Tatry - Toporowa Cyrhla, Polana Kopieniec, Polana Olczyska, Nosalowa Przełęcz, Dolina Bystrej, Kuźnice

Tatry... Moje miejsce na ziemi. Moja największa pasja.
Tu zwalniam, mogę spokojnie myśleć.
Kiedy wychodzę wysoko w góry, zostawiam wszystkie troski w dole.
A dlaczego chodzę po górach?
Odpowiedź jest taka sama jaką dał George Mallory (zm.1924r), kiedy pytano go o sens zdobywania Mount Everestu... Bo góry są.

Święta, święta i po świętach. Sylwester i Nowy Rok też przeszedł już do historii. Pora więc, rozruszać nogi, dlatego dziś Szanowny Gościu zbieram Cię na mały spacerek na szlak :)

SPACERKIEM PO GÓRKACH I DOLINKACH,

CZYLI O TYM JAK TO ROZUM I SERCE CHCĄ IŚĆ W GÓRY A NOGI SIĘ BUNTUJĄ

Wędrówka trasą:

Toporowa Cyrhla – Polana Kopieniec – Polana Olczyska – Nosalowa Przełęcz – Dolina Bystrej – Kuźnice

Wyprawa na Rysy wszystkim dała się we znaki. Przez kolejne dwa dni syczeliśmy z bólu. Mięśnie w udach przy chodzeniu dawały wyrywający ból, kolana już kolejny dzień były w opaskach uciskowych. Razem z Agą i Grzesiem zgodnie stwierdziliśmy, że kozicami to już nie jesteśmy. Jeszcze żyliśmy wyprawą w Tatry Wysokie, żałując tylko jednego: że widoków nie było.

I przyszedł taki moment, że po dwóch dniach serce znów wyrywało się w górskie klimaty. Rozum nakazywał siedzenie na bolącym tyłku, ale też nie spierał się bardzo , dając się przekonać sercu. Tylko nogi się nieco zbuntowały. Ale, że to wszystko jest ze sobą powiązane, to i one musiały skapitulować. Wybraliśmy więc, trasę łatwą, spacerową niemalże, tak, by się rozruszać i aby wszystkie części naszego ciała były zadowolone.

Wystartowaliśmy z Toporowej Cyrhli, która się nieco rozrosła, jak większość miejscowości wokół Zakopanego.


Początek trasy - Toporowa Cyrhla


Prognoza pogody poprzedniego dnia wskazywała na deszcz. Tymczasem niebo było całkiem niebieskie i wcale nie zanosiło się na łzawy niebiański dramat. Idąc do naszego szlaku zrobiliśmy krótką sesję foto, ponieważ w kierunku Zakopca widać było ładny widoczek. Giewont i Czerwone Wierchy za nim, nie mogły pozostawić nas obojętnym na swe wdzięki.


Widok na Zakopane i pasmo Gubałówki



 Zakopiańskie budownictwo. Za tym domkiem widać kościół księży Marianów p.w. Miłosierdzia Bożego w Toporowej Cyrhli



 Giewoncik w chmurkach :)

Wreszcie weszliśmy na szlak.


Początek szlaku


Początkowo wiódł on nas obok zabudowań, polem. Minęliśmy więc, krówki, które pobrzękiwały dzwonkami. Poobserwowaliśmy motylki. Zachwyciliśmy się kwiatkami. No po prostu pełen luz J.


I jak tu przejść obojętnie koło takiego okazu?




 Pytanie zagadka. Co to jest? Bo nie jest to jarzębina. Może to jakaś jej odmiana?


Zagłębiliśmy się w las. Początkowo szlak wiódł nas zielonym i czerwonym szlakiem, biegnącym w kierunku Psiej Trawki i Waksmundzkiej Równi. Przeszliśmy obok kapliczki i skręciliśmy w prawo.


Kapliczka na szlaku




 Droga w lewo kusząca, ale jednak odbijamy w prawo



 Rozwidlenie szlaków


Doszliśmy do budki TPN, by nabyć bilety do Tatrzańskiego Parku Narodowego od bardzo mało sympatycznego pana, który pracę swą chyba uważał za przykry obowiązek, żeby nie powiedzieć za karę.


Budka TPN

Po uiszczeniu opłaty poszliśmy dalej. Oba szlaki nadal biegły przez jakiś czas razem. Z tego miejsca mieliśmy jakieś pół godzinki do Polany Kopieniec. Wspinaliśmy się lasem po korzeniach drzew ostrożnie, by się nie poślizgnąć.



Po korzeniach do celu


Po naszej prawej stronie płynął sobie spokojnie Chłabowski Potok. Po drodze urządziliśmy sobie bezkrwawe polowanie na dzięcioła. Ptaszynka dzielnie pracowała stukając w pień drzewa.


Dzięciołek. Foto: Agnieszka i Grzegorz




 Żeby nie było wątpliwości, to ten sam dzięcioł :) Foto: Agnieszka i Grzegorz

Wkrótce doszliśmy do rozstaju dróg. Tu szlaki się rozgałęziły. My wybraliśmy zielony, którym zamierzaliśmy wędrować przez dłuższy czas.



Rozstaje szlaków


Teraz znów szliśmy lasem. Po jakimś czasie szlak zmienił się w skalne podłoże. O, to próba dla naszych nóg i kolan zwłaszcza. Teraz trzeba było je zadzierać wysoko do góry, aby wspiąć się wyżej. Automatycznie odezwały się nasze uda, których skarga zlała się z naszym głośnym „auuułłaaaa”. Rozum tryumfował – podskakiwał i wrzeszczał ” a nie mówiłem! Trzeba było zostać!”


Hoop! Do góry...



Tu naprawdę trzeba się wspiąć ;) Foto: Agnieszka i Grzegorz



 No dobra, idę...nie przyznam się, że uda mi rwie Foto: Agnieszka i Grzegorz

Wreszcie kamienista droga wyprowadziła nas na Polanę Kopieniec. Znajdowaliśmy się na 1215 m n.p.m.


Jeszcze chwilka i już pierwszy dłuższy przystanek



 Polana Kopieniec


Zachwyciliśmy się przyrodą wokół. Jak zwykle zrobiliśmy sesję zdjęciową roślince o nazwie „dziewięćsił”, którą zawsze mylę z szarotką.


Dziewięćsił odmiana biała



Dziewięćsił odmiana różowa Foto: Agnieszka i Grzegorz

Przed polaną znajduje się kamienny krzyż z 1950r, którego napis głosi: „Nic nad Boga”. 


Kamienny krzyż z 1950r



 Napis na krzyżu


I w tym samym momencie, kiedy głośno przeczytałam napis, kątem oka dostrzegłam, jak Grześ skłonił się nisko przed krzyżem. Oczywiście pokłon przed Bogiem nie był zamierzony, Grzegorz po prostu nie zauważył nierówności terenu. A wszystko to dlatego, że oboje z Agą prowadzili obserwację szybujących nad nami kruków, które z kolei uwielbia Agnieszka.


Rzeczone kruki - przyczyna małego zdarzenia :) Foto: Agnieszka i Grzegorz


Oczywiście wywrotka wzbudziła salwę śmiechu, że wyszło to w takim momencie. Dobrze, że sam poszkodowany nie odniósł poważniejszych obrażeń.

W oddali dostrzegliśmy już szałasy pasterskie. Przeszliśmy polną drogą w ich kierunku.



Pasterskie szałasy w oddali



 I już na Polanie Kopieniec



 Aga i Grześ na szlaku


 Tym razem darowaliśmy sobie wejście na Wielki Kopieniec (1328m n.p.m.), na którym każde z nas już było. Za to zafundowaliśmy sobie dłuższy odpoczynek na polanie.


Na szczycie Wielkiego Kopieńca w 2011r



Wejście na Wielki Kopieniec lub zejście, jak kto woli


 Ta sama trasa (dla mnie było to zejście) w 2011r




Widoki z Kopieńca Wielkiego w 2011r w kierunku miasta



 Widoki z Kopieńca Wielkiego w 2011r w stronę Polany Olczyskiej



Zaduma Grzesia nad pięknem krajobrazu :) Foto: Agnieszka i Grzegorz

Co jakiś czas mijali nas turyści. Jednych zawróciliśmy, gdyż pomylili szlak. Twierdzili, że mają mapę i wyciągnęli komórkę. Do tego momentu byli przekonani, że dobrze idą. No cóż… Jednak papierowa mapa byłaby lepsza. W plecaku nie zajmuje zbyt dużo miejsca. Młoda para zawróciła a my znów oddaliśmy się błogiemu lenistwu.



Odpoczynek przy szałasach



 Na Polanie Kopieniec



 Polana Kopieniec z drugiej strony

Największe szczyty były w chmurach. Czasem tylko mogliśmy dostrzec Świnicę. Za to Kościelec prezentował się całkiem dobrze. Jego czarny kontur widać było bardzo wyraźnie.


Kościelec w samym centralnym punkcie

Chwile mijały jedna za drugą. Pora była się zbierać.



Zarządzamy odwrót z polany. Foto: Agnieszka i Grzegorz


Okrążyliśmy Wielki Kopieniec, który z tej strony prezentował się jak niewielkie zalesione wzniesienie.



Wielki Kopieniec - widok z polany


Za to pamiętałam wejście na niego. Szlak jest tam dość stromy i daje w kość. Tym razem tylko mu się poprzyglądałam.


Wejście lub też zejście z Kopieńca - dla mnie było to pamiętne wejście

Wyboistą, kamienistą drogą znów weszliśmy w las. Skierowaliśmy się teraz w stronę Polany Olczyskiej.

Szlak w kierunku Polany Olczyskiej

Szlakowskaz na Polanie Kopieniec

I znów Giewont, tym razem widziany z Polany Kopieniec

Po drodze minęliśmy liczne odnogi Olczyskiego Potoku. Wreszcie dotarliśmy na polanę.  Stąd do Kuźnic mieliśmy jakąś godzinkę. Wybraliśmy szlak żółty.

Przy Olczyskim Potoku

 Mostek przed Polaną Olczyską



 Polana Olczyska - szlaki do wyboru



 Polana Olczyska jako tło dla Wierzbówki Kiprzycy ;)

Polankę minęliśmy dość szybko, bowiem było tam zbyt dużo ludzi. Tym razem w szałasie nie było bacy, u którego dwa lata wcześniej nabyłam serek i wesoło gawędziłam.

Polana Olczyska w pełnej krasie

Zaczęliśmy wspinać się ku Nosalowej Przełęczy. Po drodze przeszliśmy przez martwy las. Gdyby tak wyciąć wszystkie chore drzewa, zrobiłoby się mnóstwo polan na zboczach. Halny też robi co swoje, dziesiątkując słabsze drzewa. I znów zobaczyliśmy nowe sadzonki ochronione siateczką. Natura nie może mieć przestojów J.



Nowo powstałe polanki na stoku Wielkiego Kopieńca - efekt szkodników i halnego



 Szlak wiedzie przez takie smutne miejsce



 Przykry widok

Po drodze podziwialiśmy Wielki Kopieniec (1328m n.p.m.) oraz tuż obok niego jego brata Małego Kopieńca (1167m n.p.m.), przedzielonych Przełęczą między Kopieńcami (1109m n.p.m.), przez którą przeświecał widok w kierunku Toporowej Cyrhli. Serce robiło koziołki z radości, ciesząc się jak dziecko z nowej zabawki.



Przełęcz między Kopieńcami

Drewniany mostek prowadził nas ku szlakowi, który teraz piął się w górę przez las. Doprowadził nas on do Nosalowej Przełęczy (1103 m n.p.m.)


Natura potrafi zaskoczyć barwami :)



 Aga na drewnianym mostku



 Na Nosalowej Przełęczy

Znów weszliśmy na zielony szlak, który zaprowadził nas wprost do Kuźnic. Zaczęliśmy  od drewnianych schodków, by potem wyjść na kamienistą  drogę, schodzącą ostro w dół, znaną z wędrówek na Boczań.



W dół do Kuźnic

Kolana jęczały, uda protestowały a stopy wręcz paliły. Rozum już dawno udał, że śpi, bo na pewno kazałby wziąć busik do centrum. Serce jednak cały czas podskakiwało i mówiło: „przecież jesteśmy na urlopie, ruszajmy się!”. Zeszliśmy wiec do Kuźnic spacerkiem w dół.

Szliśmy Aleją Przewodników Tatrzańskich, gdzie odnaleźliśmy wciśniętą za budką z goframi, tablicę upamiętniającą skąd wzięła się nazwa Kuźnice. Otóż od wielkiego pieca hutniczego z XVIII i XIX w.


Aleją Przewodników Tatrzańskich w dół do miasta



Pamiątkowa tablica i już wiadomo skąd nazwa Kuźnice

Zeszliśmy ulicą B. Czecha (naszego jednego z najwybitniejszych narciarzy z międzywojnia) ku skoczniom. Po drodze w Alei Piłsudskiego, znaleźliśmy dom, w którym w latach 1955-1970 mieszkał autor fraszek Jan Sztaudynger. I pewnie, gdyby nie my, przechodzący turyści, nawet by nie wiedzieli, że ten dom jest tutaj. Ale skoro ktoś go fotografuje, to trzeba się zainteresować. I bardzo dobrze.



Willa Koszysta - dom J. Sztaudyngera



 Pamiątkowa tablica

Serce tym razem tryumfowało. Przecież gdyby nie ono, nie zobaczylibyśmy dziś tylu ciekawych rzeczy. Dobrze serduszko, wygrałeś.

Mimo piekących stóp dotarliśmy na obiad i pożegnaliśmy się ze szlakiem. Nad miastem unosiła się mżawka. Może jednak te prognozy deszczowe się sprawdziły. Ale w głowie znów rodziły się nowe pomysły obgadane przy obiedzie.

Tymczasem – do zobaczenia!

Hej!