Céline's Reviews > Toxine

Ik moet zeggen dat ik wel wat bang ben voor deze minirecensie te schrijven of om mijn gedachten neer te schrijven over dit boek. Het is altijd wat spannender als het om boeken van eigen bodem gaat, maar ook omdat ik maar enkel uitmuntende reviews lees (mits 2 uitzonderingen na even scrollen). Ik was er namelijk niet zo weg van, terwijl ik er wel veel van verwacht had. Ik denk dat de verwachtingen wat hoog waren door de veelbelovende recensies en het is natuurlijk ook een prachtige hardcover, oh my.

Ondanks dat het boek erg vlot las (ik deed er een 3-tal dagen over) was ik niet meteen weg van het verhaal. Zelf vond ik dat het bomvol clichés zat. (view spoiler)[ Een litteken dat oplicht en gelinkt wordt aan een bepaald persoon, een standaard opperheer met slechte bedoelingen, een rebellengroep om hem ten onder te brengen, een special snowflake uitverkoren hoofdpersonage die daarnaast nog eens haar beide ouders heeft verloren + een uniek talent heeft... En zo waren er nog wel wat zaken. Tja. (hide spoiler)] Het was leuk, het was tof, maar het voelde totaal niet vernieuwend aan. Het was een goed debuut, maar ook niet meer dan dat. Wat ik wel goed vond, was dat het eens een standalone fantasy was! Daarom heb ik dit boek ook gelezen omdat er eigenlijk wel meer standalone fantasy's mogen zijn!

Ik had graag wat meer karakterontwikkeling gezien (het boek mocht hiervoor gerust wat pagina's langer zijn) zowel bij Khala, Vex als de Opperheer. De Opperheer wordt gezien als iets slechts, iets kwaads, een vreselijk persoon door zijn daden... Maar dit merk je helemaal niet in het verhaal. Alles bleef zowat op de oppervlakte en dat is jammer, want dan wordt het voor mij moeilijk om een connectie te maken met zowel de personages als de wereld.

Ik denk dat Toxine voor vele lezers wel een topper is, mede door de schrijfstijl (want schrijven kan ze!). Ook voor lezers die absoluut niet thuis zijn in het fantasygenre denk ik dat dit een mooie inleiding kan zijn tot het genre. Maar jammer genoeg was het mijn soort boek niet.

- Was het het lot dat me vertelde dat ik dit moest doen? Dat ik geboren was om de Opperheer een halt toe te roepen? Ironisch, wel. Ik was het meisje met het unieke Talent om te doden. Ze hadden een moordenaar gekozen om een moordenaar te vermoorden.

- Het was ongelofelijk hoe de dood - waar ik vroeger altijd van werd beschuldigd - voor sommige mensen net als een verlossing kwam.