Marija Boczkariowa

Marija Boczkariowa
Мария Бочкарёва
	; Marija Boczkariowa
	porucznik
Data i miejsce urodzenia	1889 ; Gubernia nowogrodzka
Data i miejsce śmierci	16 maja 1920 ? ; Krasnojarsk lub Harbin
	Przebieg służby
Lata służby	1914—1920
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Biała Armia
Jednostki	Rosyjskie bataliony kobiece
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa ofensywa Kiereńskiego;
	Odznaczenia

Marija Leontjewna Boczkariowa, ros. Мария Леонтьевна Бочкарёва (ur. 1889 we wsi Nikolskoje w guberni nowogrodzkiej, zm. prawdopodobnie 16 maja 1920 w Krasnojarsku) – rosyjska dowódczyni żeńskiego batalionu piechoty, sformowanego dla obrony Rosji w czasie I wojny światowej.

Życiorys

W 1914 roku za zgodą cara Mikolaja II wstąpiła do armii rosyjskiej. Za bohaterstwo w walkach była wielokrotnie nagradzana. Po rewolucji lutowej, w obliczu braków kadrowych w wojsku rzuciła pomysł tworzenia żeńskich jednostek. Pierwszy batalion pod dowództwem Boczkariowej, skupiający wyłącznie kobiety powstał 21 czerwca 1917 roku z ochotniczek w Petersburgu (pierwszy apel odbył się 21 czerwca przed soborem św. Izaaka), który został powołany przez Rząd Tymczasowy (29 czerwca powołanie zatwierdziła Rada Wojenna) i otrzymał oficjalną nazwę Pierwszy Kobiecy Oddział Śmierci. Jej adiutantem była Marija Skrydłowa – córka admirała. Batalion był w 1917 roku wizytowany przez gorącą orędowniczkę udziału kobiet w wojnie Emmeline Pankhurst i wziął udział w walkach na froncie. Jeden z oddziałów żeńskich, liczący 137 kobiet-żołnierzy, uczestniczył w obronie Pałacu Zimowego w Piotrogrodzie przed szturmem bolszewików w czasie rewolucji październikowej, ale poddał się bez walki.

Wiosną 1918 roku przez Władywostok wyjechała do USA, a następnie Wielkiej Brytanii, gdzie m.in. podczas spotkań z prezydentem Wilsonem i królem Jerzym V zabiegała o wsparcie w walce przeciwko bolszewikom. Powróciła do Rosji wraz z wojskami interwencyjnymi w sierpniu 1918 roku. Następnie przebywała na Syberii przy armii admirała Aleksandra Kołczaka.

7 stycznia 1920 roku została aresztowana przez Czeka. Prawdopodobnie została rozstrzelana przez bolszewików 16 maja 1920 roku, w Krasnojarsku^[1]^[2]^[3].

Inną wersję podaje biograf S. Drokow, twierdząc, że z Krasnojarska wywiózł ją do Harbinu Żyd Izaak Lewin, który został później jej mężem^[4].

Formalnie zrehabilitowana w 1992 roku.

Przypisy

↑ Kobiety przeciw rewolucji (1) [dostęp 2019-09-21]
↑ Kobiety przeciw rewolucji (2) [dostęp 2019-09-21]
↑ Gdzie chłop nie chce… [dostęp 2019-09-21]
↑ S.W. Drokow, Мария Бочкарева: краткий биографический очерк русского воина, [w:] Русский исторический сборник, tom 2, Moskwa 2010, s. 195.

Bibliografia

Swietłana Aleksijewicz – Wojna nie ma w sobie nic z kobiety. Wydawnictwo: Czarne, Listopad 2010; Seria: Reportaż; ISBN 978-83-7536-225-1; Liczba stron: 352; Tłumaczenie: Jerzy Czech

[1] Kobiety przeciw rewolucji (1) [dostęp 2019-09-21]

[2] Kobiety przeciw rewolucji (2) [dostęp 2019-09-21]

[3] Gdzie chłop nie chce… [dostęp 2019-09-21]

[4] S.W. Drokow, Мария Бочкарева: краткий биографический очерк русского воина, [w:] Русский исторический сборник, tom 2, Moskwa 2010, s. 195.

[1]

[2]

[3]

[4]