bloedafname

Het is maar goed dat ik niet bang ben voor prikken en dat ik ook makkelijk te prikken ben:

Ik moest voor bloedafname en na het eerste buisje bloed dacht de laborante dat ze klaar was, maar toen vond ze nog een stickertje dat gevallen bleek te zijn en was er nog een buisje bloed nodig. Ze moest toen dus nog eens prikken en ze vond dat erg vervelend voor mij, maar ik vond het niet erg. Ik heb al zoveel prikken in mijn leven gehad en ik geloof niet dat ik er ooit bang voor geweest ben. 

Volgende week moet ik om de uitslag te bespreken naar de POH (PraktijkOndersteunerHuisarts) toe. De uitslagen van het bloedonderzoek en van de ingeleverde urine waren een paar uur na het bloedprikken al binnen en ik zie zelf niet veel veranderingen met vorig jaar. 

👟 👟 👟 👟 👟

Het was mooi weer voor een wandeling en daarvoor reed ik even naar de kust.

De Westerschelde met in de verte het industriegebied van Vlissingen en de kerncentrale van Borssele:

De foto is met mijn telefoon genomen en de achtergrond is niet zo scherp. De voorgrond met de kaardenbollen (de hogere planten op de voorgrond) en de schorren zijn een stuk duidelijker.

Ik heb lekker doorgestapt en doordat ik bijna iedere dag op mijn loopband loop, weet ik het tempo er ook goed in te houden. 

verkleedpartij

Eens per jaar ga ik helemaal los op Het Foute Feestje van Q-music (in Goes). Dat is een avond lang dansen en zingen en feesten. Even helemaal alles losgooien en je eigen ook nog eens in een grappige outfit steken. Dat verkleden hoeft niet, maar ik vind dat wel heel erg leuk om te doen. Het uitzoeken van de outfit en de voorpret zijn op zich al leuk.

We waren deze keer met een groepje van negen personen naar het feest gekomen. Allemaal geen drinkers, maar ook zonder alcohol kun je natuurlijk heerlijk feestvieren.

De terugtocht van Goes naar huis was iets minder prettig. We verlieten het feest al voortijds omdat we hoorden dat het aan onze kant (Zeeuws-Vlaanderen) aan het sneeuwen was. In Goes en omstreken viel ook al wat lichte sneeuw, maar toen we aan onze kant kwamen lag er al een paar centimeter. Ik was één van de chauffeurs en heb uiteraard voorzichtig gereden, natuurlijk vanwege de gladheid maar ook omdat door de sneeuw de strepen op de weg niet meer te zien waren. Daarnaast was ik verantwoordelijk voor mijn vier passagiers. We zijn gelukkig allemaal veilig thuisgekomen, ook die van de andere auto.

🥳 🥳 🥳 🥳 🥳

Van een kennis kreeg ik een paar legpuzzels. Manlief en ik hebben er daar al één van gelegd en vandaag is manlief aan de tweede begonnen. Vandaar dat het hier ook een beetje stil is: ik ben met andere dingen dan bloggen bezig. En vorige week was ik ook nog twee dagen geveld door migraine en dan kan ik gewoon even helemaal niks. Slapen, slapen, slapen, dat is het enige wat ik dan doe. Het was eigenlijk alweer lang geleden dat ik echt migraine had, gewoon hoofdpijn heb ik wel vaker, maar migraine heb ik gelukkig minder vaak. Het is te hopen dat het nu ook weer een tijd weg zal blijven.

rust

Het kwam door Hélène (klik!) dat ik naar het televisieprogramma Kalm Waes ging kijken. In Nederland loopt deze serie nog, maar ik streamde gelijk maar alle afleveringen achter elkaar. Dat kan op NPOStart (klik!).

Tom Waes gaat de uitdaging aan om beter om te leren gaan met stress en verblijft daarvoor tien dagen alleen in een cabin in een bos. Hij wordt daar geobserveerd en krijgt tools aangereikt om zijn dagen door te komen. Voordat hij naar het bos ging had hij al allerlei wetenschappelijke onderzoeken en experimenten ondergaan. Ik vond het eigenlijk best leerzaam allemaal, ook al wist ik in mijn achterhoofd de meeste dingen wel. Maar weten is iets anders dan ook daadwerkelijk doen. 

Net als Tom Waes ga ik ook altijd wel door en door, alhoewel ik een stuk beter dan hem mijn rust weet te nemen. Toch gebruik ik constant mijn telefoon en als ik die niet gebruik mijn laptop. Ik zit over een dag heel wat op die schermpjes te turen en tot op een bepaalde hoogte is dat ook niet erg: ik lees ook boeken op mijn telefoon. Waar het om gaat zijn de prikkels die je de hele dag krijgt: appjes, nieuws, filmpjes, waardoor je brein constant aan het werk is. 

Tom Waes beschikt niet over zijn telefoon, een laptop, leesboeken of een televisie tijdens zijn eenzame opsluiting. Hij moet leren loslaten, waardoor zijn stresslevel aanzienlijk daalt. Gaandeweg zijn verblijf in de cabin krijgt hij een boek over ademen, waar hij gretig in begint te lezen. Hij mediteert en wandelt, maakt vrienden met dieren en leert eten uit de natuur. 

Natuurlijk ging ik over mezelf nadenken, want ook mijn schermtijd kan een heel stuk omlaag. En ik hoef eigenlijk ook niet altijd naar de radio of boeken of podcasts te luisteren, wat ik nu misschien nog wel teveel doe. Tijdens het wandelen luister ik trouwens zelden naar iets op mijn telefoon. Muziek heeft mij enorm geholpen in de eerste jaren na Justus' dood. Ik wandelde op het ritme van de muziek en dat was toen een goede manier om mijn hoofd leeg te maken. Nu luister ik liever naar de vogels in het veld of langs de zee en heb ik zelden nog muziek of een boek opstaan. 

Met mijn naaiwerk, borduren, haken en tuinieren kan ik me goed afsluiten voor de wereld. Mijn focus ligt dan op waar ik mee bezig ben en net als Tom, die een kleurboek aangereikt kreeg, heb ik mijn kleurpotloden ook maar weer eens tevoorschijn gehaald. 

Een kleurplaat hoeft niet gelijk af, want in zoiets moet ik mezelf wel afremmen. Ik zet af en toe de timer op een half uur en daarna moet ik stoppen met kleuren. 

Nou, eens kijken hoe lang ik dit, die mindere schermtijd, vol weet te houden.

Wat ik zeker wel weet vol te houden is lopen op mijn loopband: al anderhalve maand loop ik daar ongeveer zes keer per week op. Ik deed dat in eerst instantie om een betere conditie te krijgen, maar waar ik ook heel erg blij van word is mijn veranderende lichaam. Mijn lovehandles zijn verdwenen! Alles wordt strakker en dat is nog eens een extra motivatie om vooral niet op te geven. 

Ps. Tom Waes zal niet bij iedereen even populair zijn, zo vindt manlief hem verschrikkelijk irritant en er zullen beslist meer mensen zijn die dat vinden. Maar ik denk dat hij voor dit experiment de aangewezen persoon was door zijn drukke en overheersende karakter. Niet lang na dit stressexperiment reed hij zich bijna te pletter, met teveel alcohol in zijn bloed. Het was iets waar ik tijdens deze serie toch vaak aan moest denken. Heeft hij zelf iets van het stressexperiment geleerd? Het is te hopen dat hij wél iets van het ongeluk geleerd heeft en nooit meer met (teveel) drank op achter het stuur kruipt. Hij is nu het gezicht van een nieuwe Vlaamse alcohol- en drugscampagne. 

waarom ik zo moe word

Vandaag kwam de maan oranje op:

Ik heb geprobeerd om er foto's van te maken en deze foto is nog wel een beetje gelukt. Ik gebruikte een statief maar dan nog zit er wat beweging in. Eigenlijk zou ik eens een afstandsbediening voor mijn camera moeten aanschaffen, want als ik de opnameknop indruk krijg ik toch nog onscherpe foto's.

📷 📷 📷 📷 📷

Er zit een verdrietige dag aan te komen: de geboortedag van onze overleden zoon (10 november). Al wekenlang zit ik daar tegen aan te hikken en de laatste dagen ben ik al erg emotioneel. Jarenlang werd mijn verdriet onderdrukt door medicijnen, maar nu ik die niet meer gebruik is het verdriet in alle hevigheid aanwezig. 

Na mijn werk vandaag wensten mijn collega's me sterkte en hup daar kwamen natuurlijk de tranen! Er wordt altijd gezegd dat huilen oplucht, maar bij mij werkt dat toch echt niet zo. Er is ook geen reden om me opgelucht te voelen en daarnaast ben ik altijd heel erg moe als ik gehuild heb. Zo moe, dat ik moet gaan slapen en ook daarna voel ik me nog steeds moe en vreemd in mijn hoofd.

Ik vroeg aan ChatGPT waarom ik zo moe ben na het huilen. Kort samengevat kreeg ik dit antwoord:

1. Als je huilt, komt er vaak emotionele spanning vrij. Je hartslag en ademhaling versnellen en je spieren spannen aan. Daarna komt de ontlading en schakelt je lichaam over naar ontspanning.

2. Tijdens het huilen komen stresshormonen vrij en daarnaast ook stoffen die helpen ontspannen. Zodra de spanning zakt, voel je je vermoeid en loom.

3. Doordat je tijdens huilen onregelmatig en korter ademt, krijg je tijdelijk minder zuurstof binnen.

4. Huilen kost heel veel energie. Je spieren werken, je hartslag stijgt en je hersenen verwerken emoties. 

Dat klinkt allemaal logisch en die moeheid is dus normaal. 

Er is veel om over na te denken tijdens deze dagen. Het zal weer fijn zijn als ze voorbij zijn en dan leef ik weer toe naar de sterfdag in februari. En zo gaat het ieder jaar sinds Justus overleden is: zijn geboortedag en zijn sterfdag zijn de moeilijkste dagen van het jaar. Dat zal altijd zo blijven. 

uitgroei

In maart was het de laatste keer dat ik mijn haar liet verven. Ik zat er al een tijdje over te dubben om met verven te stoppen, maar ik durfde steeds de stap niet te zetten. En toen liep ik in de tuin tegen een tak op en kreeg ik daarna een toxische reactie in mijn hoofdhuid. Mijn haar verven mocht voorlopig niet meer en zo werd het dus gelijk voor me beslist. 

We zijn nu een half jaar verder en de uitgroei is er natuurlijk wel, maar het valt me allemaal 100% mee. Meestal zit mijn haar in een staartje of op een knot en dan zie je de uitgroei niet echt. Maar als ik er net als vandaag een haarspeld in heb, dan zie je de onderlaag goed en die is niet meer blond, daar zit een centimeter of acht uitgroei in.

De bovenlaag is nog wel blond, maar ik verwacht dat deze na de winter ook wel donkerder zal zijn. Nu is het nog licht van de zomer. 

Ik ga nu om de twaalf weken naar de kapper om de punten bij te laten knippen. Voorheen ging ik om de vijf weken en in het begin vond ik het wel jammer, want ik ging altijd graag naar de kapper. Maar alles went en dit dus ook. Het scheelt in elk geval heel wat eurootjes. 

aft

Per ongeluk beet ik op de binnenkant van mij kaak en de dagen erna beet ik er nog talloze keren op, omdat het plekje dik geworden was. Er kwam ook nog een aft op. Het is niet zo'n fijn vooruitzicht als je dan een paar dagen later een afspraak bij de tandarts op hebt staan. Controle, gebitsreiniging en foto's maken stond er gepland. De dag voor de tandarts heb ik daarom heel erg mijn best gedaan, om niet wéér op dat plekje te bijten als ik iets at. Gelukkig waren de zwelling en de pijn op tijd weg, de aft was er nog wel maar daar heb ik geen last ven gehad tijdens mijn tandartsbezoek. 

🦷 🦷 🦷 🦷 🦷

Storm Benjamin kwam. 's Morgens had ik al een rondje door de tuin gedaan om me ervan te verzekeren dat er niet van alles om of weg zou waaien. Later ging ik om de griepprik en vervolgens naar de supermarkt. Daarna kon ik lekker thuisblijven. Toen ik wat huishoudelijke werkjes gedaan had, maakte ik de blouse die ik aan het naaien was af.

Voordat storm Benjamin kwam, was het vrijwel windstil. Dus dat is nou stilte voor de storm! Wij hebben gelukkig geen last van de storm ondervonden.

lopen

Sportief ben ik altijd al geweest. Zo had ik na de middelbare school graag naar het CIOS gewild, maar dat mocht niet van mijn ouders. De school was te ver weg en dat zagen ze niet zitten. En dat geldt niet alleen voor het CIOS, ook andere opleidingen vonden ze te ver weg... ja je zal maar in een uithoek van het land wonen! Gelukkig zijn het soort opleidingen die ik toen wilde doen, tegenwoordig hier ook te volgen, waardoor de keuzemogelijkheid veel groter geworden is. 

Omdat alles wat ik wilde niet doorging en ik echt niet meer wist wat ik moest leren, koos ik voor de zorg. In de zorg kun je me nog steeds vinden, weliswaar een paar niveaus lager dan waar ik gestart ben, maar dat is een bewuste keus geweest. Ik heb het naar mijn zin in mijn huidige functie en daar gaat het tenslotte om.

Sportief was ik dus als kind al. Ik sloeg geen enkele gymles over. In mijn vrije tijd fietste, jogde en zwom ik, ging ik paardrijden en zat ik op turn. Een echte uitblinker was ik niet, maar we hoeven niet allemaal profs te zijn. 

Later ging ik jarenlang naar de sportschool toe. Krachttraining, cardio en groepslessen volgde ik. Een paar keer in de week was ik wel in de sportschool te vinden, totdat Justus overleed. Na zijn dood ben ik (na een paar maanden) nog een keer geweest, maar daarna kon ik het niet meer opbrengen. Ik kon er mijn draai niet meer vinden en daarnaast wilde ik het eerste jaar niet steeds aangesproken worden, hoe goed alles ook bedoeld was. 

Ik ging wandelen. Eerst liep ik alleen of met een vriendin, maar al snel kreeg manlief ook de smaak van het wandelen te pakken. We hebben al heel wat kilometers samen afgelegd. Ik wandel, normaal gesproken, twee à drie keer per week. En soms fiets ik. Verder heb ik een beroep waarbij ik de hele dag beweeg en daarnaast ben ik toch al geen stilzitter. En toch begon er iets te knagen: die dertig minuten per dag bewegen, die geadviseerd wordt, haal ik dan misschien wel, maar het is niet altijd zo intensief. 

Op de sportschool had ik altijd twee favoriete apparaten en dat waren het roeiapparaat en de loopband. En na heel lang wikken en wegen kocht ik een aantal weken geleden een loopband. Dat lange nadenken zat hem vooral in de plaats waar ik hem moest zetten, gewoon in de woonkamer namelijk. Maar weet je, hoeveel mensen zullen wel niet een hometrainer in de woonkamer hebben staan? En wat maakt het eigenlijk ook uit! Die loopband kwam er.

Op de dagen dat ik buiten wandel, loop ik niet op de loopband. Maar op de andere dagen trek ik een makkelijke broek en een shirtje aan en loop ik een half uur thuis. Vijf minuten instappen, twintig minuten doorstappen en soms een stukje hardlopen, en vijf minuten uitstappen. Oordopjes in en ondertussen luisteren naar een luisterboek of een podcast als ik wandel en luisteren naar muziek als ik hardloop. Ik ben nog aan het opbouwen zodat ik geen peesblessures krijg, want dat is iets waar ik nogal gevoelig voor ben. Verder doe ik tijdens het lopen oefeningen voor mijn armen en mijn nek.

Ik ben nog maar een week of drie bezig en toch voel ik het al. Ik merk dat mijn conditie vooruit gaat. En verder ben ik wel gedreven genoeg om dit te kunnen volhouden. Ik loop graag, ik luister graag naar boeken, podcasts en muziek en zo'n half uur is dan ook best wel snel om. 

meting

Vierentwintig uur met een bloeddrukmeter rondlopen... het viel me reuze mee.

Overdag pompte de armband om het half uur op en 's nachts was dat eenmaal per uur. Ik heb gewoon de hele nacht geslapen, zonder ook maar één keer wakker te worden van het oppompen. Je mag gewoon je normale bezigheden blijven doen, alleen douchen en zwemmen niet want het spul kan niet tegen water. Ik deed van alles, maar ging er niet mee naar mijn werk, want ik had geen zin in al die vragen die ongetwijfeld zouden komen. De gemiste uren haalde ik een dag later in. 

De uitslag viel niet tegen: ik hoef nog geen medicijnen om mijn bloedruk onder controle te houden te gebruiken. Dat is dus mooi! 

Fijn weekend!

te hoog

Tijdens mijn vakantie had ik af en toe het idee dat mijn enkels wat dik waren. Oké, het was warm, maar er gingen toch een paar kleine alarmbelletjes af. Dit had ik nooit eerder en ik neig sowieso al naar een hoge bloeddruk... familiekwaal, zeg maar. Mijn thuisbloeddrukmeter gaf 160/85 aan! De bloeddrukmeter van de huisarts deed er nog een schepje bovenop en gaf een nog hogere onderdruk aan. Volgende week krijg ik daarom een kastje mee voor een 24-uursmeting om te zien hoe mijn bloeddruk over een hele dag is. 

De eerste werkweek na de vakantie zit erop. Ik vind het nooit erg om te gaan werken en ik heb dat ook nodig voor de afleiding. Na het overlijden van onze jongste kan ik slecht alleen thuis zijn. 

Ik heb me deze week nog beziggehouden met de nalatenschap van mijn moeder. In principe kan ik het grootste deel van het geld van mijn moeder over mijn broers, mijn zus en mezelf uitbetalen. Alleen zei mijn oudste broer dat ik tot het eind van het jaar moet wachten voor de rente. Daar heeft hij wel gelijk in, maar eigenlijk wil ik van dat geld af. Het is geen grote erfenis, maar ik vind het toch best wel een verantwoording om het geld te beheren. Het is mijn geld niet. 

In de tuin heb ik de laatste appels en peren voor dit jaar geplukt. Ik heb appelmoes gekookt en ook nog een boodschappentas met appels aan mijn vriendin gegeven. Vriendin en ik gingen wandelen en lunchen. De ene keer betaalt zij en de andere betaal ik de lunch, zonder gedoe en zonder gezeur.

Vanmiddag heb ik nog een tijdje in de tuin gewerkt, een beetje opgeruimd hier en daar. Het gaat stormen en los spul heb ik veilig gesteld. Het was een vreemd tuinjaar door de droogte en ook doordat ik ziek werd en niet meer onbeschermd met mijn hoofd en gezicht in de zon mocht. Veel plezier heb ik daardoor dit jaar niet aan de tuin beleefd. Maar volgend jaar ga ik er weer voor, hoor!

Hierbij wil ik je een fijn weekend wensen!

medicatie

Al drie maanden gebruik ik geen antidepressiva meer. Na vijf maanden afbouwen slikte ik eind juni het laatste pilletje van 2,5 mg, terwijl ik van dagelijks 50 mg gekomen was. Het gaat goed tot nu toe. Zolang ik mijn afleiding vind in van alles en nog wat neig ik ook niet naar somberheid. Ik heb wel sombere momenten, maar gelukkig duren die nooit lang.

De emoties, die jaren onderdrukt werden, zijn terug. Ik heb ze gemist en dat was ook de reden om te willen stoppen met de medicatie. Mijn gevoel klopte gewoon niet. Ik hoorde verdrietig te zijn op bepaalde momenten, maar was dat niet. En soms was dat wel handig, maar ik voelde me daar toch niet meer goed bij. De antidepressiva heeft me jarenlang goed geholpen en ik ga niet zeggen dat ik ze nooit meer nodig zal hebben, maar ik hoop toch dat ik de rest van mijn leven zonder kan.

De werkweek is weer begonnen. Gek, hoe snel je het altijd weer gewend bent op je werk. Er waren wel een paar dingen gebeurd. Zo blijkt de zoon van een collega leukemie te hebben. Een ogenschijnlijk gezonde jongen en dan toch zo ernstig ziek. Ik hoorde het bij aanvang van mijn werk en het greep me enorm aan toen ik die collega vanmiddag tegenkwam. Het verdriet, de vragen, de angst... Wat ik heb meegemaakt, het verliezen van een kind, gun ik geen mens en het is te hopen dat de behandeling bij deze jongen aan zal slaan. 

Wat we nu, met z'n allen kunnen doen, is er voor deze collega zijn. Luisteren naar wat ze kwijt wil, zwijgen als zij ook wil zwijgen en haar vooral steunen. 

broeken

Vorige week werd door twee verschillende personen (op mijn werk) gevraagd hoe het met mijn hoofd ging. Bovenop mijn hoofd was de huid toen nog altijd gevoelig en de zijkant van mijn hoofd zo nu en dan ook. Eergisteren ontdekte ik opeens dat de pijn bovenop mijn hoofd weg was. Alles bij elkaar heeft de fytofototoxische reactie ruim drie maanden geduurd en nu ben ik er gelukkig dus bijna van af.

🪡 🪡 🪡 🪡 🪡

Tijdens de zomermaanden is het geen naailes, maar met naaiwerk ben ik toch nog altijd wel bezig. Het is nou eenmaal mijn allergrootste hobby. Vaak maak ik bovenstukken zoals shirts, bloesjes en vesten en ook naai ik jurken. Broeken naai ik zelden en dat komt omdat die nou nooit eens goed zitten. Koop ik een broek in de winkel, dan geeft dat zelden problemen. Naai ik een broek van een patroon, dan is het altijd een flater. Maat 38, zo moeilijk is het toch niet en op de taille en buik zit het altijd goed, maar wat in een naaitijdschrift skinny genoemd wordt, valt bij mij wijd. Vanaf de heupen naar beneden is altijd alles veel te groot.

Van de week besloot ik me toch maar weer eens, tegen beter in, aan een broek te wagen. Een short van sportkledingstof. In het begin zag het er allemaal nog veelbelovend uit, maar pas toen de broek in elkaar en de tailleband erop zat, kon ik alleen maar concluderen dat ook nu de pijpen weer veel te wijd waren. Als ik een trap op liep, keek je regelrecht naar binnen tot aan mijn onderbroek. Ik kon ook nu weer de hele broek op alle naden innemen. 

Toen ik het patroon uittekende had ik al gezien dat het best wel een kort model was en ik verlengde de zoom daarom al met een paar centimeter, toch was het broekje daarna nog aan de korte kant (jaja, een short hè 😉). Met biaisband heb ik de pijpen afgewerkt, zodat ik niet nog meer lengte kwijt zou raken. Het broekje zit nu goed en ik heb vanmorgen geprobeerd een foto ervan te maken. Niet dat die foto echt super goed gelukt is, maar dan heb je toch een beetje een idee. 

Het is een wijd model, alleen is het nu een stuk minder wijd dan het was. Ik denk dat er per pijp van onderen iets van 8cm in breedte afgegaan is.

Broeken naaien... Pfff!

Voorlopig ben ik er weer helemaal klaar mee!

flashback

Inmiddels ben ik alweer een tijdje terug lid van Storytel, alleen heb ik al meer boeken gelezen dan beluisterd. Lezen op mijn telefoon vind ik namelijk wel heel erg makkelijk. Ik heb ook nog wel een e-reader, maar ik lees toch liever op mijn telefoon. Die heb ik dan ook altijd en overal mee. 

Ik las een boek van Chris de Stoop: Het boek Daniël. Het verhaal gaat over zijn oom die vermoord werd. Een indrukwekkend boek, vond ik. Daarna besloot ik nog een boek van hem te lezen: Hemelrijk. Een boek dat op het www niet al te beste recensies kreeg. Het boek raakte mij ondanks dat nog meer dan Het boek Daniël, omdat het verhaal voor mij heel erg herkenbaar was.

Het waargebeurde verhaal gaat over een verzorgingshuis met ouderen met dementie, waar na het bezoek van Sinterklaas het coronavirus genadeloos toeslaat. Er waren heel veel doden te betreuren en degene die Sinterklaas speelde ging gebukt onder de beschuldigingen en een groot schuldgevoel. 

Waarom dit verhaal me zo aangreep? In 2020 brak er in een verzorgingshuis bij ons in de buurt ook corona uit op twee afdelingen met ouderen met dementie, eveneens na een sinterklaasviering. Gelukkig bleef het daar beperkt tot twee afdelingen, maar meer dan de helft van de bewoners kwam te overlijden. Ik ben daar tijdens deze crises tweeënhalve week wezen helpen, want ook het personeel viel met bosjes tegelijk om. Ik kende de bewoners niet maar het hele gebeuren heeft me toen ook enorm aangegrepen. Het was een vreselijk verdrietige tijd.

Alles was hermetisch afgesloten en er mocht geen bezoek komen. Mensen met dementie kun je niet in quarantaine plaatsen, die lopen gewoon rond op hun afdeling en daardoor waren er zoveel besmettingen. In de hal van het verzorgingshuis werden foto's van de overledenen geplaatst en iedere morgen ging je kijken of er weer foto's bijgekomen waren. 

Toen ik aan mijn eerste dienst begon, zei ik nog tegen manlief dat ik direct moest douchen als ik thuiskwam en mijn kleding gelijk gewassen moest worden. Ja, om het virus weg te wassen natuurlijk. Ik wist toen nog niet dat ik zo ontzettend zou zweten onder al die beschermende kleding. Vanaf het moment dat ik alles aantrok, brak het zweet me uit. Het was december, het was winter en overal stond de verwarming ook nog eens hoog. Ventileren? Nee, niet bij deze groep zwakke ouderen waar er al veel ziek van waren. 

En toen deze uitbraak achter de rug was, zouden er na een opnamestop toch weer nieuwe bewoners komen. Als je weet hoe onrustig het kan zijn als er een nieuwe bewoner komt, hoe erg moet het dan zijn als er opeens meerdere tegelijk komen.

Ik ben blij dat ik het boek gelezen heb, maar ik was zelf weer even terug in het verzorgingshuis waar ik destijds ging werken. Maar mijn gedachten gingen ook terug naar de tijd dat mijn vader, die in een verpleeghuis woonde, corona kreeg. Op 1 april 2020 bleek hij de ziekte te hebben en moest hij twee weken in quarantaine. Omdat hij na die twee weken nog wat snotterig was, werd de quarantaine daarna nog eens met een week verlengd. Drie weken zat hij in totale afzondering, op de korte zorgmomenten na. Psychisch heeft hem dat veel kwaad gedaan. Eigenlijk is hij er nooit meer helemaal bovenop gekomen en vier manden later is hij overleden. Niet aan corona, hoewel hij de avond voor zijn overlijden nog wel getest werd omdat hij verhoging had.

Het is te hopen dat we nooit meer zoiets hoeven mee te maken.

wild

We gingen in Gelderland op visite bij mijn tante, de zus van mijn moeder. Ze is 86 jaar en nog goed bij de tijd en verder werkt alles gelukkig ook nog goed. Alleen was ze onlangs wel gestruikeld en met haar hoofd tegen een kast terechtgekomen. Doordat ze bloedverdunners gebruikt was haar gezicht bont en blauw en die lieverd was bang dat ik ervan zou schrikken, maar ik werk in een verzorgingshuis en ben wel wat gewend. 

Na ons bezoek bezoek aan tante gingen manlief en ik nog wandelen.

Ik wilde graag het gebouw van Radio Kootwijk op de Veluwe zien. Dit hoofdgebouw van het voormalig zenderpark is in art-decostijl gebouwd.

voorkant gebouw

Het zenderpark werd vanaf 1918 gebouwd en diende om contact te onderhouden met de Nederlandse koloniën en dan met name met Nederlands-Indië.

achterkant gebouw

We wandelden over de heide en door de bossen. Het was mooi wandelweer, maar toch maakten we geen al te lange wandeling, want ik was niet fit. Onderweg naar Radio Kootwijk hadden we ergens een broodje gegeten en dat was me misvallen, waardoor ik niet vooruit te branden was. 

We kwamen nog een bordje tegen waar ik toch echt een foto van moest maken:

Als we al wilde zwijnen zouden zien, dan zou ik ze zeker niet voeren... ik kijk wel uit want ik hoef echt geen wild zwijn achter me aan te krijgen. Maar aangezien wij slechte wildspotters zijn achtten wij die kans niet groot. 

En toch... een tijd later:

Opeens liep er een groepje van een stuk of tien wilde zwijnen door het bos. Hoe bijzonder was dat! We hadden beiden nog nooit eerder wilde zwijnen in het wild gezien. Ze bleken trouwens banger voor mij dan ik voor hun was te zijn, want zodra ze ons zagen zetten ze het op een lopen. 

Rond vier uur in de middag reden we dan eindelijk toch richting Zeeland. Er stond hier en daar een file, we maakten een plasstop en uiteindelijk werd het toch nog laat en besloten we iets op het 'Obesitasplein' in Goes te gaan eten. Hier vind je vijf fastfoodrestaurants (vandaar natuurlijk de bijnaam obesitasplein) en een filiaal van De Beeren. 

En vandaag is het dan toch echt de laatste dag van onze vakantie. We waren twee weken vrij, maar we hebben zoveel gedaan dat het veel langer lijkt. Het was een fijne vakantie.

poezen, hoofd en zoon

Moppie kijkt boos:

Ze was niet boos toen wij vrijdag na een week vakantie thuiskwamen. Ze kwam zelfs miauwend van onder een struik gerend om ons te begroeten. Onze andere poes Miep was nog blijer om me te zien. Telkens als ik even ging zitten, sprong ze gelijk op schoot.

😽 😽 😽 😽 😽

Het is exact twee maanden geleden dat ik in de tuin tegen een tak aanliep, waarna ik een toxische reactie kreeg. Mijn hoofdhuid voelt nu nog altijd pijnlijk aan, maar ik kan wel al zonder paracetamol. In het begin gebruikte ik 4x1000 paracetamol per dag! Tot vorige week sliep ik bijna iedere middag nog een paar uur en nu is die moeheid eindelijk weg. Ik begin gelukkig weer een beetje energie te krijgen. 

🛫 🛫 🛫 🛫 🛫

Manlief en ik waren vorige week op vakantie en nu is zoonlief aan de beurt. Hij vertrekt vandaag met vrienden naar Kroatië, naar een huisje met zwembad in de bergen, op een uur rijden van Split. De pakketbezorgers stopten de afgelopen weken regelmatig bij ons huis om t-shirts, schoenen en een zwembroek voor zoonlief te bezorgen. En gisteren, op zondag, werden er nog een korte broek en een rugzak bezorgd. Zoonlief heeft namelijk een hekel aan winkelen en bestelt alles online. Maar nu is hij er helemaal klaar voor en ik hoop dat hij en zijn vrienden een geweldige vakantie zullen hebben. 

luisteren

Man en zoon waren weer bij de zus van manlief aan het klussen. Van de in januari gekochte Ikea-keuken had ze nog de laatste missende elementen besteld en die moesten in elkaar gezet worden. En zo had ik een zaterdag voor mij alleen. Omdat manlief weg was kon ik verder met het organiseren van zijn verjaardagsfeest (over een maand). Dat gaat toch makkelijker als hij niet in de buurt is, want hij mag niet alles weten. Hoe of wat verklap ik niet, thuis natuurlijk niet en hier op mijn weblog ook niet. 

Na de podcasts heb ik me toch maar weer aangemeld bij Storytel. Tussendoor een verhaal horen is ook wel weer leuk. Ik was al twee keer eerder lid van Storytel en als ik over een tijdje misschien weer minder luister, zeg ik het gewoon weer op. 

Ik wandelde een rondje, er stond geen wind en het was daardoor best wel benauwd. 

Maar zonder wind kost het me gelukkig niet al te veel moeite om te wandelen. Nog steeds ben ik moe, nog steeds doet mijn hoofd pijn. Mijn herstel blijft een beetje hangen. Op mijn werk heb ik het voor de komende twee weken nog zo geregeld dat ik alleen de ochtenden werk. Daarna heb ik vakantie en na de vakantie ben ik van plan om weer hele dagen te gaan werken. Dan hoop ik toch zover opgeknapt te zijn, dat dit zal gaan. 

loep

De dermatoloog heeft de foto's van mijn hoofd bekeken en omdat de cortisonenzalf niet te lang gebruikt kan worden, mag ik hiermee stoppen. Wel moet ik de vetzalf blijven gebruiken en zorgen dat ik goed beschermd ben tegen de zon. Mocht het de komende twee weken niet verbeteren of toch weer verslechteren, dan wil de dermatoloog me zelf zien. Het is dus even afwachten welke kant het opgaat... ik hoop natuurlijk de goede 😉 

🔍 🔍 🔍 🔍 🔍

Met mijn naaiwerk heb ik soms last dat ik het slecht kan zien, toch zeker als het garen exact dezelfde kleur heeft als de stof. En nu ik mijn borduurwerk weer eens opgepakt heb, had ik eigenlijk ook best wel problemen met het fijne borduurstramien. Een bureaulamp en een vergrootglas gaven enigszins uitkomst, maar perfect was het niet. Dus wat heb ik aangeschaft... een staande loep met verlichting. Ideaal! 

Eigenlijk was ik er niet eens naar op zoek, maar liep er in de winkel (Euroshop Maldegem) zowat tegenaan. En na heel even getwijfeld te hebben, zette ik een loeplamp in mijn winkelwagentje. En ik ben er blij mee.

Het borduurpatroon waar ik aan bezig ben is een borduurpakket van Awesome Pattern Studio.

huisarts

Vandaag had ik een afspraak bij de huisarts. Ze heeft foto's van de plekken op mijn hoofd gemaakt en ze gaat deze, samen met een verslagje, naar de dermatoloog doorsturen. Als het goed is hoor ik begin volgende week wat de dermatoloog ervan vindt. 

helm

De zon mag niet meer op mijn hoofd schijnen en dus draag ik, zodra ik naar buiten ga, een pet. Dat is allemaal geen probleem. Gisteren ging ik fietsen en door de harde tegenwind was ik toch bang om mijn pet kwijt te raken. Ik deed de pet zo strak mogelijk, wat vervolgens pijn deed aan mijn nog steeds enorm gevoelige hoofdhuid. Maar de oplossing voor fietsen met een hoofddeksel op, lag bij ons op zolder: een fietshelm. Ooit aangeschaft voor Justus toen hij in de Ardennen ging mountainbiken. 

Manlief zocht de fietshelm op en toen... ja, zo'n ding is niet helemaal dicht, waardoor de zon nog steeds op mijn hoofdhuid kan schijnen. Gelukkig had ik vorig jaar op Corsica een bandana gekocht, een dun flodderding, maar deze past wel goed onder de fietshelm. Doordat de fietshelm op een andere manier op mijn hoofd drukt dan een pet, is het bovendien ook nog eens minder pijnlijk. En oké, het is nog eens een stuk veiliger ook. 

✀ ✀ ✀ ✀ ✀

De kapster knipte de punten van mijn haar bij en ze was heel erg voorzichtig. Ze gaf me bovendien nog een goede tip. Door de zalfjes die ik op mijn hoofd moet smeren, was ik mijn haar momenteel iedere dag en ik gebruik daar een milde elke-dag-shampoo voor. Ze kon toch aan mijn haar zien dat ik het vaak was en nu was haar tip om de milde shampoo aan te lengen met water, oftewel van één fles twee flessen shampoo te maken waardoor het nog milder is. Dat ga ik zeker doen! En ik zal een haarcrème aanschaffen om mijn haar extra te verzorgen.

In plaats van over zes weken staat de volgende kappersafspraak nu pas over tien weken gepland. Verven gaan we niet meer. Ik vind het wel jammer, want ik ga altijd graag naar de kapper.

vlierbloesem

Kijk nou toch eens wat een mooi dier:

En dan deze twee:

Zolang ik er niet tussen hoef te lopen, vind ik koeien leuk. 

We maakten een wandeling in de buurt van Retranchement. Veelal over onverharde paden en er was niet veel om te fotograferen.

Afgelopen week wandelde ik met een vriendin en ik maakte ook nog een wandeling alleen en dat ging allemaal gewoon goed.

Vandaag viel het wandelen en dan vooral de harde tegenwind me behoorlijk tegen. Ik denk al dat ik alweer heel wat ben, maar mijn lichaam denkt daar toch anders over. Na de wandeling lag ik gelijk in mijn bed, zo moe was ik. Maar manlief en ik hebben wél gewandeld en dat was er de afgelopen weekenden, mede doordat ik ziek was, bij ingeschoten.

🥾 🥾 🥾 🥾 🥾

In onze tuin groeien vlieren als onkruid. Ieder jaar snoei ik er heel wat van weg en ieder jaar groeit alles gewoon weer lekker terug. Als de vlierbesjes aan het eind van de zomer rijp zijn, kook ik ze en daarvan doe ik kleine porties in de vriezer. De hele winter doe ik daar dan regelmatig van door mijn dagelijkse smoothie. 

Nu heb ik voor de eerste keer van vlierbloesem siroop gekookt. Ik schrok wel een beetje van de grote hoeveelheid suiker die er volgens de recepten in moest: 1 kg suiker op 1 liter water. Anders zal het geen siroop worden, denk ik, maar ik ben me er nu gelijk wel van bewust dat ik met siroop zuinig moet omgaan. En om gelijk maar de vraag, die nu bij sommigen misschien opborrelt, te beantwoorden: ik kan niet tegen suikervervangers en gebruik die daarom ook niet. Dus als ik al eens frisdrank drink, of siroop in de winkel koop dan zal dat nooit met een toegevoegde suikervervanger zijn. 

Ik kookte de vlierbloesems in het suikerwater, samen met het sap van een uitgeperste citroen en citroenrasp. Het hele goedje ging daarna in een steriele weckpot en dit staat tot woensdag in de koelkast. Af en toe moet ik de weckpot eens omschudden. Na deze dagen kan ik de vlierbloesem en de citroenrasp eruit zeven en dan is de siroop klaar. De siroop zou zo een maand houdbaar blijven, maar omdat ik mezelf niet binnen een maand een liter siroop zie opdrinken, ga ik er van invriezen. Gewoon hele kleine porties in een ijsblokjesvorm. 

boulevard

Vandaag ging ik mijn bestelde contactlenzen ophalen en het weer was mooi genoeg om mijn auto buiten het centrum van de stad te parkeren en met een omweg naar de binnenstad te lopen. Ik doe dat wel vaker.

In Terneuzen kun je fijn over de Scheldeboulevard wandelen en er zijn ook veel mensen die dat doen.

 Ik combineerde mijn bezoekje aan de opticien met condoleancekaarten kopen bij de boekenwinkel en ik ging gelijk ook nog bij de drogist om een paar doosjes paracetamol. Zonder paracetamol kan ik namelijk nog steeds niet. Mijn hoofdhuid is nog altijd erg pijnlijk. 

Op mijn werk heb ik me beter gemeld. Ik ben nog niet helemaal fit en iedere middag slaap ik anderhalf tot twee uur, maar de afgelopen week heb ik de ochtenden meegelopen en dat gaat nu gewoon goed. Ik kan het daarnaast op mijn werk zo regelen dat ik voorlopig ook alleen maar ochtenden werk. In principe verandert er met mijn betermelding niets, maar ik ben wel heel erg blij dat ze me de kans gaven om boventallig te staan. Als het niet gegaan zou zijn, had het me geen uren gekost.

En voor de rest... ik denk dat de genezing iets van een lange adem gaat worden. Geduld hebben en hopen dat de pijn en de moeheid een keer over zullen gaan.