Όλα είναι μέσα στη φύση
Είναι
φυσικό, μου λέει ο παλιότερος μου φίλος, όταν γίνεται πόλεμος, όταν τους επιτιθεται
το ΝΑΤΟ από πάνω, να ξεσπάνε στους Αλβανούς που υπήρξαν η αφορμή του πολέμου.
Είναι φυσικό να μπαίνουν στα χωριά τους ειδικά σώματα ξεκαθαρίσματος, να
βγάζουν τους ανθρώπους από τα σπίτια τους. Είναι φυσικό να τους μαζεύουν στην
πλατεία, να χωρίζουν τους άνδρες από τις γυναίκες, να φορτώνουν τις γυναίκες με
τα παιδιά στο τρένο, ή σε καμιόνια, να τους καταστρέφουν τα διαβατήρια και να τους
στέλνουν έξω από τηχώρα τους, Είναι φυσικό οι Σέρβοι της περιοχής, να γράφουν ένα
S στον τοίχο του
σπιτιού τους, για να μην τους το κάψουν κατά λάθος. Είναι φυσικό να μην καίνε
όλα τα σπίτια, να κρατούνε μερικά ως ορμητήρια του στρατού. Είναι φυσικό να
θέλουν να διώξουν τους Αλβανούς, αφού η χώρα αυτή ήταν κάποτε δική τους. Όπως είναι
φυσικό, οι Τούρκοι να δέχονται πρόσφυγες κι εμείς να μην τους θέλουμε.
Είναι,
μου λέει φυσικό, ο κόσμος να συγκινείται με τη δυστυχία των προσφύγων και να
μην του χρειάζεται ν’ ακούσει περισσότερα. Να μην θέλει να μάθει ότι είναι
Αλβανοί που τους έδιωξαν οι Σέρβοι, γιατί τότε θα έπρεπε ίσως να τους λυπάται
λιγότερο κι αυτό θα τον δυσκόλευε. Ή θα έπρεπε να αποδεχθεί ότι οι Σέρβοι καλά
κάνουν κι αυτό επίσης θα τον δυσκόλευε. Ο Τύπος με το να αφήνει κενά στην
πληροφόρηση, προστατεύει την ευγένεια της ψυχής του κοινού του. Την αρχοντιά
του. Αφήνουν τον κύριο με τα πεταχτά δοντάκια να λέει «ξέρετε αυτά έχει ο
πόλεμος», όταν το ΝΑΤΟ πετυχαίνει τρένα κι όταν βάζει στόχο τον τηλεοπτικό
σταθμό. Δεν έχουν δα και κανέναν από την άλλη πλευρά να υποστηρίζει «αυτό είναι ο πόλεμος». Για τα
εκτοπισμένα γυναικόπαιδα και τους εκτελεσμένους άνδρες, κανένας δεν βγαίνει να
πεί κάτι τέτοιο.
Και στο
κάτω κάτω, καταλήγει ο παληός μου φίλος, παραδέξου ότι έπεσες κι εσύ θύμα της προπαγάνδας.
Τριάντα εκατομμύρια πρόσφυγες κι
εκτοπισμένοι υπάρχουν στον κόσμο αυτή τη στιγμή, τι καλύτερο έχουν οι Κοσοβάροι;
Με
αποστόμωσε. Τι να πώ; Ότι οι Κοσοβάροι είναι κοντύτερα και πιο τηλεοπτικοί; Ότι
τρέμω με τη φύση και τη φυσικότητα που φέρνουν στην καρδιά της Ευρώπης;
Πραγματικά, άμα υπάρχουν τριάντα εκατομμύρια πρόσφυγες, τι νόημα έχει να σ’
απασχολεί το ένα εκατομμύριο των Αλβανών; Κανένα απολύτως.