Bitwa o Białogard

Bitwa o Białogard
	II wojna światowa, front wschodni, część operacji pomorskiej
Czas	4–5 marca 1945
Miejsce	Białogard
Terytorium	III Rzesza
Przyczyna	ofensywa Armii Czerwonej
Wynik	zwycięstwo Armii Czerwonej
Strony konfliktu
ZSRR	III Rzesza
Dowódcy
gen. płk Michaił Katukow; gen. por. Nikołaj Oslikowski
Siły
1 Gwardyjska Armia Pancerna; 3 Gwardyjski Korpus Kawalerii	11 Armia Polowa
Straty
	600 zabitych,; 800 wziętych do niewoli
	Położenie na mapie Rzeszy Niemieckiej miejsce bitwy
	54°00′11″N 15°59′32″E/54,003056 15,992222

Bitwa o Białogard – starcie zbrojne mające miejsce w dniach 4–5 marca 1945 między oddziałami Armii Czerwonej a Wehrmachtu, zakończone zdobyciem Białogardu przez czerwonoarmistów.

1 Gwardyjska Armia Pancerna Armii Czerwonej wprowadzona w wyłom w obronie niemieckiej 11 Armii Polowej Grupy Armii Wisła ruszyła w kierunku Kołobrzegu, w ramach operacji pomorskiej. Do Białogardu najszybciej dotarli żołnierze 8 Korpusu Zmechanizowanego. Po złamaniu oporu wojsk niemieckich na przedpolu, rozpoczął się nocny atak na miasto w którym 8 KZmech. był wspierany przez 3 Gwardyjski Korpus Kawalerii. Po ulicznych walkach w czasie których zniszczone zostało jedynie 10 procent zabudowy miasto zostało zdobyte.

W starciu poległo 600 Niemców a 800 dostało się do radzieckiej niewoli. Oprócz tego armia niemiecka straciła m.in. 6 czołgów i 11 dział. W ręce żołnierzy Armii Czerwonej trafiły m.in. 24 karabiny maszynowe, Panzerfausty i składy ze sprzętem wojennym. W czasie walk poległa Ukrainka A. Samysenko, uczestniczka walk w obronie Republiki Hiszpańskiej^[1].

Upamiętnienie

W 1961 roku zbudowano przy ul. Kopernika w Białogardzie Pomnik Wdzięczności Armii Czerwonej^[2], a w 1970 władze miasta nadały uczestnikowi bitwy gen. Władimirowi Boczkowskiemu tytuł honorowego obywatela Białogardu^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 25.
↑ Dominika Czarnecka „Pomniki Wdzięczności Armii Czerwonej w Polsce Ludowej i w III Rzeczypospolitej” IPN 2015, ISBN 978-83-7629-777-4, s. 384.

Bibliografia

Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.

[CITEREFDolataJurga197725-1] Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 25.

[2] Dominika Czarnecka „Pomniki Wdzięczności Armii Czerwonej w Polsce Ludowej i w III Rzeczypospolitej” IPN 2015, ISBN 978-83-7629-777-4, s. 384.

[1]

[2]

1941	Atak Niemiec na ZSRR Brześć Białystok – Mińsk Rosienie Dubno – Łuck – Brody Besarabia Karelia (I) Hanko Smoleńsk (I) Humań Kijów (I) Tallinn Jelnia Odessa Krym (I) Sewastopol Charków (I) Leningrad Rostów Moskwa Tichwin (I) Tichwin (II) Kercz (I)
1942	Lubań Rżew – Wiaźma Barwienkowo – Łozowa Toropiec – Chołm Diemiansk Charków (II) Fall Blau Woroneż Siniawino Rżew Stalingrad Operacja Uran Operacja Zimowy Sztorm Operacja Mały Saturn
1943	Operacja Pierścień Operacja Iskra Operacja Polarna Gwiazda Krasnyj Bor Charków (III) Operacja Bawół Mius Kursk Prochorowka Orzeł Mga Biełgorod – Bogoduchowsk Biełgorod – Charków Smoleńsk (II) Orsza Lenino Dniepr Tamań Kercz (II) Kijów (II)
1944	Ukraina Leningrad – Nowogród Krym (II) Wyborg – Pietrozawodzk Świrsk – Pietrozawodzk Tali-Ihantala Operacja Bagration Bobrujsk Mińsk Wilno Kowno Lwów – Sandomierz Dęblin – Puławy Warszawa (I) Baranów – Sandomierz Brześć – Lublin Siedlce Warka – Magnuszew Jassy – Kiszyniów Karpaty Dukla – Preszów warszawska Praga przyczółki warszawskie Czerniaków Suursaari Kraje bałtyckie Kurlandia Petsamo Zakarpacie Belgrad Kosowo Budapeszt
1945	Wisła – Odra Sandomierz – Śląsk Mława – Elbląg Kielce Częstochowa Warszawa (II) Kraków Operacja Konrad III Nowy Sącz Koło Łódź Milicz Nysa Opole Poznań Rzepin Prusy Wschodnie Królewiec operacje śląskie Dolny Śląsk Głogów Wrocław Wał Pomorski Operacja Sonnenwende Pomorze Kołobrzeg Górny Śląsk Prudnik Balaton Wiedeń Morawy Berlin wzgórza Seelow Odra Nysa Łużycka Brandenburgia Łużyce Budziszyn Halbe Praga Bornholm