Joni's Reviews > Toxine

Note: ik heb mijn review in delen opgedeeld om het wat makkelijker te maken en mijn gedachten te ordenen.

Deel 1: inleiding

In ‘Toxine’ volgen we Khala, die de gave (het ‘Talent’) heeft om anderen te doden door ze aan te raken. Samen met haar compagnons Cyra en Vex gaat ze op zoek naar een manier om de kwaadaardige Opperheer te vermoorden. Wat volgt is een queeste op zoek naar een magische dolk, waar het drietal continu op de hielen wordt gezeten door de Opperheer – want hij wil Khala vermoorden om haar Talent te kunnen stelen…

Toxine is een boek dat heel makkelijk wegleest. Hoewel de inhoud helemaal niet mijn ding was en ik vaak genoeg gefrustreerd was door de personages en het plot, heb ik het toch in drie dagen uitgelezen. Rani De Vadder heeft dus zeker wel een talent voor schrijven.

Het eerste hoofdstuk had me eigenlijk aangenaam verrast. De pacing was erg goed en er was genoeg spanning en mysterie om verder te willen lezen. Misschien waren mijn verwachtingen na het eerste hoofdstuk te hoog; maar Toxine heeft voor mij niet aan de verwachtingen voldaan.

Deel 2: personages

Zodra Vex in beeld komt, ging het allemaal een beetje mis in mijn ogen. Khala verliest opeens al haar ‘agency’ (dit wil zeggen dat ze amper nog eigen beslissingen neemt en vooral door het plot meegetrokken wordt), de vriendschap tussen Khala en Vex ontwikkelt zich veel te snel en voelt daardoor heel geforceerd en ongeloofwaardig en – ik geef toe dat dit misschien ook aan mij ligt – Vex is gewoon een heel erg irritant personage.

Mijn problemen met Vex starten wanneer hij zijn mond opent, want in mijn hoofd klinkt hij een beetje als een mislukte poëet. Het leek een beetje alsof ieder woord dat Vex zei ‘quotable’ moest zijn. Hoewel sommige dingen die hij zegt zeker wel wat poëtisch klinken en een kern van waarheid hebben, voelt zijn dialoog gewoon heel erg geforceerd. Ik had moeite met geloven dat hij een echte persoon is, omdat echte personen niet spreken zoals hij doet – dit feit trok me ook een beetje uit het verhaal.

Dat gezegd zijnde vond ik alle personages eigenlijk wat oppervlakkig. Ik moet heel erg diep nadenken voordat ik ook maar één personage-eigenschap van Khala kan verzinnen en dan zou ik heel onzeker ‘impulsief’ zeggen. Ze doet immers vaak heel impulsieve dingen, maar die dingen zijn vaak ook heel erg dom, wat de scènes grappiger maakt dan de auteur ze waarschijnlijk heeft bedoeld.

Ook bij Vex is er – naast zijn gekke manier van spreken – niet veel gaande. Ik kan zowaar geen enkele personage-eigenschap van hem opnoemen, terwijl hij in bijna ieder hoofdstuk aanwezig is. Cyra, Khala’s tweede reisgenoot, vond ik persoonlijk het fijnste personage om over te lezen, ook al brengt haar personage ook niet echt veel nieuws op tafel – en helaas is ze ook niet echt in beeld voor het grootste deel van het boek.

De kwaadaardige Opperheer – en al zijn hulpjes – zijn heel oppervlakkig. De Opperheer is slecht, want hij wil macht, omdat… hij macht wil? De Opperheer maakt gedurende het hele boek ook echt de domste beslissingen die je je in kunt beelden, vanaf het eerste hoofdstuk tot het voorlaatste. (Niet alleen de Opperheer maakt domme keuzes, trouwens, maar bij hem is het extra opvallend, omdat je toch wat intelligentie verwacht van iemand die al zo lang aan de macht is.)

Daarnaast maken de personages ook continu heel vreemde beslissingen, die totaal niet logisch zijn en niet echt aansluit bij wat ze een paar seconden geleden nog dachten.

Verder maakte geen van de personage echt een evolutie door. Het wordt gedaan alsof Khala’s ‘evolutie’ is dat ze eerst geen mensen wil vermoorden, maar aan het eind haar gave aanvaard en de Opperheer wel durft te vermoorden, maar dat werkt niet… Aangezien Khala al redelijk vroeg mensen doodt met haar gave en daar op zich niet zo heel veel problemen mee lijkt te hebben. Zelfs als deze evolutie had gewerkt, dan nog is het een vrij oppervlakkige personage-evolutie, die niet focust op een echte ‘flaw’ van het personage.

Deel 3: plot

Als ik heel eerlijk ben; meestal zijn de personages in YA fantasy nu eenmaal niet zo diepgaand. Dit is vaak het geval, omdat deze boeken heel erg focussen op het plot. Meestal kan het plot het gebrek aan personage-ontwikkeling dan ook wel goedmaken, maar hier… Niet echt

Het plot volgt de standaard formule van een ‘uitverkorene’ fantasy boek, en het volgt het echt… heel standaard. Zonder spoilers te vermelden kan ik hier natuurlijk niet echt iets over zeggen, maar het is een heel cliché ‘uitverkorene’ verhaal, zonder dat het met de bestaande ‘tropes’ speelt of iets nieuws op tafel weet te brengen.

Voor mij waren bepaalde aspecten van het plot ook heel onlogisch en droegen ze niet echt iets bij aan het grote plaatje.

Deel 4: worldbuilding

Of beter gezegd: het gebrek aan worldbuilding. De auteur doet hier en daar een poging tot worldbuilding, zoals de ‘legende’ van de Corvus. Toch wordt dit boek geplaagd door een schrijnend gebrek aan worldbuilding. Er worden heel vaak dingen gezegd die te maken hebben met de worldbuilding, maar ze worden nooit verklaard, waardoor je als lezer met een heleboel vragen blijft zitten.
Een paar voorbeelden hiervan: Iedereen lijkt te weten dat Khala de uitverkorene is, maar HOE weten ze dit dan? De raven zijn blijkbaar hulpjes van de Corvus en Khala gaat daar gewoon van uit, zonder dat ons gezegd wordt WAAROM ze daarvan uitgaat.

De kleine dingen die we dan over de worldbuilding te weten komen zijn daarnaast… verwarrend. Er wordt een schijnbaar middeleeuwse setting neergezet, met koetsen, koninkrijken, etc. om er dan opeens… laserwapens in te gooien? Een wereld waar er geen auto’s (of iedere andere vorm van technologie) bestaan, maar wel hoogtechnologische laserwapens, klinkt in mijn oren gewoon heel erg vreemd. Dit zou misschien niet zo’n groot probleem zijn geweest als de wereld iets duidelijker werd beschreven, maar nu tastte ik gewoon volledig in het duister met hoe alles eruit zag en hoe alles werkte.

Deel 5: pacing

De pacing van dit boek is snel, wat het heel makkelijk leesbaar maakt. Er gebeurt altijd wel iets, waardoor je steeds op een heel hoog tempo leest. Hoewel de snelle pacing dit boek snel leesbaar maakte, denk ik ook dat de pacing een grote valkuil is geweest. Je krijgt amper ruimte om te ademen, waardoor de personages amper ruimte hebben om te ademen en daardoor ook weinig kunnen reflecteren over hun daden en gedachten. Ik denk dat als er iets meer woorden waren besteed aan Vex en Khala, hun dynamniek, hun gevoelens, en het feit dat ze langzaam naar elkaar toe groeien (in plaats van elkaar na één hoofdstuk volledig te vertrouwen), dat dat het boek waarschijnlijk een stuk beter had gemaakt.

Deel 6: varia

De auteur voelt vaak de nood om dingen uit te leggen, dingen die we als lezer zelf wel begrijpen. Zo wordt na de climax drie keer herhaald wat er nu precies gebeurd is tijdens die climax, terwijl ik dat als lezer wel doorhad zonder enige uitleg.

Hierbij aansluitend zijn er zoveel bijpersonages wiens enige nut is dat ze zeggen dat Khala geweldig is. Niet alleen de bijpersonages trouwens, Vex en Cyra zeggen ook meerdere keren dat Khala helemaal geweldig is. Combineer dat met het feit dat Khala vooral heel veel domme fouten maakt en de helft van de tijd vergeet DAT ZE MENSEN KAN DODEN MET HAAR TALENT en het voelt allemaal erg geforceerd. Als je personage echt ‘geweldig’ is, dan hoef je niet ieder ander personage dat te laten zeggen. Dat gezegd zijne, een ‘geweldig’ personage maakt meestal niet zo’n interessant personage.

Ik weet dat dit heel erg nitpicky is (en dit beïnvloed mijn rating ook niet), maar ik denk dat we in 2020 betere representatie mogen verwachten, dus... Het enige LGTBQ+ personage in het boek (dat trouwens een héél kleine bijrol heeft, maar nog steeds) valt in de ‘bury your gays’ trope (hierbij eindigen LGTBQ+ personages nooit gelukkig, omdat ze zelf dood gaan, of omdat hun partner doodgaat; dit werkt mee aan de misconceptie dat LGTBQ+ mensen geen gelukkige relatie kunnen/mogen hebben). Ik denk niet dat de auteur dit bewust heeft gedaan en ik neem het haar niet kwalijk, maar ik denk gewoon dat we voor betere representatie mogen streven en dat het belangrijk is om aan te duiden waar het misloopt.

Deel 7: slot

Toxine leest heel makkelijk weg en als je op zoek bent naar een boek dat – nou ja – makkelijk leest en waar je niet te veel bij moet nadenken, dan is Toxine misschien wel het boek voor jou. Maar als je een beetje nadenkt over het plot en de personages, dan valt het boek volledig in elkaar, waardoor ik vooral als een gefrustreerde lezer achterbleef.