Przejdź do zawartości

Szkoła Podchorążych Piechoty

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szkoła Podchorążych Piechoty
Oficerska Szkoła Piechoty
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1917

Rozformowanie

1939

Tradycje
Rodowód

Offiziers-Aspiranten-Schule

Dowódcy
Pierwszy

kpt. Marian Kukiel

Działania zbrojne
rozbrajanie Niemców w listopadzie 1918
Organizacja
Dyslokacja

Ostrów Mazowiecka
Zegrze

Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

Inspektorat Wyszkolenia Polskiej Siły Zbrojnej

Multimedia w Wikimedia Commons

Szkoła Podchorążych Piechoty (SPPiech.) – szkoła kształcąca kandydatów na oficerów piechoty Polskiej Siły Zbrojnej (niem. Polnische Wehrmacht) w latach 1917–1918 a następnie Wojska Polskiego w latach 1918–1939.

Szkoła Podchorążych Polskiej Siły Zbrojnej

[edytuj | edytuj kod]
Grupa podchorążych – 30 stycznia 1918, Ostrów-Komorowo
Por. Stanisław Domagalski[a] – w latach 1932–1938 oficer 14 pułku piechoty, w marcu 1939 (już w stopniu porucznika) dowodził jednym z plutonów w 8 kompanii Szkoły Podchorążych Piechoty.

Geneza

[edytuj | edytuj kod]

W lipcu 1917 większość pochodzących z Królestwa żołnierzy Polskiego Korpusu Posiłkowego odmówiło złożenia przysięgi na wierność Niemiec, wskutek czego zostali internowani. Żołnierze którzy złożyli przysięgę, weszli w skład Polskiej Siły Zbrojnej. W celu stworzenia korpusu oficerskiego dla tej formacji pod koniec sierpnia 1917 w Ostrowie Łomżyńskim (nazwa historyczna, obecnie Ostrów Mazowiecka) na podstawie rozkazu gen. Felixa von Barth, szefa Inspekcji Wyszkolenia przy Wodzu Naczelnym Polskiej Siły Zbrojnej, utworzona została szkoła podchorążych.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie zarządzenia Naczelnego Dowódcy Polskiej Siły Zbrojnej generała Hansa Hartwiga von Beselera z dnia 28 sierpnia 1917 został zorganizowany kurs aspirantów oficerskich w składzie dwóch plutonów po 30 słuchaczy. Celem kursu było dostarczenie „nauczycieli w mustrze i strzelaniu, gimnastyce i szermierce, jako dowódców sekcji i plutonów”. Meldunek o wynikach egzaminu wstępnego miał być złożony do dnia 25 września 1917. Komenda Polskiego Korpusu Posiłkowego przydzieliła kadrę dla tego kursu, wyznaczając jednocześnie komendanta Szkoły kapitana Sztabu Generalnego Mariana Kukiela. Kadra początkowo składa się z dwóch oficerów (podoficerów nie było)[1].

Szkołę aspirantów dyslokowano w Ostrowi Mazowieckiej, oddając jej do dyspozycji budynek (pierwszy w kierunku od Ostrowi) przy szosie ostrołęckiej w sektorze północno-zachodnim. Pierwszy rozkaz szkolny wyszedł w dniu 2 września 1917. Kpt. Marian Kukiel proponuje gen. Felixowi von Barthowi zmianę nazwy na „Szkoła podchorążych”. Kadra oficerska Szkoły Podchorążych składała się z następujących oficerów: Komendant Szkoły – kpt. Kukiel, adiutant i oficer instruktor – ppor. Marian Porwit, oficer nauczyciel – por. Eugeniusz Elzenberg. Jako doradców przydzielono trzech oficerów niemieckich (jeden kapitan i dwóch podporuczników). Szkoła dzieliła się na dwa plutony; każdy pluton na dwie drużyny, zwane sierżanctwami. Plutony były oddziałami wyszkolenia, którymi dowodzili oficerowie; najstarszy z uczniów jako podoficer służbowy plutonu był pomocnikiem oficera. Uczniów na pierwszym kursie było 60[2].

W dniu 29 września 1917 szkoła została przeniesiona do Zegrza i zakwaterowana w koszarach południowych. Od dnia 1 listopada rozpoczęły się nowe kursy. 3 listopada 1917 szkoła wróciła do Ostrowi Mazowieckiej do budynku leżącym po przeciwnej stronie szosy naprzeciwko budynku, w którym Szkoła mieściła się poprzednio. W dniu 6 grudnia 1917 pierwszych 12 uczniów zostaje mianowanych podchorążymi.

Pierwszy program szkolny z dnia 9 marca 1918: miesięcznie były ustalone następujące zajęcia: służba polowa – 30 godzin, taktyka – 28 godzin, terenoznawstwo – 30 godzin, umocnienia polowe – 16 godzin, balistyka – 16 godzin, organizacja wojska – 16 godzin, służba podoficera i oficera – 20 godzin, prawo karne i wojskowe – 6, korespondencja wojskowa – 20 godz, obsługa karabinów maszynowych – 24 godz. nauka o broni – 6. Wykłady zajmują 17 godzin tygodniowo, ćwiczenia praktyczne – 21 godzin.

Szkolenie

[edytuj | edytuj kod]

W szkole kształcili żołnierze pochodzący z 2 i 3 pułku piechoty Legionów. Początkowo utworzono kompanię szkolną, później rozbudowaną w batalion. Nauka trwała od 5 do 9 miesięcy, w zależności od rodzaju broni. Program szkolenia opracowali Niemcy. Około połowa czasu szkoleniowego poświęcona była musztrze i szermierce. Na wyszkolenie bojowe nie zwracano większej uwagi. Niemcy nie byli zainteresowani tym aby Polacy zdobywali wiedzę taktyczną i znajomość nowoczesnego uzbrojenia. Podchorążowie składali przysięgę na wierność Królestwu Polskiemu, a także na braterstwo broni z armią niemiecką i austro-węgierską. Podchorążym wpajano ideologię prusko-niemiecką, wychowywano w duchu przyjaźni do Niemiec i wierności władzom okupacyjnym. Na początku 1918 szkołę ukończyło 233 absolwentów.

Kadra

[edytuj | edytuj kod]

Kadra rekrutowała się z Polskiego Korpusu Posiłkowego (PKP). W jej skład wchodzili: kpt. Marian Kukiel – komendant Szkoły, oraz porucznicy Marian Porwit i E. Elzenberg. Przydzielono też trzech oficerów niemieckich jako doradców.

Szkoła Podchorążych Piechoty (1918–1939)

[edytuj | edytuj kod]
Odznaka szkoły (instruktorska)
Odznaka szkoły (absolwencka)
Odznaka szkoły wykonana z blachy „puszkowej” w Oflagu X C Lubeka

Na początku 1918 zwierzchnictwo nad Szkołą przejęła Królewsko-Polska Komisja Wojskowa, a z jej ramienia ppłk Leon Berbecki.

W początkach kwietnia 1918 szkoła przeniesiona została ponownie pod Ostrów do budynku koszar artyleryjskich (wraz ze Szkołą Podoficerską). 28 lipca 1918 odbył się uroczysty akt zamknięcia roku szkolnego[3][4]. W początkach sierpnia 1918 został wydany przez Szkołę I dokładny program szkoły, który obejmował przedmioty praktyczne i teoretyczne. Do przedmiotów praktycznych zaliczono wyszkolenie osobiste, wyszkolenie dowódcy oraz wyszkolenie ucznia, jako podoficera funkcyjnego i jako instruktora, natomiast przedmiotami teoretycznymi były: dzieje wojskowości, geografia wojskową, taktyka, służba polowa, terenoznawstwo, umocnienia polowe, naukę o broni, wojskowe prawo karne, organizacja wojska, zasady służby oficera, karabiny maszynowe, higiena, nauka o koniu, język niemiecki lub rosyjski.

W dniach odzyskiwania niepodległości, słuchacze szkoły wspólnie z oddziałami Polskiej Organizacji Wojskowej, rozbroili Niemców w Ostrowi Mazowieckiej.

9 listopada ppor. Jerzy Kulczycki, ppor. Kramarczyk i sierż. pchor. Lucjan Świtaj wyjechali służbowo do Warszawy. 12 listopada podjęli pertraktacje z niemiecką Radą Żołnierską 1 Szpitala Fortecznego, w skład której wchodziło 2 marynarzy, podoficer liniowy i sanitariusz[b], o przejęciu obiektu bez walki, w zamian za ewakuację rannych żołnierzy niemieckich. Od 20 listopada szkoła pod nazwą Szkoła Podchorążych[5] przejmuje budynki. Szkoła była również nazywana Wojenną Szkołą Podchorążych Piechoty. W dniu 17 listopada 1918 r. pod Białymstokiem ginie w walce ppor. Czermak Bronisław wychowanek Szkoły i jest pierwszym bohaterem Szkoły, który zapoczątkował listę poległych wychowanków szkoły – pochowany został w Ostrowi Mazowieckiej. Na stanowisku komendanta nowo utworzonej szkoły pozostał, przybyły z Ostrowi, płk Marian Kukiel.

W dniu 23 grudnia 1918 r. nadano odznakę pamiątkową Szkoły. Rysunek odznaki projektował artysta podchorąży Karol Kuźmiński. Odznaka wyobrażała tarczę w postaci stylizowanego orła polskiego w koronie zygmuntowskiej, orzeł trzymał w szponach naramienniki według kroju z 1917 r. z koroną i literami S.P., nałożonymi. Rozmiar odznaki 4 cm szerokości, 5 cm wysokości, barwy oksydowanego srebra. Odznaki na odwrocie numerowane były liczbami według spisu wychowanków Szkoły, przy czym pierwsze 14 miały numery rzymskie, pozostałe – arabskie.

Do szkoły przyjmowano ochotników ze środowiska cywilnego, szeregowych i podoficerów z byłych armii zaborczych oraz uczniów z austriackich szkół wojennych.

Utworzono trzy bataliony podchorążych. Jeden batalion szkolili instruktorzy francuscy, według własnego programu, a dwa pozostałe polscy instruktorzy, korzystając ze wzorów armii niemieckiej. W listopadzie 1919 do szkoły przyjęto słuchaczy Szkoły Podchorążych Armii Polskiej we Francji.

Spośród słuchaczy rekrutowała się pierwsza kompania wartownicza Belwederu, gdy 29 listopada 1918 r. wprowadził się doń Naczelnik Państwa Józef Piłsudski. Stałą służbę wychowankowie pełnili codziennie do 22 grudnia 1919 r. Później tylko w dniu swojego święta, tj. 29 listopada. W latach wojny 1917–1920 szkoła prowadziła przyspieszone szkolenie, w związku z bardzo dużymi potrzebami frontów na kadrę dowódczą. Łącznie szkołę opuściło w tym okresie około 3517 oficerów. Z chwilą zakończenia wojny polsko-bolszewickiej rozpoczęto szkolenie w cyklu trzyletnim. 1 sierpnia 1921 utworzono w szkole kurs roczny (unitarny) dla kandydatów, którzy zamierzali pozostać w zawodowej służbie wojskowej w stopniu oficerskim. Absolwenci kursu otrzymywali stopień podchorążego oraz prawo wstępu do szkół oficerskich innych rodzajów wojsk. We wrześniu 1922 utworzono przy Szkole Podchorążych pierwszy rocznik Oficerskiej Szkoły Piechoty z dwuletnim cyklem szkolenia.

W piątek 4 maja 1923 szkołę wizytował marszałek Francji Ferdynand Foch[6].

Podczas przewrotu majowego batalion szkoły opowiedział się po stronie legalnego rządu. 28 września tego roku szkołę ponownie przeniesiono do Ostrowi Mazowieckiej[7]. 12 października tego roku istniejące równolegle dwie szkoły – Oficerską Szkołę Piechoty i Szkołę Podchorążych, połączono pod wspólną nazwą „Oficerska Szkoła Piechoty”.

9 sierpnia 1928 Minister Spraw Wojskowych przemianował Oficerską Szkołę Piechoty na Szkołę Podchorążych Piechoty, Kurs Szkoły Podchorążych w Oficerskiej Szkole Piechoty na Kurs Unitarny w Szkole Podchorążych Piechoty, Batalion Oficerskiej Szkoły Piechoty na Batalion Szkoły Podchorążych Piechoty. Swoją dotychczasową nazwę zachował Batalion Szkoły Podchorążych[8].

15 października 1929 Kurs Unitarny w SPPiech rozpoczął rok szkolny w koszarach w Różanie.

16 października 1929 Minister Spraw Wojskowych zatwierdził nową organizację Szkoły Podchorążych Piechoty[9]:

  • Komenda szkoły
  • Kwatermistrzostwo
  • kompania administracyjna
  • batalion unitarny
  • dwa bataliony podchorążych piechoty
  • szwadron luzaków

Stan etatowy szkoły liczył 118 oficerów, 419 szeregowych, 37 urzędników, 24 niższych funkcjonariuszy oraz 176 koni wierzchowych i 52 konie pociągowe.

20 października komendant Szkoły wprowadził numerację rzymską pododdziałów szkolnych:

  • I baon – II rocznik SPPiech,
  • II baon – I rocznik SPPiech,
  • III baon – Kurs Unitarny SPPiech w Różanie.

W kwietniu 1937 zlikwidowano batalion unitarny, a do szkoły przyjmowano wyłącznie absolwentów dywizyjnych kursów podchorążych rezerwy.

Szkoła obchodziła swoje święto 29 listopada na pamiątkę przygotowanego przez tajny związek niepodległościowy, potocznie nazywany sprzysiężeniem Wysockiego i pod wodzą ppor. Piotra Wysockiego, ataku na Belweder – 29 listopada 1830. W dniu swego święta podchorążowie zaciągali, w historycznych mundurach, wartę w Belwederze.

W 1939 Szkoła wystawiła 114 i 116 Pułki Piechoty (Rezerwowe), które walczyły w kampanii wrześniowej.

Tradycje i rodowód szkoły

[edytuj | edytuj kod]
Podchorążowie SPP Ostrów Mazowiecka – lata 30. XX w.
Podchorążowie SPP (promowani 1933) – nauka własna
Podchorążowie SPP (promowani 1933) – czyszczenie broni
Popiersie Piotra Wysockiego w Łazienkach, do 1939 stojące na terenie szkoły
  • Szkoła Rycerska – założona w 1765 przez króla Stanisława Augusta
  • Szkoła Podchorążych Piechoty Królestwa Kongresowego
  • Szkoła Podchorążych Polskiej Siły Zbrojnej[10]
  • Warszawska Szkoła Podchorążych Piechoty[11] (1919 – 1926)

Kadra szkoły

[edytuj | edytuj kod]

Komendanci szkoły

[edytuj | edytuj kod]

Zastępcy komendanta

[edytuj | edytuj kod]

Dyrektorzy nauk

[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy batalionów

[edytuj | edytuj kod]

Kadra szkoły

[edytuj | edytuj kod]

Podoficerowie

[edytuj | edytuj kod]

Absolwenci szkoły

[edytuj | edytuj kod]

Polska Siła Zbrojna (1917–1918)

[edytuj | edytuj kod]

Klasa „A”

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 1 września 1917 do 24 stycznia 1918. Dowódcą klasy był kpt. SG Marian Kukiel. Szkołę ukończyło 45 absolwenów[13]. W listopadzie 1917 czternastu uczniów klasy „A” zostało wyznaczonych na funkcje instruktorów w nowo otwartych klasach. Byli to starszy podoficerowie Legionów Polskich z praktyką bojową. 6 grudnia 1917 wspomniani uczniowie–instruktorzy zostali mianowani na stopnie podchorążych z dniem 1 grudnia 1917, przed ukończeniem szkoły. Po ukończeniu szkoły otrzymali lokaty od 1 do 14[14][15].

  • Ryszard Mański (lok. 1)
  • Stanisław Tylicki (lok. 2)
  • Jerzy Kramarczyk (lok. 3)
  • Jerzy Kulczycki (lok. 4)
  • Józef Kramarczyk (lok. 5)
  • Jan Ostachowski (lok. 6)
  • Wacław Michnowski (lok. 7)
  • Wacław Jankiewicz (lok. 8)
  • Antoni Kuczyński (lok. 9)
  • Stanisław Trembiński hrabia (lok. 10)
  • Antoni Sikorski (lok. 11)
  • Stefan Świda (lok. 12)
  • Stefan Aperliński (lok. 13)
  • Artur Wiśniewski (lok. 14)
  • Jan Rzepecki (lokata 15)
  • Sariusz Stanisław Zaleski (lok. 16)
  • Eugeniusz Nowosielski (lok. 17)
  • Seweryn Monasterski (lok. 18) †1 VII 1920 utonął w Horyniu[16]
  • Franciszek Wielgut (lok. 19)
  • Jacek Englicht (lok. 20)
  • Lucjan Gurdziel (lok. 21)
  • Antoni Rudnicki (lok. 22)
  • Kazimierz Pakowski (lok. 23)
  • Edmund Kupść (lok. 24) 13 IX 1918 Warszawa
  • Czesław Antoni Krzoszwski[17] (lok. 25)
  • (lok. 25)
  • (lok. 26)
  • Wincenty Wnuk (lok. 27)
  • (lok. 28)
  • (lok. 29)
  • (lok. 30)
  • (lok. 31)
  • (lok. 32)
  • Tadeusz Wardejn-Zagórski (lok. 33)
  • Erazm Kupść (lok. 34)
  • (lok. 35)
  • (lok. 36)
  • (lok. 37)
  • (lok. 38)
  • Franciszek Trojan (lok. 39) † 2 IX 1950 Olivos, Argentyna
  • Antoni Chojnowski (lok. 40)
  • Władysław Jakubiak (lok. 41)
  • Wojciech Wierzbowski (lok. 42)
  • Bolesław Kałka (lok. 43)
  • Tadeusz Kuberski (lok. 44)
  • Wiktor Lenartus-Paprocki (lok. 45) † 29 IV 1919 Fabianiszki, adiutant 1 pp Leg.

Klasa „B”

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 1 lutego do 18 lipca 1918. Dowódcą klasy był por. Jan Załuska. Szkołę ukończyło 55 absolwentów[18]. Gwiazdką przy nazwisku oznaczono absolwentów, którzy 19 lutego 1919 zostali mianowani podporucznikami z dniem 1 lutego 1919[19].

  • Aleksander Pniewski (lok. 1)
  • Antoni Wieniawski (lok. 2)
  • Włodzimierz Skrzyński (lok. 3)
  • Zbigniew Dembiński (lok. 4)
  • Jan Łada[20] (lok. 5)
  • Jan Szymanowicz (lok. 6)
  • Jan Walicki * (lok. 7)
  • Andrzej Kołodziejczyk (lok. 8)
  • Wyszosław Tomasik (lok. 9)
  • Leszek Wernicki (lok. 10)
  • Adam Lewicki * (lok. 11)
  • Władysław Frontczak (lok. 12)
  • Stanisław Paprocki (lok. 13)
  • Stanisław Karnibad * (lok. 29)
  • Ludwik Edward Iskierko (lok. 35)
  • Kazimierz Pruszkowski[20] (lok. 36)
  • Józef Maciejowski (lok. 37)
  • Zygmunt Boglewski (lok. 46)
  • Leon Stapf (lok. 52)
  • Józef Jelec (lok. 53)
  • Okupski (lok. 54)
  • Kazimierz Czachowski (lok. 55)

Klasa „C” (klasa I)

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 1 października 1917 do 18 lipca 1918. Dowódcą klasy był por. Aleksander Zygmunt Myszkowski. Naukę ukończyło 39 absolwentów[21]. Gwiazdką przy nazwisku oznaczono podchorążych, którzy 16 stycznia 1919 zostali mianowani podporucznikami w piechocie[20].

  1. Zygmunt Jagodziński
  2. Józef Klepaczko
  3. Bronisław Kwaskowski*
  4. Mieczysław Słowikowski
  5. Czesław Sadkowski
  6. Mieczysław Saraszewski
  7. Mieczysław Szczygielski
  8. Zygmunt Krauze* (Krause)
  9. Edmund (Edward) Januszkiewicz*
  10. Adolf Cyrański
  11. Aleksander Ostrowski
  12. Tadeusz Roman*
  13. Zygmunt Wesołowski
  14. Jan Strusiński
  15. Jerzy Majewski*
  16. Marian Janowski
  17. Bolesław Fuksiewicz
  18. Apoloniusz Busiakiewicz
  19. Tadeusz Cieślewski*
  20. Jerzy Pokorski*
  21. Aleksander Woydyno
  22. Kazimierz Komornicki
  23. Bohdan Jeżewski
  24. Wacław Sypniewski*
  25. Mieczysław Kronhold (Kronhold-Sokolski)*
  26. Stefan Krzyżanowski
  27. Daniel Winiarski
  28. Stefan Motz
  29. Adolf Ciesielski
  30. Stanisław Kwiatkowski*
  31. Stanisław Kosiński*
  32. Stefan Hernik*
  33. Stanisław Płaskiewicz
  34. Edward Gaworski
  35. Edward Kluczyński
  36. Jarosław Ciechanowski*
  37. Stanisław Rożniakowski
  38. Jan Krasnowski
  39. Eugeniusz Papiewski

Klasa „D” (klasa II)

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 10 lutego[22] do 9 listopada 1918. Dowódcą klasy był por. Marian Porwit. Naukę ukończyło 90 absolwentów[23]. Gwiazdką oznaczono absolwentów (podchorążych), których 20 maja 1919 Naczelny Wódz mianował podporucznikami z dniem 1 maja 1919[24]. Dwiema gwiazdkami absolwentów mianowanych podporucznikami 14 marca 1919[25]. Trzema gwiazdkami absolwentów mianowanych podporucznikami 1 marca 1919[26].

  • Stanisław Siemieński (lok. 1) ***
  • Napoleon Ressau (lok. 2) **
  • Franciszek Lipiński (lok. 3)
  • Leon Ordyniec (lok. 4)
  • Jan Mielczarski (lok. 5)
  • Władysław Karbowski (lok. 6) *
  • Bronisław Sikorski (lok. 7)
  • Marek Winterek (lok. 8)
  • Stefan Kazimierczak (lok. 9)
  • Leszek Pronaszko (lok. 10)
  • Tadeusz Wallich (lok. 11)
  • Romuald Fürst (lok. 13) *
  • Stefan Binder (lok. 15) *** †25 I 1919 pod Miczałówką[27]
  • Władysław Czerwiński (lok. 20) *
  • Jan Srzędnicki (lok. 23) *
  • Tadeusz Konopka (lok. 30)
  • Euzebiusz Konarski (lok. 34) *
  • Jan Bławut (lok. 35) ***
  • Kazimierz Gurbski (lok. 40)
  • Tomasz Kwapiński (lok. 57)
  • Henryk Wańkowski (lok. 64) * (5 puł.)
  • Stanisław Kruszewski (lok. 70) * (5 puł.)
  • Tadeusz Kledzik (lok. 71)
  • Jan Targowski (lok. 72)
  • Janusz Gronkiewicz[c] (lok. 73)
  • Tadeusz Zieliński (lok. 74)
  • Stefan Kakowski (lok. 75)
  • Piotr Pełka (lok. 76)
  • Zygmunt Piaseczny (lok. 77)
  • Józef Jagielski (lok. 78)
  • Bolesław Nowak vel Nowaghk (lok. 79)
  • Rudolf Rode[32] (lok. 80)
  • Kazimierz Eysymontt (lok. 81)
  • Kazimierz Sobczyński (lok. 82)
  • Stanisław Urbanowski (lok. 83)
  • Franciszek Markiewicz (lok. 84)
  • Ludwik Linderberg (lok. 85)
  • Karol Wojciechowski (lok. 86)
  • Maksymowicz (lok. 87)
  • Tadeusz Badjor (lok. 88)
  • Wacław Olechowicz (lok. 89)
  • Edward Koszur (lok. 90)

Klasa „E” (klasa III)

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 13 maja do 23 listopada 1918. Dowódcą klasy był por. Stanisław Kara. Naukę ukończyło 85 absolwentów[33]. 20 maja 1919 kilku absolwentów zostało mianowanych z dniem 1 maja 1919 na stopień podporucznika[24].

  • Jerzy Albin de Tramecourt (lok. 1)
  • Eugeniusz Kraus (lok. 2)
  • Marian Jackowski (lok. 3)
  • Bolesław Jakubiak (lok. 4)
  • Józef Wojtaszewski (lok. 20)
  • Mieczysław Kowalski (lok. 21)
  • Zygmunt Krenżel (lok. 22)
  • Feliks Załęski (lok. 23)
  • Jan Gosławski (lok. 26)
  • Zygmunt Kubat (lok. 27)
  • Tadeusz Kurnatowski (lok. 39)
  • Stanisław Latour (lok. 61)
  • Tadeusz Aleksander Regulski[d] (lok. 74)
  • Jan Woydyno[e] (lok. 79)
  • Jan Sobolewski (lok. 85)

Klasa „F” (klasa 8.)

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 20 października 1918 do 24 maja 1919. Dowódcą klasy był por. Stefan Rowecki. Naukę ukończyło 73 absolwentów[34]. 12 czerwca 1919 absolwenci zostali mianowani z dniem 1 grudnia 1919 podporucznikami[35].

Klasa „J” (klasa 6.)

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 9 listopada do 13 grudnia 1918. Dowódcą klasy był por. Bolesław Zawadzki. Naukę ukończyło 51 absolwentów[36].

  • Jerzy Kamiński (lok. 1)
  • Kazimierz Klochowicz (lok. 2)
  • Henryk Pachalski (lok. 3)
  • Wojciech Ruszkowski (lok. 4)
  • Wiktor Baranowski (lok. 5)
  • Wiesław Hołubski (lok. 6)
  • Oskar Müller (lok. 7)
  • Tadeusz Daszewski (lok. 8)
  • Franciszek Rekucki (lok. 9)
  • Hubert Krasiński (lok. 10)
  • Stefan Miszewski (lok. 51)

1918–1921

[edytuj | edytuj kod]

Klasa „G” (klasa 10.)

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 27 października 1918 do 14 czerwca 1919. Dowódcą klasy był ppor. Sadowski. Szkołę ukończyło 67. absolwentów[37]. 15 lipca Naczelny Wódz mianował z dniem 15 czerwca tego roku absolwentów szkoły na stopień podporucznika[38].

Klasa „H” (klasa 11.)

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 22 listopada 1918 do 14 czerwca 1919. Dowódcą klasy był por. Jan Hyc. Szkołę ukończyło 113. absolwentów[39]. Gwiazdką oznaczono absolwentów, których Naczelny Wódz 15 sierpnia 1919 mianował z dniem 1 lipca 1919 podporucznikami w piechocie[40].

Klasa „K” (klasa 12.)

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 9 stycznia do 2 lipca 1919. Dowódcą klasy był por. Mieczysław Tasiecki. Szkołę ukończyło 70. absolwentów[41]. Naczelny Wódz 3 września 1919 mianował absolwentów podporucznikami w piechocie z dniem 1 września 1919[42]. Gwiazdką przy nazwisku oznaczono absolwentów, którzy zostali przydzieleni do Inspektoratu Wojsk Lotniczych.

  • Stanisław Rajkowski * kontr. (lok. 1)
  • Ignacy Kalinowski (lok. 2)
  • Klemens Porwit (lok. 3)
  • Jan Światłowski (lok. 4)
  • Bolesław Jastrzębski (lok. 5)
  • Andrzej Wachowicz (lok. 16)
  • Olgierd Tuskiewicz * (lok. 21)
  • Stanisław Wolfram * (lok. 30)
  • Karol Orłoś * (lok. 34)
  • Marian Sioda * (lok. 40)
  • Władysław Zaczkiewicz * (lok. 46)
  • Zygmunt Bem * (lok. 54)
  • Wacław Będzikowski[43] (lok. 55)
  • Józef Łuczak (lok. 70)

Klasa „L” (klasa 7.)

[edytuj | edytuj kod]
Grób ppor. Stefana Kozłowskiego

Nauka trwała od 3 stycznia do 21 marca 1919. Dowódcą klasy był por. Seweryn Łańcucki. Naukę ukończyło 74 absolwentów[44]. 1 kwietnia 1919 Naczelny Wódz mianował absolwentów podporucznikami w piechocie[45].

Klasa „M” (klasa 13.)

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 10 marca do 1 października 1919. Dowódcą klasy był ppor. Seweryn Monasterski. Szkołę ukończyło 123. absolwentów[46]. 6 listopada 1919 Naczelny Wódz Józef Piłsudski mianował 116. absolwentów podporucznikami w piechocie z dniem 1 listopada 1919[47].

Klasa „N” (klasa 9.)

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 24 marca do 9 czerwca 1919. Dowódcą klasy był por. Seweryn Łańcucki. Szkołę ukończyło 91. absolwentów[50]. 21 czerwca 1919 Naczelny Wódz Józef Piłsudski mianował absolwentów klasy „N” podporucznikami z dniem 1 czerwca 1919[51].

Klasa 14.

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 13 czerwca do 27 września 1919. Dowódcą klasy był por. Tadeusz Zieleniewski. Ukończyło klasę 118 absolwentów[52]. 17 października 1919 absolwenci zostali mianowani podporucznikami z dniem 1 listopada 1919[53].

Klasa 15.

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 3 lipca do 1 listopada 1919. Dowódcą klasy był por. Roman Szymański. Ukończyło klasę 158 absolwentów[55]. 9 grudnia 1919 absolwenci zostali mianowani z dniem 1 grudnia 1919 podporucznikami[56].

31 stycznia 1920 Naczelny Wódz zmienił zasady mianowania absolwentów Szkoły Podchorążych określone w dekrecie z 31 stycznia 1919 w ten sposób, że:
  • absolwentów szkoły po zdaniu przez nich egzaminów Departament IV MSWojsk. mianował podchorążymi i odsyłał do wyznaczonych oddziałów,
  • mianowania podchorążych liniowych lub przydzielonych do Szkół, jako instruktorów na podporuczników następowały automatycznie po czterech miesiącach służby w oddziale i były przeprowadzane przez MSWojsk.,
  • mianowania absolwentów szkół podchorążych wojsk i służby technicznej i specjalnych na podporuczników następowało po ukończeniu Szkoły Podchorążych Piechoty i szkoły specjalnej broni lub służby oraz odbyciu czterech miesięcy służby w oddziałach bądź na etacie danej broni lub służby[58].

Klasa 16.

[edytuj | edytuj kod]
Grób ppor. Józefa Sobolewskiego

Nauka trwała od 10 lipca 1919 do 28 lutego 1920. Dowódcą klasy był ppor. Jan Zgrzebnicki. Ukończyło klasę 122 absolwentów[59]. 30 lipca 1920 Naczelny Wódz mianował 51 absolwentów podporucznikami piechoty z dniem 1 lipca 1920[60]. 20 września 1920 Naczelny Wódz mianował 10 absolwentów klasy 16. i jednocześnie absolwentów Szkoły Podchorążych Saperów podporucznikami saperów z dniem 1 lipca 1920[61].

  • Konrad Ambroziak (lok. 1)
  • Józef Bakoń (lok. 2)
  • Zygmunt Bentkowski (lok. 3)
  • Wacław Batorski (lok. 4)
  • Roman Białas (lok. 5)
  • Józef Brückner (lok. 6)
  • Kazimierz Bułka (lok. 7)
  • Kazimierz Busko (lok. 8)
  • Stanisław Byczyński (lok. 9)
  • Edward Chróścicki (lok. 10)
  • Tadeusz Czarnota (lok. 11)
  • Marcin Czechowicz (lok. 12)
  • Wacław Jacyna (lok. 37)
  • Stanisław Janowski (lok. 38)
  • Felicjan Jabłoński (lok. 39)
  • Edward Jędrzejewski (lok. 40)
  • Witold Kowalewski[f] (lok. 56)
  • Mieczysław Ługowski (lok. 68)[63]
  • Władysław Prażmowski (lok. 83)
  • Józef Sobolewski (lok. 96) †15 IX 1920 Białoziórka
  • Stanisław Żelewski (lok. 122)

Klasa 17.

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 6 sierpnia 1919 do 31 stycznia 1920. Dowódcą klasy był por. Seweryn Łańcucki. Ukończyło klasę 96 absolwentów[64].

Klasa 18. „Obrońcy Lwowa”

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 22 sierpnia 1919 do 31 stycznia 1920. Dowódcą klasy był por. Jan Szymanowicz. Ukończyło klasę 155 absolwentów[65]. 7 kwietnia 1920 87 absolwentów zostało mianowanych podporucznikami piechoty z dniem 1 kwietnia 1920[66].

Klasa 19. „Jazdy”

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 10 września do 6 grudnia 1919. Dowódcą klasy był por. Zawadzki. Szkołę ukończyło 38 bsolwentów[68]. Po ukończeniu kursu ogólnego uczniowie klas 19., 23. i 27. przechodzili miesięczny kurs kawaleryjski w tzw. „szwadronie podchorążych jazdy”, który istniał początkowo pod dowództwem rtm. Władysława Bzowskiego przy Oficerskiej Szkole Jazdy w Starej Wsi, a później pod dowództwem mjr. Gwido Potena przy Centralnej Szkole Podoficerów Jazdy w Przemyślu[69]. Krótki pobyt w szwadronie podchorążych jazdy wykorzystany był na doskonalenie w jeździe i mustrze konnej oraz we władaniu bronią białą[70].

Klasa 20.

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 1 października 1919 do 1 czerwca 1920. Dowódcą klasy był ppor. Jan Szymanowicz. Szkołę ukończyło 104 absolwentów[77]. Naczelny Wódz 14 października 1920 mianował 94 absolwentów podporucznikami w piechocie z dniem 1 października 1920[78].

  • Aleksander Kawałkowski (lok. 1)
  • Kazimierz Kozłowski (lok. 2)
  • Kazimierz Lewicki (lok. 3)
  • Jerzy Podoski (lok. 15)
  • Henryk Żelewski (lok. 30)
  • Stanisław Rudzki †9 VIII 1920 (lok. 31)
  • Aleksander Kozubowski (lok. 104)

Klasa 21. „Lotnicza”

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 8 października do 20 grudnia 1919. Dowódcą klasy był por. Seweryn Łańcucki. Szkołę ukończyło 48 absolwentów[68].

Klasa 22.

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 10 października 1919 do 31 marca 1920. Dowódcą klasy był por. Wilczyński. Szkołę ukończyło 139 absolwentów[79].

  • Stanisław Grabski (lok. 1)
  • Stanisław Maks (lok. 2)
  • Antoni Czyżewski (lok. 3)
  • Franciszek Wilkoń (lok. 21)
  • Mikołaj Bagiński (lok. 139)

14 października 1920 zostali mianowani z dniem 1 sierpnia 1920 podporucznikami w piechocie[80]:

  • Tadeusz Duderewicz (lok. 41)
  • Ignacy Figel (lok. 77)
  • Henryk Podsadecki (lok. 86)
  • Leonard Remisch (lok. 87)
  • Bolesław Sutarski (lok. 73)
  • Julian Tarnawski (lok. 121)
  • Wacław Chmielewski (lok. 71)
  • Marcin Pasierb (lok. 109)
  • Antoni Jurewicz (lok. 68)

Klasa 23. „Jazdy”

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 18 listopada 1919 do 1 marca 1920. Dowódcą klasy był por. Jan Rzepecki. Szkołę ukończyło 133 absolwentów[68]. Po ukończeniu kursu ogólnego uczniowie klas 19., 23. i 27. przechodzili miesięczny kurs kawaleryjski w tzw. „szwadronie podchorążych jazdy”, który istniał początkowo pod dowództwem rtm. Władysława Bzowskiego przy Oficerskiej Szkole Jazdy w Starej Wsi, a później pod dowództwem mjr. Gwido Potena przy Centralnej Szkole Podoficerów Jazdy w Przemyślu[69]. Krótki pobyt w szwadronie podchorążych jazdy wykorzystany był na doskonalenie w jeździe i mustrze konnej oraz we władaniu bronią białą[70]. 25 listopada 1920 Naczelny Wódz mianował 100 absolwentów podporucznikami w kawalerii z dniem 1 września 1920[81]:

16 lutego 1921 jedenastu absolwentów zostało mianowanych podporucznikami kawalerii z dniem 1 sierpnia 1920[83]:

  • Ludwik I Bukowiecki (ur. 7 maja 1895, KW, MN, SKZ)
  • Adam Chendyński
  • Aleksander Jodkiewicz (KN, KWx2)
  • Jerzy II Kozłowski (ur. 20 stycznia 1898, KW)
  • Stefan Łasiewicki (ur. 29 marca 1895, MN)
  • Bolesław Rymsza
  • Władysław Suchecki
Klasa 24. „Wojsk Łączności”

Nauka trwała od 3 grudnia 1919 do 31 stycznia 1920. Dowódcą klasy był por. Zygmunt Piwnicki. Szkołę ukończyło 35 absolwentów[68].

Klasa 25.

Nauka trwała od 15 lutego do 1 lipca 1920. Dowódcą klasy był por. Jan Rzepecki. Szkołę ukończyło 115 absolwentów[84]. Naczelny Wódz 9 listopada 1920 mianował 104 absolwentów podporucznikami w piechocie z dniem 1 listopada 1920[85]

Klasa 26. „Saperska”

Nauka trwała od 25 lutego do 16 lipca 1920. Dowódcą klasy był por. Zygmunt Piwnicki. Szkołę ukończyło 120 absolwentów[68].

Klasa 27. „Kawaleryjska”

Nauka trwała od 23 lutego do 20 czerwca 1920. Dowódcą klasy był ppor. Miłek. Szkołę ukończyło 156 absolwentów[68]. Po ukończeniu kursu ogólnego uczniowie klas 19., 23. i 27. przechodzili miesięczny kurs kawaleryjski w tzw. „szwadronie podchorążych jazdy”, który istniał początkowo pod dowództwem rtm. Władysława Bzowskiego przy Oficerskiej Szkole Jazdy w Starej Wsi, a później pod dowództwem mjr. Gwido Potena przy Centralnej Szkole Podoficerów Jazdy w Przemyślu[69]. Krótki pobyt w szwadronie podchorążych jazdy wykorzystany był na doskonalenie w jeździe i mustrze konnej oraz we władaniu bronią białą[70]. 16 lutego 1921 absolwenci zostali mianowani podporucznikami kawalerii z dniem 1 stycznia 1921[86].

Klasa 28. „Taborowa”

Nauka trwała od 1 lutego do 5 czerwca 1920. Dowódcą klasy był ppor. Klepaczko. Szkołę ukończyło 89 absolwentów[68]

Klasa 29. Zjednoczona polsko-białoruska

Nauka trwała od 7 kwietnia 1920 do 10 stycznia 1921. Dowódcą klasy był ppor. Stanisław Siemieński. Szkołę ukończyło 94 absolwentów, w tym 19 Białorusinów[68]. 20 maja 1921 absolwenci zostali mianowani z dniem 1 maja 1921 podporucznikami w piechocie[88].

Białorusini

  • Michał Romanowicz (lok. 76)
  • Kazimierz Rodziewicz (lok. 77)
  • Józef Pawłowicz (lok. 78)
  • Anatoliusz Sawicz (lok. 79)
  • Sergiusz Masłowiec (lok. 80)
  • Michał Zaustinskij (lok. 81)
  • Sergiusz Piasecki (lok. 82)
  • Borys Artiuch (lok. 83)
  • Jan Tracewicz (lok. 84)
  • Władysław Kozłowski (lok. 85)
  • Eugeniusz Krajnik (lok. 86)
  • Igor Brzuchowiecki (lok. 87)
  • Konstanty Sycz (lok. 88)
  • Jan Usstowski (lok. 89)
  • Aleksander Zorow (lok. 90)
  • Mikołaj Pontus (lok. 91)
  • Józef Pawłowski (lok. 92)
  • Michał Downar (lok. 93)
  • Włodzimierz Łazarewicz (lok. 94)
Klasa 30.

Nauka trwała od 25 maja do 18 sierpnia 1920. Dowódcą klasy był mjr Seweryn Łańcucki. Szkołę ukończyło 125 absolwentów[89]. 19 stycznia 1921 123 absolwentów 30. klasy zostało mianowanych podporucznikami z dniem 15 grudnia 1920[90].

Klasa 31. im. Piotra Wysockiego

Nauka trwała od 20 lipca do 20 grudnia 1920. Dowódcą klasy był ppor. Miłek. Szkołę ukończyło 116 absolwentów[68]. 2 lipca 1921 dziewiętnastu absolwentów zostało mianowanych z dniem 1 kwietnia 1921 podporucznikami w piechocie[91]. 19 czerwca 1922 pięciu absolwentów zostało mianowanych podporucznikami rezerwy w korpusie oficerów piechoty[92]. 2 lipca 1922 czterech absolwentów zostało mianowanych podporucznikami rezerwy w korpusie oficerów piechoty[93].

Klasa 32. Obrońców Lwowa

Nauka trwała od 2 sierpnia do 20 listopada 1920. Dowódcami klasy byli rtm. Geisler i por. Zgrzebnicki. Szkołę ukończyło 103 absolwentów[68]. 25 czerwca 1921 absolwenci zostali mianowani z dniem 1 kwietnia 1921 podporucznikami w piechocie[100]. 19 czerwca 1922 ośmiu absolwentów zostało mianowanych podporucznikami rezerwy w korpusie oficerów piechoty[92]. 2 lipca 1922 czterech absolwentów zostało mianowanych podporucznikami rezerwy w korpusie oficerów piechoty[93].

  • Stanisław Solecki (lok. 1)
  • Mieczysław Bicz (lok. 2)
  • Stanisław Loewenstamm (lok. 3)
  • Bolesław Tarzyński (lok. 36)[95]
  • Roman Czerniejewski (lok. 81)[94]
  • Stanisław Zberowski (lok. 90)[101]
  • Stefan Eysymontt (lok. 103)
Klasa 33. im. komendanta Józefa Piłsudskiego

Nauka trwała od 1 sierpnia 1920 do 1 stycznia 1921. Dowódcą klasy był ppor. Szymanowicz. Szkołę ukończyło 104 absolwentów[102]. 25 czerwca 1921 absolwenci zostali mianowani z dniem 1 maja 1921 podporucznikami w piechocie[103]. 2 lipca 1922 trzech absolwentów zostało mianowanych podporucznikami rezerwy w korpusie oficerów piechoty[93].

  • Piotr Czapik (lok. 1)
  • Lucjan Łabentowicz (lok. 2)
  • Władysław Pomaski (lok. 3)
  • Jan Kluza (lok. 22)
  • Czesław Obtułowicz (lok. 35)
  • Stanisław Krach (lok. 42)[94]
  • Marian Szeffer (lok. 97)
  • Franciszek Rozwadowski (lok. 102)
  • Ignacy Stryszyk (lok. 104)
Klasa 34. Ochotnicza Akademicka

Nauka trwała od 2 sierpnia do 31 października 1920. Dowódcą klasy był ppor. Wardejn. Szkołę ukończyło 108 absolwentów[104]. 1 sierpnia 1921 dwunastu absolwentów zostało mianowanych z dniem 1 marca 1921 podporucznikami w piechocie[95]. 8 czerwca 1922 jedenstu absolwentów zostało mianowanych podporucznikami rezerwy w korpusie oficerów piechoty[96].

  • Stanisław Zegartowski (lok. 1)
  • Bernard Liebetanz (lok. 2)
  • Roman Zajączkowski (lok. 3)
  • Tadeusz Herbst (lok. 71)[93]
  • Stanisław Strarz (lok. 108)
Klasa 35. samochodowa im. gen. Chudzyńskiego

Nauka trwała od 20 sierpnia do 19 października 1920. Dowódcą klasy był por. Pęczkowski. Szkołę ukończyło 115 absolwentów[104].

Klasa 36.

Nauka trwała od 27 września do 24 grudnia 1920. Dowódcami klasy byli por. Rzepecki i ppor. Aleksander Moyzes. Szkołę ukończyło 66 absolwentów[104].

Klasa 37. im. hetmana Stanisława Żółkiewskiego

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 16 stycznia do 20 czerwca 1921. Dowódcą klasy był por. Antoni Wieniawski. Szkołę ukończyło 100 absolwentów[105]. 28 lipca 1921 minister spraw wojskowych mianował 50 absolwentów podchorążymi w piechocie z dniem 21 czerwca 1921[106].

  • Zbigniew Rzymowski (lok. 1)
  • Sylwester Węglarz (lok. 2)
  • Stanisław Zaćwilichowski (lok. 3)
  • Józef Gruss (lok. 4)
  • Tadeusz Maresz (lok. 5)
  • Witold Chołkowski (lok. 6)
  • Bogusław Osuchowski (lok. 7)
  • Włodzimierz Nowak (lok. 8)
  • Czesław Górski (lok. 9)
  • Jan Hennig(lok. 10)
  • Włodzimierz Dembowski (lok. 11)[107]
  • Jan Sułkowski (lok. 12)
  • Lucjan Grott (lok. 13)
  • Roman Niewiarowski (lok. 14)
  • Adam Kryciński (lok. 15)
  • Mikołaj Artiuch (lok. 16)[107]
  • Jan Urbanowicz (lok. 17)
  • Antoni Rawicz-Szczerbo (lok. 18)[107]
  • Julian Płaskowicki (lok. 19)[107]
  • Mikołaj Gonczor (lok. 98)
  • Bolesław Darasz (lok. 99)
  • Eugeniusz Czujko (lok. 100)

Klasa 38. im. ks. Józefa Poniatowskiego

[edytuj | edytuj kod]

Nauka trwała od 14 lutego do 21 czerwca 1921. Dowódcą klasy był por. Stanisław Siemieński. Szkołę ukończyło 79 absolwentów[108]. 28 lipca 1921 minister spraw wojskowych mianował 47 absolwentów podchorążymi z dniem 21 czerwca 1921, w tym 25 w piechocie i 22 w kawalerii[109].

1922–1939

[edytuj | edytuj kod]
I promocja

Od 4 sierpnia 1921 do 7 lipca 1922 trwała nauka w 41. klasie im. gen. Bema pod dowództwem por. Jan Rzepeckiego i 44. klasie pod dowództwem kpt. Mieczysław Pęczkowskiego. Naukę w obu klasach ukończyło 275 absolwentów[111]. Absolwenci otrzymali stopnie sierżantów podchorążych i zostali skierowani na trzymiesięczne praktyki w pułkach[112]. 8 lipca 1922 ukazał się rozkaz Ministerstwa Spraw Wojskowych zgodnie, z którym podchorążowie przeznaczeni do piechoty w roku szkolnym 1922/23 mieli kontynuować naukę w Oficerskiej Szkole Piechoty[113]. Podchorążowie przeznaczeni do innych broni zostali przeniesieni do odpowiednich szkół oficerskich. Z podchorążych przeznaczonych do piechoty zorganizowano 50. klasę, którą później przemianowano na I promocję OSP[113]. Dowódcą 50 klasy (kompanii OSP) został por. Tadeusz Henisz[114]. 10 sierpnia 1922 rozpoczęto rok szkolny. Program przewidywał 12 miesięczny okres szkolenia[115]. Szkołę ukończyło 135 absolwentów[116]. Absolwentów tej promocji Prezydent RP mianował podporucznikami ze starszeństwem z 1 lipca 1923[117], a minister spraw wojskowych wcielił do pułków piechoty[118]:

II promocja, starszeństwo z 1 lipca 1925

W roku szkolnym 1922/1923 była to 47. klasa im. gen. Sowińskiego pod dowództwem por. Jerzy Cymera i 48. klasa im. Traugutta pod dowództwem kpt. Jana Kornausa. Naukę w obu klasach zakończyło 196 podchorążych, w tym 22 Gruzinów. W roku szkolnym 1923/1924 i 1924/1925 dowódcą kompanii był kpt. Piotr Orłowski. Szkołę ukończyło 43 absolwentów[119]. 1 lipca 1925 Prezydent RP mianował Bohdana Antoniego Daneckiego podporucznikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1924 i lokatą oraz 33 absolwentów podporucznikami ze starszeństwem z 1 lipca 1925 w korpusie oficerów piechoty[120], a minister spraw wojskowych wcielił do oddziałów macierzystych[121].

  • Stanisław Niewiarowski (lok. 1)
  • Marian Łowiński (lok. 2)
  • Mieczysław Wawrzyniec Rokicki (lok. 3)
  • Józef Zieliński (lok. 4)
  • Mieczysław Antoni Roszkiewicz (lok. 5)
  • Stanisław Michułka (lok. 22)
  • Antoni Benedykt Łukasz Krzysztoporski (lok. 32)
  • Eugeniusz Władysław Tkaczek (lok. 33)
III promocja

W roku szkolnym 1923/1924 była to 54. klasa[122]. Absolwenci tej promocji zostali mianowani podporucznikami ze starszeństwem z 15 sierpnia 1926[123].

IV promocja, starszeństwo z 15 sierpnia 1927

W roku szkolnym 1924/1925 była to 55. klasa Szkoły Podchorążych licząca 295. uczniów. Kolejnymi dowódcami klasy byli porucznicy: Mikołaj Kamiński, Stanisław Żwirski i Kazimierz Czermak. 1 sierpnia 1926 pierwszy rok nauki zakończyło 120 uczniów. Dowódcą był kpt. Kazimierz Rudnicki. 15 sierpnia 1927 drugi rok nauki zakończyło 118 uczniów. Dowódcą był kpt. Piotr Parfianowicz[124]. 11 sierpnia 1927 prezydent RP mianował 174. absolwentów Oficerskiej Szkoły Piechoty i Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów podporucznikami ze starszeństwem z 15 sierpnia 1927 w korpusie oficerów piechoty[125]. Podane lokaty są lokatami ukończenia Oficerskiej Szkoły Piechoty i różnią się od podanych w zarządzeniu Prezydenta RP.

V promocja

W roku szkolnym 1925/1926 była to 56. klasa Szkoły Podchorążych[126], a w następnych latach 5. kompania Oficerskiej Szkoły Piechoty. Dowódcą kompanii był kpt. piech. Franciszek Pająk. Absolwenci tej promocji zostali mianowani podporucznikami ze starszeństwem z 15 sierpnia 1928[127]

  • Józef Jan Mikuła (lok. 1)
  • Mieczysław Kacki (lok. 2)
  • Włodzimierz Michał Filleborn (lok. 3)
  • Józef Chyliński (lok. 28)
  • Antoni Brażuk (lok. 57)
  • Józef Trendota (lok. 73)
  • Izydor Gwoźdź (lok. 85)
  • Stanisław Marian Nawrocki (lok. 157)
  • Kazimierz Julian Sochanik (lok. 158)
VI promocja, starszeństwo z 15 sierpnia 1929
VII promocja

W roku szkolnym 1927/1928 była to 58. klasa im. Legionów Piłsudskiego[128]. Absolwenci tej promocji zostali mianowani podporucznikami ze starszeństwem z 15 sierpnia 1930[129]

VIII promocja

W roku szkolnym 1928/1929 była to 59. klasa[130]. Absolwenci tej promocji zostali mianowani podporucznikami ze starszeństwem z 15 sierpnia 1931[131]

Świadectwo ukończenia szkoły (IX promocja)
IX promocja „Nocy Listopadowej”

Naukę rozpoczęli 15 listopada 1929, jako uczniowie klasy 60.[132]
Absolwenci IX promocji zostali mianowani podporucznikami ze starszeństwem z 15 sierpnia 1932[133]

X promocja

5 sierpnia 1933 prezydent RP mianował absolwentów podporucznikami ze starszeństwem z 15 sierpnia 1933 w korpusie oficerów piechoty, a minister spraw wojskowych wcielił do oddziałów macierzystych[134].

XI promocja
Por. piech. Eugeniusz Burski

4 sierpnia 1934 prezydent RP mianował absolwentów szkoły podporucznikami ze starszeństwem z 15 sierpnia 1934 w korpusie oficerów piechoty[135].

XII promocja, starszeństwo z 15 października 1935[136]
XIII promocja, starszeństwo z 15 października 1936[137]
XIV promocja, starszeństwo z 1 października 1937[138]
XV promocja 1 października 1938[139]
XVI promocja

13 września 1939 Naczelny Wódz marszałek Polski Edward Śmigły-Rydz mianował podchorążych ostatniego rocznika (normalna promocja 1939) podporucznikami ze starszeństwem z dnia 1 sierpnia 1939 w korpusie piechoty.

XVII promocja

13 września 1939 Naczelny Wódz marszałek Polski Edward Śmigły-Rydz mianował podchorążych przedostatniego rocznika (normalna promocja 1940) podporucznikami ze starszeństwem z dnia 1 września 1939 w korpusie piechoty.

Sztandar

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Polskie sztandary wojskowe.

7 czerwca 1921 Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz, Pierwszy Marszałek Polski Józef Piłsudski „w uznaniu zasług położonych przez warszawską Szkołę Podchorążych Piechoty około rozbudowy naszej armji narodowej oraz w uznaniu krwawych ofiar, poniesionych przez dzielnych wychowanków tej Szkoły, a celem pozostawienia następnym pokoleniom wychowanków widomego znaku, jak mają nadal trwać wiernie i karnie pod sztandarem służby zbrojnej Ojczyźnie, nadał jej chorągiew wzoru przepisanego ustawą dla chorągwi piechoty...”[141].

Sztandar był darem Towarzystwa Przyjaciół Szkoły Podchorążych[142]. Prezesem Towarzystwa został książę Zdzisław Lubomirski, a wiceprezesem ówczesny komendant szkoły pułkownik Kazimierz Młodzianowski. Towarzystwo liczyło ponad 200 osób. Członkami towarzystwa był między innymi: Antoni Wieniawski, Stanisław Surzycki, generał Jan Jacyna, inżynier Brzeziński, redaktor Dębicki, mecenas Szumiński, ksiądz Jan Mauersberger, inżynier Dziewulski, Andrzej i Zofia Zalewscy oraz major Karol Hauke.

17 czerwca 1921 na dziedzińcu w Raszynie marszałek Polski Józef Piłsudski wręczył szkole chorągiew[142]. W ceremonii wręczenia sztandaru wzięli udział podchorążowie klasy 37 i 38.

Obecnie sztandar znajduje się w Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie[143].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Por. piech. Stanisław Domagalski – urodzony 03.02.1907 w miejscowości Babiec Piaseczny (powiat sierpecki), syn Józefata i Władysławy Ostrowskiej. Podporucznik od 15.08.1932, awansowany do stopnia porucznika 1.01.1935 Oficer 14 pułku piechoty, po ukończeniu kursu dowódców kompanii w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie (1938) przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty. W marcu 1939 pełnił funkcję dowódcy plutonu w 8 kompanii tejże szkoły. Jeniec oflagów II B Arnswalde i II C Woldenberg. Zmarł w Bydgoszczy w dniu 11 marca 1967.
  2. ↑ Festungslazaret N. 1 mieścił się w budynku obecnej Kancelarii Premiera, wybudowanym w latach 1900–1903 dla elitarnego carskiego Korpusu Kadetów im. Aleksandra Suworowa według projektu Wiktora Junoszy-Piotrowskiego.
  3. ↑ Janusz Gronkiewicz (ur. 6 czerwca 1898 w Warszawie, zm. 3 października 1922 w Starym Samborze, w następstwie nieszczęśliwego wypadku), porucznik 24 pułku ułanów[28]. Był odznaczony Krzyżem Walecznych[29]. 16 marca 1937 został pośmiertnie odznaczony Medalem Niepodległości[30][31].
  4. ↑ Tadeusz Aleksander Regulski ur. 21 czerwca 1900, zm. 16 lipca 1925, słuchacz Wyższej Szkoły Handlowej. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
  5. ↑ Jan Ignacy Woydyno ur. 12 kwietnia 1899.
  6. ↑ Witold Kowalewski z Słuckiego Pułku Strzelców 8 sierpnia 1920 został mianowany podporucznikiem piechoty z dniem 1 lipca 1920 i 70. lokatą[62].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 290.
  2. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 292.
  3. ↑ Szkoła Podchorążych. „Kurjer Warszawski”, s. 3–4, nr 207 z 29 lipca 1918. 
  4. ↑ Zamknięcie roku szkolnego w Ostrowiu. „Głos Poranny”, s. 1, nr 210 z 29 lipca 1918. 
  5. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. nr 49, poz. 166 – 1919, dod. tjn. nr 14T do poz. 166.
  6. ↑ Drugi dzień pobytu Marszałka Focha, Polska Zbrojna Nr 121 z 5 maja 1923, s. 3.
  7. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 341.
  8. ↑ Dz. Rozk. M.S.Wojsk. Nr 22 z 09.08.1928, poz. 249.
  9. ↑ Dz. Rozk. M.S.Wojsk. Nr 32 z 16.10.1929, poz. 315.
  10. ↑ Kazimierz Bar: Akta Szkół Wojskowych Piechoty, Kawalerii i Artylerii z lat 1918–1939; Biuletyn Centralnego Archiwum Wojskowego Nr 3, 1971 – Szkoła Aspirantów Oficerskich.
  11. ↑ Nazwa szkoły podana za „Księga chwały piechoty” (metryka szkoły).
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 24 lipca 1928, s. 218.
  13. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 294, 384, 431.
  14. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 293.
  15. ↑ Szkoła Podchorążych Wojsk Polskich w Ostrowiu Łomżyńskim. „Wiarus”. 8, s. 180, 1918-03-10. Warszawa. .
  16. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 387.
  17. ↑ Zawodową służbę wojskową zakończył w stopniu majora. Był oficerem 77 pp, kawalerem KN i KW (dwukrotnie). Od 1932 piastował urząd burmistrza Grodziska Wlkp., a 1 maja 1935 został burmistrzem tymczasowym Nowego Tomyśla. Na tym stanowisku w 1938 został odznaczony Srebrnym KZ za zasługi na polu podniesienia stanu sanitarnego miasta. Kronika miejscowa i zamiejscowa. „Orędownik na powiat nowotomyski”. 53, s. 3, 1935-05-07. Nowy Tomyśl. 
  18. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 431–432.
  19. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 23 z 1 marca 1919, poz. 752.
  20. ↑ a b c Dz. Rozk. Wojsk. Nr 7 z 23 stycznia 1919, poz. 275.
  21. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 432.
  22. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 295.
  23. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 432–433, tu podano, że nauka rozpoczęła się 28 października 1918.
  24. ↑ a b Dz. Rozk. Wojsk. Nr 59 z 29 maja 1919, poz. 1865.
  25. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 32 z 22 marca 1919, poz. 1058.
  26. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 27 z 11 marca 1919, poz. 853.
  27. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 389.
  28. ↑ Nekrologi. „Kurjer Warszawski”. 277 (wyd. wieczorne), s. 7, 1922-10-09. Warszawa. 
  29. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-23].
  30. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-23].
  31. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-23].
  32. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-23].
  33. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 433–434.
  34. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 434–435.
  35. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 70 z 26 czerwca 1919, poz. 2235.
  36. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 437–438.
  37. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 435–436.
  38. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 80 z 26 lipca 1919, s. 1830–1832.
  39. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 304, 384, 436–438.
  40. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 87 z 3 września 1919, poz. 3042.
  41. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 438.
  42. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 90 z 25 września 1919, s. 2162–2163.
  43. ↑ Wacław Będzikowski. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.12502 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-22].
  44. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 439.
  45. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 55 z 20 maja 1919, s. 1700.
  46. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 439–441.
  47. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 96 z 9 grudnia 1919, s. 3818.
  48. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 439, jako Antropoff.
  49. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 441, jako Dagiewski.
  50. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 441–442.
  51. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 73 z 5 lipca 1919, s. 1648–1649.
  52. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 442–443.
  53. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 95 z 26 listopada 1919, s. 2443–2446.
  54. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 390.
  55. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 443–444.
  56. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 98 z 28 grudnia 1919, poz. 4149.
  57. ↑ Roman Domaszewicz. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.7311 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-19].
  58. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 28 lutego 1920, s. 131.
  59. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 445–446.
  60. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 11 sierpnia 1920, s. 696–697.
  61. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 13 października 1920, s. 999.
  62. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 8 września 1920, s. 818.
  63. ↑ Mieczysław Ługowski. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.5118 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-19].
  64. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 304, 384.
  65. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 446–447.
  66. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 17 kwietnia 1920, s. 267–269.
  67. ↑ Żołnierze Niepodległości : Librewski Stanisław Jan Czesław. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-12-03].
  68. ↑ a b c d e f g h i j Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384.
  69. ↑ a b c Sołtan 1936 ↓, s. 27–28.
  70. ↑ a b c Sołtan 1936 ↓, s. 28.
  71. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 396.
  72. ↑ a b c d e Sołtan 1936 ↓, s. 33.
  73. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 350, 406.
  74. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 362.
  75. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 355, 408.
  76. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 353.
  77. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 447–448.
  78. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 października 1920, s. 1088–1090.
  79. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 449–450.
  80. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 3 listopada 1920, s. 1147.
  81. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 47 z 8 grudnia 1920, s. 1324–1325.
  82. ↑ Zygmunt Marian Bargiel. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2021-12-11].
  83. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 26 lutego 1921, s. 332.
  84. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 450–451.
  85. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 24 listopada 1920, s. 1228–1230.
  86. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 26 lutego 1921, s. 329-331.
  87. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 451, jako Strudel.
  88. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 4 czerwca 1921, s. 1017–1018.
  89. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 454–455.
  90. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 29 stycznia 1921, s. 156–158.
  91. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921, s. 1151–1152.
  92. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922, s. 539.
  93. ↑ a b c d Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 29 lipca 1922, s. 562.
  94. ↑ a b c Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 30 lipca 1921, s. 1233.
  95. ↑ a b c Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 13 sierpnia 1921, s. 1281.
  96. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 8 lipca 1922, s. 478.
  97. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 30 lipca 1921, s. 1235.
  98. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 marca 1922, s. 228.
  99. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 113.
  100. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 9 lipca 1921, s. 1123–1124.
  101. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 13 sierpnia 1921, s. 1284.
  102. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 385, 458–459.
  103. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 9 lipca 1921, s. 1124–1125.
  104. ↑ a b c Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 385.
  105. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 385, 460–461.
  106. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 6 sierpnia 1921, s. 1269–1270.
  107. ↑ a b c d Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 grudnia 1921, s. 1727.
  108. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 385, 461–462.
  109. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 6 sierpnia 1921, s. 1270–1271.
  110. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 grudnia 1921, s. 1728.
  111. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 326, 385, 462–465.
  112. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 330.
  113. ↑ a b Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 316.
  114. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 316, 326, 385, 405.
  115. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 333, 385.
  116. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 385, 492–493.
  117. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 3 lipca 1923, s. 438-440.
  118. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 29 lipca 1923, s. 493-494.
  119. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 385, 465–467.
  120. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 4 lipca 1925, s. 356.
  121. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 79 z 30 lipca 1925, s. 434.
  122. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 498–469.
  123. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 15 sierpnia 1926, s. 259-260.
  124. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 386, 495–496.
  125. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 15 sierpnia 1927, s. 245-246.
  126. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 386, 469–472, 496–497.
  127. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 15 sierpnia 1928, s. 269–271, 277-279.
  128. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 386, 480–483, 500–503.
  129. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 15 sierpnia 1930, s. 271-275.
  130. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 386, 484–487.
  131. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 15 sierpnia 1931, s. 303–306, 310-313.
  132. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 386, 488–492.
  133. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 sierpnia 1932, s. 343–347, 351–355, 358.
  134. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 sierpnia 1933, s. 155–159, 163–167.
  135. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 sierpnia 1934, s. 209-213.
  136. ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 6–11.
  137. ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 16–19.
  138. ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 24–28.
  139. ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 34–38.
  140. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 160.
  141. ↑ Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 22 z 7 czerwca 1921, poz. 435.
  142. ↑ a b Satora 1990 ↓, s. 176.
  143. ↑ Satora 1990 ↓, s. 177.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Szkolnictwo wojskowe w II Rzeczypospolitej
Centra
Piechota
Kawaleria
Artyleria
Saperzy
Lotnictwo
Inne
Piechota Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej
Dywizje piechoty
Rezerwowe
dywizje piechoty
Brygady piechoty
Pułki piechoty
Rezerwowe
i ochotnicze
pułki piechoty
1939
1920
Bataliony piechoty
Ośrodki zapasowe
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szkoła_Podchorążych_Piechoty&oldid=75037302”