فؤاد's Reviews > کوری

چیزی که موقع خوندن داستان برام خیلی جالب بود، این بود که چطور نویسنده از تکنیک در خدمت داستان استفاده کرده.
دنیای کورها، امپراتوری اصوات درهم و برهمه. حداقل تا زمانی که فرد نابینا قدرت شنوایی بیشتری کسب کنه و بتونه اصوات رو با قدرت زیاد تمیز بده.
نویسنده هم برای نشون دادن این اصوات در هم و بر هم، اومده دیالوگ ها رو بدون گیومه و خط تیره، بدون سر سطر آوردن هر دیالوگ و مجزا کردنش، در هم و بر هم و پشت سر هم و بدون هیچ تمیزی آورده. به طوری که خواننده با طوفانی سر در گم کننده از گفتگوهای آشفته مواجه می شه و نمی دونه کی به کیه. همون حالی که شخصیت های کور داستان تجربه می کنن.
به همین ترتیب، اسم ها هم از داستان حذف شدن. برای خواننده، اسم همون کارکردی رو داره که خطوط چهره برای شخصیت های داستان داره: هر دو مایۀ تمیز یک فرد از فرد دیگه هستن. اما در دنیایی که شخصیت ها نمی تونن خطوط چهرۀ آدم ها رو ببینن، تمیزی وجود نداره. افراد با هم قاطی هستن و اگر هم از هم تمیز داده می شن، نه توسط اسم ها، بلکه توسط "صفات" اون هاست. صفاتی که با بینایی یا کوری از بین نمی ره. به خاطر همینه که دختری که سگ داره، همیشه با صفتش شناخته میشه، نه با اسمش. هیچ کس اسمی نداره. همه فقط با خصوصیت های واقعی شون شناخته می شن. با اعمالشون.