Przejdź do zawartości

Gaston Doumergue

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gaston Doumergue
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 sierpnia 1863
Aigues-Vives

Data i miejsce śmierci

18 czerwca 1937
Aigues-Vives

Prezydent Republiki Francuskiej
Okres

od 1924
do 1931

Przynależność polityczna

Partia Radykalno-Socjalistyczna

Poprzednik

Alexandre Millerand

Następca

Paul Doumer

Premier Republiki Francuskiej
Okres

od 9 lutego 1934
do 8 listopada 1934

Poprzednik

Édouard Daladier

Następca

Pierre Flandin

podpis
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Anjouan Krzyż Wielki Orderu Smoka Annamu Krzyż Wielki Orderu Kambodży (Francja) Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Czarnej Krzyż Wielki Orderu Błyszczącego Order Krzyża Wolności za służbę cywilną (Estonia) Order Złotego Runa (Hiszpania) Order Orła Białego (1921–1990) Order Trzech Gwiazd III klasy (Łotwa)

Gaston Doumergue (ur. 1 sierpnia 1863 w Aigues-Vives, zm. 18 czerwca 1937 tamże) – polityk francuski (partia radykalna), prezydent kraju.

Zarys biografii

[edytuj | edytuj kod]

Protestant, sędzia w koloniach. W 1893 deputowany do sejmu z obozu radykalnego. W latach (1902-1905) minister kolonii, później handlu (1906-1907), oświaty (1909-1910), premier i minister spraw zagranicznych (1913-1914). Do 1917 powtórnie minister kolonii. W 1917 udał się w misji do Rosji. W 1923 prezydent senatu.

Prezydent Francji w okresie od 13 czerwca 1924 do 13 czerwca 1931. Ustąpił z prezydentury Republiki Francuskiej w 1931. Po ustąpieniu z prezydentury Republiki, odsunął się od czynnego życia politycznego. Dopiero ciężka sytuacja wewnętrzna państwa nakłoniła go do powrotu do rządu. Objął prezesurę "gabinetu narodowego" utworzonego po upadku rządu Daladiera i rozruchach wiosennych w Paryżu. Był premierem od lutego do listopada 1934.

Otrzymał polski Order Orła Białego, który 4 grudnia 1924 wręczył mu ambasador RP we Francji Alfred Chłapowski[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ambasador Chłapowski u Prez. Francji. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 281 z 6 grudnia 1924.