kunktator
kunktator (język polski)
[edytuj]- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) książk. ktoś powolny w działaniu, zwlekający z czymś, ociągający się
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kunktator kunktatorzy dopełniacz kunktatora kunktatorów celownik kunktatorowi kunktatorom biernik kunktatora kunktatorów narzędnik kunktatorem kunktatorami miejscownik kunktatorze kunktatorach wołacz kunktatorze kunktatorzy
- przykłady:
- (1.1) Jasiek, ty kunktatorze, kiedy wreszcie mi się oświadczysz?
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kunktatorstwo n
- forma żeńska kunktatorka ż
- przym. kunktatorski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. cunctator, utworzone od łac. cunctari → wahać się, zwlekać; słowo pochodzi od przydomka Fabiusza Maksimusa, dyktatora rzymskiego w czasie II wojny punickiej, który będąc świadom przewagi Kartagińczyków, unikał decydującej bitwy z Hannibalem[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Hasło „kunktator, kunktatorstwo” w: Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.