Naar inhoud springen

Ulster Grand Prix 1968

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Noord-Ierland Ulster Grand Prix 1968
Dundrod Circuit
Land Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland
Datum 17 augustus 1968
Organisator FIM / ACU
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Australië Kel Carruthers
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Tweede Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould
125 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner

De Ulster Grand Prix 1968 was de tiende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1968. De races werden verreden op zaterdag 17 augustus 1968 op het Dundrod Circuit, een stratencircuit in County Antrim. De 50cc-klasse en de zijspanklasse kwamen niet aan de start. De wereldtitels in de 125cc-klasse, de 350cc-klasse en de 500cc-klasse waren al beslist.

500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Giacomo Agostini won met overtuiging de Ulster Grand Prix, die in de regen begon. Achter hem ontstond een interessante strijd. John Hartle lag aanvankelijk op de tweede plaats, maar hij werd ingehaald door de 40-jarige Rob Fitton. Achter hen vocht Percy Tait met een Triumph om de vierde plaats met Jack Findlay. Fitton hield zijn tweede plaats vast en Hartle werd derde.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:10"10'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton +3"21'4 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Cowles-Métisse-Matchless +3"31'0 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Triumph +3"34'4 3
5 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless +3"34'8 2
6 Vlag van Australië Kel Carruthers Norton +4"36'4 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Blanchard Métisse
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Jolly Matchless
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Lee Matchless
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billy McCosh Matchless
11 Vlag van Australië Ron Wilson Norton
12 Vlag van Nederland Theo Louwes Norton
13 Vlag van Zweden Jack Lindh Seeley
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Scully Norton
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Humber Crescent
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Lawton Norton
17 Vlag van Ierland Bob McCurry Matchless
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ball Seeley-Matchless
19 Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Norton
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Harris Healey Norton

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Ernst Weiss Seeley
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Hannah-Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Kemp Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Denis Gallagher Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Seeley-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Turner Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Métisse
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Manning-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Butcher Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stephen Murray Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Vincent Duckett Matchless
Vlag van Zweden Bosse Granath Seeley
Vlag van Verenigde Staten Marty Lunde Norton

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië John Dodds Norton
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Randle Petty-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bernie Lund Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Seeley
Vlag van Italië Alberto Pagani LinTo
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Hannah-Paton
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Paton
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov Vostok

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 48 (72) wereldkampioen
2 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless 34 (36)
3 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless 9
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley-Norton 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Seeley-Norton
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton 7
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ball Seeley 6
Vlag van Italië Alberto Pagani LinTo
Vlag van Australië John Dodds Norton
Vlag van Australië Kel Carruthers Norton

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de Ulster Grand Prix kwamen niet minder dan 51 rijders aan de start. Die start verliep problematisch doordat Ginger Molloy meteen na de start viel, net nu hij een plaats op de eerste startrij veroverd had. Daar moest de rest van het veld dus omheen manoeuvreren. Giacomo Agostini speelde zijn gebruikelijke spel door de leiding enkele ronden over te laten aan Heinz Rosner (MZ) en Kel Carruthers (Métisse-Aermacchi), maar in de derde ronde nam hij de leiding en begon hij die verder uit te bouwen. Rosner viel uit met een defecte ontstekingsmagneet en František Šťastný moest met de viercilinder Jawa naar de pit om zijn bougies te vervangen. Carruthers werd daardoor weer tweede. Jack Findlay moest zijn strijd tegen de jonge student Brian Steenson (Aermacchi) staken toen zijn achteras brak en Steenson eindigde daardoor zijn thuisrace als derde.

Uitslag 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1"4"48'8 8
2 Vlag van Australië Kel Carruthers Métisse-Aermacchi 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi 4
4 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Métisse-Aermacchi 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton 1

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Jack Findlay Aermacchi Achteras
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ Ontsteking
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco Val

Onbekend[1]

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Duitsland Karl Hoppe AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley
Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli
Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli

Top tien tussenstand 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 32 (48) wereldkampioen
2 Vlag van Australië Kel Carruthers Drixton-Aermacchi / Métisse-Aermacchi 17
3 Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli 12
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Métisse-Aermacchi 9
7 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 7
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda 4
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

De raceleiding van Yamaha was bijzonder kwaad op Phil Read, die in Tsjecho-Slowakije en Finland de teamorders genegeerd had. Men wilde er alles aan doen om Bill Ivy aan de 250cc-titel te helpen en daarom werden er speciale expansiekamers voor zijn viercilinder naar Ulster gestuurd. Beide Yamaha's hadden extra grote tanks om zonder tankstop de race te voltooien. Read nam de leiding, maar werd gevolgd door Ivy die na vijf ronden voorop ging. Read viel daarna al snel uit met een vastgelopen motor, die te heet was geworden doordat de achterband van Ivy een steen had opgeworpen die de radiateur van Read's machine beschadigd had. Ivy kon zijn race rustig voltooien, Heinz Rosner werd tweede en Rodney Gould werd derde. Ivy had nu 46 punten, Read 44. Read verklaarde dat de winnaar in Monza ook de wereldkampioen zou zijn. Hij was er kennelijk al van overtuigd dat de Japanse Grand Prix niet zou doorgaan, hoewel dat officieel nog niet zeker was.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 1:08"18'8 8
2 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ + 2"21'2 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Bultaco-Yamaha + 2"49'2 4
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Suzuki 2
6 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 1

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha Vastloper

Onbekend[1]

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Findlay Aermacchi
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi
Vlag van Canada Frank Perris Suzuki
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco
Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Aermacchi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Rocamora Bultaco
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Butcher Suzuki
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 46
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 44
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 32 (39)
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Bultaco-Yamaha 21 (25)
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 19
6 Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli 10
7 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 6
8 Vlag van Hongarije László Szabó MZ 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Suzuki
10 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa 4

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Op het Dundrod Circuit werd nog slechts om de eer gestreden in de 125cc-klasse. Bill Ivy nam in de eerste ronde de kop, maar werd al snel gepasseerd door Phil Read. In de vijfde ronde nam Ivy de leiding opnieuw en toen Read een remfout maakte had hij voldoende voorsprong om de race te winnen. De hele race had Heinz Rosner met de MZ de derde plaats behouden en daar eindigde hij ook.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 49"0'6 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 6
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 4
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 3
5 Vlag van Duitsland Dieter Braun Neckermann-MZ 2
6 Vlag van Australië Kel Carruthers Honda 1

Onbekend[1]

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Jürgen Lenk MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki
Vlag van Duitsland Lothar John Neckermann-MZ
Vlag van Duitsland Siegfried Möhringer Neckermann-MZ
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Pedro Álvarez Bultaco
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Salvador Cañellas Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Murray Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Hongarije János Reisz MZ
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Montesa
Vlag van Nederland Jan Huberts MZ
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Montesa
Vlag van Zweden Kent Andersson MZ

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 40 (54) wereldkampioen
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 26
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 15
4 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 12
5 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Salvador Cañellas Bultaco 11
6 Vlag van Duitsland Dieter Braun Neckermann-MZ 10
7 Vlag van Hongarije László Szabó MZ 9
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ 8
9 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 6
Vlag van Australië Kel Carruthers Honda

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1968 		FIM wereldkampioenschap wegrace
20e seizoen (1968) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1968
Vorige race:
Ulster Grand Prix 1967 		Ulster Grand Prix Volgende race:
Ulster Grand Prix 1969
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ulster_Grand_Prix_1968&oldid=67261765"