(A Deadly Game) Η αστυνομική ιστορία, όταν γεννιέται από ελληνικό μελάνι, παύει να ’ναι άσκηση λογικής. Γίνεται τελετουργία αποκάλυψης —μια πομπή από σκιές που ζητούν δικαίωση. Γίνεται ανατομία ψυχής, καθρέφτης κοινωνίας και, συχνά, απολογία συνείδησης. Ο Γιάννης Φίλιππας δεν γράφει απλώς ένα έργο μυστηρίου· γράφει τη διαθήκη ενός κόσμου που μαθαίνει την αλήθεια μόνο όταν πονά. Μάς χαρίζει ένα έργο όπου ο θάνατος δεν είναι τέλος —είναι η αρχή του παιχνιδιού της αλήθειας. Στο «Παιχνίδι με τον θάνατο» ο φόνος δεν είναι το έγκλημα —είναι το σύμπτωμα. Το πραγματικό έγκλημα είναι η σιωπή, η ενοχή που σέρνεται πίσω από τα φώτα της σκηνής. Κι εκεί, μέσα στη σιωπή, αρχίζει το παιχνίδι —όχι του θανάτου, αλλά της αποκάλυψης. ⚖️ Μια νύχτα, μια σιωπή, ένα ποτήρι με δηλητήριο. Ο Θωμάς Σαράφης, μεσίτης με παράξενες διασυνδέσεις, βρίσκεται νεκρός· το δηλητήριο βρέθηκε στα δάχτυλά του, λες και ο ίδιος κρατούσε το μυστικό της εξόντωσής του. Ο αστυνόμος Χρήστος Γκάνας καλείται να λύσει το αίνιγμα και χωρίς να το καταλάβει, εισέρχεται σ’ ένα παιχνίδι όπου κάθε παίκτης φορά διαφορετικό προσωπείο. Το έργο του Φίλιππα, «Παιχνίδι με τον Θάνατο», είναι από εκείνες τις ιστορίες που δεν βασίζονται σε φαντασμαγορικά εγκλήματα, αλλά σε σιωπηλές πληγές. Πίσω από κάθε πρόσωπο, κρύβεται ένα κίνητρο. Και πίσω από κάθε αλήθεια, μια ψευδαίσθηση. 🔍 Πλοκή και Δραματουργία Ο Χρήστος Γκάνας (Κώστας Αρζόγλου), με το διαπεραστικό βλέμμα του ανθρώπου που έχει δει πολλά, εισχωρεί στον κόσμο του Θωμά Σαράφη, ενός μεσίτη με ματωμένες επενδύσεις και σκοτεινές συναλλαγές. Ο ιατροδικαστής αναφέρει δηλητήριο στα δάχτυλα· όμως ο τρόπος θανάτου μοιάζει περισσότερο με υπογραφή. Η έρευνα απλώνεται: μια μητέρα που σιωπά, μια γυναίκα που αγαπά, ένας συνεργάτης που κρύβει φόβο. Οι χαρακτήρες, ζυγισμένοι με ακρίβεια ραδιοφωνικού θεάτρου, δεν «παίζουν»· υπάρχουν. Ο Σπύρος Μηλιώνης, στη ραδιοσκηνοθεσία, επιλέγει υποβλητική λιτότητα· οι σιωπές είναι πιο εύγλωττες από τους διαλόγους. Η φωνή του Αρζόγλου κυριαρχεί, σμιλεύοντας την εικόνα ενός αστυνόμου που μοιάζει περισσότερο με ψυχολόγο παρά με κυνηγό ενόχων. ________________________________________ 🎭 Οι χαρακτήρες – Σκιές και Καθρέφτες Ο Φίλιππας χτίζει μια γκαλερί ανθρώπων παγιδευμένων στον ίδιο τους τον φόβο: • Η Τερέζα (Αντιγόνη Γλυκοφρύδη) είναι η γυναίκα που ξέρει, αλλά δεν αντέχει να μιλήσει. • Η Μητέρα (Αλίκη Αλεξανδράκη), η φωνή της ενοχής, στέκει σαν φάντασμα ανάμεσα στη ζωή και στη σιωπή. • Ο Καμάκης (Ορφέας Ζάχος), εκπρόσωπος της λαϊκής λογικής, φέρνει την ανάσα του ρεαλισμού μέσα στο σκοτάδι των αστών. • Ο Γκάνας, στο επίκεντρο, κινείται σαν ντετέκτιβ των παθών: διαβάζει ανθρώπους, όχι αποδείξεις. Στο έργο αυτό, το έγκλημα δεν είναι πράξη· είναι κατάσταση. Όλοι οι ήρωες συμμετέχουν, με τον τρόπο τους, στο δηλητήριο που διαχέεται στην ατμόσφαιρα. 🩰 Ψυχολογική Ανάλυση – Το Δηλητήριο της Ψυχής Το «δηλητήριο στα δάχτυλα» δεν είναι απλώς εύρημα· είναι σύμβολο. Δείχνει πως ο θάνατος του Σαράφη ήταν έργο δικό του όσο και των άλλων. Η αυτοκαταστροφή, λέει ο Φίλιππας, είναι η πιο ήσυχη μορφή δολοφονίας. Κάθε ήρωας παίζει στο «παιχνίδι του θανάτου» με διαφορετικό ρόλο: ο ένας για να εκδικηθεί, ο άλλος για να σώσει, ο τρίτος για να ξεχάσει. Κι έτσι, η αστυνομική ιστορία μετατρέπεται σε ψυχόδραμα: ένα καθρέφτισμα του πώς οι άνθρωποι δηλητηριάζουν τον εαυτό τους με φόβο, ενοχή, ή σιωπή. Ο Φίλιππας, με ελληνικό ρεαλισμό και ευρωπαϊκή ατμόσφαιρα, δείχνει πως πίσω από κάθε έγκλημα κρύβεται μια ψυχή που ζητά βοήθεια. 🕰️ Ιστορικό και Κοινωνικό Πλαίσιο Το 1981, η Ελλάδα αλλάζει εποχή· η κοινωνία ψάχνει ακόμα τα όριά της ανάμεσα στην ελευθερία και στην παλιά συνήθεια της συγκάλυψης. Το έργο αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτή τη μετάβαση: ο κόσμος της εξουσίας, των χρημάτων, των «γνωριμιών» παραμένει βρώμικος, ενώ η Δικαιοσύνη