Φθινοπωριάζει κανονικά, σαν άλλοτε ή σαν τώρα, που ο βοριάς επεκτείνεται ως τα τέλη Σεπτεμβρίου ενώ όφειλε να αποσυρθεί ήδη από τα τέλη Αυγούστου. Ο ήλιος πήρε ήδη κλίση κούρασης, αστράφτει πάνω στη θάλασσα, κολυμπάω με σκουφάκι για να μην παγώνει το κεφάλι μου. Κολυμπάω εντατικά, κάθε μέρα μια ώρα τουλάχιστο και λιάζομαι όσο αντέχω, γιατί θα φύγω πάλι για Λονδίνο κι αισθάνομαι σαν αγγλίδα που δε χόρτασε διακοπές, χαχα. Μα πώς να χορτάσεις αυτή την ευτυχία;
Παρατηρώντας τον αποψιλωμένο βυθό σκέφτομαι τον αδερφό μου, συχνὰ μιλούσαμε για τη θάλασσα και τώρα πια δεν μπορεί να κολυμπήσει καθόλου. Μου κόπηκε η αναπνοή χτες που θυμήθηκα την κατάσταση του. Δεν έχει γιατρειά και ποτέ ξανά δεν θα πούμε τα τόσα που είχαμε να πούμε για το βυθό.
Από τα τρία μου παιδιά το μεγάλο βγήκε μέγας εραστης της θάλασσας, γεννήθηκε ψάρι, λέει η γυναίκα του. Έπαθε σοκ που ο θείος του δεν κολυμπάει πια. Ας τον άφηναν να πλατσουρίζει στα ρηχά, είπε το παιδάκι μου, που πηγαίνει χαράματα να κολυμπήσει στο κρύο ρεζερβουάρ στο Λονδίνο και γυρίζει με τα δόντια να χτυπάνε από το κρύο.
Γι αυτό κι εγώ δεν χάνω ούτε μια μέρα χωρίς κολύμπι