zaprosiłabym ją na kawę i długą rozmowę. Tym razem Celina zajmuje się kradzieżą bezcennych, rodzinnych zegarków Laury Tynieckiej – unikatowych czasomierzy odziedziczonych po matce. Policja rozkłada ręce, więc do gry wkracza Stefańska. Klucz do zagadki kryje się w słowach osiemdziesięcioletniej Jadwigi Mostowskiej – sąsiadki, której demencja splata teraźniejszość z wojną i powojenną Warszawą. Wszyscy uważają, że „babcia bredzi”. Celina słucha. Jeszcze nie wie, jak połączyć kropki, ale słucha i koduje. W „Perle czasu” nie mogło zabraknąć Szyszki – pisarki kryminałów i najlepszej przyjaciółki Celiny. Jest przy niej praktycznie przez całą książkę: komentuje, podpowiada, czasem realnie pomaga w śledztwie, a przy okazji bezczelnie zbiera materiały do swojej nowej powieści. Jej cięty humor i wymiany zdań z Celiną to jak zawsze złoto – rozładowują napięcie i przypominają, że prawdziwa przyjaźń potrafi przetrwać nawet najbardziej pokręcone dochodzenie. Jak zawsze u Rogali nie brakuje genialnie wplecionych smaczków historycznych i ciekawostek – tym razem o sztuce zegarmistrzowskiej, dawnej Warszawie, losach jej mieszkańców. Czytam kryminał, a jednocześnie czuję się, jakbym spacerowała po starych kamienicach z bardzo mądrą przewodniczką. Serdecznie Wam polecam ten spacer, elegancką intrygę, a zakończenie? Niesamowity twist – jestem pod wrażeniem. Celina inspiruje, Szyszka bawi, a pani Jadwiga… no cóż, z nią można wypić popołudniową herbatkę i również się uśmiechnąć. Książki Małgorzaty Rogali biorę w ciemno. Cytaty: „ – Cześć Karo! – przywitała przyjaciółkę, która od kilku dni nie odbierała połączeń i nie otwierała drzwi mieszkania. Na jej poczcie głosowej można było usłyszeć nagrany komunikat: „Cześć, nie dzwoń do mnie teraz i nie składaj mi wizyt. Złapałam wenę i pilnuję, żeby nie uciekła”. – Oderwałaś się od klawiatury? - spytała Celina z zaciekawieniem. – Muszę przemyśleć jeden wątek. – Karolina Szyszkowska, zwana Szyszką, westchnęła. – Chwilowo nienawidzę tego tekstu, nie wiem, czy dam radę go dokończyć. – O ile pamiętam, mówisz tak przy pisaniu każdej powieści, a później wszystko się spina i czytelnicy są zachwyceni.” „ – Okej. Wracając do sprawy Tynieckiej... – Xavier podjął wątek. – Zastanawiam się, czy włamanie w Mysiadle ma związek z innymi kradzieżami zegarków. – Były tego typu zdarzenia? - zaciekawił się Szpakowski. – Owszem. Nie trafiły do ciebie, bo nie było zwłok, ale sposób działania podobny.”