Piotrowicze (rejon żabinecki)
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+375 1641 |
| Kod pocztowy |
225115 |
| Tablice rejestracyjne |
1 |
Położenie na mapie obwodu brzeskiego | |
Położenie na mapie Białorusi | |
Piotrowicze (błr. Пятровічы; ros. Петровичи) – wieś na Białorusi, w rejonie żabineckim obwodu brzeskiego, między rzeką Muchawcem a drogą magistralną M1, około 5 km na południe od Żabinki.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze znane dziś wzmianki o Piotrowiczach pochodzą z XVI wieku. W 1567 roku w jednym ze spisów litewskich pojawiła się żona A. Piszczały z Piotrowicz[2]. Później właścicielami majątku byli m.in. Boguszewicze, a przynajmniej od 1830 roku – Dziekońscy.
Wieś szlachecka położona była w końcu XVIII wieku powiecie brzeskolitewskim województwa brzeskolitewskiego[3].
W latach 80. XIX właścicielem wsi był Albin Dziekoński herbu Korab (1838–1918).
Po rozbiorach znalazły się na terenie powiatu kobryńskiego, należącego do guberni słonimskiej (1796), litewskiej (1797–1801), a później grodzieńskiej (1801–1915) Imperium Rosyjskiego[4].
Po ustabilizowaniu się granicy polsko-radzieckiej w 1921 roku Piotrowicze wróciły do Polski, należały do gminy Rohoźna (od 1928 roku do gminy Żabinka) powiatu kobryńskiego województwa poleskiego, od 1945 roku – w ZSRR, od 1991 roku – na terenie Republiki Białorusi[5][6].
W czasie kampanii wrześniowej w graniczącym z wsią folwarku Niepokojczyce stacjonowała 16 Eskadra Towarzysząca.[7]
W 1892 roku w Piotrowiczach urodził się Albin Dziekoński, poeta, syn Albina, właściciela majątku.
Dawny dwór
[edytuj | edytuj kod]W latach 30. XIX wieku Dziekońscy wybudowali tu drewniany dwór. Był to dziewięcioosiowy, parterowy, w części środkowej piętrowy, wzniesiony na wysokiej podmurówce na planie prostokąta, dom. Od strony podjazdu miał najprawdopodobniej portyk o czterech kolumnach, w wielkim porządku dźwigających trójkątny fronton, w którym umieszczono herb rodziny. Portyk był później zastąpiony dwukondygnacyjną oszkloną werandą, a wejście znajdowało się niecentralnie, z dobudowanego tarasu po lewej stronie. Na skrajnych osiach znajdowały się małe ganki, każdy z dwiema kolumienkami i trójkątnym przyczółkiem. Tylna strona dworu, skierowana do rzeki, znana z rysunków Ordy, była zdominowana przez taras z balkonem wspartym na sześciu kolumnach[8].
Wnętrze w układzie dwutraktowym mieściło 20 pokoi, z tego 4 na piętrze. Na ścianach wisiały liczne obrazy, m.in. obraz szlachcica z synem podczas przejażdżki konnej Januarego Suchodolskiego.
Po prawej stronie dworu stała parterowa oficyna z oszkloną werandą, a jeszcze dalej dwukondygnacyjny spichlerz lub lamus otoczony kolumnowymi galeriami na obu kondygnacjach.
Od traktu do dworu wiodła reprezentacyjna aleja grabowa, o szerokości 8 metrów. Pochylające się drzewa tworzyły swoisty tunel (aleja ta częściowo istnieje do dziś[2]). Przed domem był kolisty gazon z klombem kwiatowym pośrodku. Folwark otaczał kilkuhektarowy park[8].
Dwór był zrabowany w 1939 roku i spalony w 1945 roku. Pozostała jedna z oficyn. W pozostałościach po parku stoi okołopięćsetletni dąb nazywany „patriarch”[5].
Majątek w Piotrowiczach jest opisany w 2. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu brzeskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ a b Пятровічы, Piotrowicze, Петровичи. W: Леанід Міхайлавіч Несцярчук: Замкі, палацы, паркі Берасцейшчыны. Mińsk: БЕЛТА, 2002, s. 127–128. ISBN 985-6302-37-4. (biał.).
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 107.
- ↑ Piotrowicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 218., znaczenie 20.
- ↑ a b Петровичи na stronie Atlas Białorusi. [dostęp 2015-08-14]. (ros.).
- ↑ Piotrowicze na stronie Radzima.org. [dostęp 2015-08-14].
- ↑ Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1991, s. 352. ISBN 83-206-0795-7.
- ↑ a b c Piotrowicze, [w:] Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 2: Województwa brzesko-litewskie, nowogrodzkie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1993, s. 114–115, ISBN 83-04-03784-X, ISBN 83-04-03701-7 (całość).