Nercs's Reviews > Antigone

چون با داستان آنتیگونه موقع خوندن یه تیکۀ کوچیک از این کتاب آشنا شده بودم، دلم خواست قبل از خوندن داستانِ سوفوکل، برم سراغ ورژن مدرن ژان آنوی. نویسنده خودش اعتقاد داره که نوشته‌هاش دو دسته می‌شن: کتابای «سیاه» و کتابای «صورتی». «آنتیگون» رو جزو کتابای سیاهش می‌دونه. «سیاه» یعنی زجر ناشی از وجود، نفرین سرنوشت و مرگ! توی این کتاب ژان آنوی میاد رئالیسم رو در روزمره‌ترین حالت ممکن خودش با تراژدی اسطوره‌های دوران باستان قاطی می‌کنه که گاهاً جنبۀ خنده‌داری بهش می‌ده. در کل پشیمون نیستم از خوندنش. سبک بود و متن روونی داشت که باعث شد دو سه روزه تمومش کنم.
پ.ن: آنتیگونِ ژان آنوی به هیچ وجه شبیه این عکسی که ازش گذاشتم نیست.