Πρωτοπήγαμε σε παιδική χαρά όταν η μικρή ήταν ακόμη στο καρότσι. Έμπαινα κυρία με το τετράτροχο όχημα στην παιδική χαρά, το πάρκαρα στην άκρη και έβγαζα το παιδί. Κάναμε κούνια και μικρή τσουλήθρα. Και μετά η Αθηνά έτρεχε. Κι εγώ από πίσω. Και πολλές φορές έπαιρνα και το καρότσι μαζί. Όπου πήγαινε η μικρή πήγαινα κι εγώ για να τη βλέπω, αγκαζέ και με το καρότσι για να μην μου πάρουν τίποτα από τις 6 σακούλες που συνήθως είχα μαζί. Το παιδί ευχαριστιόταν βέβαια ενώ εγώ καθόλου. Κι έτσι μετά από αρκετές επισκέψεις κατέληξα ότι δεν μου αρέσει η παιδική χαρά. Βιάστηκα όμως να διαμορφώσω άποψη γιατί το παιδί ήταν ναι μεν μικρό και σίγουρα ήθελε μια έξτρα παρακολούθηση και γιατί την πήγαινα στην μεγαλύτερη παιδική χαρά της περιοχής που είχε τόση πολυκοσμία που έχανε η μάνα το παιδί που λένε. Έτσι, δεν πηγαίναμε πολύ συχνά. 
Καθώς η Αθηνά μεγάλωνε την πήγαινα κάποια απογεύματα που δεν είχαμε τι να κάνουμε και η αλήθεια είναι πως ήταν καλύτερα τα πράγματα. Καθόμουν πια στο παγκάκι και το παιδάκι έπαιζε μια χαρά. Πριν το καλοκαίρι ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε σε μια παιδική χαρά λίγο πιο μακριά από το σπίτι μας, καινούρια και πιο μαζεμένη. Εκεί βρήκαμε 2-3 φορές και μια συμμαθήτρια της από το σχολείο και παίξανε πολύ ωραία. Κάποια στιγμή λοιπόν το καλοκαίρι, πηγαίνοντας προς τα εκεί βρήκαμε στην πλατεία κάποιους άλλους συμμαθητές της και τους είπαμε ότι υπάρχει αυτή η παιδική χαρά που είναι πιο μικρή και ωραία και μας αρέσει να πηγαίνουμε. Μετά από λίγες μέρες, κάπως έτυχε και βρεθήκαμε στην παιδική χαρά με 3-4 συμμαθητές της Αθηνάς. Και μετά τα νέα κάπως εξαπλώθηκαν και βρεθήκαμε με 7-8 παιδιά από την τάξη της! Και επειδή το καλοκαίρι οι απογευματινές δραστηριότες είχαν σταματήσει, αυτή η παιδική χαρά έγινε το στέκι μας!

Τα παιδιά παίζουν φανταστικά και δεν λένε να φύγουν αν δεν ανἀψουν τα βραδινά φώτα και μερικές φορές ακόμα πιο αργά. Μέχρι και φακό είχαν φέρει ένα απόγευμα! Έχουν κάνει μια όμορφη παρεούλα και περνούν ωραία. Ευτυχώς έχουμε ταιριάξει και οι γονείς και περνάμε κι εμείς μια χαρά. Μαζευόμαστε, παίρνουμε καφεδάκι και αρχίζουμε τις συζητήσεις. Λέμε τι γίνεται στο σχολείο, τα παράπονα μας (μέχρι και επιτροπή είμαστε ικανοί να ετοιμάσουμε..χεχε), τα επαγγελματικά νέα μας και τα κοινωνικοπολιτικά μας σχόλια που είναι και επίκαιρα :-) Και είμαι τόσο χαρούμενη που τα βρίσκουμε γιατί πραγματικά αυτό είναι σπάνιο φίλοι μου. Τα παιδιά έρχονται στο παγκάκι μόνο για νερό και σνακ. Και κάποιες Παρασκευές που έχουμε μαζευτεί all together (και μαμάδες και μπαμπάδες) πάμε και για βραδινό σουβλάκι. Τα παιδιά καταχαίρονται που είναι παρέα και στο φαγητό αργότερα. Δεν ξέρω βέβαια πόσο χαίρονται οι σουβλακερί της περιοχής όταν παίρνουμε τηλέφωνο και λέμε να μας κρατήσουν τραπέζι για 12 μεγάλους και 8 παιδιά! 

Κι όταν γυρίσαμε από τις καλοκαιρινές διακοπές ανυπομονούσαμε να πάμε, να βρούμε τους φίλους μας όλους μαζεμένους και να πούμε πώς περάσαμε. Ακόμα κι όταν γυρίσαμε για μια μέρα από Πάτμο/Αρκιούς πριν πάμε στην Ερμιόνη, εκείνο το μοναδικό απόγευμα στην παιδική χαρά πήγαμε :-)
Κάπως έτσι περνάμε στη δική μας παιδική χαρά. Χωρίς ραντεβού, χωρίς τηλεφωνήματα, χωρίς να αισθανόμαστε ότι στήνουμε κάποιον... απλά όποτε μπορούμε βρισκόμαστε εκεί το απόγευμα. Όσοι μαζευτούμε. Και εκτός από εμάς που μένουμε στο Εξωτικό Μοσχάτο έρχονται και συμμαθητές από γύρω περιοχές. Έχει γίνει η επίσημη παιδική χαρά του νηπιαγωγείου μας! Και από εκεί που δεν μου άρεσε να πηγαίνω στην παιδική χαρά... τώρα πάω με μεγάλη ευχαρίστηση! Το έχω κάθε απόγευμα στο μυαλό μου και το προγραμματίζω να πηγαίνουμε σίγουρα 2-3 φορές τη βδομάδα, τουλάχιστον μέχρι να ξεκινήσουν οι δραστηριότητες μας. 
Πώς γίνεται καμιά φορά χωρίς να το έχεις κανονίσει, να σχηματίζεται μια ωραία παρέα μικρών και μεγάλων και να περνάνε τελικά όλοι καλά...ε, αυτό! Και σήμερα, μετά την απογευματινή μας επίσκεψη στο εκλογικό κέντρο θα περάσουμε μια βόλτα από την παιδική χαρά! Και σίγουρα θα βρούμε κάποιον από την παρέα μας :-) 

Ήθελα να περάσουμε ένα απόγευμα στην παραλία με τα παιδιά διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Να οργανώσουμε κάτι που να το ευχαριστηθούμε μικροί μεγάλοι, να περάσουμε όμορφα, να έχουμε κάτι να θυμόμαστε. Και μέσα σ'όλα να σβήσω κι εγώ τα κεράκια μου! Κάθε χρόνο τον Αύγουστο γιορτάζω τα γενέθλια του Owl Mommy που φέτος έκλεισε τα 4 χρόνια :-)
Διαλέξαμε παραλία, ώρα συνάντησης και ευτυχώς σχετικά εύκολα (μετά από καμιά ώρα κουβέντα δηλαδή) αποφασίσαμε και τι θα κάναμε σε αυτή την παραλία. Θα φτιάχναμε ένα κάστρο στην άμμο!
Και επειδή αυτή η παρέα διαθέτει μόνο μία bloggerόβια προσωπικότητα (φίλοι μου σας αγαπώ) έφτιαξα και πρόσκληση και fb event. Και φωτογραφίες από το pinterest πόσταρα για έμπνευση και οδηγίες για το πώς να φτιάξουμε ένα κάστρο στην άμμο βρήκα. Δεν ακολουθήσαμε τίποτα :-) 

Φτάσαμε στην παραλία, στρώσαμε τις πετσέτες μας και πιάσαμε τα φτυάρια και τα κουβαδάκια! Η άμμος ἠταν ιδανική για κατασκευές στην άμμο. Μετά από 2-3 αποτυχημένα σχήματα καταλάβαμε πως για να πετύχεις το πυργάκι πρέπει η άμμος να είναι μισή στεγνή μισή υγρή και πρέπει να πατήσεις πολύ καλά την κορυφή. Και ταπ ταπ ταπ ξεφορμάρεις σιγά σιγά το κουβαδάκι.

Και το κάστρο μας άρχισε σιγά σιγά να παίρνει σχήμα. Το καλύτερο μου όμως ήταν η διακόσμηση. Κόψαμε μικρές φουντίτσες από σκίνα για τις κορυφές των πύργων και αρμιρίκια για την πρόσοψη. Βοτσαλάκια για την εσωτερική αυλή και μικρά playmobil ανθρωπάκια για να ζωντανέψουν το κάστρο μας. Δεν έλειπε η γαλάζια τσουλήθρα που κατέληγε σε μια μικρή πλαστική πισίνα.

Αφού τελειώσαμε με το φανταστικό κάστρο μας ήρθε η ώρα της γιορτής. Τοποθετήσαμε πρώτα στις κορυφές των πύργων στικάκια με σπίθες και μετά φουσκώσαμε και μπαλόνια. Όπως φαντάζεστε... εγώ χάρηκα περισσότερο από τα παιδιά :-)


Με μεγάλη μου χαρά πόζαρα πίσω από το κάστρο μας και μέτρησα τα χρόνια του blog μου. Αν δεν μου έλεγε ο νυφίτσος μου (επίσημος φωτογράφος του event) ότι το'χουμε ακόμα εκεί θα ήμουν :-) Το ξέρω πως ενθουσιάζομαι λίγο παραπάνω αλλά αλήθεια το αγαπάω το blogάκι μου και δεν το αφήνω με τίποτα. Κάθε χρόνο απορώ πώς πέρασε άλλος ένας χρόνος!


Και τούρτα είχα! Και τι τούρτα.. αμμουδένια! Γέμισα το κουβαδάκι με άμμο, έβαλα και τα 4 κεράκια μου, ένα πυροτεχνηματάκι και φύσηξα! Απ'ότι βλέπετε είχα πάει οργανωμένη στην παραλία :-)

Αυτά τα κεράκια τα έσβησα για μένα και για όλους εσάς που είστε μαζί μου σε αυτή τη διαδρομή. Γιατί το blogging θέλει παρέα. Κι εγώ έχω πολύ καλή παρέα και το ξέρω. Κι ας μην γράφω όσο συχνά θέλω, ξέρω πως είστε πάντα εδώ για να διαβάσετε τα νέα μου, να σχολιάσετε διάφορα θέματα, να μου στείλετε τα μηνύματα σας, τις φωτογραφίες σας... Και σας ευχαριστώ γι'αυτό πολύ :-)
Μαζί συνεχίζουμε και για τον 5ο χρόνο εδώ στο Owl Mommy! Και μόλις ξεκλειδώσει το paypal θα μπορέσω να κάνω και μια ανακαίνιση, να μπει λίγος φρέσκος αέρας εδώ μέσα, να ευχαριστιέστε επίσκεψη :-) Και κατιτίς καινούριο ετοιμάζω για να τα λέμε κι αλλιώς, θα σας αποκαλύψω στην ώρα του!
Ευχαριστώ και πάλι για την παρέα και για γενέθλια ευχή έχω... να τα λέμε από εδώ για πολλά χρόνια ακόμα! 
υ.γ. Κι επειδή είδα ότι σας άρεσε το ποστ μου στο instagram, σας ετοιμάζω και δωράκι σούπερ!

Φέτος είχαμε αποφασίσει να κάνουμε λίγο διαφορετικές διακοπές, περίπου σαν αυτές που κάναμε πριν αποκτήσουμε παιδί. Μόνο που αυτή τη φορά θα είχαμε βέβαια μαζί και την Αθηνά. Μια μεγάλη διαφορά με προηγούμενες διακοπές, αν το πιστεύετε είναι ότι φέτος βγάλαμε λίγες φωτογραφίες. Τη μεγάλη μηχανή δεν την κουβαλούσαμε παντού μαζί μας και τις περισσότερες τις βγάλαμε με το κινητό. Γι' αυτό και οι φωτογραφίες αυτής της ανάρτησης θα ταίριαζαν τέλεια στον instagram λογαριασμό μου. Αν είχα σήμα δηλαδή... αυτές θα έβαζα :-)
Πρώτη στάση για 2-3 μεροὐλες η Πάτμος. Μακρύ ταξίδι θα μου πείτε. Αν ψάξεις όμως θα βρεις ότι υπάρχει βραδινό δρομολόγιο που φεύγει από Πειραιά στις 23:30 και φτάνει Πάτμο στις 07:30 και με μια καμπινούλα δεν καταλαβαίνεις τίποτα :-) Για βραδινό στο καράβι, έφαγα μια φέτα καρπούζι σε πιάτο με μαχαίρι και πιρούνι. Όσο έτρωγα σκεφτόμουν τη σκηνή από το "Δόλωμα". Όσο κι αν ήθελα να πάρω κι εγώ τη φέτα του καρπουζιού με τα χέρια και να την κριτσανίσω..κρατήθηκα. Μια μικρή βολτίτσα στο πλοίο και ώρα για ύπνο. Ξέρεις, αυτό τον ύπνο που ψιλοτουρτουρίζεις από το κρύο (ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί κάνει τόσο κρύο μέσα στα πλοία) και σκεπάζεσαι με κουβέρτα Ιουλιάτικα. Κοιμάσαι και ξυπνάς με το χτύπημα της πόρτας της καμπίνας... "φτάνουμε Πάτμο!".
Είχαμε ξαναπάει στην Πάτμο και χαρήκαμε που την βρήκαμε πάλι πανέμορφη. Ξέραμε πού θέλαμε να κάνουμε μπάνιο, πού να φάμε, τι να κάνουμε. Πρώτη μέρα πήγαμε στην παραλία του Κάμπου, ιδανική για παιδιά! Ρηχά νερά, ξαπλώστρες με μαξιλάρες, καφεδάκι και αν θέλεις μεγάλη ποικιλία σε θαλάσσια σπορ. 
Μεσημεράκι, ταβερνάκι πάνω στην αμμουδιά και πολλές όμορφες εικόνες γύρω μας. Και η Αθηνά να τρώει τα καλαμαράκια και το μαριδάκι με δυο χέρια. Πόσο άνοιξε η όρεξη της με τα μπάνια και τις βόλτες δεν λέγεται!

Μια βόλτα στη Χώρα της Πάτμου επιβάλλεται. Κοιτάζοντας κάτω βλέπεις όλο τον κόλπο του λιμανιού. Αν κοιτάξεις πίσω σου το πανύψηλο Κάστρο σε περιμένει να το εξερευνήσεις. Μια όμορφη μικρή Χώρα που η αλήθεια είναι ότι θυμίζει πιο πολύ Κυκλάδες παρά Δωδεκάνησα. Γι' αυτό μάλλον μου αρέσει και τόσο πολύ. 


Η μικρή πλατεία πάνω στη Χώρα είναι ιδανική για μια δροσερή λεμονάδα. Μέχρι να φτάσεις εκεί όμως επιβάλλεται να παίξεις λίγο κρυφτό στα στενά. Ειδικά αν έχεις παιδί :-)

Πήγαμε για μπάνιο και στο Αγριολίβαδο. Εκεί η άμμος είναι ιδανική για κατασκευές. Αν δηλαδή το νήπιο σας έχει εργολαβικές ανησυχίες, αυτή η παραλία είναι για σας. Εμείς φτιάξαμε μόνο δέκα δώδεκα πυργάκια που λέει κι η Αθηνά. Στη φωτογραφία φαίνονται στο βάθος και τα ποδήλατα θαλάσσης. Και απ'αυτό κάναμε! Φορέσαμε στην Αθηνά σωσιβιάκι και πήγαμε βόλτα. Στην αρχή έκανα κι εγώ πετάλι αλλά μετά κάθισα στην μπροστινή θέση παρέα με την Αθηνά και απολαύσαμε την ποδηλατάδα του μπαμπά Νίκου :-)

Μέναμε στο Γροίκο, μόλις 3-4 χιλιόμετρα από τη Σκάλα (λιμάνι). Και εκεί μπορείς να κάνεις μπάνιο όπως και μια μικρή βολτούλα. Και να γνωρίσεις διάφορα γαϊδαράκια. Εμείς γνωρίσαμε το Λουκά που τον ακούγαμε από το δωμάτιο να φωνάζει! Στο Γροίκο φάγαμε και φανταστικά σε ένα μεζεδοπωλείο στην παραλία. Τόσο ωραία ήταν που πήγαμε 2 φορές σε 3 μέρες.

Την επόμενη μέρα ξεκίνησαν αυτές οι διαφορετικές διακοπές. Έπρεπε να αφήσουμε πίσω το αυτοκίνητο μας και να κουβαλήσουμε μόνοι μας τις βαλιτσούλες μας. Τα πράγματα μας τα αριθμήσαμε για να μην ξεχάσουμε κανένα πἰσω και κάναμε πρόβα για το ποιος θα κουβαλήσει τι. Είχαμε μόλις 13 τσάντες, μια ομπρέλα θαλάσσης (αρκετά μεγάλη), μια θήκη με καλάμια ψαρέματος, ένα παιδικό καρεκλάκι παραλίας, μια σανίδα και κάτι άλλα ψιλά. Τη φωτογραφία την έβγαλα περιμένοντας το καραβάκι. Η Αθηνά κοιμάται στα πόδια μου. 

Περιμέναμε το καράβι για τους Αρκιούς. Ναι, μάλλον οι περισσότεροι δεν το έχετε ξανακούσει. Οι Αρκιοί είναι ένα μικρό νησάκι απέναντι από την Πάτμο. Το χειμώνα έχει μόνο 40 κατοίκους. Δεν έχει δρόμους με αυτοκίνητα και μηχανάκια αλλά έχει σχολείο. Το καλοκαίρι οι 2-3 ταβέρνες που διαθέτει το νησί μαζεύουν κόσμο από διάφορα σκάφη και από τα τουριστικά καραβάκια που κάνουν ημερήσιες εκδρομές ξεκινώντας από Πάτμο/Λειψούς. Εκτός βέβαια από αυτό τον κόσμο υπάρχουμε κι εμείς που επιλέγουμε να μείνουμε σε αυτό το νησί που διαθέτει περίπου 30 δωμάτια για τους επισκέπτες. 
Πρώτη φορά πήγα στους Αρκιούς το 1995 με τους γονείς μου. Τότε δεν είχε ούτε την πλατειούλα που έχει τώρα. Αργότερα πήγαμε με το Νίκο μόνοι μας και μετά ξανά και ξανά με παρέα. Ένας εφηβικός φίλος του μπαμπά μου, ο Μανώλης έχει εκεί μια ταβέρνα και λίγα δωμάτια. Δεν πέρασε πολύς καιρός από όταν πρωτοπήγα και αυτή η ταβέρνα έγινε το μέρος που έπρεπε οπωσδήποτε να επισκεφτεί κανείς αν βρισκόταν τριγύρω. Η ταβέρνα του Τρύπα (παρατσούκλι του Μανώλη) είναι μοναδική, σαν τον ίδιο. Ο χαρακτήρας και το στυλ του Μανώλη κάνουν αυτό το μέρος ξεχωριστό. Στην ταβέρνα δουλεύει όλη η φαμίλια, αδέρφια, ξαδέρφια, ανίψια. Είναι πάντα εκεί με χαμόγελο, με τα αστεία τους, με καλή διάθεση. Το φαγητό είναι πάντα φρέσκο και πεντανόστιμο. Το πρωί μπορείς να φας το πρωινό σου και να ακούς τις 4 εποχές του Vivaldi ή Jazz μουσική. Η μουσική είναι τέλεια στον Μανώλη. Και ξέρετε ότι έχω θέμα με τη μουσική. Αν μπορώ να τρώω μεσημεριανό και να ακούω rock ή καλή έντεχνη μουσική ή ακόμα και εναλλακτική ελληνική σκηνή.. εκεί θα μείνω. Στους Αρκιούς χάνεις τις μέρες. Γι'αυτό πας μέχρι εκεί. Για να χαλαρώσεις. Τα κινητά δεν πιάνουν και πολύ καλά και σήμα για ίντερνετ δεν έχει πουθενά. Έρχεται καμιά φορά (το σήμα) και ξαναφεύγει γρήγορα.

Στην αρχή δεν ήμουν σίγουρη για το αν έπρεπε να πάμε στους Αρκιούς με τη μικρή όσο αφορά το θέμα της ασφάλειας. Αυτό που λέμε.. αν πάθει κάτι. Ξέρουμε ότι στα έκτακτα υπάρχει πάντα ένα φουσκωτό να σε πάει απέναντι. Για τα υπόλοιπα έφτιαξα το πιο σούπερ ντούπερ πολυφαρμακείο! Μέχρι ένεση αδρεναλίνης είχα μαζί μου σε περίπτωση αλλεργικού σοκ, καταλαβαίνετε.. είπα: Θα πάμε στους Αρκιούς αλλά θα είμαι εξοπλισμένη :-)
Οι μέρες περνούσαν κι εμείς πηγαίναμε για το μπανάκι μας στη μεγάλη παραλία ή στην μικρή, τη baby όπως τη λέγαμε. Και ήμασταν αρκετές φορές μόνοι μας. Και ήταν τέλεια. Υπάρχουν κι άλλες παραλίες στο νησί όμως σ'αυτές ήταν δύσκολο να πάμε περπατώντας με τη μικρή. 


Τα μεσημέρια πηγαίναμε για φαγητό στην ταβέρνα. Αν σας βγάλει ο δρόμος σας μην παραλείψετε να δοκιμάσετε κοντοσούσι (ναι, είναι περίπου αυτό που φαντάζεστε), ταραμοσαλάτα (φέτος πήρα και συνταγή..ε μα!), κεφτέδες, ένα παστίτσιο που μοιάζει με πύργο (με τα πιο στοιχισμένα μακαρόνια που έχω δει), ψητό καλαμάρι, κατσικάκι ντόπιο.. και πολλά ακόμη! Και μπισκοτόγλυκο για επιδόρπιο, απλό και πεντανόστιμο.

Στην ταβέρνα υπάρχουν πεζούλες με μαξιλαράκια και κουρελούδες από πάνω. Το μεσημέρι μετά το φαγητό μπορείς να κάτσεις εκεί, να διαβάσεις το βιβλίο σου, να ξαπλώσεις, να χαλαρώσεις, ακόμα και να κλείσεις τα μάτια σου. Κανείς δεν θα σου πει τίποτα και δεν θα φανεί σε κανέναν περίεργο. Η Αθηνά μας που ευτυχώς είναι πολύ καλόβολη στον ύπνο το έκανε και πράξη. Ένα μεσημέρι, της είπαμε πως μπορεί αν θέλει να κοιμηθεί εδώ στην πεζούλα αν είναι κουρασμένη και νυστάζει. Βολεύτηκε και κοιμήθηκε 3 ώρες! Έκατσε κι ο Νίκος πλάτη σαν καγκελάκι και κομπλέ η κατάσταση :-) Διάβασα κι εγώ το βιβλίο μου και ευχαριστήθηκα ηρεμία. Η φωτογραφία αυτή είναι ακριβώς αυτό που έβλεπα. 

Κάποια απογεύματα πηγαίναμε για ψάρεμα. Και ευτυχώς που οι ψαριές μας ήταν καλές γιατί είχαμε κουβαλήσει τόσο εξοπλισμό! Ο Νίκος έπιασε πολλά και μεγάλα ψάρια και η Αθηνά όλο φώναζε "ίδιο είναι κι αυτό μπαμπά!". Ευχαριστηθήκαμε λοιπόν και ψάρι. Και όσο ο μπαμπάς ψάρευε η μικρή αράδιαζε τα κουκλάκια της στο μώλο κι εγώ διάλεγα τη μουσική. Γιατί είχαμε πάρει μαζί και τα cds μας και ένα mini cd player. 

Κάποιες μέρες μείναμε στα δωμάτια του Μανώλη και κάποιες στα δωμάτια της Ευδοκίας. Και τα δύο έχουν μπαλκονάκια που μπορείς να κάτσεις, να ακούσεις τη μουσική σου, να παίξεις το επιτραπέζιο σου (και απ' αυτά είχαμε, πώς νομίζετε μαζεύτηκαν 13 τσάντες;) και να χαλαρώσεις. Ή απλά, να μην κάνεις τίποτα. 

Αν θες παρέα βρίσκεις. Στους Αρκιούς μπορείς να κάνεις νέους φίλους. Όσοι έρχονται στο νησί για να μείνουν μπορούν να γίνουν παρέα σου αν θες. Έτσι κι αλλιώς θα τους βλέπεις πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Και ευτυχώς για μας υπάρχουν και οικογένειες. Είναι απλά λίγο τύχη τι κόσμο θα πετύχεις τη βδομάδα που θα πας.

Μέχρι και σε τρίκυκλο την ανεβάσαμε την Αθηνά. Και σε καρότσα. Αμέ.. είπαμε, αυτοκίνητα δεν έχει αλλά ένα τρίκυκλο και μια καρότσα για τις μεταφορές υπάρχουν στο νησί. Γενικά το παιδί ευχαριστήθηκε να είναι ελεύθερο. Και μόνο που περπατούσε μόνη της, που έμαθε πώς να κατεβαίνει μια πλαγιά για να πάει στην παραλία, που μας έδειχνε εκείνη το δρόμο για την ταβέρνα, που έβγαζε με πρώτη ευκαιρία τα παπούτσια της... όλα αυτά την έκαναν πολύ χαρούμενη.

Όποτε πηγαίνουμε μόνοι μας διακοπές, δεν παραλείπουμε να βγάζουμε και τις οικογενειακές φωτογραφίες μας. Ξέρετε, αυτές με το τεντωμένο χέρι, τις family selfies αγγλιστί :-) Όπως και να το πεις, είναι οι φωτογραφίες που είμαστε όλοι μαζί. Για να μας θυμίζουν πώς ξεχάσαμε το χρόνο φέτος στους Αρκιούς, που μπερδεύαμε τις μέρες, που δεν χτυπούσαν τα κινητά μας, που τρώγαμε τα δικά μας ψαράκια, που αισθανθήκαμε χαλαρά μακριά από όλα όσα μας αγχώνουν, που πέρασε η βδομάδα και δεν το καταλάβαμε. 

Η Αθηνά είπε στον Μανώλη φεύγοντας "Θα ξαναέρθουμε του χρόνου με το σκύλο μας!".Μακάρι λέω εγώ! Και για να ξαναπάμε κάποια στιγμή και για το σκύλο (ο καθένας τον καημό του). Είναι υπέροχα στους Αρκιούς κι ελπίζουμε την επόμενη φορά να μας ακολουθήσουν και κάποιοι φίλοι που δίστασαν φέτος. Αν πας με παρέα από την αρχή είναι ακόμα πιο ωραία :-)
Πολλά πράγματα πήγαν πίσω αυτό το καλοκαίρι. Σχεδόν 1 μήνα από τις ζωές μας χάσαμε όλοι παρακολουθώντας απλά τις εξελίξεις και δεν κάναμε τίποτα, δεν ζούσαμε. Γι'αυτό και αποφασίσαμε αυτές τις διακοπές να μην τις χάσουμε. Άλλωστε το αξίζαμε κι εμείς και η μικρή μας. Μια φορά το χρόνο έχουμε την ευκαιρία να είμαστε όλοι μαζί για 10-12 μέρες, αυτοκόλλητοι. Και αυτό όσο μπορούμε δεν το θυσιάζουμε.
Εύχομαι όλοι σας να καταφέρατε να ξεσκάσετε λίγο. Έστω και λίγες μέρες αν μπορείτε να πάτε κάπου θα σας κάνει καλό. Να κάνουμε όλοι μια παύση από τα Νέα και τις τηλεοράσεις. Κι όταν γυρίσουμε εκεί θα είναι πάλι. Ακόμα κι αν βγήκε να μην φύγετε τελικά, προσπαθήστε να κάνετε όμορφα πράγματα στην πόλη σας. Αυτά που δεν κάνετε συχνά. Ένα απογευματινό μπάνιο, μια βόλτα στο κέντρο, ένα θερινό σινεμά ή μια μονοήμερη εκδρομή κάπου κοντά.  
Και η ζωή συνεχίζεται :-) Σας φιλώ και θα επανέλθω με νεότερα! 

Το πάρτυ της μικρής μας Ραπουνζέλ έγινε και ήταν όμορφο! Το κοριτσάκι μας έσβησε το μωβ κεράκι της με τον αριθμό 4. Μαζί με τους φίλους της χόρεψαν, έτρεξαν, ζωγράφισαν, έπαιξαν, έφαγαν όλα τα μπισκότα από τις πιατέλες, έπεσαν με τα μούτρα στην τούρτα και τέλος καταευχαριστήθηκαν το σπάσιμο της πινιάτας και τα δωράκια. Έτσι είναι τα παιδικά πάρτυ και γι' αυτό μας αρέσουν, ειδικά αν είναι του δικού μας παιδιού :-)
Θα σας δείξω λοιπόν φωτογραφικές στιγμές από το πάρτυ μας με θέμα τη Ραπουνζέλ, ξέρετε... τη μοναδική πριγκίπισσα με τα μακριά μαλλιά! Τα πάρτυ μας γίνονται συνήθως στην πυλωτή της πολυκατοικίας μας. Βγάζουμε όλοι έξω τα αυτοκίνητα και ο χώρος είναι αρκετός για να χωρέσει 20-25 παιδιά και 40-45 μεγάλους. Κι εμένα μου αρέσει να διακοσμώ στα χρώματα του θέματος του πάρτυ που φέτος ήταν το μωβ και το κίτρινο. Κρέμασα στον κισσό κίτρινα πομ πον και μωβ χάρτινες μπάλες με κορδέλες. Και σημαιάκια παντού τριγύρω. Ήμουν τυχερή και βρήκα χάρτινα σημαιάκια που ταίριαζαν χρωματικά και θεματικά στο πάρτυ μας, ευτυχώς ήταν και οικονομικά. Ένα διακοσμητικό στοιχείο που μου άρεσε πολύ ήταν ένας παλαιωμένος δίσκος ακουμπισμένος σε ψηλή βάση, γεμισμένος με νερό και μωβ νούφαρα να επιπλέουν στην επιφάνεια. Μακάρι να είχα κι άλλους δίσκους και να έβαζα και πάνω στα τραπέζια. 
Στο κεντρικό τραπέζι είχα στρώσει ένα μωβ πουά τραπεζομάντηλο. Πάνω στο τραπέζι τοποθέτησα δύο ανθισμένες γλάστρες με ηλιοτρόπια που ταίριαζαν πολύ με το θέμα της Ραπουνζέλ (όσοι έχετε δει την ταινία καταλαβαίνετε). Στη μέση βάλαμε την τούρτα και μπροστά τα μπισκοτάκια μας, μια γυάλα με marshmallows, μίνι κεκάκια και σοκολατένια cupcakes. Το τραπέζι των γλυκών δηλαδή! Και πάντα μαζί με τα γλυκά πάει και το δροσερό νεράκι. Ετικέτες για νεράκια, cake toppers και γενικά όλα τα εκτυπώσιμα τα έφτιαξε η αγαπημένη μου φίλη Σίνα από το Sugar&Pearls.

Είχα ετοιμάσει κάτι για όλα τα παιδιά, για να προσθέσουν στην εμφάνιση τους και να μπουν στο κλίμα του παραμυθιού. Για τα κορίτσια είχα φτιάξει μακριές πλεξούδες για να αισθανθούν λίγο σαν τη Ραπουνζέλ (σας είχα δείξει πώς να τις φτιάξετε εδώ). Και όπως σας είχα πει και καλώς προβλέψει.. εννοείται ότι και πολλές μαμάδες φόρεσαν μια πλεξούδα, εγώ πρώτη πρώτη! Για τα αγόρια είχα προμηθευτεί αφρολεξένια σπαθιά για να παραστήσουν τον πρίγκηπα ιππότη που θέλει να σώσει τη φυλακισμένη πριγκίπισσα. Όσο μεγαλούτσικα κι αν είναι τα παιδιά προτιμήστε τα αφρολεξένια σπαθιά και όχι τα πλαστικά για να αποφύγετε να γίνει το παραμυθένιο πάρτυ σας σκηνικό από το This is Sparta.. καταλαβαίνετε :-) 
Το κάστρο που φτιάξαμε πραγματικά άρεσε σε όλα τα πιτσιρίκια. Τα βάλαμε στη σειρά και μπαίνανε μέσα για να φωτογραφηθούν. Τα κορίτσια έριχναν την πλεξούδα τους και τα αγόρια ύψωναν τα σπαθιά τους. Και όχι δεν διαλύθηκε στο τέλος! Εννοείται ότι τις έφαγε και τις τούμπες του αλλά τελικά έμεινε γερό! Αν δεν είδατε πώς το φτιάξαμε πατήστε εδώ για να πάρετε έμπνευση και να το τολμήσετε κι εσείς! 

Το πάρτυ μας αυτή τη φορά ήταν απογευματινό. Στην ταινία Μαλλιά Κουβάρια, η Ραπουνζέλ προς το τέλος βρίσκεται έξω από το παλάτι και γεμίζει όλος ο ουρανός φαναράκια. Ήθελα λοιπόν να έχουμε αυτή την ατμόσφαιρα. Και είχα την εξής ιδέα. Κατεβάσαμε όλα τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια (δικά μας και της μαμάς μου) και τα βάλαμε μέσα στον κισσό, στις γλάστρες, γύρω γύρω από το μπάρμπεκιου, όπου μπορούσαμε. Και πραγματικά όταν πέρασε η ώρα και τα ανάψαμε ήταν πολύ ωραία! Την παρακάτω φωτογραφία προλάβαμε και τη βγάλαμε λίγο πριν φωνάξουμε τον κόσμο για την τούρτα!

Και μαζευτήκαμε για τη γενέθλια τούρτα. Το μωβ κεράκι άναψε, τραγουδήσαμε και ξανατραγουδήσαμε! Και η Αθηνά ήταν πολύ χαρούμενη! Αυτή ήταν η στιγμή που περίμενε τόσο καιρό που συζητούσαμε για το παρτάκι της. Από τη χαρά της πόζαρε για τις φωτογραφίες με κλειστά τα μάτια και με τεράστιο χαμόγελο :-)

Μετά την τούρτα, σειρά είχε η πιο φανταστική πινιάτα που έχω δει ποτέ! Την έφτιαξε η θεία μου η Ροζαλία που είναι Μεξικάνα και όπως καταλαβαίνετε ξέρει να το κάνει αυτό καλύτερα από τον καθένα αφού το σπάσιμο της πινιάτας είναι μεξικάνικο έθιμο. Θυμάμαι τις πινιάτες στα πάρτυ της ξαδέρφης μου πριν από 25 χρόνια (πωπώ.. τι είπα;) πόσο εντυπωσιακές ήταν και πόσο χαιρόμασταν σαν παιδιά με αυτό το παιχνίδι. Φέτος λοιπόν, η θεία μου προσφέρθηκε να φτιάξει μια πινιάτα για το Ραπουνζέλ πάρτυ μας. Δεν είχα ιδέα τι θα έφτιαχνε και όταν πήγα από το σπίτι της για να τη γεμίσουμε.. τρελάθηκα! Είχε φτιάξει μια τεράστια πανέμορφη πινιάτα κάστρο! Σχεδόν 1 μέτρο ύψος και 60 εκ. πλάτος! Και πόσο προσεγμένη ήταν, μέχρι γκοφρέ λουλουδάκια και παραθυράκια με εκτυπώσεις από την ταινία είχε φτιάξει. Δύο βδομάδες την ετοίμαζε! 

Τη γεμίσαμε με περισσότερα παιχνίδια αυτή τη φορά και λιγότερες καραμέλες. Αγόρασα μικρά και οικονομικά παιχνιδάκια από μεγάλα παιχνιδάδικα για να χαρούν τα παιδιά, να δουν στο πάτωμα πολλά παιχνίδια και να λυσσάξουν να μαζέψουν όσο περισσότερα μπορούν! Κι έτσι έγινε! Τα παιδιά ξεκίνησαν να χτυπούν την πινιάτα και αυτή δεν έσπαγε με τίποτα. Όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο δυνατά την χτυπούσαν και δοκίμασαν και κάποιοι μεγάλοι. Στο τέλος τη διαλύσαμε και έπεσαν όλα τα καλούδια κάτω! 

Τα παιδιά έφαγαν φαγητό, τούρτα, ήπιαν τους χυμούς τους και καταευχαριστήθηκαν. Η κοπέλα που τα απασχολούσε τους κράτησε τη ζωγραφική των χεριών για το τέλος. Όπως και στο περσινό πάρτυ μας της είχα δώσει οδηγίες για να ζωγραφίσει μόνο στα χέρια και όχι στο πρόσωπο. Στα κορίτσια θα έφτιαχνε ροζ στέμματα με γκλίτερ και στα αγόρια σπαθιά. Και όλα τα παιδιά ήταν χαρούμενα με αυτή την επιλογή :-)  

Και κάπως έτσι τελείωσε και το πάρτυ μας. Ήταν πια βράδυ και οι περισσότεροι καλεσμένοι μας είχαν φύγει. Τα φωτάκια έλαμπαν και ήταν όλα πια ήσυχα. Άνοιξα και μια μπύρα και κάθισα παρέα με τους τελευταίους να χαλαρώσουμε και να σχολιάσουμε το κατιτίς μας. Παρά τις μικρές αναποδιές (που πάντα υπάρχουν) είχαν πάει όλα μια χαρά. Είμαι σίγουρη πως η Αθηνούλα θα θυμάται το Ραπουνζέλ πάρτυ της και όλα αυτά που της έκαναν εντύπωση εκείνη τη μέρα. Πέρασε τόσο ωραία με τους φίλους της που στο τέλος μου είπε πως ήθελε να κρατήσει περισσότερο και πως όλοι έφυγαν νωρίς και φανταστείτε ξεκίνησαν να έρχονται στις 18:00 και η ώρα ήταν 22:30! Αλλά αυτό δεν είναι και το ωραίο; Να περνάνε τα πιτσιρίκια τόσο καλά που να μην θέλουν να τελειώσει; Γι' αυτό είμαι κι εγώ ευχαριστημένη και χαρούμενη... να βλέπω το μουτράκι της να λάμπει, να τρέχει γύρω γύρω, να φωνάζει, να ανοίγει στο τέλος με ενθουσιασμό τα δώρα των φίλων της και να μου κάνει και αυτές τις γεμάτες αγκαλιές! 
   Και του χρόνου να είμαστε καλά να γιορτάσουμε και να ξανακάνουμε πάρτυ κι ας γίνει και after :-)

Εδώ και λίγο καιρό υπάρχουν κάποιες οικογενειακές υποθέσεις που με κρατούν μακριά από το blogging αλλά ελπίζω πάντα να έχουν όλα τα πράγματα θετική έκβαση στο τέλος. Έτσι, αυτό το τριήμερο της Πρωτομαγιάς μείναμε στην Αθήνα. Επειδή όμως το παιδί δεν κατανοεί τα προβλήματα των μεγάλων δεν μπορούσα να μην βρω τρόπο για να φτιάξουμε μαζί Πρωτομαγιάτικο στεφάνι. 
Έστειλα λοιπόν την Αθηνά με το μπαμπά της παρέα να μαζέψουν λουλούδια από τις πλατείες και τους πεζόδρομους της πόλης μας. Πήραν μαζί τους μια υφασμάτινη σακούλα, ένα κλαδευτήρι και οδηγίες από τη μαμά Βέρα: "Λουλούδια και πρασινάδες! Μην ξεχάσετε τις πρασινάδες και να βρείτε και κλαδιά ελιάς, φτιάχνουν καλή βάση!"
Γύρισαν μετά από 1 ώρα ιδρωμένοι, με κόκκινα μάγουλα και με γεμάτη τη σακούλα! Βγήκαμε στο μπαλκόνι και αραδιάσαμε τα λουλούδια πάνω στο τραπέζι. 

Και ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε τη βάση.. συνήθως ο Νίκος φτιάχνει το σκελετό κι εμείς αναλαμβάνουμε το στόλισμα! Ξεχωρίζουμε πρώτα με τη μικρή τα λουλούδια σε χρώματα. Μετά, μου δίνει ένα ένα κλαδάκι και αρχίζω να τα πλέκω μεταξύ τους. Από τα πιο αγαπημένα μου είναι οι αμάραντοι. Και οι μουκαμβίλιες. Και οι μαργαρίτες :-) Και αυτά με τα ασημένια φύλλα που δεν ξέρω πώς λέγονται.

Κι έτοιμο το στεφάνι μας! Μπορεί να μην είχαμε την ευκαιρία φέτος να βγούμε έξω σε κάποιο χωράφι, στην εξοχή ή σε κάποια παραλία αλλά το στεφάνι μας έπρεπε να το φτιάξουμε έστω και στο ηλιόλουστο μπαλκόνι μας :-)  Καλό μήνα φίλοι μου! Και προβλέπω να είναι καλός αυτός ο μήνας αφού ξεκίνησε με τέτοια φωτεινή λιακάδα!