Kinderen het laatst?

Ja, deze maand komen de kinderen het laatst aan bod.
Over dementie of alzheimer bestaan diverse kinderboeken en eentje licht ik er even uit, het is geschreven door Aritha Vermeulen:                        

In het kort de inhoud:

Kim houdt heel veel van opa, maar de laatste tijd is er iets vreemds aan de hand.
Opa vergeet allerlei dingen, soms raakt hij dingen kwijt, hij is bang voor de spiegel en wat nòg erger is, is dat hij soms niet meer weet dat zij Kim is.
Kim wil opa niet vergeten ze maakt een doos, met daarin briefjes en dingen om als het moeilijk is, aan opa te denken.
Kim is verdrietig, bang, boos en op een gegeven moment komt het zover dat ze zich voor opa schaamt.
Dat gebeurt als ze met een meisje uit haar klas haar opa ziet, die er bijloopt als een soort zwerver.
Dit wordt voor haar wel het keerpunt: want opa wordt vermist en zij heeft hem het laatst gezien... ze weet weer dat ze van opa houdt.

Dit boek geeft al de facetten weer die ik ook in de boeken van volwassenen tegen kwam.
Pluspunt is dat Kim (en haar ouders) steun vinden in het geloof.
Dit wordt op gepaste manier beschreven, zonder dat het er teveel bovenop ligt en onnatuurlijk overkomt, het is "echt".
Het boek kan goed als voorleesboek voor jongere kinderen en als zelfleesboek gebruikt worden om uitleg te geven of samen te bespreken als dementie in de familie voor komt.

Dit was het laatste boek van deze maand, maar toch wil ik nog op één boek wijzen:

Patat & Pavlov, geschreven door Gerdien Breimer
Ze schrijft op zo'n liefdevolle en respectvolle manier over haar moeder, dat ik dat een fijn boek vind om dit thema mee af te sluiten.
Klik op haar naam en lees wat stukjes uit haar blog, dan weet je hoe het boek er ongeveer uitziet.

Mijn week collect

Ja, mijn week stond samengevat oftewel collect in het teken van collecteren.
Ik zag er tegenop, maar het viel alles mee.
Van maandag- tot donderdagmiddag, ging ik steeds de deur uit van 4 uur tot ongeveer half 6.
De eerste dag ontmoette ik 2 oud-leerlingen, heel leuk, de één wist ik, de andere niet.
Maar wat veranderen mensen in de periode van hun 12e tot ongeveer hun 25e jaar!
Woensdag stond ik samen met een mooie rode poes voor een deur, ik belde aan en praatte wat tegen poes, toen ging de deur open (op een kier) en poes wipte naar binnen en met een smak sloot de deur zich weer.😃 
Even verder graaide een man een handvol munten uit een bijna vol mayonaise-emmertje en propte dat in m'n bus.
Veel mensen gebruikten de QR scan, blij toe, want die bus werd me toch zwaar....
Donderdagmiddag toen ik klaar was heb ik hem gewogen: 2,8 kg.

Verder deed ik deze week niet zoveel, zondag heb ik in een vorig blog genoemd, ik kleurde en ging naar de kerk.
Ook deed ik de andere dagen tussendoor wat huishoudelijke klusjes, maar alles lekker ontspannen.
Vrijdagmiddag ben ik even naar de markt geweest, maar oh wat was het koud, 'k was blij dat ik niet meer langs de deuren hoefde.
Vandaag heb ik in een hele rustige kringloop gewerkt: het was koud buiten, dus weinig mensen gingen vanochtend op pad.
Op mijn auto lag zelfs een laagje natte sneeuw.
Zelfs om 2 uur lag er nog wat bij het huis waar m'n schoondochter woont, kijk maar:

Het bijna laatste boek deze maand.

Dit boek is geschreven door Peter Zwaan, geboren in Meppel (17 augustus 1944) een Nederlandse publicist en schrijver van vooral thrillers en kinderboeken.
Ik zag dat hij heel veel schreef, ook boeken die ik graag wil lezen.
Zijn stijl van schrijven vind ik mooi.
Zo ook in dit boek.
Van de boeken die ik over alzheimer las, zal deze (denk ik) me het meest bijblijven.
Beklemmend en zo vanuit het hoofd van Joop, die alzheimer heeft, beschreven, vandaar ook de titel "In mijn hoofd"
Omdat ik het moeilijk vind om een korte inhoud weer te geven, heb ik de rechter foto in de collage gezet, die geeft het best weer, hoe het boek is (leest.)

Mijn zus vroeg me laatst, waarom ik dit thema gekozen heb, voor deze maand.
Eigenlijk wilde ik boeken waarin het ziekenhuis centraal staat lezen.
In één van die boeken ging het over een demente man, in het ziekenhuis. (Pleegzuster Anne, door Gerda van Wageningen)
En omdat we allemaal wel (eens) met iemand die dement is of diagnose alzheimer heeft, te maken hebben koos ik toch dit thema.
Het zet me aan het denken en laat me nog niet los.

Kleuren en 1e collecteerdag

Gisteren heb ik heerlijk zitten kleuren, dat is zo fijn: luisteren naar de kerkdienst en intussen zo bezig zijn: ik kan me dan veel beter concentreren op wat ik hoor.
Anders vliegen mijn gedachten alle kanten op (behalve de goede 😉)
Dit is het geworden:

En hier zie je dit gebouw in het echt, nog maar kort geleden gerestaureerd:

En toen werd het middag.....
Even voor 4 uur ben ik op pad gegaan met de collectebus van "Kerk in actie" om geld in te zamelen voor hun werk onder de vluchtelingkinderen op Lesbos.
Het ging fijn!
Veel mensen thuis en zowel de bus als de QR werden goed gebruikt.
Ik ontmoette een paar oud-leerlingen, een mevrouw van de hulpcommissie van school (van jaren geleden) echt leuk.
En een man reageerde, ja ik wil best iets geven, maar wilt u dan ook iets voor mij doen.
Hij vertelde over zijn kleinkind dat AHC heeft, een zeldzame neurologische aandoening.
Hij gaf me een foldertje mee.
Een foto van een deel van dat foldertje plaats ik hieronder.

Ik had er nog nooit van gehoord.

Gezellig weekje wel.

Deze week was weer een week met van alles wat, niets spectaculairs maar gewoon fijn zo.
Elke dag hebben we /ik (meestal ging mijn man iets anders sportief doen)even wandelen.
Een hersenrondje soms wel, soms niet gecombineerd met Strava.                                

foto gemaakt tijdens 3 wandelingen

Donderdag vierde mijn zus haar verjaardag en samen met m'n andere zussen en de vriendin van zus hebben we een gezellig "uurtje" gehad.
Vrijdagmiddag ging ik weer in de kringloop aan de slag, vanaf 1 juni werk ik daar nu (1 dagdeel van de week) en nog geen één keer kocht ik zelf iets.
Maar gisteren kon ik het niet laten, er waren zoveel nieuwe boeken...dus kocht ik er 2.

De i.kea kinderstoel die ik inleverde, haalde de winkel niet, maar was al bij binnenkomst verkocht. 😃
Zaterdag is zoals gewoonlijk mijn wasdag, vandaag maar één draai, alleen de witte was.
De boodschappen zijn ook weer binnen, dus nu lekker met m'n boek op de bank.

Clairy Polak schreef: "Voorbij, voorbij"

Deze week las ik het boek "Voorbij, voorbij" geschreven door Clairy Polak.
Clairy Polak is journaliste
't Is een indrukwekkend verhaal over de gevolgen van de ziekte Alzheimer, zowel voor de patient als voor de mensen om hem heen en voor de partner in het bijzonder.
Het boek begint met Judith, wanhopig en zelfs met suïcide gedachten.

Korte inhoud:
Leo en Judith zien al een aantal jaren wat veranderingen in het gedrag van Leo, onder meer vergeetachtigheid en met de tijd verergeren deze dingen.
Het wordt steeds meer duidelijk dat ze te maken hebben met Alzheimer en de aftakeling die hem staat te wachten.
Leo ontkent wat lacherig zijn "vergissingen"en vanaf dat moment beschrijft "Judith, vrouw van Leo" (Clairy dus) het vreselijke verloop van de ziekte.
Langzaam raakt het geheugen van Leo weg, tot hij zelfs zijn vrouw niet meer kent.
Leo wordt opgenomen in een verpleegtehuis.
Er vindt een gesprek met een vrijwilliger van het Alzheimer Centrum plaats en ook over vragen van vrienden, bekenden wordt gesproken.
Openhartig schrijft Clairy over de wanhoop, radeloosheid en eenzaamheid die regelmatig bezit van Judith nemen.

Dit boek vind ik:

• indrukwekkend
• openhartig 
• leerzaam

Het leest als een roman, wat het in feite ook is, maar het doet wat met je. Soms werd ik er emotioneel van. Openhartig omdat de gevoelens van beiden helder en reëel weergegeven worden.
Leerzaam: uit dit verhaal kun je invoelen/leren hoe om te gaan met èn de patient en met de partner en eventuele familie.

Collecteren vind ik toch wel spannend nu.

 

Gisteravond haalde ik deze spulletjes op.
Volgende week hoop ik de deuren in onze wijk langs te gaan om te collecteren.

En eigenlijk, eigenlijk zie ik er nu toch wel een beetje tegenop.
Maar "kom op" zeg ik dan tegen mezelf,  "een beetje vertrouwen hebben, hoor!"

En buiten dat, wat is dit voor mij wat ongemakkelijke gevoel vergeleken bij het leven van de mensen daar op Lesbos?

Mijn week van zondag tot en met zaterdag

In het kort zag mijn week er zo uit:

Zondag zijn we één keer in plaats van twee keer naar de kerk geweest.
Het is fijner om te gaan, maar in de eerste dienst komen meer mensen en wij zijn tòch wel voorzichtig.

Maandag hebben we een cadeautje gekocht en omdat de winkel om de hoek bij mijn zus is, heb ik daar gezellig even koffie gedronken. 

Dinsdag wandelde ik met vrouwen van de vrouwenvereniging en 's middags gingen we even op raambezoek, wat verandert een baby toch snel.

Woensdag een heerlijk lui dagje.

Donderdagmiddag heb ik weer heerlijk in de Kringloop gewerkt, het was druk! 

Vrijdag ging ik naar de bieb en kocht ik twee (ja, ik kon me inhouden) oliebollen.

Zaterdag, vandaag, deed ik de was en ging met zoon en schoondochter op pad.

oudste en jongste kleinkind
vrouwenwandeling
bezoekje bij zus

Nu een boek uit eigen kast

Dit boek (waarin over Alzheimer geschreven is) staat in mijn boekenkast en ik heb het herlezen:

Het is geschreven door Deborah Raney (zoals je ziet) en is vertaald door Marianne Grandia.
Er is ook een vervolg op dit boek: "Levensecht".

Inhoud in het kort:
Het is zover: alle kinderen zijn de deur uit, John en Ellen (nog geen 50 jaar) gaan nu samen verder.
Vakanties, samen fijne dingen doen?
Al heel snel gebeuren er vreemde dingen: Ellen maakt zich midden in de nacht klaar om naar haar werk(school) te gaan...
In het winkelcentrum ziet ze haar auto (die vlak voor haar staat) niet meer...
In school raakt ze de weg kwijt naar haar lokaal...
Samen met John gaat ze naar de huisarts, wordt doorgestuurd en na veel onderzoek is de diagnose Alzheimer.
In vrij korte tijd takelt ze af.
Wat dit met John doet en met de kinderen, hun liefde, frustratie, verdriet en strijd wordt op gevoelige, inlevende manier beschreven.
Maar ook vanuit Ellen: haar angst, boosheid, onmacht.

Dit boek vind ik een aanrader voor ieder die met dementie te maken krijgt.
Het is herkenbaar, maar ook leest het prettig, ik denk mede door de goede vertaling door Marianne Grandia..

Het gaat zo snel....

Zomaar ineens was die week voorbij, met van alles en nog wat!
'k Vatte hem deze keer samen in mijn Bullet Journal:

Intussen zitten die losse puntjes vast, hoor 😉

Wandelen met mijn zus

Elke dag laat mijn zus haar hond uit en dan stuurt ze van die mooie foto's van het gebied waar zij loopt.

Vandaag heb ik de auto gepakt en ben ik naar haar huis gereden om samen te gaan wandelen.

Wandelschoenen aan en gaan!

We liepen de straat bij haar uit en liepen zo de Heidetuin in, nou ja tuin.... het is bos en tuin en heel mooi aangelegd.

Al kletsend over van alles en nog wat liepen we langs plasjes, oftewel vennetjes of vijvers  en over bruggetjes.
En dan al die kleuren.

 

Uiteindelijk belandden  we bij een redelijk schone bank en dronken daar onze koffie op en aten  mini-appelflapjes.

Voor ons vermaakte een reiger zich in een vijver en zagen we dat hij een kikker of pad aan het verorberen was.

En "dwalend" door het bos wandelden we weer terug naar huis.

De hele ochtend heerlijk weer, maar onderweg terug naar huis regende het...

Niemandsland....

Deze maand lees ik boeken, waarin het gaat over alzheimer of dementie en het eerste boek, dat ik las, is dit boek:

Waar gaat het over?
Je leest over Carl, die opgenomen is in een verpleegtehuis.
Dat is tegen zijn zin, eerder is zijn vrouw overleden en steeds wil hij naar het kerkhof.
Niets is meer hetzelfde, alleen de dingen uit zijn moeilijke jeugd en andere fragmenten uit zijn leven gaan nog door zijn gedachten.
Zo ook het grote geheim dat hij meedroeg in zijn leven.
Zijn zoon en schoondochter hebben hem in dit verpleegtehuis laten opnemen, maar dan komt zijn dochter, die het daarmee niet eens is en dit haar broer kwalijk neemt (hoewel zij zich jaren niet heeft laten zien bij haar vader en familie)

En dit is wat ik er van vind:
Toen ik begon in dit boek, vond ik het verwarrend, moeilijk in te komen.
Maar dat is dementie toch ook.
Na een paar hoofdstukken zat ik er helemaal in en voelde ik het vertrekken van de persoon Carl uit zichzelf, je beleeft het mee...
De gevoelens van Carl, de kinderen, de weerstand en de onmacht zijn knap beschreven, net als de houding van het personeel van het tehuis.
Het is een uit het Deens vertaald boek, wat op een goede manier gedaan is.
Hieronder zie je de gegevens.

Even een(k)raambezoekje

 

We konden het niet laten, we wilden zo graag kennismaken met onze jongste kleindochter.
Dus vanmiddag snel de auto gepakt en op weg gegaan.
Aangekomen, liepen we gelijk naar de zijkant van hun huis, daar zitten de deuren naar de slaapkamer van zoon&schoondochter.
Maar zo naar binnen kijkend zie je van ver bed en wieg en ja er ligt wel iemand in 😉
Gezellig kwamen ze bij de deur zitten met de kleine Rosanne op schoot. (nou ja klein: bijna 10 pond)

We hebben fijn even bij kunnen kletsen en een plak cake met muisjes gegeten.
De kraamhulp komt 3 uurtjes per dag, helemaal ingepakt (beschermd)
En zieke zoon verblijft op zijn kamer... "stiekem" kwam hij ons even buiten gedag zeggen, op afstand.
Zo had hij ook even een pleziertje.
En wij ook, we konden nu even zien dat het ècht goed gaat!

Weer een weekje om

Het is weer maandag (25e) en elke dag vul ik dit "praatje" aan.
Gesport heb ik, maar o-o-o ik heb het niet afgemaakt...ik vergat in welke hoek ik gestart was, dus 3/4 van de tweede ronde heb ik niet gedaan....😒
Vanmiddag heb ik m'n kleindochters uit school gehaald en opgepast, gezellig gespeeld met hun verjaardagscadeau. Dit en nog 2 andere sets.

Dinsdag....de dag rolde "zoetjes" voorbij, met van alles en nog wat, beetje stof afnemen, wandelen en mijn oude telefoon resetten. 
Dat is overigens wel grappig: 2 jaar geleden stopte hij en was niet meer aan de gang te krijgen....tot ik vorige week zomaar de oplader er in deed en wat denk je? HIJ DOET HET!
Ik maakte hem in orde (zonder telefoonfunctie) en nu kan mijn man hem gebruiken voor z'n sportdingen.
Woensdag na het sporten ben ik even naar de bieb geweest en heb inmiddels een thema voor het lezen van boeken bedacht: Ouder worden (dementie/alzheimer). 
Ik kon het niet laten, ook al is het nog oktober...ik kocht 2 oliebollen, heerlijk waren ze!
Donderdagochtend: het belooft stralend weer te worden, dus bed verschonen en ramen zemen.
Vrijdag werk ik wat administratie bij, nou ja administratie.... goede doelen helpen.
En de middag breng ik door in de Kringloop.
Zoon 4 belde af: ik hoef vanavond niet op te passen.
En tijdens mijn werk.... eindelijk het langverwachte nieuws: een kleindochter is geboren!
Zaterdag, eerst lekker gesport en dan de was, 3 x een machine laten draaien en dan met zoon2 op pad...
Verder is het een beetje nare dag: broer van nieuwe kleindochter is positief getest, dus kunnen we niet even binnenwippen (maar daar verzin ik nog wel iets op) en toen zoon2 en ik bij zijn vrouw kwamen, bleek het daar helemaal niet te gaan, ze ziet het allemaal niet zitten, dus hij bleef en ik mocht dan nog een 2e rit maken om hem weer op te halen.
Een totaal andere dag dan gepland.
Zondag, een heerlijk rustige dag.
Tijdens het luisteren naar de kerkdienst, thuis, maakte ik een "diamant-kaart" (dan kan ik beter luisteren)

's Avonds ging ik bijna pootje badend naar de kerk, wat een plensbuien en overal stonden de straten blank.

En zo is er weer een weekje weer voorbij gegaan