Ołeksandr Zawarow

Ołeksandr Zawarow
Олександр Заваров
Pełne imię i nazwisko	Ołeksandr Anatolijowycz Zawarow
Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1961 ; Ługańsk
Wzrost	170 cm
Pozycja	pomocnik/napastnik
Kariera juniorska
Lata	Klub
1968–1977	Zoria Ługańsk
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
1995–2003	CO Saint-Dizier
2003–2004	FC Wil
2004	Żenis Astana
2005	Metalist Charków
2005–2010	Arsenał Kijów
2012	Ukraina (p.o.)
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ołeksandr Anatolijowycz Zawarow, ukr. Олександр Анатолійович Заваров, ros. Александр Анатольевич Заваров, Aleksandr Anatoljewicz Zawarow (ur. 26 kwietnia 1961 w Ługańsku) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika lub napastnika, były reprezentant Związku Radzieckiego, trener piłkarski.

Kariera piłkarska

Kariera klubowa

Wychowanek szkółki piłkarskiej Zoria Ługańsk (trener Borys Fomiczow), w której rozpoczął karierę w 1977 roku. W 1980 roku odbywał dwa lata służbę wojskową w SKA Rostów nad Donem. Rok jeszcze grał w Zorii, a w 1983 roku został zawodnikiem Dynama Kijów, prowadzonego wówczas przez Walerego Łobanowskiego. Przez cały czas był kluczowym zawodnikiem drużyny z Kijowa. Z klubem tym zdobył dwa razy mistrzostwo ZSRR, dwa razy puchar ZSRR oraz Puchar Zdobywców Pucharów; w meczu finałowym Dynamo pokonało Atlético Madryt 3:0, a Zawarow strzelił pierwszego gola.

W 1989 roku został zawodnikiem Juventusu. Z klubem tym zdobył Puchar UEFA w sezonie 1989/90. W Serie A zagrał 60 razy, zdobył 7 goli. Jego następnym klubem było AS Nancy-Lorraine. W Ligue 1 zagrał 133 spotkania, strzelił 23 gole. Karierę piłkarską zakończył w CO Saint-Dizier^[1].

Kariera reprezentacyjna

7 sierpnia 1985 zadebiutował w reprezentacji ZSRR w wygranym 2:0 meczu towarzyskim z Rumunią. Ogółem rozegrał 41 meczów, strzelił 6 goli. Jako gracz drużyny radzieckiej uczestniczył na dwóch Mundialach (1986 i 1990).

Kariera trenerska

Karierę trenerską rozpoczął jako grający trener CO Saint-Dizier, którego szkoleniowcem był do 2003 roku. Po pobycie we Francji objął stanowisko trenera oraz dyrektora sportowego w szwajcarskim FC Wil (właścicielem klubu był wówczas Ihor Biełanow). Z tym klubem zdobył puchar Szwajcarii w 2004 roku. Następnie przez niecały rok (zresztą bez sukcesów) był trenerem Żenis Astana z Kazachstanu. W 2005 roku został szkoleniowcem Metalista Charków, a jeszcze w listopadzie tego samego roku objął stanowisko trenera Arsenału Kijów. W styczniu 2010 został zwolniony z tej funkcji^[2]. W listopadzie 2012 został wyznaczony na pełniącego obowiązki głównego trenera reprezentacji Ukrainy^[3], z którą wygrał 1:0 z Bułgarią.

Sukcesy i odznaczenia

Sukcesy klubowe

mistrz ZSRR: 1985, 1986
zdobywca Pucharu ZSRR: 1981, 1985, 1987
zdobywca Pucharu Zdobywców Pucharów: 1986
zdobywca Pucharu Włoch: 1990
zdobywca Pucharu UEFA: 1990

Sukcesy reprezentacyjne

wicemistrz Świata U-20: 1979
wicemistrz Europy: 1988

Sukcesy trenerskie

zdobywca Pucharu Szwajcarii: 2004

Sukcesy indywidualne

4-krotnie wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy ZSRR: 1985 (nr 1), 1986 (nr 1), 1987 (nr 1), 1988 (nr 1).
najlepszy piłkarz ZSRR: 1986
najlepszy piłkarz Ukrainy: 1986
laureat Złotej Piłki: 1986 (nr 6), 1988 (nr 8), 1987 (nr 17), 1989 (nr 23)
król strzelców Pucharu Zdobywców Pucharów: 1986

Odznaczenia

tytuł Mistrza Sportu ZSRR: 1982
tytuł Mistrza Sportu Klasy Międzynarodowej: 1986
tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu ZSRR: 1986
Order „Za zasługi” III klasy: 2004^[4]

Przypisy

Bibliografia

Ołeksandr Zawarow w bazie RusTeam (ros.)
Profil na PlayerHistory (ang.)
Ołeksandr Zawarow w bazie Kopanyi-myach.info (ukr. • ang. • ros.)
Sylwetka zawodnika na rusteam.permian.ru (ros.)
Profil na stronie legioner.kulichki.com (ros.)
Ołeksandr Zawarow w bazie National Football Teams (ang.)

[1] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[2] UA-Футбол. Александр Заваров: „Если бы прошли Бельгию, играть нам в финале чемпионата мира!”.

[3] UA-Футбол. „Арсенал” ждут грозные перемены?

[4] UA-Футбол. В ближайшее время Заварова назначат главным тренером сборной Украины – СМИ.

[5] УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 1591/2004 – Офіційне представництво Президента України. [dostęp 2014-07-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].

[t-6] Tymczasowo.

[t-7] tymczasowo

[t-8] tymczasowo

[t-9] tymczasowo

[a]

[1]

[2]

[3]

[4]

[A]

[A]

[A]

[A]

1961–1970	1961: Hamrin (6) 1962: Göröcs (8) 1963: Asparuchow, Greaves (6) 1964: Mascarenhas (11) 1965: Kerkhoffs, Mašek, Mráz (6) 1966: Emmerich (14) 1967: Claessen (10) 1968: Seeler (8) 1969: Rühl (6) 1970: Lubański (7)
1971–1980	1971: Lubański (8) 1972: Osgood (8) 1973: Chiarugi (7) 1974: Heynckes (8) 1975: van der Kuijlen (8) 1976: Rensenbrink (8) 1977: Miłanow (13) 1978: Gritter, Keller, Van der Elst (6) 1979: Altobelli (7) 1980: Kempes (9)
1981–1990	1981: Cross (6) 1982: Szengelia, Voordeckers (6) 1983: Santillana (8) 1984: Hraczow, McGhee, Morozow (5) 1985: Gazzajew, Gray, Panenka (5) 1986: Biełanow, Błochin, Lippmann, Zawarow (5) 1987: Bosman (8) 1988: Cascavel (6) 1989: Stoiczkow (7) 1990: Vialli (7)
1991–1999	1991: Baggio (9) 1992: Lipcsei (6) 1993: Czerniatynski (7) 1994: Andonow, Jess, Kirsten, Mizrachi (5) 1995: Wright (9) 1996: Samec (9) 1997: Fowler (7) 1998: Luiso (8) 1999: Mizrachi (7)