Pismo meroickie – pismo sylabiczno-alfabetyczne wywodzące się z egipskichhieroglifów, używane od II wieku p.n.e. do V wieku n.e. dla zapisu języka meroickiego. Najstarszym zachowanym przykładem jego użycia jest inskrypcja królowej Szanakdachete (ok. 280–170 p.n.e.)[1].
Pismo meroickie zostało odczytane po raz pierwszy przez brytyjskiego egiptologa Francisa Llewelyna Griffitha (1862–1934)[1]. Składało się z 23 znaków służących do zapisu samogłosek i spółgłosek oraz dodatkowego znaku specjalnego do dzielenia słów. Stosowane było w dwóch wariantach, hieroglificznym, zapisywanym z góry na dół, oraz kursywnym, pisanym od prawej do lewej. Zachowało się około 1000 tekstów meroickich, pisanych na różnych materiałach: ścianach świątyń i ołtarzach, stelach, naczyniach, ostrakonach i papirusach. Odmiana hieroglificzna stosowana była rzadko i służyła głównie do zapisu podniosłych tekstów związanych z religią lub władcami[1].
System pisma meroickiego był mieszany, sylabiczno-alfabetyczny. Każda spółgłoska domyślnie zawierała już głoskę a, dodatkowe znaki samogłoskowe stawiano tylko wtedy, gdy po spółgłosce następowała samogłoska i/y, o lub e, przy czym ta ostatnia mogła oznaczać także brak samogłoski po danej spółgłosce. Oddzielny znak oznaczający głoskę a używany był tylko na początku wyrazów. Istniały również osobne znaki dla zapisu ne, se, te, to[1].