Czesław Malinowski

Czesław Malinowski

kapitan
Data i miejsce urodzenia	14 lipca 1912 Koneck
Data i miejsce śmierci	18 listopada 1986 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1931–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego RAF
Jednostki	71 pułk piechoty 41 eskadra rozpoznawcza dywizjon 301
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Późniejsza praca	PLL LOT
Odznaczenia

Czesław Malinowski (ur. 14 lipca 1912 w Konecku, zm. 18 listopada 1986 w Warszawie) – kapitan nawigator Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, kawaler Orderu Virtuti Militari, wieloletni nawigator Polskich Linii Lotniczych LOT.

Życiorys

W 1931 ukończył Korpus Kadetów Nr 3 w Rawiczu, a dwa lata później Szkołę Podchorążych Piechoty w Komorowie. 5 sierpnia 1933 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1933 i 293. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a minister spraw wojskowych wcielił do 71 pułku piechoty w Zambrowie. Na stopień porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 110. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Zgłosił się na Kurs Aplikacyjny Oficerów Lotnictwa, który ukończył w 1935 ze specjalnością lotniczą obserwator. Przeniesiony do 4 pułku lotniczego w Toruniu i przydzielony do 41 eskadry liniowej. W marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 14. lokatę w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa. Był wówczas dowódcą kompanii portowej Bazy Lotniczej.

Jeszcze przed rozpoczęciem działań wojennych w połowie lipca 1939 samolotem pilotowanym przez płk. pil. Bolesława Stachonia, ówczesnego dowódcę 4 pułku lotniczego, później d-ca lotnictwa Armii „Pomorze” wraz pchor. obs. Janem Klocek, z rozkazu dowódcy Armii „Pomorze” wykonał rozpoznanie fotograficzne i wzrokowe wojsk oraz instalacji wojskowych w tym lotnisk w okolicach Królewca i Olsztyna (Prusy Wschodnie) oraz nad granicą z Wolnym Miastem Gdańskiem. Do wybuchu wojny wylatał 150 h i awansował do stopnia porucznika.

W czasie kampanii wrześniowej wykonał jeden lot bojowy na rzecz swojej eskadry. 2 września z lotniska Zdunowo załoga w składzie por. obs. Czesław Malinowski, ppor. pil. Bolesław Kuzian i st. szer. Tadeusz Rybacki, dokonała rozpoznania wojsk nieprzyjaciela na drogach w rejonie Olsztynek – Nidzica – Wielbark (nad ówczesnymi Prusami Wschodnimi). Według relacji obserwatora por. Malinowskiego zrzucono także bomby na stację kolejową w Nidzicy. Było to prawdopodobnie pierwsze bombardowanie terytorium III Rzeszy w czasie II wojny światowej, jednakże była to samodzielna akcja personelu eskadry, wykonana podczas lotu rozpoznawczego, a nie wykonanie rozkazu bojowego wyższego dowództwa. 11 września w czasie przelotu ostatniego samolotu PZL.23B Karaś na nowe lotnisko w Brześciu nad Bugiem, samolot został ostrzelany przez myśliwce nieprzyjaciela, a uszkodzony samolot rozbił się podczas lądowania. 18 września wraz z resztą eskadry przekroczył granicę polsko-rumuńską. Internowany w obozie w Craiovej, już na początku października ewakuował się do Jugosławii, a dalej do Francji i w końcu Wielkiej Brytanii.

Od grudnia 1940 służył w 301 dywizjonie bombowym „Ziemi Pomorskiej”. Podczas drugiej tury lotów bojowych uczestniczył w bombardowaniu floty inwazyjnej w portach nad kanałem La Manche, w nalotach nad Berlin, Bremę, Zagłębie Ruhry etc. Wraz z innymi załogami RAF brał udział w operacji przeciwko pancernikom Kriegsmarine „Gneisenau” i „Scharnhorst”. Po zakończeniu lotów bojowych pracował jako instruktor nawigacji w ośrodku szkoleniowym w Brighton. Korzystając z możliwości dla demobilizowanych lotników, zdobył uprawnienia nawigatora cywilnego lotnictwa komunikacyjnego.

W 1947 wraz z rodziną powrócił do Polski. Od 15 września tego roku był zatrudniony w PLL „LOT”. Ze względu na ograniczone zaufanie władzy ludowej rzadko bywał w powietrzu, głównie wykorzystywany jako naziemny instruktor nawigator. W lutym 1954 w czasie kolejnej fali represji zwolniony z PLL „LOT” z wilczym biletem do jakiejkolwiek pracy. Przez 1,5 roku pracował dorywczo jako robotnik budowlany, a później jako magazynier w PKS. Wiosną 1957 dzięki październikowej odwilży mógł powrócić do pracy w PLL „LOT”, a w 1958 do latania. W dwa lata później jako jeden z pierwszych odbył przeszkolenie na turbośmigłowych samolotach Ił-18. W PLL „Lot” do czasu emerytury w 1975 r. wylatał ponad 7 mln kilometrów, spędzając ponad 12 tys. godzin w powietrzu. Poza pracą działał w Zespole Nawigacji PAN oraz Kole Lotniczym ZBoWiD przy PLL „LOT”. Będąc już na emeryturze wraz z kolegą pilotem Klemensem Długaszewskim, również wieloletnim pracownikiem LOT-u, został symbolicznym ojcem chrzestnym nowego samolotu typu Ił-62M, któremu nadano imię gen. Władysława Sikorskiego (numer SP-LBD).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 9546
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Medal Lotniczy
• Polowa Odznaka Pilota
• Distinguished Flying Cross

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.