Emmanuel Macron
Emmanuel Macron | |
---|---|
2024'te Macron | |
25. Fransa cumhurbaşkanı | |
Görevde | |
Makama geliş 14 Mayıs 2017 | |
Başbakan | Édouard Philippe Jean Castex Élisabeth Borne Gabriel Attal Michel Barnier |
Yerine geldiği | François Hollande |
Andorra Eş Prensi | |
Görevde | |
Makama geliş 14 Mayıs 2017 Joan Enric Vives Sicília ile birlikte | |
Yerine geldiği | François Hollande |
Fransa Ekonomi, Sanayi ve Dijital İşler Bakanı | |
Görev süresi 26 Ağustos 2014 - 30 Ağustos 2016 | |
Başbakan | Manuel Valls |
Yerine geldiği | Arnaud Montebourg |
Yerine gelen | Michel Sapin |
Cumhurbaşkanı Genel Sekreter Yardımcısı | |
Görev süresi 15 Mayıs 2012 - 15 Temmuz 2014 | |
Cumhurbaşkanı | François Hollande |
Yerine geldiği | Jean Castex |
Yerine gelen | Laurence Boone |
Rönesans Partisi Genel Başkanı | |
Görev süresi 6 Nisan 2016 - 8 Mayıs 2017 | |
Yerine geldiği | Makam oluşturuldu |
Yerine gelen | Catherine Barbaroux |
Kişisel bilgiler | |
Doğum | Emmanuel Jean-Michel Frédéric Macron 21 Aralık 1977 Amiens, Somme, Fransa |
Vatandaşlığı | Fransa |
Partisi | Rönesans (2016-günümüz) |
Diğer siyasi bağlantıları |
Sosyalist Parti (2006-2009) Bağımsız (2009-2016) |
Evlilik(ler) | Brigitte Macron (e. 2007)
|
Yaşadığı yer | Élysée Sarayı |
Bitirdiği okul | Université Paris-Nanterre Paris Siyasi Bilimler Akademisi Ulusal İdare Okulu |
Mesleği | Siyasetçi · bürokrat |
Dini | Agnostisizm |
İmzası |
Emmanuel Jean-Michel Frédéric Macron (d. 21 Aralık 1977), 2017'den beri Fransa Cumhurbaşkanı olan Fransız siyasetçi, bankacı ve bürokrattır. Ayrıca Andorra'nın iki eş prensinden biridir. Daha önce 2014-2016 yılları arasında Cumhurbaşkanı François Hollande döneminde Ekonomi, Sanayi ve Dijital İşler Bakanı ve 2012-2014 yılları arasında Cumhurbaşkanı Genel Sekreter Yardımcısı olarak görev yaptı. Merkezci bir siyasi parti olan Rönesans'ın kurucu üyesidir.
Amiens'te doğan Macron, Paris Nanterre Üniversitesi'nde felsefe okuduktan sonra Paris Siyasi Bilimler Akademisi'nde kamu işleri alanında yüksek lisans yaptı ve 2004 yılında Ulusal İdare Okulu'ndan mezun oldu. Maliye Genel Müfettişliği'nde kıdemli memur olarak çalıştı ve daha sonra Rothschild & Co. şirketinde yatırım bankacısı oldu.
Mayıs 2012'de seçilmesinden kısa bir süre sonra Cumhurbaşkanı François Hollande tarafından Élysée genel sekreter yardımcısı olarak atanan Macron, Hollande'ın kıdemli danışmanlarından biriydi. Ağustos 2014'te ikinci Valls hükûmetinde Ekonomi, Sanayi ve Dijital İşler Bakanı olarak atandı ve bir dizi iş dünyası dostu reforma öncülük etti. Ağustos 2016'da Macron, 2017 cumhurbaşkanlığı kampanyasını başlatmak üzere istifa etti. 2006'dan 2009'a kadar Sosyalist Parti üyesi olan Valls, Nisan 2016'da kurduğu merkezci ve Avrupa yanlısı bir siyasi hareket olan Rönesans (En Marche) bayrağı altında seçimlere katıldı.
Kısmen Cumhuriyetçi aday François Fillon'un şansını azaltan Fillon olayının bir sonucu olarak, Macron oylamanın ilk turunda oyların çoğunu aldı ve ikinci turda Ulusal Birlik'ten Marine Le Pen'i yenerek 7 Mayıs 2017'de %66,1 oyla Fransa Cumhurbaşkanı seçildi. 39 yaşında Fransa tarihinin en genç cumhurbaşkanı oldu. Haziran ayında yapılan 2017 parlamento seçimlerinde partisi La République En Marche! (LREM) adını alan partisi, Ulusal Meclis'te çoğunluğu elde etti ve Édouard Philippe'i başbakan olarak atadı. Philippe 2020'de istifa edince Macron, onun yerine Jean Castex'i atadı.
Macron, 2022 cumhurbaşkanlığı seçimlerinde Le Pen'i yenerek ikinci kez seçildi ve böylece Jacques Chirac'ın 2002'de Jean-Marie Le Pen'i yenmesinden bu yana yeniden seçilmeyi başaran ilk Fransız cumhurbaşkanı adayı oldu. Ancak 2022 yasama seçimlerinde merkezci koalisyonu mutlak çoğunluğu kaybederek parlamentonun kilitlenmesine ve 1993'te Bérégovoy hükûmetinin düşmesinden bu yana Fransa'nın ilk azınlık hükûmetinin kurulmasına neden oldu. Macron'un şu anki başbakanı, Fransa tarihindeki en genç hükûmet başkanı ve bu görevi üstlenen ilk açık eşcinsel olan Gabriel Attal olup, büyük bir hükûmet krizinin ardından Ocak 2024'te Fransa'nın ikinci kadın başbakanı Élisabeth Borne'un yerine atandı.
Macron, cumhurbaşkanlığı döneminde çalışma yasaları, vergilendirme ve emeklilik konularında çeşitli reformlar gerçekleştirdi ve yenilenebilir enerjiye geçiş sürecini takip etti. Siyasi muhalifleri tarafından "zenginlerin cumhurbaşkanı" olarak adlandırılan Macron'un iç reformlarına karşı artan protestolar ve istifa talepleri, cumhurbaşkanlığının ilk yıllarına damgasını vurdu ve 2018-2020 yıllarında Sarı Yelekliler protestoları ve emeklilik reformu grevi ile doruğa ulaştı. 2020'den itibaren Fransa'nın COVID-19 pandemisine müdahalesine ve aşı uygulamasına öncülük etti. 2023'te başbakanı Élisabeth Borne'un hükûmeti, emeklilik yaşını 62'den 64'e çıkaran yasayı kabul etti; emeklilik reformları tartışmalı oldu ve kamu sektöründe grevlere ve şiddetli protestolara yol açtı. Dış politikada Macron, Avrupa Birliği'nde (AB) reform çağrısında bulundu ve İtalya ve Almanya ile ikili anlaşmalar imzaladı. Macron, Çin-Amerika Birleşik Devletleri ticaret savaşı sırasında Çin ile 42 milyar Avroluk ticaret ve iş anlaşmaları yaptı ve Avustralya ve Amerika Birleşik Devletleri ile AUKUS güvenlik anlaşması konusunda bir anlaşmazlığı yönetti. İslam Devleti'ne karşı savaşta Opération Chammal'ı sürdürdü ve 2022'de Rusya'nın Ukrayna'yı işgalinin uluslararası alanda kınanmasına katıldı.
İlk yılları ve eğitimi
[değiştir | kaynağı değiştir]Amiens'da Emmanuel Jean-Michel Frédéric Macron adıyla doğdu. Annesi Françoise Macron (doğum adı: Françoise Noguès) doktor, babası Jean-Michel Macron Picardie Jules Verne Üniversitesi'nde nöroloji profesörüdür.[1] Ailesi dindar olmasa da kendi isteğiyle 12 yaşında Katolik olarak vaftiz oldu.[2] Bugün dini görüşlerini agnostik olarak tanımlamaktadır.[3] Büyükannesi Manette ile yakın bağlara sahipti. Büyükannesinin annesi okuma yazma bilmezdi ve işçi sınıfına mensuptu; Macron ailesinin bu tarihini siyasi hayatında kendisini siyasi elitin dışında bir aday olarak gösterme amaçlı kullanmıştır.[4]
Paris Ouest Nanterre La Défense Üniversitesi'nde felsefe bölümünü bitirdi, filozof Paul Ricœur'un La Mémoire, l’histoire, l’oubli (Hafıza, Tarih, Unutuş) adlı kitabının 1999-2001 arasında hazırlanma sürecinde asistanı oldu.[5] Paris Siyasal Bilgiler Enstitüsü'nden 2011'de kamu işleri alanında lisansüstü diploması aldı. 2002-2004 yıllarında Ulusal İdare Okulu'nda (ENA) eğitim gördü.[5] Eğitimi sırasında Fransa'nın Nijerya büyükelçiliğinde staj yaptı.[6] 10 yıl Amiens konservatuvarında piyano[7] eğitimi aldı ve üçüncülük ödülünün sahibi oldu.
Mesleki kariyeri
[değiştir | kaynağı değiştir]Maliye müfettişi
[değiştir | kaynağı değiştir]Macron, 2004 yılında ENA'dan mezun olduktan sonra Maliye Bakanlığı'nın bir kolu olan Inspection générale des finances'de (IGF) Müfettiş oldu. Macron, IGF'nin o dönemki başkanı Jean-Pierre Jouyet'nin danışmanlığını yaptı. Maliye Müfettişi olduğu dönemde Macron, yaz aylarında HEC veya Paris Siyasi Bilimler Akademisi gibi Grande école giriş sınavlarına hazırlık konusunda uzmanlaşmış seçkin bir özel okul olan IPESUP'ta dersler verdi.[8][9][10]
2006 yılında Laurence Parisot, Macron'a Fransa'nın en büyük işveren federasyonu olan Mouvement des Entreprises de France'ın genel müdürlüğünü teklif etti, ancak o bunu reddetti.[11] Ağustos 2007'de Macron, Jacques Attali'nin "Fransız Büyümesini Serbest Bırakma Komisyonu"na raportör yardımcısı olarak atandı. 2008 yılında Macron, 50.000 Avro ödeyerek hükûmetle olan sözleşmesini feshetti.[12] Ardından Rothschild & Cie Banque'da yüksek maaşlı bir pozisyonda yatırım bankacısı oldu.[13][14] Mart 2010'da Attali Komisyonu'na üye olarak atandı.[15]
Yatırım bankacısı
[değiştir | kaynağı değiştir]Macron, Eylül 2008'de Maliye Müfettişliği görevinden ayrılarak Rothschild & Cie Banque'da göreve başladı.[16] Macron, Nicolas Sarkozy cumhurbaşkanı olunca hükûmetten ayrıldı. Kendisine ilk olarak François Henrot tarafından iş teklif edildi. Bankadaki ilk sorumluluğu, Cofidis'in Crédit Mutuel Nord Europe tarafından satın alınmasına yardımcı olmaktı.[17]
Macron, Le Monde'un denetim kurulunda yer alan bir işadamı olan Alain Minc ile bir ilişki kurdu.[18] Macron, Le Monde'un yeniden sermayelendirilmesi ve Siemens IT Çözümleri ve Hizmetleri'nin Atos tarafından satın alınması üzerinde çalıştıktan sonra 2010 yılında bankanın ortaklığına terfi etti.[19] Aynı yıl Macron, Nestlé'nin Pfizer'in bebek beslenme bölümünü 9 milyar Avro karşılığında satın almasından sorumlu tutuldu ve bu satın alma onu milyoner yaptı.[20][21]
Şubat 2012'de Avril Group'un CEO'su işadamı Philippe Tillous-Borde'a danışmanlık yaptı.[22] Macron, Aralık 2010 ile Mayıs 2012 arasında 2 milyon Avro kazandığını bildirdi.[23] Resmî belgeler, Macron'un 2009-2013 yılları arasında yaklaşık 3 milyon Avro kazandığını göstermektedir.[24] Macron, 2012 yılında Rothschild & Cie'den ayrıldı.[25][26]
Siyasi kariyeri
[değiştir | kaynağı değiştir]Macron gençliğinde iki yıl boyunca Yurttaş ve Cumhuriyet Hareketi için çalıştı ancak hiçbir zaman üye olmak için başvuruda bulunmadı.[23][27] Macron Paris Siyasi Bilimler Akademisi'nde okuduğu dönemde, Paris'in 11. bölgesinin Belediye Başkanı Georges Sarre'nin asistanlığını yaptı.[28] Macron, 24 yaşından beri Sosyalist Parti üyesiydi[29] ancak en son 2006-2009 dönemi için üyeliğini yeniledi.[30]
Macron, 2006 yılında Jean-Pierre Jouyet aracılığıyla François Hollande ile tanıştı ve 2010 yılında Hollande'ın ekibine katıldı.[29] 2007 yılında Macron, 2007 yasama seçimlerinde Sosyalist Parti etiketi altında Picardy'deki Ulusal Meclis'te bir koltuk için aday olmaya çalıştı; ancak başvurusu reddedildi.[31] Macron'a 2010 yılında Başbakan François Fillon'un özel kalem müdür yardımcısı olması teklif edildi, ancak o bunu reddetti.[32]
Élysée Genel Sekreter Yardımcısı
[değiştir | kaynağı değiştir]Macron, 15 Mayıs 2012'de Cumhurbaşkanı François Hollande'ın ekibinde üst düzey bir görev olan Élysée Genel Sekreter Yardımcısı oldu.[33] Macron, Nicolas Revel ile birlikte görev yaptı. Genel sekreter Pierre-René Lemas'ın altında görev yaptı.
2012 yazında Macron, 35 saatlik çalışma haftasını 2014'e kadar 37 saate çıkaracak bir öneri sundu. Ayrıca hükûmet tarafından planlanan en yüksek gelirlilere yönelik büyük vergi artışlarını da engellemeye çalıştı. Hollande, Macron'un önerilerini reddetti.[34] 2013 yılında CEO'ların maaşlarının düzenlenmesine karşı oy kullananlardan biri de Hollande'dı.[35] Elysee'nin diğer genel sekreter yardımcısı Nicolas Revel, Medef tarafından tercih edilen bir bütçe sorumluluğu anlaşması önerisinde Macron'a karşı çıktı.[36]
10 Haziran 2014 tarihinde Macron'un görevinden istifa ettiği ve yerine Laurence Boone'un atandığı açıklandı.[37] Macron'un görevden ayrılma nedenleri arasında, birinci Manuel Valls hükûmetinde yer almamasından duyduğu hayal kırıklığı ve hükûmet tarafından önerilen reformlar üzerinde etkili olamaması yer alıyordu.[36] Bu durum, Jean-Pierre Jouyet'nin genelkurmay başkanı olarak atanmasının ardından gerçekleşti.[38] Jouyet, Macron'un "kişisel arzularını sürdürmek"[39] ve kendi finansal danışmanlık firmasını kurmak için ayrıldığını söyledi.[40] Daha sonra Macron'un eğitim projelerine fon sağlamaya çalışacak bir yatırım şirketi kurmayı planladığı bildirildi. Kısa bir süre sonra işadamı Alain Minc'in yardımıyla Berlin Üniversitesi'nde araştırma görevlisi olarak işe alındı. Harvard Üniversitesi'nde de bir pozisyon arayışına girmişti.[41]
Macron, 2014 yılında memleketi Amiens'te yapılacak belediye seçimlerinde aday olma teklifini reddetti[42] ve bunun üzerine François Hollande, Manuel Valls'ın kendisini Bütçe Bakanı olarak atama fikrini, daha önce hiç kamu görevine seçilmediği için reddetti.[38]
Ekonomi ve Sanayi Bakanı
[değiştir | kaynağı değiştir]Macron, İkinci Valls Kabinesinde 26 Ağustos 2014 tarihinde Arnaud Montebourg'un yerine Ekonomi ve Sanayi Bakanı olarak atandı.[43] Macron, 1962 yılında Valéry Giscard d'Estaing'den bu yana en genç Ekonomi Bakanı oldu.[44] Macron, AB yanlısı ve çok daha ılımlı olması nedeniyle medya tarafından "Anti-Montebourg" olarak damgalanırken, Montebourg ise Avrupa şüphecisi ve sol görüşlüydü.[45] Ekonomi Bakanı olarak Macron, iş dünyası dostu reformların hayata geçirilmesinde ön saflarda yer aldı. 17 Şubat 2015'te Başbakan Manuel Valls, Macron'un imzasını taşıyan yasa paketini, özel 49.3 prosedürünü kullanarak isteksiz bir parlamentodan geçirdi.[46]
Macron, Renault şirketindeki Fransız payını %15'ten %20'ye çıkardı ve ardından hissedarların üçte ikisi iptal yönünde oy kullanmadığı sürece iki yıldan uzun süredir kayıtlı olan hisselere çifte oy hakkı tanıyan Florange yasasını yürürlüğe koydu. Böylece Fransız devleti şirkette azınlık hissesine sahip oldu, ancak Macron daha sonra hükûmet Renault'daki yetkilerini sınırlayacağını belirtti.[47] Macron, Isère'deki bir Ecopla fabrikasının kapatılmasını engelleyemediği için çok eleştirildi.[48]
Ağustos 2015'te Macron, artık Sosyalist Parti üyesi olmadığını ve bağımsız olduğunu açıkladı.[30]
2017 başkanlık kampanyası
[değiştir | kaynağı değiştir]Macron, Fransız kamuoyu tarafından ilk kez Mart 2015'te Des Paroles Et Des Actes adlı Fransız TV programına katıldıktan sonra tanındı.[49] Siyasi partisi Rönesans'ı kurmadan önce, ilki Mart 2015'te Val-de-Marne'da olmak üzere bir dizi konuşma yaptı.[50] Manuel Valls'in ikinci hükûmetini, teröristlerden çifte vatandaşlığın kaldırılması önerisi nedeniyle ayrılmakla tehdit etti.[51][52] Ayrıca, dijital teknolojinin ilerlemesi üzerine konuşma yaptığı İsrail de dahil olmak üzere çeşitli yurtdışı gezilerine katıldı.[53]
Mevcut hükûmetle ilişkilerin gerginleştiği ve bozulduğu bir ortamda Macron, 6 Nisan 2016'da Amiens'te Rönesans (En Marche) adında bağımsız bir siyasi parti kurdu.[54] İlk kurulduğunda medyada geniş yer bulan liberal[55] ve ilerici[56][57] bir siyasi hareket olan parti ve Macron, Cumhurbaşkanı Hollande tarafından kınandı ve Macron'un hükûmete sadakati sorusu gündeme geldi.[58][59] Aralarında Manuel Valls,[60] Michel Sapin,[61] Axelle Lemaire ve Christian Eckert'in de bulunduğu Sosyalist Parti'nin çoğunluğu, Rönesans'a karşı çıksa da bazı milletvekilleri hareketi desteklediklerini açıkladı.[62]
Haziran 2016'da medyada Macron ve hareketi Rönesans'a destek artmaya başladı ve Libération, L'Express, Les Échos, Le 1 ve L'Opinion'un Macron'u desteklemeye başladığını bildirdi.[63] Sendikacılar ve protestolarıyla ilgili çeşitli tartışmaların ardından Acrimed, büyük gazetelerin Macron ve Rönesans hakkında ön sayfa haberleri yayınlamaya başladığını bildirdi.[64] Hem aşırı sol, hem de aşırı sağ tarafından eleştirilen bu Macron yanlısı basın mensupları, "Macroncular" olarak adlandırıldı.[65][66]
Mayıs 2016'da Orléans Belediye Başkanı Olivier Carré, Macron'u Jeanne d'Arc'ın Orléans Kuşatması sırasındaki çabalarının 587. yıldönümü anısına düzenlenen festivale davet etti.[67][68] LCI, Macron'un Jeanne d'Arc sembolünü aşırı sağcılardan geri almaya çalıştığını bildirdi.[69] Macron daha sonra Puy du Fou'ya gitti ve mevcut hükûmetten ayrılacağı söylentileri arasında yaptığı bir konuşmada "sosyalist olmadığını" ilan etti.[70] Macron, 30 Ağustos 2016 tarihinde, 2017 cumhurbaşkanlığı seçimleri öncesinde kendisini Rönesans hareketine adamak üzere[71][72] hükûmetten istifa etti.[73][74] Macron'un yerine Michel Sapin'in getirildiği açıklanırken,[75] Hollande ise Macron'un kendisine "metodik olarak ihanet ettiğini" düşündüğünü söyledi.[76] IFOP tarafından yapılan bir anket, ankete katılanların %84'ünün istifa kararına katıldığını gösterdi.[77]
Cumhurbaşkanlığı seçiminin ilk turu
[değiştir | kaynağı değiştir]Macron aday olma niyetini ilk olarak Rönesans'ı kurarak gösterdi, ancak hükûmetten istifasının ardından hareketine daha fazla zaman ayırabildi. İlk olarak Nisan 2016'da cumhurbaşkanlığına aday olmayı düşündüğünü açıkladı[78] ve ekonomi bakanlığı görevinden istifa etmesinin ardından medya kaynakları Macron'un bağış toplama faaliyetlerinde aday olacağına dair işaretler tespit etmeye başladı.[79] Ekim 2016'da Macron, Hollande'ın "normal" bir cumhurbaşkanı olma hedefini eleştirerek Fransa'nın daha "Jüpiterci bir cumhurbaşkanlığına" ihtiyacı olduğunu söyledi.[80]
Macron, aylar süren spekülasyonların ardından 16 Kasım 2016 tarihinde Fransa cumhurbaşkanlığı için adaylığını resmen ilan etti. Duyuru konuşmasında "demokratik devrim" çağrısında bulundu ve "Fransa'nın önündeki engelleri kaldırma" sözü verdi.[81] Birkaç ay önce Hollande'ın aday olacağına dair umudunu dile getirdi ve görevdeki cumhurbaşkanı olarak Sosyalist Parti'nin meşru adayı olduğunu söyledi.[82][83] Macron'un Révolution adlı kitabı, 24 Kasım 2016'da yayımlandı ve Aralık 2016'da Fransa'da en çok satanlar listesinde beşinci sıraya yükseldi.[84]
Adaylığını açıkladıktan kısa bir süre sonra Jean-Christophe Cambadélis ve Manuel Valls, Macron'dan Sosyalist Parti'nin başkanlık ön seçimlerinde aday olmasını istedi ancak Macron bunu reddetti.[85][86] Jean-Christophe Cambadélis, Lyon Belediye Başkanı Gérard Collomb'un Macron'u desteklemesinin ardından, Macron'la ilişki kuran ya da onu destekleyen üyeleri dışlamakla tehdit etmeye başladı.[87]
Macron'un Fransız ekonomist Sophie Ferracci tarafından yönetilen kampanyası,[88] Aralık 2016'da 3,7 milyon Avro bağış topladığını açıkladı ki bu rakam o zamanki aday Alain Juppé'nin bütçesinin üç katıydı.[89] Macron, aralarında bağışçılarının listesini açıklamasını isteyen ve Rothschildlerle geçirdiği zaman nedeniyle kendisini çıkar çatışmasıyla suçlayan Benoît Hamon'un da bulunduğu birçok kişinin eleştirilerine maruz kaldı[90] ve Macron bu eleştirileri "demagoji" olarak reddetti.[91] Gazeteciler Marion L'Hour ve Frédéric Says daha sonra Macron'un Bercy'deyken medya ve Fransız popüler kültüründeki çeşitli şahsiyetlerle akşam yemekleri ve toplantılar düzenlemek için 120.000 Avro harcadığını bildirdi.[92] Christian Jacob ve Philippe Vigier, onu bu parayı kampanya yapmadan kampanya yapmak için kullanmakla suçladı.[93] Halefi Michel Sapin ise Macron'un eylemlerinde yasadışı bir şey görmediğini ve bu parayı harcama hakkına sahip olduğunu söyledi.[94] Macron, hakkındaki bu iddiaları "iftira" olarak nitelendirdi ve bakanlık bütçesinin hiçbir kısmının partisi için harcanmadığını söyledi.[92]
Macron'un kampanyası medyada önemli ölçüde yer buldu.[95] Mediapart, elliden fazla dergi kapağının sadece ona ayrıldığını bildirdi.[96] Le Monde'un sahipleri[97] ve Nouvel Observateur'ün eski sahibi Claude Perdiel ile dost olan Macron,[98] aşırı sol ve aşırı sağ tarafından "medya adayı" olarak nitelendirildi ve kamuoyu yoklamalarında da bu şekilde görüldü.[99][100][101] Birçok gözlemci, eski Publicis CEO'su Maurice Lévy'nin pazarlama taktiklerini kullanarak başkanlık hırsını ilerletmeye çalışması nedeniyle kampanyasını satılan bir ürüne benzetti.[102][103][104] Marianne dergisi, Patrick Drahi'nin sahibi olduğu BFM TV'nin Macron'a diğer tüm adayların toplamından daha fazla yer verdiğini bildirdi.[105] Marianne bunun, kampanyanın Bernard Mourad aracılığıyla Drahi ile olan bağlantılarından kaynaklanabileceğini öne sürdü.[106][107]
Macron'un karşılaştırıldığı François Bayrou, cumhurbaşkanlığı seçimlerine katılmayacağını açıkladı ve bunun yerine anketlerde oy oranı yükselmeye başlayan Macron ile bir seçim ittifakı kurdu.[108][109] François Fillon ile ilgili bazı hukuki sorunların kamuoyuna yansımasının ardından, Macron anketlerde Fillon'u geride bırakarak birinci aday konumuna geldi.[110][111]
Macron, Demokrat Hareket'ten (MoDem) François Bayrou, milletvekili Daniel Cohn-Bendit, solun birincil partisinden ekolojist aday François de Rugy ve Rönesans'ın genel sekreteri Sosyalist milletvekili Richard Ferrand'ın yanı sıra birçoğu Sosyalist Parti'den olmak üzere çok sayıda merkezci ve merkez sağ siyasetçinin desteğini alarak geniş bir destekçi kitlesine sahip oldu.[112] Paris Büyük Camii, Fransız Müslümanları topluca Macron'a oy vermeye çağırdı.[113]
23 Nisan 2017'de yapılan cumhurbaşkanlığı seçimlerinin ilk turunda 8 milyondan fazla oyla (%24) en fazla oyu alan Macron, ikinci turda eski adaylar François Fillon ve Benoît Hamon ile görevdeki cumhurbaşkanı François Hollande'ın desteğini alan Marine Le Pen ile karşılaştı.[114][115]
Cumhurbaşkanlığı seçiminin ikinci turu
[değiştir | kaynağı değiştir]Avrupa Komisyonu Başkanı Jean-Claude Juncker, Almanya Şansölyesi Angela Merkel[116] ve eski ABD Başkanı Barack Obama da dahil olmak üzere pek çok yabancı siyasetçi, Macron'u sağ popülist aday Marine Le Pen'e karşı destekledi.[117] Macron ve Le Pen arasında 3 Mayıs 2017 tarihinde bir münazara düzenlendi. Tartışma iki saat sürdü ve kamuoyu yoklamaları Macron'un kazandığını gösterdi.[118] Mart 2017'de Macron'un dijital kampanya yöneticisi Mounir Mahjoubi, İngiliz Sky News kanalına verdiği demeçte, Macron'a yönelik "üst düzey saldırıların" arkasında Rusya'nın olduğunu ve devlet medyasının "yanlış bilginin ilk kaynağı" olduğunu söyledi. Mahjoubi, bu konu hakkında; "Russia Today ve Sputnik News'i adayımız .... hakkında paylaşılan yanlış bilgilerin ilk kaynağı olmakla suçluyoruz." dedi.[119]
Fransa'da 7 Mayıs'ta yapılan cumhurbaşkanlığı seçimlerinden iki gün önce, Macron'un kampanya e-postalarının dokuz gigabaytlık bir kısmının anonim olarak bir belge paylaşım sitesi olan Pastebin'e gönderildiği bildirildi. Bu belgeler daha sonra 4chan adlı sanal ortamda yayıldı ve bu da Twitter'da "#macronleaks" etiketinin trend olmasına yol açtı.[120][121] Macron'un siyasi hareketi Rönesans, aynı akşam yaptığı açıklamada şunları söyledi; "Rönesans hareketi bu akşam, çeşitli iç bilgilerin sosyal medyada yayılmasına yol açan büyük ve koordineli bir hack saldırısının kurbanı olmuştur."[122]
Macron, 7 Mayıs 2017 tarihinde Marine Le Pen'in %33,9 oyuna karşılık %66,1 oy alarak Fransa Cumhurbaşkanı seçildi. Seçimde %25,4 ile rekor düzeyde çekimser oy kullanıldı ve oy pusulalarının %8'i boş veya geçersiz sayıldı.[123] Macron, Rönesans'ın başkanlığından istifa etti[124] ve Catherine Barbaroux geçici lider oldu.[125]
Fransa Cumhurbaşkanı
[değiştir | kaynağı değiştir]İlk dönemi
[değiştir | kaynağı değiştir]Macron, 23 Nisan 2017 tarihinde yapılan seçimlerin ilk turunun ardından ikinci tura kalmaya hak kazandı. İlk sonuçlara göre 7 Mayıs 2017'deki cumhurbaşkanlığı seçiminin ikinci turunu ezici bir farkla kazanarak,[126] Ulusal Birlik adayı Marine Le Pen'in çekilmesini sağladı.[127] 39 yaşında Fransa tarihinin en genç cumhurbaşkanı ve Napolyon'dan bu yana Fransa'nın en genç devlet başkanı oldu.[128][129] Aynı zamanda Fransa'nın 1958'de Beşinci Cumhuriyet'in kurulmasından sonra doğan ilk cumhurbaşkanıdır.
Macron, 14 Mayıs'ta resmen cumhurbaşkanı oldu.[130] Patrick Strzoda'yı özel kalem müdürü,[131] Ismaël Emelien'i de strateji, iletişim ve konuşmalardan sorumlu özel danışmanı olarak atadı.[132] 15 Mayıs'ta Cumhuriyetçilerden Édouard Philippe'i Başbakan olarak atadı.[133][134] Aynı gün ilk resmî yurtdışı ziyaretini gerçekleştirerek Berlin'de Almanya Şansölyesi Angela Merkel ile bir araya geldi. İki lider, Fransa-Almanya ilişkilerinin Avrupa Birliği için önemini vurguladılar.[135] Avrupa için "ortak bir yol haritası" hazırlama konusunda mutabık kaldılar ve Avrupa Birliği Antlaşmalarında değişiklik yapılmasına karşı olmadıklarında ısrar ettiler.[136]
2017 yasama seçimlerinde Macron'un partisi Rönesans (La République En Marche) ve müttefiki Demokrat Hareket, 577 sandalyeden 350'sini kazanarak rahat bir çoğunluk elde etti.[137] Cumhuriyetçilerin, Senato seçimlerinin galibi olarak ortaya çıkmasının ardından hükûmet sözcüsü Christophe Castaner, seçimlerin partisi için bir "başarısızlık" olduğunu belirtti.[138]
Macron, 3 Temmuz 2020 tarihinde merkez sağ Jean Castex'i Fransa Başbakanı olarak atadı. Sosyal muhafazakâr olarak tanımlanan Castex, Cumhuriyetçilerin bir üyesiydi.[139] Bu atama, "ekonomik açıdan merkez sağ olarak görülen bir çizginin ikiye katlanması" olarak nitelendirildi.[140]
İlk dönemindeki iç siyaseti
[değiştir | kaynağı değiştir]Yolsuzlukla mücadele
[değiştir | kaynağı değiştir]Ulusal Meclis, Macron'un Fransız siyasetindeki kitlesel yolsuzluğu Temmuz 2017'ye kadar durdurmak için önerdiği ve seçilmiş temsilcilerin aile üyelerini işe almasını yasaklayan yasanın bir bölümünü kabul etti.[141] Bu arada, seçim bölgesi fonunu kaldıran yasanın ikinci bölümü Senatonun itirazları üzerine oylamaya sunuldu.[142]
Macron'un eşine hükûmet içinde resmi bir rol verme planı, demokratik olmamasından, eleştirmenlerin nepotizme karşı mücadelesiyle çelişki olarak algılamasına kadar uzanan eleştirilerle ateş altında kaldı.[143] Change.org'da yaklaşık 290.000 imzalı bir online dilekçenin ardından Macron plandan vazgeçti.[144] 9 Ağustos'ta Ulusal Meclis, seçim bölgesi fonlarının kaldırılmasına ilişkin tartışmaların ardından Macron'un kampanyasının ana temalarından biri olan kamu etiğine ilişkin tasarıyı kabul etti.[145]
Çalışma politikaları ve sendikalar
[değiştir | kaynağı değiştir]Macron, sendika-yönetim ilişkilerini mevcut Fransız sisteminin düşmanca çizgilerinden uzaklaştırıp Almanya ve İskandinavya'yı örnek alan daha esnek, uzlaşmaya dayalı bir sisteme doğru kaydırmayı hedeflemektedir.[146] Ayrıca, Doğu Avrupa'dan daha ucuz işgücü istihdam eden ve bunun karşılığında Fransız işçilerin işlerini etkileyen şirketlere karşı harekete geçme sözü verdi ve bunu "sosyal damping" olarak adlandırdı. AB ülkeleri arasında anlaşmazlığa yol açan 1996 tarihli Kiralık İşçi Direktifi uyarınca, Doğu Avrupalı işçiler Doğu Avrupa ülkelerinde maaş düzeyinde sınırlı bir süre için istihdam edilebilmektedir.[147]
Fransız hükûmeti, Macron ve hükûmetinin Fransız ekonomisini canlandırmak için attığı ilk adımlardan biri olan Fransa'nın çalışma kurallarında ("Code du Travail") önerilen değişiklikleri açıkladı.[148] Macron'un reform çabaları bazı Fransız sendikalarının direnişiyle karşılaştı. En büyük sendika olan CFDT, Macron'un çabalarına karşı uzlaşmacı bir yaklaşım sergileyerek cumhurbaşkanı ile müzakerelerde bulunurken, daha militan olan CGT ise reformlara karşı daha düşmanca bir tutum sergiledi.[149]
Senato dâhil olmak üzere Ulusal Meclis, sendikalar ve işveren gruplarıyla yapılan müzakerelerin ardından hükûmetin çalışma yasalarını gevşetmesine izin veren teklifi onayladı.[150] Sendikalarla görüşülen reformlar, haksız olduğu düşünülen işten çıkarmalar için yapılan ödemeleri sınırlandırırken, şirketlere çalışanları işe alma ve işten çıkarmanın yanı sıra kabul edilebilir çalışma koşullarını tanımlama konusunda daha fazla özgürlük tanımaktadır. Cumhurbaşkanı Macron, 22 Eylül'de çalışma kurallarını yeniden düzenleyen beş kararnameyi imzaladı.[151] Ekim 2017'de açıklanan hükûmet rakamları, iş kanununda reform yapılmasına yönelik yasama çalışmaları sırasında işsizlik oranının 2001'den bu yana en büyük düşüşle %1,8'e gerilediğini ortaya koydu.[152]
Göçmen krizi
[değiştir | kaynağı değiştir]Mülteciler ve özellikle göçmen kampı Calais Jungle hakkında konuşan Macron, 16 Ocak 2018'de hükûmetin göç ve iltica politikasını açıklamadan önce Paris'te başka bir mülteci kampının kurulmasına izin vermeyeceğini söyledi.[153] Macron ayrıca iltica başvurularını ve sınır dışı edilmeleri hızlandırmayı ve mültecilere daha iyi barınma imkanı sağlamayı planladığını açıkladı.[154]
23 Haziran 2018 tarihinde Cumhurbaşkanı Macron şunları söyledi: "Gerçek şu ki, Avrupa 2015'te yaşadığı boyutta bir göç krizi yaşamıyor, İtalya gibi bir ülke geçen yılki göç baskısına sahip değil. Bugün Avrupa'da yaşadığımız kriz, siyasi bir krizdir." Macron, Kasım 2019'da Fransa'ya ulaşan mülteci sayısını kısıtlamak için yeni göç kuralları getirdi ve göç politikasının "kontrolünü geri alacağını" belirtti.[155]
Ekonomi politikası
[değiştir | kaynağı değiştir]Dönemin Genelkurmay Başkanı Pierre de Villiers, 19 Temmuz 2017'de Macron ile yaşadığı bir anlaşmazlığın ardından istifa etti.[156] De Villiers, istifa etmesinin ana nedeni olarak 850 milyon Avroluk askeri bütçe kesintisini gösterdi. Le Monde gazetesi daha sonra De Villiers'in bir parlamento grubuna "Bu şekilde mahvolmama izin vermeyeceğim" dediğini bildirdi.[157] Macron, De Villiers'in yerine François Lecointre'yi atadı.[158]
27 Eylül'de Macron hükûmeti, kamu açığını AB'nin mali kurallarıyla uyumlu hale getirmek üzere vergilerin yanı sıra harcamaları da azaltan ilk bütçesini sundu.[159] Bütçe, Macron'un seçim kampanyasında verdiği varlık vergisini kaldırma sözünü yerine getirerek servet vergisini gayrimenkulleri hedef alan bir vergi ile değiştirdi. Değiştirilmeden önce bu vergi, küresel değeri 1,3 milyon Avro'yu aşan Fransız sakinlerinin servetlerinin %1,5'ine kadar olan kısmını tahsil ediyordu.[160]
Aralık 2019'da Macron, 20. yüzyıldan kalma emeklilik sistemini kaldıracağını ve devlet tarafından yönetilen tek bir ulusal emeklilik sistemi getireceğini açıkladı.[161] Ocak 2020'de, yeni emeklilik planına karşı Paris'te haftalarca süren toplu taşıma araçlarının kapatılması ve vandalizmin ardından Macron, emeklilik yaşını revize ederek plandan taviz verdi.[162] Şubat ayında, emeklilik revizyonu Fransız anayasasının 49. maddesi kullanılarak kararname ile kabul edildi.[163] Ancak 16 Mart 2020'de Macron, Fransa'nın COVID-19'un yayılmasını yavaşlatmak için sokağa çıkma yasağı ilan etmesi üzerine yasa taslağının geri çekileceğini duyurdu.[164]
Terörizm
[değiştir | kaynağı değiştir]Temmuz 2017'de Senato, Macron'un seçim vaatlerinden biri olan daha sıkı terörle mücadele yasaları içeren tartışmalı bir yasa tasarısının ilk okumasını onayladı. Ulusal Meclis, 3 Ekim'de yaptığı oylamada, 19 çekimser oyla 415'e karşı 27 oyla tasarıyı kabul etti. İçişleri Bakanı Gérard Collomb oylama öncesinde, 1 Ekim'de Marsilya'da meydana gelen bıçaklama olayından iki gün önce Fransa'yı "hala savaş halinde" olarak tanımladı. Senato daha sonra 18 Ekim'de tasarıyı ikinci okumada 244'e karşı 22 oyla kabul etti. Aynı günün ilerleyen saatlerinde Macron 2017 başından bu yana 13 terör planının engellendiğini açıkladı. Kanun, Fransa'daki olağanüstü hal uygulamasının yerini aldı ve bazı hükümlerini kalıcı hale getirdi.[165] Tasarı, insan hakları savunucuları tarafından eleştirildi. Le Figaro tarafından yapılan bir kamuoyu yoklaması, %62'si kişisel özgürlükleri ihlal edeceğini düşünmesine rağmen, katılımcıların %57'sinin tasarıyı onayladığını gösterdi.[166]
Yasa, yetkililere evleri arama, hareketleri kısıtlama, ibadet yerlerini kapatma ve tren istasyonları ile uluslararası liman ve havalimanlarının çevresini arama yetkisi vermektedir.[167] Yasa, sivil özgürlüklerle ilgili endişeleri gidermek üzere yapılan değişikliklerin ardından kabul edildi. En cezalandırıcı tedbirler her yıl gözden geçirilecek ve 2020 yılı sonuna kadar yürürlükten kalkması planlanıyordu.[168] Tasarı, 30 Ekim 2017 tarihinde Macron tarafından imzalanarak yasalaştı. Macron, 1 Kasım'dan itibaren olağanüstü hal uygulamasına son verileceğini açıkladı.[169]
İnsan hakları
[değiştir | kaynağı değiştir]Şubat 2018'de Korsika'yı ziyaret eden Macron, Korsika milliyetçilerinin Korsikacanın resmî dil olması yönündeki taleplerini reddedip, Korsika'nın Fransız anayasasında tanınmasını teklif edince tartışmalara yol açtı.[170][171]
Macron ayrıca Fransa'da İslam dininin "yeniden düzenlenmesi" için bir plan önererek şunları söyledi: "Fransa'da İslam'ın yapılandırılması ve aynı zamanda nasıl açıklanacağı üzerinde çalışıyoruz ki bu son derece önemli - amacım ulusal bütünlüğü ve özgür bilince sahip olma olasılığını korumak için laikliğin kalbinde yatan şeyi, inanmak kadar inanmama olasılığını yeniden keşfetmektir." Plan hakkında daha fazla bilgi vermekten kaçındı.[172]
İkinci dönemi
[değiştir | kaynağı değiştir]2022 seçimlerinde Macron, Jacques Chirac'ın 2002 seçimlerinde Jean-Marie Le Pen'i mağlup etmesinden bu yana yeniden seçilen ilk iktidar oldu.[173] Macron ikinci turda Marine Le Pen'i bu kez daha yakın bir farkla, Le Pen'in %41,45'ine karşılık oyların %58,55'ini alarak tekrar mağlup etti.[174] Neredeyse rekor düzeydeki çekimser oylar nedeniyle bu oran kayıtlı seçmenlerin %38,52'sini temsil ediyordu ki bu Georges Pompidou'nun 1969'daki %37,5'lik oranından bu yana en düşük rakamdı.[175] Macron'un ikinci göreve başlama töreni 7 Mayıs 2022 tarihinde gerçekleşmiş olsa da, ikinci başkanlık dönemi resmî olarak 14 Mayıs 2022 tarihinde başladı.
16 Mayıs 2022 tarihinde Başbakan Jean Castex, 22 ay süren hükûmet başkanlığı görevinin ardından istifa etti. Aynı gün Cumhurbaşkanı Macron, Élisabeth Borne'u Hôtel Matignon'a atadı ve böylece 1991-1992 yılları arasında Édith Cresson'dan sonra Fransa tarihindeki ikinci kadın Başbakan oldu. Ardından 20 Mayıs 2022'de yeni bir hükûmet kurdu.
Dış siyaseti
[değiştir | kaynağı değiştir]Macron, 25 Mayıs 2017 tarihinde Fransa Cumhurbaşkanı olarak ilk NATO zirvesi olan 2017 Brüksel zirvesine katıldı. Zirvede ABD Başkanı Donald Trump ile ilk kez bir araya geldi. Görüşme, ikisi arasında "güç mücadelesi" olarak nitelendirilen bir el sıkışma nedeniyle kamuoyunda geniş yer buldu.[176][177]
Macron, 29 Mayıs 2017 tarihinde Versay Sarayı'nda Vladimir Putin ile bir araya geldi. Görüşme, Macron'un Russia Today ve Sputnik'i kınayarak haber ajanslarını "etki ve propaganda organları, yalancı propaganda" olmakla suçlamasıyla tartışmalara yol açtı.[178][179] Macron ayrıca IŞİD'e karşı mücadelede işbirliği çağrısında bulundu ve Suriye'de kimyasal silah kullanılması halinde Fransa'nın buna güç kullanarak karşılık vereceği uyarısında bulundu.[180] Macron, 2018 yılında Suriye'nin Duma kentinde meydana gelen kimyasal saldırıya cevaben, Fransa'nın ABD ve Birleşik Krallık ile koordineli olarak Suriye hükûmetine ait bölgelere yönelik hava saldırılarına katılması talimatını verdi.
Cumhurbaşkanı Macron, 29 Ağustos'ta yaptığı ilk önemli dış politika konuşmasında, İslamcı terörizmle yurtiçinde ve yurtdışında mücadelenin Fransa'nın en önemli önceliği olduğunu belirtti. Macron, aynı gün Japonya üzerinden bir füze ateşleyen Kuzey Kore'yi müzakerelere zorlamak için sert bir uluslararası duruş çağrısında bulundu. Macron ayrıca İran nükleer anlaşmasına desteğini teyit etti ve Venezuela hükûmetini "diktatörlük" olarak eleştirdi. Avrupa Birliği'nin geleceğine ilişkin yeni girişimlerini Eylül ayındaki Almanya seçimlerinden sonra açıklayacağını da sözlerine ekledi.[181] Macron, Şubat ayında düzenlenen 56. Münih Güvenlik Konferansı'nda Avrupa Birliği'ni güçlendirmeye yönelik 10 yıllık vizyon politikasını sundu. Macron, daha büyük bütçe, entegre sermaye piyasaları, etkin savunma politikası ve hızlı karar almanın Avrupa için anahtar olduğunu belirtti. NATO'ya ve özellikle ABD ve İngiltere'ye bağımlı olmanın Avrupa için iyi olmadığını ve Rusya ile diyalog kurulması gerektiğini de sözlerine ekledi.[182]
Mart 2019'da, Çin-ABD ekonomik ilişkilerinin bir ticaret savaşı nedeniyle sorunlu olduğu bir dönemde, Macron ve Çin lideri Şi Cinping, yıllar boyunca birçok sektörü kapsayan toplam 40 milyar avroluk, 15 büyük ölçekli ticaret ve iş anlaşması imzaladı.[183] Bu anlaşmaya, Airbus'tan 30 milyar Avroluk uçak alımı da dahildi. Havacılığın ötesine geçen yeni ticaret anlaşması, Fransa'nın tavuk ihracatını, Çin'de Fransız yapımı bir açık deniz rüzgar çiftliğini, bir Fransız-Çin işbirliği fonunu ve BNP Paribas ile Bank of China arasında milyarlarca Avroluk ortak finansmanı kapsıyordu. Diğer planlar arasında Çin fabrikalarının modernizasyonu ve yeni gemi inşası için harcanacak milyarlarca Avro da yer alıyordu.[184]
Temmuz 2020'de Macron, Yunanistan ve Kıbrıs'ın egemenliğini ihlal ettiği için Türkiye'ye yaptırım uygulanması çağrısında bulundu ve "AB üyesi ülkelerin deniz alanlarının ihlal ve tehdit edilmesinin kabul edilemez olduğunu" söyledi.[185] Macron ayrıca Türkiye'nin Libya'ya askeri müdahalesini de eleştirdi.[186][187] Macron, "NATO üyesi olduğu için Türkiye'den Rusya'dan daha fazlasını beklemeye hakkımız var" dedi.[188]
2021 yılında Macron'un, Kuzey İrlanda protokolünün uygulanması konusunda Birleşik Krallık Başbakanı Boris Johnson ile yaşadığı anlaşmazlığın ardından, Kuzey İrlanda'nın gerçek anlamda Birleşik Krallık'ın bir parçası olmadığını söylediği bildirildi.[189] Daha sonra bunu yalanlayan Macron, İrlanda Denizi sınırına atıfta bulunarak Büyük Britanya'nın Kuzey İrlanda'dan deniz yoluyla ayrıldığı gerçeğinden bahsettiğini söyledi.[190][191]
26 Kasım 2021 tarihinde Macron ve İtalya Başbakanı Mario Draghi, Roma'daki Quirinal Sarayı'nda Quirinal Antlaşmasını imzaladılar.[192] Antlaşma, Avrupa ve dış politika, güvenlik ve savunma, göç politikası, ekonomi, eğitim, araştırma, kültür ve sınır ötesi işbirliği konularında Fransız ve İtalyan pozisyonlarının yakınlaşmasını ve koordinasyonunu teşvik etmeyi amaçlıyordu.[193]
2022'de Rusya'nın Ukrayna'yı işgali öncesinde Macron, Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin ile yüz yüze ve telefonda görüştü.[194] Macron'un yeniden seçilmek için yürüttüğü kampanya sırasında, Rus işgalinin başlamasından yaklaşık iki ay sonra Macron, Avrupalı liderlere Putin ile diyaloğu sürdürme çağrısında bulundu.[195]
Macron, 16 Haziran 2022 tarihinde Almanya Başbakanı Olaf Scholz ve İtalya Başbakanı Mario Draghi ile birlikte Ukrayna'yı ziyaret etti. Ukrayna Devlet Başkanı Volodimir Zelenski ile bir araya gelen Macron, Ukrayna için "Avrupa Birliği"ni ifade etti.[196][197] Rusya-Ukrayna Savaşı'nda tarafsız kalan ulusların tarihi bir hata yaptıklarını ve yeni emperyalizmin suç ortağı olduklarını söyledi.[198]
Eylül 2022'de Macron, ABD, Norveç ve diğer "dost" doğal gaz tedarikçisi ülkeleri aşırı yüksek fiyatlar nedeniyle eleştirerek[199] Ekim 2022'de, "Avrupalılar sizin sanayinize sattığınız fiyattan dört kat daha fazlasını ödüyor. Bu tam olarak dostluğun anlamı değil." dedi.[200]
Macron ve eşi, 19 Eylül 2022'de Londra Westminster Abbey'de Kraliçe II. Elizabeth'in devlet törenine ve ertesi yıl Kral III. Charles'ın taç giyme törenine katıldı.[201][202]
23 Ekim 2022 tarihinde Macron, yeni İtalya Başbakanı Giorgia Meloni ve bakanlarının yemin ederek göreve başlamasından sadece bir gün sonra, Meloni ile görüşen ilk yabancı lider oldu.[203]
Avrupa Komisyonu Başkanı Ursula von der Leyen ile birlikte Çin'e yaptığı ve Çin Komünist Partisi Genel Sekreteri ve Çin Devlet Başkanı Şi Cinping ile resmi bir görüşmeyi de içeren zirve sırasında Macron, Avrupa'nın genel olarak ABD'ye olan bağımlılığını azaltması ve tarafsız kalarak Tayvan konusunda ABD ile Çin arasında olası bir çatışmanın içine çekilmekten kaçınması çağrısında bulundu. Çin'e yaptığı üç günlük devlet ziyaretinin ardından konuşan Macron, stratejik özerklik teorisini vurgulayarak Avrupa'nın "üçüncü bir süper güç" olabileceğini öne sürdü. Lahey'de yaptığı konuşmada Avrupa'nın kendi savunma sanayisini geliştirmeye odaklanması ve Amerikan dolarına olan bağımlılığını azaltması gerektiğini savunan Macron, Avrupa için stratejik özerklik vizyonunun ana hatlarını çizdi.[204] 7 Haziran 2023 tarihinde, pan-Avrupa düşünce kuruluşu Avrupa Dış İlişkiler Konseyi (ECFR) tarafından hazırlanan bir rapor, Avrupalıların çoğunun Macron'un Çin ve ABD hakkındaki görüşlerine katıldığını ortaya koydu.[205]
Şubat 2023'te, Etiyopya hükûmeti ile Tigray isyancıları arasındaki Tigray Savaşı nedeniyle gerilen Fransa ile Etiyopya arasındaki ilişkileri normalleştirmek için Etiyopya Başbakanı Abiy Ahmed'i Paris'te ağırladı.[206]
Macron, 31 Mayıs 2023 tarihinde Bratislava'daki GLOBSEC forumunu ziyaret etti ve burada da Avrupa egemenliği üzerine bir konuşma yaptı.[207] Bratislava'daki konuşmasını takip eden soru-cevap oturumunda,[208] Putin ile müzakere etmenin, Zelenski de dahil olmak üzere bazılarının görmek istediği herhangi bir savaş suçları mahkemesinden daha öncelikli olabileceğini söyledi.[209]
12 Haziran 2023 tarihinde Macron, Rus işgali altındaki güneydoğu Ukrayna'yı kurtarmak için devam eden karşı saldırıda Ukrayna güçlerine yardım etmek üzere daha fazla mühimmat, silah ve silahlı araç sağlama sözü verdi.[210] Vilnius'taki NATO Zirvesi'nde, Ukrayna'ya cephe gerisindeki Rus hedeflerini vurmak için Scalp uzun menzilli seyir füzeleri tedarik etme sözü verdi.[211] 10 Kasım 2023'te Rusya'nın Ukrayna'da yaptıklarının "emperyalizm ve sömürgecilik" olduğunu ve Ukrayna'nın kendini savunmasına yardım etmenin Fransa ve diğer ülkelerin "görevi" olduğunu söyledi, ancak belki de adil barış görüşmeleri yapma ve Rusya ile bir çözüm bulma zamanının geleceğini de sözlerine ekledi.[212]
Haziran 2023'te Macron, birçokları tarafından yeni Bretton Woods Konferansı olarak tanımlanan küresel bir iklim finansmanı konferansına ev sahipliği yaptı. Amaç, küresel ekonomiyi, iklim değişikliği ve açlık gibi güncel tehditlere göre ayarlamaktır. Önerilerden biri, düşük gelirli ülkelere kredi yerine yardım teklif etmek, böylece kaynaklarını borç ödemeleri yerine iklim değişikliği ve yoksulluğu durdurmak için kullanabilmelerini sağlamak. Macron bu fikri destekledi ancak Ugandalı bir iklim aktivisti Macron'un aynı zamanda iklim ve 40 milyon insanın içme suyu için büyük bir tehdit olan Doğu Afrika Ham Petrol Boru Hattı gibi projeleri desteklemesi halinde bu vaatlerin anlamsız olacağını belirtti.[213] Macron zirvede uluslararası bir vergilendirme sistemi ve borçların yeniden yapılandırılmasını önerdi ancak bunun ancak uluslararası işbirliği ile etkili olabileceğini vurguladı.[214]
Ekim 2023'te Macron, İsrail-Hamas savaşı sırasında Hamas'ın eylemlerini kınadı ve İsrail'e ve İsrail'in kendini savunma hakkına desteğini ifade etti.[215][216] Hamas'a verdiği destekten ötürü İran'ı eleştirdi.[217] Macron, 24 Ekim'de İsrail ile dayanışmasını ifade etmek üzere bu ülkeyi ziyaret etti. IŞİD karşıtı koalisyonun, Hamas'a karşı da mücadele etmesi gerektiğini söyledi.[218] 10 Kasım 2023'te ateşkes çağrısında bulundu ve İsrail'i Gazze'yi bombalamayı ve sivilleri öldürmeyi durdurmaya çağırdı.[219] Ocak 2024'te Hamas'ı Filistinli sivilleri canlı kalkan olarak kullanmakla suçladı ve İsrail'in kendini savunma hakkı olduğunu söyledi.[220]
Şubat 2024'te Macron, diğer Avrupa devletleriyle yaptığı bir toplantı sırasında Ukrayna'ya kara birlikleri gönderilmesini önererek tartışma yarattı.[221]
Andorra'nın eş prensi
[değiştir | kaynağı değiştir]Fransa Cumhurbaşkanı olarak Macron, aynı zamanda Andorra'nın iki eş-prensinden biri olarak res'en görev yapmaktadır. Özel kalem müdürü Patrick Strzoda bu sıfatla Macron'un temsilcisi olarak görev yapmaktadır. Mevcut Urgell Piskoposu olarak, 12 Mayıs 2003 tarihinde atanan Joan Enric Vives Sicília, Macron'un eş-prensi olarak görev yapmaktadır. Macron, 15 Haziran 2017 tarihinde Casa de la Vall'da gerçekleşen bir törende, Strzoda aracılığıyla Andorra Anayasası üzerine yemin etti.
COVID-19 salgını sırasında Andorra hükûmeti Fransa'dan ekonomik yardım istedi, ancak Macron, Fransa Merkez Bankası'nın Avrupa Merkez Bankası'nın onayı olmadan başka bir ülkeye kredi veremeyeceğini savunarak bunu reddetti.[222]
Kişisel hayatı
[değiştir | kaynağı değiştir]Macron, kendisinden 24 yaş büyük olan[223] ve Amiens'teki La Providence lisesinde öğretmenlik yapan Brigitte Trogneux ile evlidir.[224][225] Macron, 15 yaşında bir öğrenciyken, 39 yaşındaki Brigette'nin öğrencisiydi ve Brigitte'in verdiği bir tiyatro atölyesi sırasında tanıştılar.[226][227] Ailesi başlangıçta Macron'un gençliğinin bu ilişkiyi uygunsuz kıldığını düşündükleri için onu eğitiminin son yılını tamamlaması için Paris'e göndererek çifti ayırmaya çalıştı.[227] Macron mezun olduktan sonra çift yeniden bir araya geldi ve 2007 yılında evlendi.[227] Kadının önceki evliliğinden üç çocuğu vardır; Macron'un ise kendi çocuğu yoktur.[228] Trogneux'nün Macron'un 2017 başkanlık kampanyasındaki rolü çok önemli olarak değerlendirildi ve Macron'un yakın müttefikleri Trogneux'nün Macron'un topluluk önünde konuşma gibi becerilerini geliştirmesine yardımcı olduğunu belirtti.[229]
Macron piyano çalmaktadır[230] ve gençliğinde on yıl boyunca piyano eğitimi almıştır. Özellikle Robert Schumann ve Franz Liszt'in eserlerinden hoşlanmaktadır.[231][232] Macron ayrıca kayak yapmakta,[233] tenis oynamakta[234] ve boks yapmaktan hoşlanmaktadır.[235] Macron anadili Fransızcanın yanı sıra akıcı bir şekilde İngilizce konuşmaktadır.[236][237]
27 Ağustos 2017'de Macron ve eşi Brigitte, Élysée Sarayı'nda kendileriyle birlikte yaşayan siyah Labrador Retriever-Griffon cinsi bir köpek olan Nemo'yu sahiplendi.[238] Macron, bir okul çocuğuyken Katolik olarak vaftiz edilmeye karar verdi. Haziran 2018'de Papa Francis ile görüşmeden önce kendisini agnostik bir Katolik olarak tanımladı.[239][240] Aynı yıl Roma katedrali St. John Lateran'ın fahri kanonu olmayı kabul etti.[240]
Bir futbol hayranı olan Macron, Fransız kulübü Olympique de Marseille'in destekçisidir.[241] 2018 FIFA Dünya Kupası sırasında Fransa ve Belçika arasında oynanan yarı final maçına Belçika Kralı Philippe ve Kraliçe Mathilde ile birlikte katıldı[242] ve Hırvatistan'a karşı oynanan Dünya Kupası finalinde Hırvatistan Cumhurbaşkanı Kolinda Grabar-Kitarović ile birlikte oturup, maç sonunda takımını kutladı. Macron, kutlamaları ve Hırvatistan Cumhurbaşkanı ile etkileşimleri nedeniyle medyanın yoğun ilgisiyle karşılaştı.[243][244][245][246][247]
17 Aralık 2020'de Macron'un COVID-19 testi pozitif çıkınca,[248] Lübnan ziyareti de dahil olmak üzere bir sonraki ay için planlanan seyahatleri iptal edildi.[249]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ "Emmanuel Macron : les femmes de sa vie". planet.fr. 7 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Nisan 2017.
- ^ "Macron oppose une vision "généreuse" du catholicisme à celle de Fillon". L'Express (Fransızca). 16 Nisan 2017. 24 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Nisan 2017.
- ^ "La jeunesse très catholique des candidats à la présidentielle". La Croix (Fransızca). 10 Nisan 2017. ISSN 0242-6056. 7 Şubat 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Şubat 2021.
- ^ "Emmanuel Macron: The meteoric rise of France's youngest presidential candidate". BBC. 5 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Nisan 2017.
- ^ a b "Emmanuel Macron, de « Mozart de l'Elysée » à ministre de l'économie". Le Monde. 16 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Nisan 2017.
- ^ "Emmanuel Macron, le coup droit de Hollande". Jeune Afrique. 27 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Nisan 2017.
- ^ 88 notes pour piano solo, Jean-Pierre Thiollet, Neva Editions, 2015, 193. ISBN 978-2-35055-192-0
- ^ "Ipesup, la prépa chérie des CSP+, est à vendre". Challenges (Fransızca). 9 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2017.
- ^ "Ipesup change de main pour grandir". Challenges (Fransızca). 20 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2017.
- ^ "Prépa ENA". Groupe Ipesup (Fransızca). 31 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2017.
- ^ "Laurence Parisot dément se tenir "prête" pour Matignon en cas de victoire d'Emmanuel Macron". Le Figaro (Fransızca). 27 Nisan 2017. ISSN 0182-5852. 22 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ağustos 2017.
- ^ Marnham, Patrick (4 Şubat 2017). "Who's behind the mysterious rise of Emmanuel Macron?". The Spectator. 6 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Şubat 2017.
- ^ "Biography of Emmanuel Jean-Michel Frédéric Macron of France". Biography.com. A&E Television Networks. 17 Mayıs 2017. 17 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2017.
- ^ "Emmanuel Macron s'explique sur ses anciens revenus de banquier". Le Point (Fransızca). 19 Şubat 2017. 26 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Şubat 2017.
- ^ "Décret n° 2010-223 du 4 mars 2010 relatif à la commission pour la libération de la croissance française". 4 Mart 2010. 7 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ağustos 2017.
- ^ "Au fait, il faisait quoi chez Rothschild, Emmanuel Macron ?". L'Obs (Fransızca). 27 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ağustos 2017.
- ^ Chaperon, Isabelle (10 Mayıs 2017). "Les années Rothschild d'Emmanuel Macron". Le Monde (Fransızca). ISSN 1950-6244. 7 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ağustos 2017.
- ^ Tricornot, Adrien de; Weisz, Johan (10 Şubat 2017). "Comment Macron m'a séduit puis trahi" [How Macron seduced then betrayed me]. StreetPress (Fransızca). 2 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ağustos 2017.
- ^ "Rothschild & Cie coopte trois nouveaux associés". Les Échos. France. 16 Aralık 2010. 8 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ağustos 2017.
- ^ "Macron, ce chouchou des patrons qui succède à Montebourg". Challenges (Fransızca). 19 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ağustos 2017.
- ^ Brigaudeau, Anne (5 Mayıs 2017). "Quand Emmanuel Macron était banquier d'affaires : "Un élément prometteur, mais sans plus"". France Info (Fransızca). 12 Eylül 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Ağustos 2023.
- ^ "Macron, la première marche". Les Échos. France. 27 Ocak 2017. 7 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ağustos 2017.
- ^ a b "La bombe Macron". L'Express (Fransızca). 2 Eylül 2014. 2 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ "Macron dit ce qu'il a fait de ses trois millions d'euros de revenus". Lejdd.fr. 7 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ocak 2019.
- ^ "Emmanuel Macron's Rothschild years make him an easy election target". Financial Times. 17 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2018.
- ^ Tyler Durden (25 Nisan 2017). "Meet The Real Emmanuel Macron: Consummate Banker Puppet, Bizarre Elitist Creation". CECE – POLITICAL INSTITUTIONS. 1 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Mayıs 2021.
- ^ "Macron, ce jeune chevènementiste". Marianne (Fransızca). 12 Kasım 2015. 18 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ Prissette, Nicholas (2016). Emmanuel Macron en marche vers l'Élysée. Plon. s. 79.
- ^ a b "Avec Macron, l'Elysée décroche le poupon". Libération (Fransızca). 19 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ a b "Emmanuel Macron n'est plus encarté au Parti socialiste". Le Figaro (Fransızca). 18 Şubat 2015. ISSN 0182-5852. 28 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ "Emmanuel Macron: l'homme du Président". Visions Mag (Fransızca). 24 Şubat 2014. 2 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ Bourmaud, François-Xavier (2016). Emmanuel Macron: le banquier qui voulait être roi. l'Archipel. s. 224. ISBN 978-2-8098-1873-4.
- ^ "Arrêté du 15 mai 2012 portant nomination à la présidence de la République". 2 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ Prissette, Nicolas (2016). Emmanuel Macron en marche vers l'Élysée. Plon. s. 144.
- ^ "Pourquoi le gouvernement a cédé sur le salaire des patrons: les dessous d'un deal". L'Opinion (Fransızca). 26 Mayıs 2013. 2 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ a b Berretta, Emmanuel (10 Haziran 2014). "Hollande remanie l'Élysée et recrute Laurence Boone". Le Point (Fransızca). 14 Haziran 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ Visot, Marie (10 Haziran 2014). "Laurence Boone, une forte tête à l'Élysée". Le Figaro (Fransızca). ISSN 0182-5852. 7 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ a b "INFO OBS. Emmanuel Macron prépare son départ de l'Elysée". L'Obs (Fransızca). 2 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ "Elysée: Hollande chamboule son cabinet". Les Échos. France. 10 Haziran 2014. 2 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ "VIDEO. Le roman d'une ambition". Franceinfo (Fransızca). 27 Şubat 2015. 2 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ "Les redoutables réseaux de Macron". Challenges (Fransızca). 14 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ Chabas, Charlotte (27 Ağustos 2014). "Emmanuel Macron, de " Mozart de l'Elysée " à ministre de l'économie". Le Monde (Fransızca). ISSN 1950-6244. 16 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ Corbet, Sylvie; Ganley, Elaine (26 Ağustos 2014). "French gov't reshuffle expels dissident ministers". Associated Press. 31 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ "Emmanuel Macron: son adversaire, c'est la défiance" (Fransızca). Radio France Internationale. 29 Ağustos 2014. 2 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ V.V. (26 Ağustos 2014). "Macron, l'anti-Montebourg". Le Journal de Dimanche (Fransızca). 6 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ Revault d'Allonnes, David (17 Şubat 2015). "Loi Macron: comment le 49-3 a été dégainé comme un dernier recours". Le Monde.fr (Fransızca). 2 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2017.
- ^ "Renault: la bataille entre Ghosn et Macron prend fin". L'Obs (Fransızca). 18 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2017.
- ^ Magnaudeix, Mathieu. "Macron rattrapé par son bilan à Bercy". Mediapart (Fransızca). 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2017.
- ^ "Des paroles et des actes. Invité : Emmanuel Macron". Franceinfo (Fransızca). 5 Mart 2015. 9 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ Magnaudeix, Mathieu. "A l'Assemblée, le pouvoir installe ses têtes". Mediapart (Fransızca). 9 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "Lelab Europe1 – le meilleur de l'actualité politique sur le web". lelab.europe1.fr. 7 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "Emmanuel Macron prend ses distances avec la déchéance de nationalité". Le Figaro. 9 Ocak 2016. 22 Eylül 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "Macron, VRP de la French Tech en Israël". Les Échos. Fransa. 8 Eylül 2015. 9 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "Emmanuel Macron lance un " mouvement politique nouveau " baptisé " En marche ! "". Le Monde (Fransızca). 6 Nisan 2016. ISSN 1950-6244. 6 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "Emmanuel Macron, un banquier social-libéral à Bercy". Le Parisien (Fransızca). 26 Ağustos 2014. 9 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "Macron veut voir son 'projet progressiste' défendu en 2017". Europe1. 27 Haziran 2016. 13 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ Roger, Patrick (20 Ağustos 2016). "Macron précise son projet " progressiste " pour 2017". Le Monde (Fransızca). 5 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "Finalement, le parti d'Emmanuel Macron est "et de droite, et de gauche" (mais surtout progressiste) – Le Lab Europe 1" (Fransızca). 24 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "France elections: Hollande slaps down ambitious minister Macron". BBC. 14 Temmuz 2016. 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ Gaël Brustier. "Macron ou la "révolution passive" des élites françaises". Slate (Fransızca). 23 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ Visot, Marie (16 Haziran 2016). "Michel Sapin-Emmanuel Macron : les meilleurs ennemis de Bercy". Le Figaro (Fransızca). ISSN 0182-5852. 9 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "Macron et l'héritage de Jeanne d'Arc". Le Journal du Dimanche (Fransızca). 8 Mayıs 2016. 2 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "Ces journaux qui en pincent pour Macron". Libération (Fransızca). 11 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "La presse est unanime : Emmanuel Macron". Acrimed | Action Critique Médias (Fransızca). 23 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "La macronite de l'Express". L'Humanité (Fransızca). 27 Ekim 2016. 28 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "Le " cas Macron " : un feuilleton médiatique à suspense". Acrimed | Action Critique Médias (Fransızca). 30 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "A Orléans, Emmanuel Macron a rendu hommage à Jeanne d'Arc qui " a su rassembler la France "". Le Monde (Fransızca). 8 Mayıs 2016. ISSN 1950-6244. 24 Eylül 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "Avec Jeanne d'Arc, Macron attend des voix". Libération (Fransızca). 13 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "Macron à Orléans : c'est quoi les fêtes johanniques, si prisées des politiques?". LCI (Fransızca). 26 Temmuz 2023. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Macron: "L'honnêteté m'oblige à vous dire que je ne suis pas socialiste"". Libération (Fransızca). 12 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "Macron quits to clear way for French presidential bid". BBC News. 30 Ağustos 2016. 17 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Haziran 2018.
- ^ Julien Licourt; Yohan Blavignat (30 Ağustos 2016). "Macron évite soigneusement d'évoquer sa candidature". Le Figaro (Fransızca). 29 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ağustos 2016.
- ^ Seibt, Sébastian (30 Ağustos 2016). "Emmanuel Macron démissionne pour se consacrer à son mouvement En Marche" (Fransızca). France 24. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2017.
- ^ Poussielgue, Grégoire (30 Ağustos 2016). "Macron démissionne avec l'Elysée en ligne de mire". Les Échos (Fransızca). France. 30 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2017.
- ^ "Emmanuel Macron: "J'ai démissionné pour être libre"". 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2017.
- ^ d'Allonnes, David Revault (31 Ağustos 2016). "Hollande: " Emmanuel Macron m'a trahi avec méthode "". Le Monde (Fransızca). ISSN 1950-6244. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2017.
- ^ "Ifop – Les Français et la démission d'Emmanuel Macron du gouvernement". ifop.com (Fransızca). 27 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2017.
- ^ Wieder, Thomas (7 Nisan 2016). "Le pari libéral d'Emmanuel Macron". Le Monde (Fransızca). ISSN 1950-6244. 24 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2017.
- ^ Mourgue, Marion (18 Mayıs 2016). "Les levées de fonds au profit d'Emmanuel Macron se poursuivent". Le Figaro (Fransızca). ISSN 0182-5852. 9 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2017.
- ^ Combis, Hélène (19 Haziran 2017). "'Président jupitérien': comment Macron compte régner sur l'Olympe". France Inter (Fransızca). 31 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Nisan 2020.
- ^ "France's Macron Joins Presidential Race to 'Unblock France'". BBC, UK. 16 Kasım 2016. 23 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Nisan 2017.
- ^ Boni, Marc de (16 Mart 2016). "2017 : Macron calme le jeu et se range derrière Hollande". Le Figaro (Fransızca). ISSN 0182-5852. 9 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "Macron a une drôle de définition des mots "traître" et "loyauté"". Le Huffington Post. 22 Kasım 2016. 19 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ ""Révolution", le livre-programme de Macron se hisse dans le top des ventes". Challenges (Fransızca). 16 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "Macron refuse toute participation à la primaire, une "querelle de clan"" (Fransızca). 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Primaire à gauche: Emmanuel Macron rejette les appels de Valls et Cambadélis" (Fransızca). BFMTV. 6 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Cambadélis menace de sanction les soutiens de Macron". Le Point (Fransızca). 2 Eylül 2016. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Qui sont les trente proches d'Emmanuel Macron qui comptent au sein d'En marche ! ?". Le Monde. 18 Ocak 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ocak 2018.
- ^ Vaudano, Maxime (22 Aralık 2016). "Primaire de la droite: ce que les comptes racontent de la campagne". Le Monde (Fransızca). ISSN 1950-6244. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ Mathieu, Mathilde. "Macron et ses donateurs: et voilà le débat sur la transparence!". Mediapart (Fransızca). 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Macron refuse de publier la liste de ses donateurs". Le Figaro (Fransızca). 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ a b Roger, Patrick (26 Ocak 2017). "Emmanuel Macron assure qu'" aucun centime " de Bercy n'a été utilisé pour En Marche !". Le Monde (Fransızca). ISSN 1950-6244. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ Vaudano, Maxime (3 Şubat 2017). "Emmanuel Macron peut-il être inquiété dans l'affaire des " frais de bouche " ?". Le Monde (Fransızca). ISSN 1950-6244. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Emmanuel Macron et les 120.000 euros de Bercy". Le Journal du Dimanche (Fransızca). 26 Ocak 2017. 3 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Emmanuel Macron, bulle médiatique et fantasme d'une gauche en recomposition". Le Huffington Post. 12 Mart 2016. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ Huertas, Hubert. "Croquis. De Mélenchon à Macron, les ressorts d'un déséquilibre". Mediapart (Fransızca). 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ Michaela Wiegel: Seine Lehrerin, Frankfurter Allgemeine Zeitung, 9 Mayıs 2017, s. 9.
- ^ "Pour Claude Perdriel, propriétaire de Challenges, "c'est Macron!"". L'Opinion (Fransızca). 17 Ekim 2016. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Emmanuel Macron, "candidat des médias": autopsie d'un choix implicite". Libération (Fransızca). 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Emmanuel Macron, le candidat des médias". Le Monde diplomatique (Fransızca). 1 Mayıs 2017. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Emmanuel Macron est-il le candidat des médias ?". Le Point (Fransızca). 1 Mart 2017. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ Sgherri, Marie-Sandrine (15 Şubat 2017). "Emmanuel Macron, le produit de l'année ?". Le Point (Fransızca). 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Comment Macron est devenu un phénomène médiatique". Challenges (Fransızca). 9 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "De DSK à Macron, l'étonnant parcours d'Ismaël Emelien". L'Express (Fransızca). 25 Ekim 2016. 8 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "BFMTV diffuse autant de Macron que de Fillon, Hamon, Mélenchon et Le Pen réunis !". Marianne (Fransızca). 21 Şubat 2017. 22 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Bernard Mourad quitte Altice pour rejoindre l'équipe d'Emmanuel Macron". Challenges (Fransızca). 25 Ocak 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Présidentielle: polémique après une poignée de mains entre Emmanuel Macron et Ruth Elkrief". Franceinfo (Fransızca). 27 Nisan 2017. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Bayrou propose "une offre d'alliance" à Macron qui "accepte"". Libération (Fransızca). 23 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Emmanuel Macron et François Bayrou, l'alliance pour la présidentielle". L'Express (Fransızca). 22 Şubat 2017. 25 Ocak 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Sondage: Fillon s'effondre et serait éliminé dès le 1er tour". Challenges (Fransızca). 13 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Emmanuel Macron président selon un nouveau sondage". RTL.fr (Fransızca). 19 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Qui sont les soutiens d'Emmanuel Macron ?". Le Monde. 28 Şubat 2017. 2 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mart 2017.
- ^ "La grande mosquée de Paris appelle à voter "massivement" Macron". Le Figaro (Fransızca). 24 Nisan 2017. 28 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Nisan 2017.
- ^ "Emmanuel Macron se voit en "président des patriotes face à la menace nationaliste"". Le Parisien. 23 Nisan 2017. 19 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ Berdah, Arthur (24 Nisan 2017). "François Hollande: "Pour ma part, je voterai Emmanuel Macron"". Le Figaro (Fransızca). ISSN 0182-5852. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Juncker breaks tradition with support for Macron". EUobserver (İngilizce). 24 Nisan 2017. 28 Mart 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Mart 2024.
- ^ Amaro, Silvia (21 Nisan 2017). "Obama wishes French presidential hopeful Macron good luck ahead of key vote". CNBC (İngilizce). 21 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Mart 2024.
- ^ "Débat Macron-Le Pen: la presse étrangère abasourdie par la violence des échanges". La Tribune (Fransızca). 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ Mark Stone (5 Mart 2017). "Is Russia interfering in the French election? One of Emmanuel Macron's aides claims so". Sky News. 16 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mayıs 2017.
- ^ "En marche ! dénonce un piratage " massif et coordonné " de la campagne de Macron". Le Monde (Fransızca). 6 Mayıs 2017. ISSN 1950-6244. 18 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ "Les 'Macron Leaks', itinéraire d'une opération de déstabilisation politique". rts.ch (Fransızca). 10 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2017.
- ^ Eric Auchard and Bate Felix (5 Mayıs 2017). "Macron's French presidential campaign emails leaked online". Reuters. Frankfurt/Paris. 7 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mayıs 2017.
- ^ "Résultats de l'élection présidentielle 2017". interieur.gouv.fr/Elections/Les-resultats/Presidentielles/elecresult__presidentielle-2017 (Fransızca). 10 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Macron va démissionner de la présidence d'En marche!". Le Figaro (Fransızca). 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Les 577 candidats de "La République en marche" seront connus jeudi 11 mai". La Tribune (Fransızca). 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ Plowright, Adam (7 Mayıs 2017). "Emmanuel Macron: a 39-year-old political prodigy". MSN. 25 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Şubat 2020.
- ^ "En direct, Emmanuel Macron élu président: " Je défendrai la France, ses intérêts vitaux, son image "". Le Monde. 7 Mayıs 2017. 7 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mayıs 2017.
- ^ Leicester, John; Corbet, Sylvie. "Emmanuel Macron becomes France's youngest president". Toronto Sun. Associated Press. 29 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mayıs 2017.
- ^ "Macron the mould-breaker – France's youngest leader since Napoleon". Reuters. 7 Mayıs 2017. 6 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Temmuz 2017.
- ^ C.Sa (8 Mayıs 2017). "Passation de pouvoir: François Hollande passera "le flambeau" à Macron dimanche 14 mai". Le Parisien (Fransızca). 8 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2017.
- ^ Grammont, Stéphane (14 Mayıs 2017). "Patrick Strzoda, ancien préfet de Bretagne, directeur de cabinet d'Emmanuel Macron". France 3 Bretagne. 9 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2017.
- ^ Penicaud, Céline (14 Mayıs 2017). "Le parcours fulgurant d'Ismaël Emelien, le nouveau conseiller spécial d'Emmanuel Macron". BFM TV. 16 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2017.
- ^ "France's Macron names Republican Philippe as PM". BBC News (İngilizce). 15 Mayıs 2017. 15 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2017.
- ^ "Le premier ministre Philippe prépare " un gouvernement rassembleur de compétences "". Le Monde. 15 Mayıs 2017. 15 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2017.
- ^ Narayan, Chandrika (15 Mayıs 2017). "French President Macron heads to Berlin for his first official foreign visit". CNN. 16 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2017.
- ^ "Emmanuel Macron and Angela Merkel pledge to draw up 'common road map' for Europe". The Telegraph. 15 Mayıs 2017. 10 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2017.
- ^ "Résultats des élections législatives 2017". interieur.gouv.fr/Elections/Les-resultats/Legislatives/elecresult__legislatives-2017. 19 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ağustos 2019.
- ^ "Macron's government admits French Senate elections a 'failure'". South China Morning Post. Associated Press. 25 Eylül 2017. 9 Ağustos 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ağustos 2022.
- ^ "France's Macron picks Jean Castex as PM after Philippe resigns". BBC News. 3 Temmuz 2020. 3 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2021.
- ^ Momtaz, Rym (3 Temmuz 2020). "Picking low-profile French PM, Macron bets big on himself". Politico. 8 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2021.
- ^ "France bans hiring of spouses by politicians in wake of Fillon scandal". Reuters. 27 Temmuz 2017. 9 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ağustos 2017.
- ^ "French vote brings Macron's anti-sleaze law closer". Anadolu Agency. 9 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ağustos 2017.
- ^ Masters, James. "Emmanuel Macron under fire over wife's 'First Lady' role". CNN. 8 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ağustos 2017.
- ^ "France: Macron to abandon plans for official first lady". BBC News (İngilizce). 8 Ağustos 2017. 8 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ağustos 2017.
- ^ "France's parliament approves bill to clean up politics". Reuters. 9 Ağustos 2017. 12 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Ağustos 2017.
- ^ "Emmanuel Macron plunges head-first into labor reform". POLITICO (İngilizce). 23 Mayıs 2017. 29 Mart 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Mart 2024.
- ^ Vey, Jean-Baptiste; Kar-Gupta, Sudip (7 Ağustos 2017). "France's Macron, on Eastern Europe trip, to raise issue of cheap labor". Reuters. 29 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Aralık 2017.
- ^ Rubin, Alissa J. (31 Ağustos 2017). "France Unveils Contentious Labor Overhaul in Big Test for Macron". The New York Times. 21 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ekim 2017.
- ^ "Macron's reform agenda faces resistance". www.ft.com. 3 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Mart 2024.
- ^ "French parliament approves Macron's labour reforms" (İngilizce). France 24. 3 Ağustos 2017. 8 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ağustos 2017.
- ^ "Macron signs French labor reform decrees". Reuters. 21 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ekim 2017.
- ^ "France sees big drop in unemployment rate in boost for Macron" (İngilizce). 25 Ekim 2017. 28 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2017.
- ^ Willsher, Kim (16 Ocak 2018). "France will not allow another refugee camp in Calais, says Macron". The Guardian (İngilizce). 12 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Şubat 2018.
- ^ Chassany, Anne-Sylvaine (16 Ocak 2018). "Macron tries to answer critics by striking a balance on migration". Financial Times (İngilizce). 12 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Şubat 2018.
- ^ "France to 'take back control' of immigration policy". Luxembourg Times. 6 Kasım 2019. 7 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Kasım 2019.
- ^ Chrisafis, Angelique (19 Temmuz 2017). "Head of French military quits after row with Emmanuel Macron". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. 21 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Temmuz 2017.
- ^ "French army chief resigns over Macron spat". Politico (İngilizce). 19 Temmuz 2017. 19 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Temmuz 2017.
- ^ "Macron names François Lecointre new armed forces chief" (İngilizce). France 24. 19 Temmuz 2017. 22 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Temmuz 2017.
- ^ "French government sees EU credibility in reach with 2018 budget". Reuters. 21 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ekim 2017.
- ^ Dyson, Richard; Meadows, Sam (27 Ekim 2017). "British expats among those benefiting as Macron slashes French wealth tax". The Telegraph (İngilizce). ISSN 0307-1235. 10 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2017.
- ^ "France's Resistance to Change Grows as Macron Vows New Pension Plan". TrueNewsSource. 9 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Aralık 2019.
- ^ "Will Macron's Compromise on Pension Plan Mellow Protests in France?". True News Source. 15 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Ocak 2020.
- ^ Keohane, David (29 Şubat 2020). "French government adopts pension reform by decree". Financial Times. 19 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Şubat 2020.
- ^ Elzas, Sarah (13 Ocak 2021). "Macron to revive controversial pension overhaul once Covid is under control". RFI. 25 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ağustos 2023.
- ^ "Macron urges French police to make full use of draconian anti-terror powers" (İngilizce). 19 Ekim 2017. 24 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2018.
- ^ "France to enshrine some state of emergency measures into law". Deutsche-Welle. 21 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ekim 2017.
- ^ "French parliament passes controversial anti-terror law". Anadolu Agency. 21 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ekim 2017.
- ^ "French parliament adopts controversial anti-terror bill". France 24. 20 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ekim 2017.
- ^ "French parliament adopts controversial anti-terror bill". Deutsche-Welle. 7 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Kasım 2017.
- ^ "Macron rejects Corsican language demand". BBC News (İngilizce). 7 Şubat 2018. 10 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Şubat 2018.
- ^ "Macron backs Corsica mention in French constitution, rejects other dem". Reuters U.K. (İngilizce). 12 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Şubat 2018.
- ^ "Emmanuel Macron to propose reorganization of Islam in France". Politico (İngilizce). 11 Şubat 2018. 11 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Şubat 2018.
- ^ "Emmanuel Macron, premier président réélu depuis Jacques Chirac en 2002". L'Alsace (Fransızca). 25 Nisan 2022. 18 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ağustos 2023.
- ^ "Macron wins French presidential election". Le Monde. 24 Nisan 2022. 29 Eylül 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Nisan 2022.
- ^ "Extrême droite au plus haut, abstention record depuis 1969... Les enseignements du second tour". BFM TV. 25 Nisan 2022. 17 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2023.
- ^ "'Their knuckles turned white': Donald Trump and Emmanuel Macron's awkward handshake". The Telegraph. 10 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Temmuz 2017.
- ^ "Macron 'wins battle of the alphas' in handshake with Donald Trump". London Evening Standard. 25 Mayıs 2017. 3 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Temmuz 2017.
- ^ "Macron slams Russian media 'lies' during muscular exchange with Putin at Versailles". The Telegraph. 10 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Temmuz 2017.
- ^ "Macron denounces Russian media on Putin visit". BBC News. 9 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Temmuz 2017.
- ^ Chrisafis, Angelique (29 Mayıs 2017). "Macron warns over Syrian chemical weapons in frank meeting with Putin". The Guardian. ISSN 0261-3077. 21 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Temmuz 2017.
- ^ "Emmanuel Macron: Fighting Islamist terror is France's top priority". Deutsche-Welle. 21 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ekim 2017.
- ^ "France's Macron urges better long-term relations with Russia". BCNN1. 15 Şubat 2020. 20 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Şubat 2020.
- ^ Pennetier, Marine; Irish, John (25 Mart 2019). "France seals multi-billion dollar deals with China, but questions Belt and Road project". Reuters (İngilizce). 29 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Mayıs 2022.
- ^ "Macron steals Trump's thunder with Chinese Airbus order". POLITICO (İngilizce). 25 Mart 2019. 26 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Mart 2024.
- ^ Irish, John (23 Temmuz 2020). "Macron seeks EU sanctions over Turkish 'violations' in Greek waters". Reuters. 23 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Ağustos 2020.
- ^ "France's Macron slams Turkey's 'criminal' role in Libya". Al Jazeera. 30 Haziran 2020. 23 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Ağustos 2020.
- ^ "Turkey warns Egypt over Libya and lashes out at Macron's role". The Japan Times. 20 Temmuz 2020. 4 Şubat 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Ağustos 2020.
- ^ "France-Turkey spat over Libya arms exposes NATO's limits". Associated Press. 5 Temmuz 2020. 3 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Ağustos 2020.
- ^ Riley-Smith, Ben (12 Haziran 2021). "Boris Johnson infuriated after Emmanuel Macron suggested Northern Ireland was not part of UK". The Telegraph. 10 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Haziran 2021.
- ^ "G7 summit: Northern Ireland part of one great indivisible UK, says PM". BBC News. 13 Haziran 2021. 24 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Haziran 2021.
- ^ Woodcock, Andrew (15 Haziran 2021). "Brexit row deepens as Elysee Palace rejects claims of Macron confusion over Northern Ireland". Independent. 24 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Haziran 2021.
- ^ "Trattato tra Italia e Francia: Draghi e Macron siglano l'intesa". rainews (İtalyanca). 30 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Kasım 2021.
- ^ "Will a new French-Italian pact reshape Europe post-Merkel?". euronews (İngilizce). 26 Kasım 2021. 25 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Mart 2024.
- ^ McGee, Luke (8 Nisan 2022). "Emmanuel Macron has a grand vision for the West. Putin has exposed the limits of his influence". CNN. 29 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2022.
- ^ Gijs, Camille (22 Nisan 2022). "Macron: Keep talking to Putin to avoid 'new world war'". Politico Europe. 26 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2022.
- ^ "Macron, Scholz and Draghi arrive in Kyiv for historic visit". Politico (İngilizce). 16 Haziran 2022. 16 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Haziran 2022.
- ^ "Draghi, Scholz e Macron arrivano a Kiev. Prima tappa a Irpin". la Repubblica (İtalyanca). 15 Haziran 2022. 16 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Haziran 2022.
- ^ "French President Macron tells Jake Tapper Russia's invasion of Ukraine is a "post Covid-19 consequence" and countries that do not align with Ukraine are complicit in a new wave of imperialism". CNN. 22 Eylül 2022. 28 Eylül 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Eylül 2022.
- ^ "Macron Pledges to Talk Tough on Gas When G-7 Meets". Bloomberg. 6 Eylül 2022. 9 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ekim 2022.
- ^ "Macron Accuses US of Trade 'Double Standard' Amid Energy Crunch". Bloomberg. 21 Ekim 2022. 22 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ekim 2022.
- ^ "Funérailles d'Elizabeth II : Emmanuel Macron rend un dernier hommage à la reine". Franceinfo (Fransızca). 19 Eylül 2022. 24 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Aralık 2023.
- ^ Grylls, George (24 Aralık 2023). "Bien sûr! President Macron will be at King's coronation". The Times (İngilizce). ISSN 0140-0460. 24 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Aralık 2023.
- ^ "Macron meets Meloni on her first day in office". Le Monde. 23 Ekim 2022. 21 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Haziran 2023.
- ^ Anderlini, Jamil; Caulcutt, Clea (9 Nisan 2023). "Europe must resist pressure to become 'America's followers,' says Macron". politico.eu. POLITICO. 9 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2023.
- ^ Hanke Vela, Jakob; Camut, Nicolas (7 Haziran 2023). "Most Europeans agree with Macron on China and US, report shows". politico.eu (İngilizce). Politico. 8 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Haziran 2023.
- ^ "Ethiopia's prime minister wants Paris to invest". Le Monde. 8 Şubat 2023. 23 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2023.
- ^ "REPLAY – En Slovaquie, Emmanuel Macron s'adresse aux Européens de l'Est • FRANCE 24". FRANCE 24. 31 Mayıs 2023. 31 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mayıs 2023.
- ^ misrepresented by Patrick Wintour of the Guardian as having occurred in Moldova at "an EU leaders conference"
- ^ Wintour, Patrick (31 Mayıs 2023). "Negotiating with Putin may have to take priority over war crimes trial, says Macron". The Guardian. 31 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ "France to intensify arms delivery to help Ukraine counter-offensive". Reuters. 12 Haziran 2023. 25 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2023.
- ^ "France to send SCALP long-range missiles to Ukraine". Le Monde. 11 Temmuz 2023. 14 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2023.
- ^ Adler, Katya; Luckhurst, Toby (11 Kasım 2023). "Macron calls on Israel to stop killing Gaza's women and babies". BBC News. 11 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Kasım 2023.
- ^ Porter, Catherine (22 Haziran 2023). "Countries on Front Lines of Climate Change Seek New Lifeline in Paris". The New York Times. The New York Times. 23 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Haziran 2023.
- ^ "Exclusive: Macron calls for international taxation system in push for climate solidarity". France24. 23 Haziran 2023. 10 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Temmuz 2023.
- ^ "Macron Urges French Unity in Response to Hamas Attack, Israeli Airstrikes". The Wall Street Journal. 14 Ekim 2023. 18 Ekim 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ekim 2023.
- ^ "Alain Gresh: 'Macron's party has a strong anti-Palestinian position'". Al Jazeera. 18 Ekim 2023. 22 Ekim 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ekim 2023.
- ^ "France's Macron says Iran comments praising Hamas attack unacceptable". Reuters. 10 Ekim 2023. 16 Ekim 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ekim 2023.
- ^ "Israel Launches New Strikes on Gaza Targets as Macron Visits Jerusalem". VOA News. 24 Ekim 2024. 29 Ekim 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ekim 2023.
- ^ "Macron says 'no justification' for bombing civilians as he calls for Gaza ceasefire". The Guardian. Agence France-Presse. 10 Kasım 2023. ISSN 1756-3224. 11 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Kasım 2023.
- ^ "France Rejects Genocide Accusations Against Israel in Gaza". The New York Times. 17 Ocak 2024. 26 Mart 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Mart 2024.
- ^ "Nato allies reject Emmanuel Macron idea of troops to Ukraine". BBC News. 28 Ocak 2024. 25 Mart 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Mart 2024.
- ^ "Coronavirus: Face à la crise, l'Andorre demande de l'aide à la France, qui lui envoie une fin de non-recevoir". L'Indépendant. 14 Mayıs 2020. 17 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2022.
- ^ Druckerman, Pamela (2 Şubat 2017). "Sex and the French Elections". The New York Times. 12 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Nisan 2017.
- ^ "Emmanuel Macron – The new French minister of the economy". Cosmopolis. 27 Ağustos 2014. 8 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ağustos 2014.
- ^ Serhan, Yasmeen (8 Şubat 2017). "Emmanuel Macron's Unexpected Shot at the French Presidency". The Atlantic. 4 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Şubat 2017.
- ^ "Emmanuel Macron Enigmatic Aspirant". The Australian. 26 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Nisan 2017.
- ^ a b c "Brigitte Macron – Trogneux: le rôle essentiel de la femme d'Emmanuel Macron". Linternaute (Fransızca). 2 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Şubat 2017.
- ^ "Emmanuel Macron and the Barren Elite of a Changing Continent". Washington Examiner. 14 Mayıs 2017. 24 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Haziran 2018.
- ^ "Macron, one year on: What's changed in France?". FRANCE 24 English. 4 Mayıs 2018. 7 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ağustos 2018 – YouTube vasıtasıyla.
- ^ "In France, a Stark Debate and a Stark Choice". The New York Times. 4 Mayıs 2017. 21 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Haziran 2017.
- ^ Tsioulcas, Anastasia (9 Mayıs 2017). "Something You Didn't Know About Emmanuel Macron: He's A Pianist". NPR. 20 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Haziran 2017.
- ^ "La Culture selon Emmanuel Macron. Grand entretien pour classiquenews". Classique News (Fransızca). 1 Nisan 2017. 16 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Haziran 2017.
- ^ "Pyrénées: Emmanuel Macron en marche sur les terres de son enfance". France 3 Occitanie. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Stade Bleu Présidentiel: JO 2024, politique sportive, l'OM... ce qu'il faut retenir de l'interview d'Emmanuel Macron". France Bleu (Fransızca). 24 Şubat 2017. 19 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ Willsher, Kim (9 Nisan 2016). "Emmanuel Macron: France's political prince eyeing the Elysée". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017.
- ^ "Emmanuel Macron interview (English): Getting "tough" on Brexit". 16 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Temmuz 2017 – YouTube vasıtasıyla.
- ^ "Emmanuel Macron: 'I'm not a naive optimist' BBC News". 15 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Temmuz 2017 – YouTube vasıtasıyla.
- ^ Quinault Maupoil, Tristan (28 Ağustos 2017). "Un nouveau chien à l'Elysée: Nemo, adopté par les Macron à la SPA". Le Figaro. 3 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2017.
- ^ "France's new president is a 'zombie Catholic'" (İngilizce). Catholic News Agency. 26 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ağustos 2019.
- ^ a b "Meeting with Pope puts Macron's religious views in spotlight". The Local. AFP. 25 Haziran 2018. 26 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Haziran 2018.
- ^ "Emmanuel Macron: "OM made me dream, cry, vibrate"". 2 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Nisan 2017.
- ^ "'France were lucky,' Belgian PM tells Macron". Reuters (İngilizce). 11 Temmuz 2018. 15 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Temmuz 2018.
- ^ Morrin, Siobhan (16 Temmuz 2018). "Controversy, Joy and Politics: 5 Takeaways From the World Cup Final". Time (İngilizce). 20 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Temmuz 2018.
- ^ "Soaked but smiling, Croatian president wins admirers at World Cup..." Reuters (İngilizce). 15 Temmuz 2018. 17 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Temmuz 2018.
- ^ "French President Macron Has Plenty of Fun at World Cup Final". The New York Times (İngilizce). Associated Press. 17 Temmuz 2018. 21 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Temmuz 2018.
- ^ Ellison, Jo (16 Temmuz 2018). "Macron, Oprah and why we should embrace the hug". Financial Times (İngilizce). 21 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Temmuz 2018.
- ^ Hoffman, Ashley (18 Temmuz 2018). "Emmanuel Macron Knows How to Celebrate a World Cup Victory". Time (İngilizce). 20 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2018.
- ^ "COVID-19: French president Emmanuel Macron tests positive for coronavirus". Sky News. 17 Aralık 2020. 17 Aralık 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Aralık 2020.
- ^ Smith, Patrick (17 Aralık 2020). "French President Emmanuel Macron has contracted coronavirus". NBC News. 17 Aralık 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Aralık 2020.
- Emmanuel Macron
- 1977 doğumlular
- Amiens doğumlular
- Ulusal İdare Okulunda öğrenim görenler
- Fransız agnostikler
- Fransız liberteryenler
- İngiliz asıllı Fransızlar
- Fransız bürokratlar
- Fransa ekonomi bakanları
- Fransa sanayi bakanları
- Siyonistler
- Paris Siyasi Bilimler Akademisinde öğrenim görenler
- Légion d'honneur sahipleri
- Görev başındaki ulusal liderler
- Fransa cumhurbaşkanlığı genel sekreter yardımcıları
- Andorra prensleri
- Yaşayan insanlar
- François Hollande
- Légion d'honneur Büyük Haç Nişanı sahipleri
- IV. Henri Lisesinde öğrenim görenler
- Sosyalist Parti (Fransa) mensubu siyasetçiler
- Fransız liberaller
- Sekülaristler