Anoeska Nossol's Reviews > Toxine

Toxine vertelt het verhaal van Khala. Een offer dat weet te ontsnappen uit de klauwen van een machtige heerser. Als uitverkorenen wacht er een zware taak op haar. Met behulp van haar nieuwe vrienden, probeert ze haar lot te veranderen. Om erachter te komen dat het lot sowieso andere plannen voor haar had.

Normaal ben ik geen fantasy lezer. Soms waag ik me er weer eens aan, en merk ik gelijk 'nee dit wordt het niet'. Bij dit boek was het helemaal ander. Het doorbreekt elk cliché en alles wat ik aan fantasy haat.

Khala, die de zoveelste 'chosen one' is, toont dat het niet moet gaan om een zwak en onzeker meisje. Die dan na een tijdje in een of andere onoverwinnelijke b-woord veranderd. De hoofdpersoon is down to earth en steunt heel sterk op iedereen die haar wil helpen. Ze is niet lomp, klunzig of onzeker. Khala is zelfverzekerd, en is ook behendig. Haar evolutie gaat dan ook niet over dat onoverwinnelijke, maar over het accepteren van haarzelf. Rani weet op die manier de doorsnee fantasy plot de doorbreken en gewoon een levensles neer te zetten.
Ook de overige personages zijn vrij volle karakters. In fantasy niet zo zeer ongebruikelijk, maar opnieuw: elk personage doorbreekt zijn/haar cliché. Wat maakt dat iedereen een bepaald boodschap met zich meedraagt en zorgt voor dat unieke kantje aan het verhaal. Die personages maken ook een bepaalde evolutie door, iets wat ik bij andere fantasy verhalen vaak miste.
Om dan verder te gaan op het feit dat er geen driehoeksverhoudingen zijn. Je hoort het goed: fantasy zonder een of andere melodramatische romcom erin verwerkt. Er is liefde, en oh-boy het gaat je laten huilen. Alleen is het zo puur en niet dramatisch. Van instant-love is er ook niet zo zeer sprake wat dan weer een cliché doorbreekt. Vooral de eindscènes grijpen je naar de keel. Dat het ook anders kan wordt ook hier weer eens bewezen.
In het begin had ik wat moeite met de schrijfstijl. Soms had ik het idee dat er iets te veel geprobeerd werd om zo Nederlands mogelijk te klinken, en het Vlaamse achterwegen te laten. Het wende echter wel en na een tijdje merk je als lezer dat het een vrij vlotte manier van vertellen is. Het evenwicht tussen dialoog en beschrijving is zeer sterk aanwezig. Iets wat bij fantasy ook niet veel voorkomt. Dat zorgt voor de nodige spanning, die er vanaf pagina 1 al inzit. Er is geen ijlen lange beschrijving over de wereld, noch over de wezens. De spanning en het verhaal blijven gaan waardoor plot twists veel beter binnenkomen. Zo blijft de lezer bezig en is er geen moment waarop je de kans hebt om echt iets saai te vinden.

Voor mij is dit echt een voorbeeld van 'out of the box' denken. Weg van elk cliché dat er in Fantasy bestaat en gewoon iets uniek en tof neerzetten. Mij had het in ieder geval vanaf pagina 1 mee, en ik vond het een van de betere fantasy boeken die ik al gelezen heb.