Όχι στη Διεθνή Πειρατεία και στους Σφαγείς της Λιβύης

Λιβύη: Έγκλημα και εξαπάτηση

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
editors@inclusivedemocracy.org

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του διεθνούς Οργανισμού Ηνωμένων Εχθρών (ΟΗΕ) μόλις ενέκρινε γιά χάριν των Ιμπερια-ληστών στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της Λιβύης υπό το πρόσχημα του "αεροπορικού αποκλεισμού διά παντός μέσου" και την "διάσωση του λαού από τον Μουάμαρ Καντάφι", ενώ ο εμφύλιος πόλεμος μαίνεται στην Λιβύη και οι ενδείξεις είναι πως το καθεστώς της Τζαμαχιρίγια - της Πράσινης Επανάστασης του Καντάφι - έχει πολύ καλές πιθανότητες, αν δεν γίνει στρατιωτική παρέμβαση από ξένες δυνάμεις, να επιβληθεί στους εξεγερμένους που ελέγχουν τις ανατολικές περιοχές της χώρας και κυρίως την πόλη της Βεγγάζης.

Είμαστε εναντίον κάθε μορφής εξωτερικής επέμβασης στη Λιβύη και ιδίως σε όποιες κινήσεις από το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και από τις Ευρωπαϊκές χώρες του Ιμπεριαλισμού, καθώς και από τις Αραβικές χώρες-δορυφόρους των στοχεύουν στην καταστροφή του καθεστώτος στη Λιβύη. Αντιθέτως, υποστηρίζουμε όποια λαϊκή κινητοποίηση εμβαθύνει και διευρύνει τις δομές λαϊκής εξουσίας που εισήγαγε ο Καντάφι στην Λιβύη, επιφέρει αύξηση της οικονομικο-πολιτικής αυτάρκειας της χώρας, και παρεταίρω αποσύνδεση της από το διεθνές σύστημα Κεφαλαιοκρατίας. Έχουμε την ελπίδα πως η χώρα είτε με τη μιά είτε με την άλλη κινητοποίηση θα κινηθεί προς τον Σοσιαλισμό.

Μας ανησυχεί το ότι οι δυνάμεις της εξέγερσης μέχρι στιγμής:

ο- εορτάζουν μόνο με την σημαία της ξενόδουλης Μοναρχίας που ανέτρεψε ο Καντάφι πρίν σαράντα χρόνια,
ο- εορτάζουν την απόφαση των Ιμπεριαλιστών να βομβαρδίσουν τη χώρα τους!
ο- δεν έχουν ακόμα ανακοινώσει ουσιαστικές πολιτικές θέσεις ή προσανατολισμούς σε σχέση με την πολιτική οικονομία ή την κοινωνική τους πολιτική,
ο- παραμένουν αυστηρά ταυτισμένες με μόνο τις φυλετικές τους καταβολές.

Δεν δείχνουν σημεία ότι είναι μιά επανάσταση που κινείται προς τα εμπρός · μάλλον με οπισθοδρόμηση μοιάζει.

Μας ανησυχεί ιδιαίτερα το ότι οι πληροφορίες συγκλίνουν πρός το ότι η Κύπρος θα χρησιμοποιηθεί από το ΝΑΤΟ ως βάση εξόρμησης εναντίον της Λιβύης - η Κυβέρνηση πρέπει να κάμει το παν δυνατόν να αποφευχθεί τέτοιο ενδεχόμενο. Ας δείξει και λίγο αληθινό διεθνισμό κάπου κάπου.

Μας ανησυχεί ακόμα πιό πολύ το ότι οι δυνάμεις που ετοιμάζουν κτυπήματα εναντίον της Λιβύης σήμερα είναι εκείνες που προσκαλεί η δήθεν "σοσιαλιστική" μας Κυβέρνηση γιά να λύσουν το Κυπριακό και να μας διδάξουν τη δημοκρατία, το δρόμο της Ειρήνης και του Δικαίου. Ντροπή.

Ελπίζουμε πως ο ένοπλος λαός της Λιβύης θα επανεύρει σύντομα την ενότητα του και θα αποκρούσει με επιτυχία τους Ευρω-Αμερικανούς πειρατές που ετοιμάζονται γιά επιχειρήσεις και αρπαγές...

Δημοσιεύουμε με χαρά το κείμενο του Τάκη Φωτόπουλου με τίτλο "Λιβύη: Έγκλημα και εξαπάτηση" που σε μεγάλο βαθμό μας εκφράζει. Στο τέλος, μετά τις σημειώσεις του συγγραφέα, παραθέτουμε και μερικές σημειώσεις δικές μας.

Ομάδα Σύνταξης

* * *

Λιβύη: Έγκλημα και εξαπάτηση

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
editors@inclusivedemocracy.org

Τη στιγμή που θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές η υπερεθνική ελίτ μπορεί να έχει ήδη αρχίσει μια καινούρια εγκληματική εκστρατεία που θα καταστρέψει ένα ακόμη λαό, μετά από τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ (πάντα βέβαια με την αιτιολογία ότι τον «σώζει» από ένα τύραννο): τον λαό της Λιβύης. Η εκστρατεία ξεκίνησε αριστοτεχνικά από τα μίντια της υπερεθνικής ελίτ και τα παρακλάδια τους σε προτεκτοράτα όπως η Ελλάδα (όπου η ΝΕΤ δίνει την εικόνα καναλιού του... Τελ Αβίβ στην απόλυτη διαστρέβλωση των γεγονότων). Έτσι, εδώ και μερικές εβδομάδες, ο κόσμος παρακολουθεί υποτίθεται άλλη μια πράξη του επικού έργου «ο λαός εναντίον του τυράννου» που ξεκίνησε από την Τυνησία και γρήγορα συνεχίστηκε στην Αίγυπτο, και ακόμη συνεχίζεται στην Υεμένη, το Μπαχρέιν και αύριο ίσως και στη Σαουδική Αραβία, το πιο ισχυρό τυραννικό πελατειακό καθεστώς που έχει απομείνει στην περιοχή. Και εάν μεν οι πρώτες πράξεις είχαν κάποιο σχετικά αίσιο τέλος με την αποπομπή των τυράννων, αλλά όχι βέβαια και των καθεστώτων τους (γεγονός που εξασφάλισε το ότι ο καθοριστικός παράγοντας για την ανατροπή τους ήταν η ανοχή του στρατού ο οποίος ελέγχεται από τις ΗΠΑ!), σε περιπτώσεις όπως της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων που είναι κρίσιμες για την υπερεθνική ελίτ λόγω των ενεργειακών πηγών τους, είναι πολύ αμφίβολο αν θα γίνει δυνατή ακόμη και η αλλαγή των τυράννων...

Όμως, η περίπτωση της Λιβύης που προέκυψε ξαφνικά (εφόσον δεν έχει μια ιστορία συχνών εξεγέρσεων όπως η Τυνησία ή «τρομοκρατικών» πράξεων όπως η Άιγυπτος), δεν αποτελεί καν πράξη του ίδιου έργου, όπως συστηματικά εξαπατούν τις τελευταίες εβδομάδες τη διεθνή κοινή γνώμη τα ΜΜΕ της υπερεθνικής ελίτ, αλλά και η ρεφορμιστική «Αριστερά» και οικολογία (που είχε παίξει παρόμοιο ρόλο και με τη Νατοϊκή επίθεση στη Γιουγκοσλαβία), τώρα επικουρούμενη και από κάποιους «Μαρξιστές» που αντικειμενικά παίζουν τον ρόλο λακέ της υπερεθνικής ελίτ, χάριν δήθεν της προστασίας του Λιβυκού προλεταριάτου! Και αυτό, διότι η φύση του καθεστώτος στη Λιβύη είναι πολύ διαφορετική από αυτή των άλλων καθεστώτων (Τυνησία, Αίγυπτος) για τους εξης λόγους:

Πρώτον, διότι το καθεστώς της Λιβύης προέκυψε από στρατιωτικό πραξικόπημα του 1969 όταν ο Καντάφι, επί κεφαλής μικρής ομάδας άλλων αξιωματικών, που είχαν όμως τη μαζική υποστήριξη του λαού της Λιβύης, ανέτρεψε το ξενόδουλο μοναρχικό καθεστώς (του οποίου οι σημερινοί «επαναστάτες» επανέφεραν τη σημαία!) ακριβώς όπως νωρίτερα είχαν ανατρέψει οι Νασερικοί αξιωματικοί στην Αίγυπτο το αντίστοιχο εκεί ξενόδουλο μοναρχικό καθεστώς. Ο στόχος ήταν ο ίδιος: να επιβάλουν ένα εθνικοαπελευθερωτικό καθεστώς Νασερικού τύπου, το οποίο όμως στη συνέχεια μετεξελίχθηκε στη Λιβύη σε μια προσωποπαγή παρωδία άμεσης δημοκρατίας. Αντίθετα, τα καθεστώτα των διαδόχων του Νάσερ στην Αίγυπτο (Σαντάτ, Μουμπάρακ), ήταν πελατειακά καθεστώτα της Δύσης που καταπρόδωσαν τον Παλαιστινιακό αγώνα στους Σιωνιστές και λήστεψαν τον Αιγυπτιακό λαό ενσωματώνοντας τη χώρα στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Παρόμοιο ήταν το καθεστώς του Μπεν Αλί που διαδέχθηκε τον Μπουργκίμπα στην Τυνησία.

Δεύτερον, διότι όλα αυτά τα χρόνια το Κανταφικό καθεστώς συνέχιζε να παίζει εθνικοαπελευθερωτικό ρόλο υποστηρίζοντας παρόμοια κινήματα: από το παναφρικανικό κίνημα μέχρι τον IRA στην Ιρλανδία, και από αντιπυρηνικά κινήματα μέχρι Αυστραλέζικα συνδικάτα. Αυτά ήταν αρκετά για να οδηγήσουν το εγκληματικό καθεστώς Ρήγκαν να φθάσει μέχρι τον βομβαρδισμό της Λιβύης, με στόχο τη δολοφονία του Καντάφι το 1986, ενώ στη συνέχεια επιβλήθηκε αυστηρό εμπάργκο στη χώρα. Την τελευταία δεκαετία όμως το καθεστώς έκανε μια ―σαφώς οπορτουνιστική― στροφή προς τη Δύση, ανοίγοντας σε ένα βαθμό την οικονομία στις πολυεθνικές και συμμαχώντας με την εγκληματική υπερεθνική ελίτ στον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας», με προφανή στόχο να αποτρέψει το ενδεχόμενο η Λιβύη να έχει τη τύχη του Ιράκ, όπως απειλούσαν ανοικτά οι εκπρόσωποί της.

Τρίτον, διότι παρά τη στροφή αυτή, το καθεστώς όχι μόνο δεν ξεπούλησε στις πολυεθνικές τον εθνικό πλούτο της χώρας αλλά και βελτίωσε σημαντικά το επίπεδο ζωής του Λιβυκού λαού, σε βαθμό μάλιστα πολύ μεγαλύτερο από αντίστοιχα πετρελαιοπαραγωγικά πελατειακά κράτη (όπως η Σαουδική Αραβία και η Νιγηρία) ―μολονότι βέβαια και το Κανταφικό καθεστώς ποτέ δεν δημιούργησε τις βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης που θα έκοβε κάθε δεσμό οικονομικής εξάρτησης από την υπερεθνική ελίτ. Ενδεικτικά, η Λιβύη, μολονότι έχει χαμηλότερο κατά κεφαλή εισόδημα από τη πολύ πλουσιότερη Σαουδική Αραβία, ήδη από τη δεκαετία του 1990 είχε μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής και υψηλότερα ποσοστά εγγραμμάτων και φοίτησης (επομένως και δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης κατά τον ΟΗΕ) από τη Σαουδική Αραβία και φυσικά από τις γειτονικές (μη πετρελαιοπαραγωγικες) χώρες Τυνησία και Αίγυπτο.[1] Είναι μάλιστα θεαματική η πρόοδος του λαού της χώρας που σημειώνουν τα σχετικά στατιστικά στοιχεία. Το προσδόκιμο ζωής στη Λιβύη αυξήθηκε κατά 39% μεταξύ 1970-75 και 2000-05 (έναντι 8% στην Ελλάδα και μείωσης κατά 6% στη Ρωσία μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού»), ενώ το ποσοστό παιδικής θνησιμότητας έπεσε δραματικά στην ίδια περίοδο, έτσι ώστε το 2003 να είναι το 12% αυτού το 1970 (έναντι 11% στη Ελλάδα).[2] Ακόμη, το ποσοστό ενηλίκων εγγράμματων αυξήθηκε από 68% το 1990 σε 82% το 2003 και 88% το 2005-08.[3] Τέλος, η Λιβύη της «φτώχειας του προλεταριάτου» (κατά τους Μαρξιστές της συμφοράς που ανάφερα), κατατάσσεται 33η στον δείκτη ανθρώπινης φτώχειας του ΟΗΕ, ενώ η Τυνησία είναι στη 43η θέση, η Αλγερία στη 48η, η Αίγυπτος στη 55η, και η Ινδία («το οικονομικό θαύμα» της παγκοσμιοποίησης) στη 58η ![4]

Τέταρτον, διότι η Λιβύη είναι ακόμη μια κοινωνία η οποία θεμελιώνεται στις φυλές, οι οποίες, παρά τις προσπάθειες του καθεστώτος Καντάφι να τις αδρανοποιήσει μέσω των θεσμών της Jamahiriya (του κράτους των μαζών), εξακολουθούν να παίζουν σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό ρόλο. Έτσι, όταν με την ευκαιρία των λαϊκών εξεγέρσεων στις γειτονικές Τυνησία και Αίγυπτο ξεσπασαν στα μέσα Φεβρουαρίου οι πρώτες διαδηλώσεις στη Βεγγάζη, τις οποίες το καθεστώς προσπάθησε να καταστείλει, οι φυλές που ήταν εχθρικές προς την Jamahiriya και το καθεστώς Καντάφι ξεσηκώθηκαν. Όπως περιγράφει τη διαδικασία ο Ali Chibani,[5] πρώτα το συμβούλιο της φυλής Zouaya, που ζει κοντά στον πετρελαιαγωγό της Αν. Λιβυης απείλησε να κόψει τις εξαγωγές προς την Ευρώπη εαν δεν σταματούσε η καταστολή . Κατόπιν ήλθε η σειρά της φυλής Warfalla, μιας από τις μεγαλύτερες φυλές που παλιότερα υποστήριζε το καθεστώς και τώρα παροτρύνει τον Καντάφι να φύγει από τη χώρα και, τέλος, οι Τουαρέγκ προσχώρησαν στο στρατόπεδο των «επαναστατών». Συγχρόνως όλες αυτές οι φυλές καλούσαν το στρατό να τις υποστηρίξει, πράγμα που έκαναν πολλοί στρατιωτικοί από τις φυλές αυτές προσχωρώντας στους αντάρτες.

Στη Λιβύη, επομένως, δεν έχουμε, όπως στις προαναφερθείσες εξεγέρσεις, ένα λαό που σχεδόν σύσσωμος στρέφεται κατά των τυράννων, με αιτήματα που ένωναν από τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα μέχρι τη «νεολαία του ιντερνετ» (που σε αυτές τις χώρες αποτελείται κυρίως από νέους της μεσαίας τάξης που εμπνέονται από τον δυτικό καταναλωτισμό, ατομικισμό και κουλτούρα) ―όπως κατ’ εξοχήν συνέβη στη Τυνησία και την Αίγυπτο. Αντίθετα, στη Λιβύη, από τις πρώτες μέρες, έχουμε ένα εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος, όπως στη Γιουγκοσλαβία, υποστηρίχθηκε παντοιοτρόπως από την υπερεθνική ελίτ: με οικονομική βοήθεια, με την δυσώδη μιντιακή εκστρατεία και τέλος με έμμεση στρατιωτική βοήθεια. Ο στόχος είναι η ουσιαστική αποδιάρθρωση της χώρας, ώστε, μετά από «αλλαγή καθεστώτος» που θα αντικαταστήσει το αναξιόπιστο (για την υπερεθνική ελίτ) καθεστώς του Καντάφι με ένα σαφώς πελατειακό καθεστώς, θα οδηγήσει στη περιέλευση του εθνικού πλούτου της στα χέρια των πολυεθνικών της υπερεθνικής ελίτ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι μεγαλύτερες μάχες σήμερα γίνονται για την κατάκτηση από τους «επαναστάτες», με την εντεινόμενη αμέριστη βοήθεια της υπερεθνικής ελίτ, των πετρελαιοπαραγωγικών περιοχών της χωρας.

Έτσι, στον εμφύλιο αυτό πόλεμο, από τη μια μεριά συμπαρατάσσονται σημαντικές φυλές που εδράζονται κυρίως στην Ανατολική Λιβύη, οι Ισλαμιστές, οι οποίοι ανέκαθεν ήταν εναντίον του καθεστώτος λόγω του κοσμικού του χαρακτήρα (οι αντάρτες συχνά ακούγονται να φωνάζουν το...επαναστατικό σύνθημα «ο Αλλάχ είναι μεγάλος»), καθώς και η «νεολαία του ίντερνετ», ενώ από την άλλη μεριά συμπαρατάσσονται όχι μόνο οι προσκείμενες στον Καντάφι φυλές που εδράζονται κυρίως στην Δυτική Λιβύη, καθώς και τα αντίστοιχα στρατιωτικά στελέχη, αλλά και τα λαϊκά στρώματα που έχουν ωφεληθεί απο το καθεστώς, οι οπαδοί του Κανταφικού καθεστώτος της Jamahiriya που εμπνέονται ακόμη από εθνικοαπελευθερωτικά ιδεώδη, οι παναφρικανιστές κ.ά

Όμως, όλα αυτά τα «ξεχνούν» διάφορες ύποπτες «Μαρξιστικές» αναλύσεις οι οποίες, στηρίζοντας την συστημική προπαγάνδα για τη δήθεν «λαϊκή επανάσταση ενάντια ενός τυράννου», ουσιαστικά παίζουν τον ρόλο λακέδων της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ στην προετοιμαζόμενη κτηνώδη στρατιωτική επίθεση. Η αστειότητα όμως παρόμοιων «αναλύσεων» γίνεται προφανής όταν υποστηρίζουν ότι η υπερεθνική ελίτ συγκέντρωσε την αρμάδα της για να υποστηρίξει την «επανάσταση» και να εξοντώσει τον Καντάφι που, όμως, ήταν ―κατά τους ίδιους― πάντοτε... «άνθρωπος του ιμπεριαλισμού».[6] Kαι αυτό, τη στιγμή που η ίδια ελίτ δεν κούνησε το δαχτυλάκι της για να προστατεύσει τις πραγματικές λαϊκές εξεγέρσεις στη Τυνησία και την Αίγυπτο και να εξοντώσει αντίστοιχα τους Μουμπάρακ και Μπεν Αλί (ίσως γιατί αυτοί δεν ήταν αρκούντως «άνθρωποι του ιμπεριαλισμού»!). Με παρόμοια «επιχειρήματα» η γιαλαντζί αυτή «Αριστερά» αποπροσανατολίζει εντελώς τα λαϊκά κινήματα, συμπλέοντας απόλυτα με τη προπαγάνδα των διεθνών ΜΜΕ και παίζοντας σήμερα τον ίδιο κατάπτυστο αποπροσανατολιστικό ρόλο που έπαιξε η ρεφορμιστική Αριστερά και Οικολογία κατά τη Νατοϊκή επίθεση στη Γιουγκοσλαβία ―οι Οικολόγοι-Πράσινοι υπό τον Κον Μπεντίτ μάλιστα, πάλι ζητούν τη βοήθεια της εγκληματικής στρατιωτικής μηχανής της υπερεθνικής ελίτ για να σώσουν τους «επαναστάτες» από τους τυράννους (Μιλόσεβιτς τότε και Καντάφι τώρα).

Αλλά ας δούμε συνοπτικά πώς στήθηκε η μιντιακή αυτή απάτη στην οποία από ό,τι φαίνεται μετέχουν όλα τα διεθνή κανάλια[7] (με τιμητική εξαίρεση το Ρωσικό Russia Today, που προκάλεσε και τη μήνιν της άθλιας Χίλαρυ Κλίντον επειδή χάλαγε την ομοφωνία της εξαπάτησης) και διεθνείς εφημερίδες, με πρωτοστατούσα (όπως και στο Ιράκ!) τη ναυαρχίδα της εξαπάτησης, New York Times. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι στη μιντιακή αυτή εξαπάτηση μετέχουν και τα Ισλαμικά κανάλια, τόσο το Ιρανικό (που ξέχασε τώρα τον αντι-ιμπεριαλιστικό οίστρο του επειδή ο Καντάφι, ως γνωστόν, είναι αντι-Ισλαμιστής!) όσο και τo Al Jazeera που χρηματοδοτείται (με δωρεές, «δάνεια» κ.λπ.) από τον Εμίρη του Κατάρ (o οποίος ήδη προσφέρθηκε να στείλει όπλα στους «επαναστάτες»![8]). Σταχυολογώ δειγματοληπτικά μερικούς από τους μύθους με τους οποίους στήριξαν τα διεθνή ΜΜΕ την άθλια εκστρατεία της υπερεθνικής ελίτ για την «αλλαγή καθεστώτος» στη Λιβύη, με στόχο την «αξιοποίηση» από τις πολυεθνικές του κοινωνικού πλούτου της χώρας, κάτω από το πρόσχημα της υποστήριξης μιας λαϊκής επανάστασης:

Ο μύθος ότι το καθεστώς από τη πρώτη μέρα των μεγαλειωδών διαδηλώσεων (για τις οποίες δεν είδαμε ποτέ φιλμ!) θέριζε αμάχους πολίτες από αέρος. Όπως απέδειξαν όμως οι Ρώσικοι δορυφόροι, και αναγκάστηκε συνακόλουθα να παραδεχτεί και το Αμερικανικό Πεντάγωνο, παρόμοιοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί αμάχων δεν έγιναν ποτέ![9] Ακόμη και σήμερα, όπως παραδέχονται σοβαροί δυτικοί ανταποκριτές, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί δεν στοχεύουν τους αμάχους,[10] (παρόλα αυτά η ΝΕΤ, που έχει γίνει επί «Γιωργάκη» ένα απο τα χειρότερα διεθνώς κανάλια αναμετάδοσης της προπαγάνδας της υπερεθνικής και της ντόπιας ελίτ, δεν έχασε την ευκαιρία να κάνει μυθιστόρημα την δήθεν «επίθεση» κατά του ανταποκριτού της ―που απο όσο γνωρίζω ακόμη και τα διεθνή κανάλια της υπερεθνικής ελίτ δεν τη θεώρησαν σοβαρή να την αναμεταδόσουν!― επειδή κάποιο αεροπλάνο πέταξε μια βόμβα προς εκφοβισμό, εκατοντάδες μετρα μακρυά στην άμμο!)

Ο μύθος ότι χιλιάδες νεκροί άμαχοι πολίτες έπεσαν από τους «μισθοφόρους» του Καντάφι σε μια γενικευμένη σφαγή, αν όχι γενοκτονία. Όμως ακόμη και το κατηγορητήριο του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου-καγκουρό στο οποίο παραπέμφθηκε ο Καντάφι για πιθανά «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» (στο οποίο βέβαια δεν παραπέμφθηκαν ποτέ οι Σιωνιστές εγκληματίες για την αποδεδειγμένη σφαγή περίπου 1.500 αμάχων στη Γάζα πέρσι) μιλά για λιγότερους από 300 νεκρούς ―και αυτούς, ρητά δηλώνει, όχι από αεροπορικούς βομβαρδισμούς![11] Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι ακόμη και ένας φιλελεύθερος Βρετανός αναλυτής γράφει σχετικά ότι «εκτός αν ξαναβαφτίσουμε τις λέξεις, ο Καντάφι δεν διαπράττει γενοκτονία και η δική του κτηνωδία κάθε άλλο παρά είναι η εξαίρεση ».[12]

Ο μύθος ότι το Κανταφικό καθεστώς, εξαιτίας της έλλειψης λαϊκής υποστήριξης και των λιποταξιών των στρατιωτών, αναγκάζεται να χρησιμοποιεί μισθοφόρους για τη «σφαγή» των Λιβύων. Όμως, πέρα από το γεγονός που τονίζει και ένα στέλεχος της παναφρικανικής Αριστεράς ―για τον οποίο η σύγκρουση στη Λιβύη, στη πραγματικότητα, είναι μια αντεπανάσταση αντιδραστικών και ρατσιστικών στοιχείων του Λιβυκού πληθυσμού κατά των υποστηρικτών του παναφρικανισμού που υποστηρίζει το Κανταφικό καθεστώς, αλλά και το Νοτιοαφρικανικό κ.ά.― οι δήθεν «μισθοφόροι» είναι απλά μέλη Αφρικανικών διεθνών ταξιαρχιών[13], ενώ ακόμη και η γνωστή ΜΚΟ Human Rights Watch (που όπως όλες οι διεθνείς ΜΚΟ χρηματοδοτούνται και στηρίζονται από τις υπερεθνικές, πολιτικές και οικονομικές, ελίτ) ομολογεί ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο πως το καθεστώς χρησιμοποιεί μισθοφόρους.[14]

Ο μύθος ότι οι επαναστάτες δεν έχουν όπλα, πέρα από αυτά που κλέβουν ή παίρνουν από στρατιωτικές μονάδες που προσχωρούν σε αυτούς. Τα κανάλια (και κατά κόρο η ΝΕΤ) δείχνουν κάποιους νέους, συνήθως με κάποια... καραμπίνα στον ώμο, αλλά στη πραγματικότητα, όπως τώρα ομολογεί και η ιστοσελίδα του BBC (που έχει οργιάσει στην προετοιμασία της κοινής γνώμης για την επίθεση στη Λιβύη), οι αντάρτες διαθέτουν τανκς, εκτοξευτές πυραύλων, αντιαεροπορικά κλπ[15]. Ο μύθος άλλωστε αυτός ήδη διαψεύσθηκε από το γεγονός της σύλληψης ομάδας Βρετανών μελών των ειδικών δυνάμεων, οι οποίοι βρέθηκαν να κατέχουν ποσότητες όπλων και εκρηκτικών μαζί τους (όχι βέβαια για την ατομική τους προστασία!),[16] πράγμα που σημαίνει ότι η αρμάδα στα παράλια της Λιβύης έχει ήδη αρχίσει κρυφές παραδόσεις όπλων, ενώ όπως αποκάλυψε ο Ρόμπερτ Φισκ, οι Αμερικανοί ζήτησαν μυστικά από το Σαουδαραβικό καθεστώς να εξοπλίσει μαζικά τους αντάρτες.[17]

Ο μύθος ότι είναι θέμα χρόνου η επικράτηση της επανάστασης, εφόσον ο Καντάφι έχει μείνει μόνο με τα σώματα ασφαλείας και τους μισθοφόρους του. Όμως, τώρα, ακόμη και ηγετικά στελέχη των ανταρτών παραδέχονται ότι χωρίς δυτική στρατιωτική βοήθεια η «επανάσταση» είναι καταδικασμένη.[18] Γι’ αυτό και οι αντάρτες, μέσω τoυ Εθνικού τους Συμβουλίου, έφθασαν στη κατάπτυστη ενέργεια να ζητήσουν αεροπορικό αποκλεισμό (που ο ίδιος ο Αμερικανός Υπ. Άμυνας χαρακτήρισε ως «ευφημισμό για τον πόλεμο») από την υπερεθνική ελίτ που έχει συγκεντρώσει τεράστια στρατιωτική δύναμη στις ακτές της Λιβύης. Στη Ιστορία, όμως, ποτέ πραγματικοί επαναστάτες δεν απευθύνθηκαν στις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής για να νικήσουν τον αντίπαλό τους, όπως δεν το έκαναν και οι Ισπανοί επαναστάτες στον εμφύλιο που αντιμετώπιζαν μάλιστα θεριστικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς από τα Ναζιστικά στούκας που κατέστρεφαν πόλεις (Γκουέρνικα) και όχι βομβαρδισμούς στα χωράφια! Απλά ζήτησαν τον σχηματισμό διεθνών ταξιαρχιών από εθελοντές.

Παρόλα αυτά, τους άθλιους αυτούς ψευτο-«επαναστάτες» υποστηρίζουν ασύστολα οι Μαρξιστές της συμφοράς, αποπροσανατολίζοντας συγχρόνως το λαϊκό κίνημα να μην κατέβει σε μαζικές διαδηλώσεις κατά της νέας εγκληματικής επίθεσης της υπερεθνικής ελίτ, παρά τις υποκριτικές τους καταδίκες της επαπειλούμενης επίθεσης. Όμως, από τη στιγμή που βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τον θύτη (την υπερεθνική ελίτ) και το θύμα (τον Λιβυκό λαό) που θα πληρώσει τελικά όχι μόνο την τωρινή επίθεση αλλά και το διάδοχο καθεστώς που θα είναι πολύ χειρότερο για τα λαϊκά στρώματα και το προλεταριάτο από το Κανταφικό (όπως συνέβη και με το καθεστώς που διαδέχθηκε τον Σαντάμ), όχι μόνο ευνουχίζουν τη μαζική αντίσταση κατά του βασικού υπεύθυνου του νέου μεγάλου εγκλήματος, της υπερεθνικής ελίτ, αλλά και εξασθενούν τον αγώνα κατά του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος που θα βγει ανέλπιστα ενισχυμένο αν καταφέρει να αλλάξει τον χάρτη της Βόρειας Αφρικής[19], όπως ήδη έχει σχεδόν πετύχει στη Μέση Ανατολή με τη καταστροφή του Μπααθικού καθεστώτος στο Ιράκ.



Το κείμενο αυτό αποτελεί την πλήρη εκδοχή του άρθρου, περίληψη του οποίου δημοσιεύεται στην «Ελευθεροτυπία» της 12/3/2011.
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=258727

[1] UN, Human Development Report 1997, Table 1 & UN, Human Development Report 2005, Table 1
[2] UN, Human Development Report 2005, Table 10
[3] World Bank, World Development Indicators 2010, Table 2.14 & UN, Human Development Report 2005, Table 12
[4] UN, Human Development Report 2005, Table 3
[5] Ali Chibani, “How Gadafy used Libya’s tribes,” Le Monde Diplomatique (March 2011)
[6] Βλ. π.χ. Σ. Μιχαήλ, «Τυνησία, Κάϊρο, Βεγγάζη», Νέα Προοπτική (5/3/2011).
[7] Βλ. το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ: “Tripoli under fire in media information war,” RT (8/3/2011). http://rt.com/news/libya-tripoli-media-war/
[8] Ian Black κ.α, “UK pushes EU to demand that Gaddafi quit,” The Guardian (10/3/2011).
[9] “Airstrikes in Libya did not take place,” RT (01 March, 2011, 18:24), http://rt.com/news/ & BBC (3/3/2011, 18:21), www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-12307698
[10] Kim Sengupta “Terror in the air as casualties mount in Libya,” The Independent (9/3/2011).
[11] “Gaddafi in crimes against humanity probe,” BBC News (3 March 2011, 18:46).
[12] Simon Jenkins, “‘No-fly zone’ is a euphemism for war. We’d be mad to try it,” The Guardian (9/3/2011).
[13] Gerald A. Perreira, “Libya, Getting it Right: A Revolutionary Pan-African Perspective,” Black Agenda Report (3/2/2011), http://blackagendareport.com/content/libya-getting-it-right-revolutionary-pan-african-perspective
[14] “HRW: No mercenaries in eastern Libya,” Radio Netherlands Worldwide (RNW) (2/3/2011), http://www.rnw.nl/international-justice/article/hrw-no-mercenaries-eastern-libya
[15] “France recognises Libyan rebels”, (10 March 2011). http://www.bbc.co.uk/news/world-africa-12692068
[16] Shashank Joshi, “Arming rebel groups could backfire on the West,” The Independent (9/3/2011).
[17] Robert Fisk “America's secret plan to arm Libya's rebels,” The Independent (7/3/2011).
[18] Martin Chulov in Benghazi, Peter Beaumont in Tripoli and Jamie Doward ,“Thirty feared dead as Gaddafi forces threaten to retake key Libyan town,” The Observer (6/3/2011).
[19] Prof Michel Chossudovsky “Insurrection and Military Intervention: The US NATO Attempted Coup d'Etat in Libya?,” Global Research (9/3/2011).
http://globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=23548

Περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία
http://www.inclusivedemocracy.org/pd

~~~~~~~~~~~~

Από την Ομάδα Σύνταξης
Περισσότερα γιά τον συγγραφέα Τάκη Φωτόπουλο:
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos

Δικά μας άρθρα γιά την κρίση στη Λιβύη

Libya! - Amid the Massacres and Machine-gun Fire: Questions and Answers
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/02/libya-amid-massacres-and-machine-gun.html

Libya: as the Civil War Expands http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/03/libya-as-civil-war-expands.html

Επιπρόσθετες Σημειώσεις

α. "Ο μύθος ότι οι επαναστάτες δεν έχουν όπλα...", τον οποίο αποδομεί ο συγγραφέας, απεδείχθει και σήμερα πως είναι μιά φούσκα ψέμματα. Η αγγλική εφημερίς Daily Mail αναφέρει:

"Another witness reported that a rebel war-plane crashed north of Benghazi, apparently after running out of fuel.
At the same time, the rebels were sending their own war-planes in an attempt to break the regime's assault on Ajdabiya, a city about 100 miles south-west of Benghazi that has been under a punishing siege by Gaddafi's forces the past two days.
Three rebel warplanes and helicopters struck government troops massed at Ajdabiya's western gates, said Mustafa Gheriani, a spokesman in Benghazi, and Abdel-Bari Zwei, an opposition activist in Ajdabiya..."
http://www.dailymail.co.uk/news/article-1367357/Libya-protests-World-backs-air-strikes-Gadaffi-UN-votes-protect-rebels.html#ixzz1Gxlkdr9Z

Μαζί και όλες οι φωτογραφίες που αναδημοσιεύουμε εδώ από τα διεθνή πρακτορεία δείχνουν πως οι "άοπλοι διαδηλωτές" στην Λιβύη κατέχουν μπόλικα βαρέα όπλα.

β. Κάτι λέει το ότι οι τιμή του πετρελαίου έπεσε μόλις ο Καντάφι ανακοίνωσε κατάπαυση του πυρός:
http://news.yahoo.com/s/nm/20110318/bs_nm/us_markets_oil

γ. Είμαστε ανακουφισμένοι με την ανακοίνωση της Τουρκίας ενάντια στην στρατιωτική επέμβαση των Δυτικών και συμμάχων των - μπράβο! Το ότι η Τουρκία δεν είναι πλέον μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας φαίνεται να επιδρά θετικά στην εξωτερική της πολιτική:
Turkey wants Libya ceasefire, opposes intervention
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4044130,00.html

~~~~~~~~~~~~~

Libya: as the Civil War Expands

Research and Dialogue on the Reality of the Conflict's Background

On 2/25/2011, Joe Wanzala published a short Comment in relation to this article:

"Libya! - Amid the Massacres and Machine-gun Fire: Questions and Answers
The Arab Revolution Spreads to Libya, Trigerring a Civil War and Myriad Question Marks"
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/02/libya-amid-massacres-and-machine-gun.html

Joe Wanzala is Vice Chair of the Pacifica Radio Board of Directors as a representative of KPFA, the Berkeley, California progressive radio station:

Did Gadafee's (my personal preference for spelling his name) 'progressive and revolutionary phase' include the period during which he supported 'fellow revolutionary' Field Marshal Idi Amin and sent troops to Uganda to try to fight off the actual coalition of Tanzanian troops and Ugandan Marxist rebels based in Tanzania with the full backing of African Socialist Mwalimu Julius Nyerere?

Quadaffi (my other favorite spelling) was a fraud a la Jim Jones. Yes he used his oil money to support the IRA and PLO etc and other 'revolutionary' groups in the heady 70s and 80s, but this was mostly just posturing. In the final analysis he was a brutal, venal dictator, and it has been speculated that certain intelligence agencies may have had a hand in his Sadaam Hussein-like rise to power.

Joe W.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

A response from Petros Evdokas


The most important thing, at this juncture, is support for the Libyan people's self-organization on the basis of self-determination, and for the building of peoples' power and its application in whatever direction the Libyan people see appropriate. All, else, including an evaluation of Gaddafi's path, and a critique of what he was or may have been, or pretended to be, is secondary.

There is no doubt now that he is the head of an authoritarian regime that has had the backing of the Imperialist countries for at least a decade, and that the forces rebelling against him reflect the true sentiments of the people. But the burning question is in which direction will the revolution go? So far, a terrible danger hangs above our heads that the revolution might contain too many reactionary elements that will throw Libya, all of its people and all its natural resources into the "loving embrace" of the global Empire.

Very relevant to all this, of course, is where did the revolution come from? What are its origins? Was there a real move forward toward progressive politics embodied by the 1969 events led by Gaddafi? Did those provide a stepping stone for popular consciousness to shape itself into a progressive force?

You seem to have a very definite NO embedded in your view. I'd say the truth is that there were some important progressive features of the Jamahirya and the Green Revolution, and then an aweful slipping backwards by Gaddafi as he and his sons became important "players" on the global scene of business and the cultivation of power and profits.


The progressive elements of the 1969 revolution are witnessed by the fact that Libya has the highest literacy rate in all of Africa.

The progressive elements of the Green Revolution he led are the reason why Gaddafi was demonnzed by the Western capitalist powers and Corporate media for decades, and also the reason why Libya's Gulf of Sidra was invaded by the US in the early nineteen eighties and then Libya itself was bombed in 1986. The bombings targeted Gaddafi and his family personally, killing one of his daughters.

The progressive elements of the Libyan Jamahiriya are also the reason why Gaddafi held good relations with progressive national liberation movements in the region and around the world, most prominently through his supportive stance stance toward the Palestine Liberation Organization.

Those progressive elements are acknowledged even by his mortal enemies. See what the US Army Handbook on Libya has to say:

"The essence of Qadhafi's philosophy is the Third Universal Theory, so-called because it is intended to be an alternative to capitalism and Marxism. The theory calls for the institution in Libya of what Qadhafi calls "direct democracy." In a direct democracy, as envisaged by Qadhafi, citizens govern themselves through grass-roots activism without the mediation or intervention of state institutions or other organizational hierarchies in the military, tribes, ulama, or intelligentsia. In an effort to implement direct democracy, Qadhafi altered or dismantled governmental and social structures. He launched a Cultural Revolution in 1973, instituted "people's power" in 1975, and proclaimed that Libya was a "state of the masses" in 1977. Finally, to emphasize his policy of decentralization, Qadhafi relinquished his own formal governmental position in 1979 and insisted he be referred to simply as 'Leader of the Revolution.' "
http://countrystudies.us/libya/66.htm

In another section, the US Army Handbook continues to describe the internal revolution generated by the Libyan people and led by Gaddafi, remaking society from the bottom to the top:

"The remaking of Libyan society that Qadhafi envisioned and to which he devoted his energies after the early 1970s formally began in 1973 with a so-called cultural or popular revolution. The revolution was designed to combat bureaucratic inefficiency, lack of public interest and participation in the subnational governmental system, and problems of national political coordination. In an attempt to instill revolutionary fervor into his compatriots and to involve large numbers of them in political affairs, Qadhafi urged them to challenge traditional authority and to take over and run government organs themselves. The instrument for doing this was the "people's committee." Within a few months, such committees were found all across Libya. They were functionally and geographically based and eventually became responsible for local and regional administration.

People's committees were established in such widely divergent organizations as universities, private business firms, government bureaucracies, and the broadcast media. Geographically based committees were formed at the governorate, municipal, and zone (lowest) levels. Seats on the people's committees at the zone level were filled by direct popular election; members so elected could then be selected for service at higher levels..."
http://countrystudies.us/libya/30.htm


But there is not doubt that while Gaddafi pursued his "Third Universal Theory" he opposed Communist and Socialist political forces, perceiving them (or presenting them) in bizzarre ways; if he had embraced Socialist or Communist principles there would be no reason to even have this discussion.

Politics provide us with mingled, mixed up situations; there's never a clear and absolute "black or white" differentiation between qualities and quantities. We need to develop objective criteria to evaluate things for what they are in addition to what we might want them to be, or to what they might have been.

In order to make this writing more intelligible, and to add transparency about my own prejudices and deficiencies, I'd like to clarify my own position on Socialist and Communist forces: I too, come from points of departure that many decades ago saw those forces as destructive. I survived a lot of pain, torture and suffering before I was able to differentiate between the Fake Left and the genuine Left. Here are some of my reflections on this path:
http://petros-evdokas.cyprus-org.net/Torture-MoreOnTheFakeLeft-LeftIsRight.pdf


So, yes, at some point Gaddafi began to make reversals from his path that was in favour of direct democracy, Jamahiriya, the Green Revolution and from the progressive elements and social gains he himself had helped the Libyan people achieve. His path became nebulous, and then in the most recent decade he emerged as an ally of the global Empire, and a "player" in the political economy of global Capitalism.

The article by Peter Boyle, below, titled "Libya: How Gaddafi became a Western-backed dictator" does just that: it documents and explains the actual path Gaddafi took in his transformation and motion backwards, finally reaching the point where British advisors were training his forces in the use of tear gas and crowd control, and training his police forces for urban battles.

It's best to read the article online because it has many links embedded in the text. A rather denuded version (without those links) follows below.

Thanks very much,
Petros Evdokas, petros@cyprus-org.net
http://petros-evdokas.cyprus-org.net/Another-sort-of-Introduction.html

* * *

Libya: How Gaddafi became a Western-backed dictator
http://links.org.au/node/2179
By Peter Boyle

Updated February 25, 2011 --
Links International, Journal of Socialist Renewal


On February 22, Muammar Gaddafi was boasting on state TV that the Libyan people were with him and that he was the Libyan revolution, even while his dwindling army of special guards and hired mercenaries attempted to drown a popular revolution in blood.

Civilians were strafed and bombed from helicopters and planes. Snipers with high-powered rifles fired into unarmed crowds. Two pilots flew their fighter jets to Malta rather than bomb their own people and another two are reported to have crashed their jets rather than attack civilians. Sections of the armed forces, several diplomats and a couple of ministers have abandoned the regime and, at the time of the writing, the east of Libya was in the hands of popular revolutionary committees.

And as more sections of his armed forces stared to go over to the people, Gaddafi ordered troops who refused to shoot their own people to be executed.

Gruesome footage of the carnage was revealed to the world despite the Gaddafi regime’s desperate attempts to seal the country by blocking the internet and locking out journalists.

First Gaddafi’s son Saif al Islam (a darling of greedy US and European corporations in recent years) and then Gaddafi himself tried to deny these massacres while simultaneously threatening the Libyan people with ruthless retribution against those who dared to rise up against the regime.

While the regime’s genocide against the Libyan people unfolded, it took days before the US and other Western governments were prepared to condemn the regime for this monstrosity. Even as late as February 23, US President Barak Obama had not condemned Gaddafi by name.

From ‘rogue state’ to neoliberal client

Yet in the 1980s and most of the 1990s the Gaddafi regime was attacked by the same Western governments as a “terrorist rogue state” because of its political and material support to numerous national liberation movements around the world. The administration of US President Ronald Reagan imposed economic sanctions on Libya and carried out bombing raids to try and assassinate Gaddafi.

In 1988, I visited Libya as a journalist for the left-wing newspaper Direct Action and visited Gaddafi’s bombed out home. I wrote several articles describing and defending the 1969 Libyan revolution.

However, in the late 1990s secret negotiations for a rapprochement with the US and other Western governments began. First, UN sanctions were lifted in 1999 and by 2006 the US lifted its own sanctions and normalised relations.

European leaders flocked to Libya with greedy businesspeople hanging on to their coat tails and before long several European oil companies were back in business, with banks, airlines and hotel chains following. Former British Labour PM Tony Blair and scandal-plagued, right-wing Italian President Silvio Berlusconi played leading roles in the process.

Gaddafi’s son Saif was the the neoliberal frontman for Libya. He offered greater access to capital, tax concessions and privatisation. According to an April 2010 report from the Libyan government, over the previous 10 years the the regime privatised 110 state-owned companies. The same report promised to privatise 100% of the Libyan economy over time. The prospect of the privatisation of the oil refineries and other downstream sectors of the oil industry promises lucrative profits.

US interests

Worried that they were missing out to European competition, a group of powerful US companies (including BP, Chevron, ConocoPhillips, Dow Chemical, ExxonMobil, Fluor, Halliburton, Hess Corporation, Marathon Oil, Midrex Technologies, Motorola, Northrop Grumman, Occidental Petroleum, Raytheon, Shell and United Gulf Construction Company) set up a US-Libya Business Association to catch up.

Among the Gaddafi regime’s new lobbyists in Washington was arch neocon Richard Perle, a former Reagan-era US Defense Department official and George W. Bush-era chair of the US Defense Policy Board.

According to US political reporter Lauren Rozen, Perle traveled to Libya as a paid adviser to the Monitor Group, a prestigious Boston-based consulting firm with close ties to leading professors at the Harvard Business School:

A 2007 Monitor memo named among the prominent figures it had recruited to travel to Libya and meet with Gaddafi "as part of the Project to Enhance the Profile of Libya and Muammar Gaddafi" Perle, historian Francis Fukuyama, Princeton Middle East scholar Bernard Lewis, famous Nixon interviewer David Frost, and MIT media lab founder Nicholas Negroponte, the brother of former deputy secretary of state and director of national intelligence John Negroponte.

Several major US oil companies, including ConocoPhillips, Marathon Oil and Hess Corp, now have significant stakes in Libya's oil industry, according to a fact sheet prepared by Reuters on February 23. However, 80-85% of Libya’s oil exports go to Europe and companies such as British Petroleum, Italy’s Eni, Spain’s Repsol and Royal Dutch Shell have some of the biggest stakes.

Italian interests

In the February 23 issue of the British Guardian, Tom Bawden and John Hooper described the role of Berlusconi in Europe’s courting of the Gaddafi regime:

Gaddafi and Berlusconi have a famously warm personal relationship. Less well-known, however, is the fact that Berlusconi is in business with one of the Libyan state’s investment vehicles.

In June 2009, a Dutch-registered firm controlled by the Libyan Arab Foreign Investment Company, took a 10% stake in Quinta Communications, a Paris-based film production and distribution company. Quinta Communications was founded back in 1990 by Berlusconi in partnership with Tarak Ben Ammar, the nephew of the late Tunisian leader, Habib Bourguiba.

The Italian prime minister has a 22% interest in the company through a Luxembourg-registered subsidiary of Fininvest, the firm at the heart of his sprawling business empire. Last September, the Libyans put a director on the board of Quinta Communications to sit alongside Berlusconiís representatives.

Libyan investors already hold significant interests in several strategic Italian enterprises. They reportedly own around one per cent of Italy’s biggest oil company, Eni; the LIA has an acknowledged 2% interest in the aerospace and defence group, Finmeccanica; Lafico is thought to retain more than 2% of Fiat and almost 15% of a quoted telecommunications company, Retelit.

The Libyans also own 22% of the capital of a textile firm, Olcese. Perhaps their best-known investment is a 7.5% stake in the Serie A side Juventus. But undoubtedly the most controversial is another 7.5 per cent interest in Italyís largest bank, Unicredit.

The European Union’s latest annual report on arms exports revealed Libya’s biggest military suppliers in Europe, reported Deutsche Presse-Agentur:

Italy granted export licences totalling 112 million euros, with a single 108-million-euro licence for military aircraft making up most of the amount, [was the largest supplier]…

Malta emerged as the second-largest exporter, having authorized the sale of an 80-million-euro consignment of small arms…

Germany was third in the list, with 53 million euros of licences, mostly for electronic jamming equipment used to disrupt mobile phone, internet and GPS communication…

France was next with 30.5 million euros, followed by Britain with 25.5 million euros, and Belgium with 22 million euros.

British interests

According to the Guardian’s Bawden and Hooper:

About 150 British companies have established a presence in Libya since the US and Europe lifted economic sanctions in 2004, after the country renounced terrorism, ceased its nuclear weapons programme and handed over two suspects in the Lockerbie bombing case.

The most high profile have been the oil companies, keen to tap Libya’s vast reserves of fossil fuels. In a deal brokered in 2007 by Tony Blair, BP signed a £560m exploration agreement allowing it to search for oil and gas, offshore and onshore, in a joint venture with the Libya Investment Corporation. Shell is also exploring for oil in Libya as western companies seek to capitalise on a country with the largest oil reserves in Africa and substantial supplies of gas.

High street retailers such as Marks & Spencer, Next, Monsoon and Accessorize have also set up in the country to serve the growing middle-class population, as oil revenues have 'trickled down' into the broader Libyan population.

Companies such as AMEC, an engineering firm, and Biwater, a waste treatment company, have supplied services to Libya, which is using its oil revenues to reshape the country through an infrastructure spending spree that will cost about £310bn over the next decade.

British exports to Libya have soared to about £930m in recent years, while the business momentum in post-sanctions Libya is so great that the economy managed to grow by about 5% last year, while much of the rest of the world struggled.

Gaddafi’s son Saif, speaking in his private suite in Mayfair’s five-star Connaught Hotel, told the British Daily Mirror in June 2010:

Tony Blair has an excellent relationship with my father.

For us, he is a personal family friend. I first met him around four years ago at Number 10. Since then I’ve met him several times in Libya where he stays with my father. He has come to Libya many, many times.

Libya considered Blair to be a trusted adviser to the Libyan Investment Authority, a role that Blair now denies.

But Blair’s done his dirty job well. As a February 19, 2011 ,report in the British Independent revealed:

‎Since the warming of relations between Libya and Britain, officers travelled frequently to Tripoli between 2008 and 2009 to train police, and Britain has authorised the export of tear gas, crowd-control ammunition, small-arms ammunition and door-breaching projectile launchers.

Three years ago, ministers agreed to send Libya vehicles armed with water cannons. There are also unconfirmed reports that riot vans made by British companies have been present during crackdowns in the Libyan city of Benghazi, where scores have been killed.

One of the murderous special battalions headed by another Gaddafi son, Khamis, is a British-trained unit, according to a February 21 Associated Press report.

People lose out

While Libya’s oil exports have enabled it to build up foreign reserves of US$150 billion, almost half of its youth are unemployed, according to African Online News, an independent African news agency:

Libya is the richest North African country… But that does not reflect the real economy of the average Libyan, with around half the population falling outside the oil-driven economy. The unemployment rate is at a surprising 30%, with youth unemployment estimated at between 40% and 50%t. This is the highest in North Africa.

Also other development indicators reveal that little of the petrodollars have been invested in the welfare of Libya’s 6.5 million inhabitants. Education levels are lower than in neighbouring Tunisia, which has little oil, and a surprising 20% of Libyans remain illiterate.

Decent housing is unavailable to most of the disadvantaged half of the population. A generally high price level in Libya puts even more strains on these households.

But the key of popular discontent is the lack of work opportunities, which strongly contrasts the Libyan image of a rich nation constantly propagated by the regime and its Soviet-style media.

The few options for ordinary Libyans include the police or armed forces, construction works and petty trade. But even here, contacts and corruption are needed to have a chance.

The oil sector employs only 4900 Libyans with a further 1000 training overseas, according to an October 2010 report by Libyan National Oil Company (NOC).

A revolution betrayed?

In the 1980s, the Gaddafi regime came under attack from the Reagan administration because it took a strong anti-imperialist line and gave financial and material aid to many national liberation movements at the time. There were also some weird right-wing sects seeking and sometimes obtaining Libyan largesse. The Gaddafi regime meddled disastrously and sometimes bloodily in factional disputes within the Palestinian liberation movement.

The Gaddafi regime also claims to have provided its citizens with free education and health, though quality and access was not even. Tellingly, Libyans, who could afford it, have preferred to go to neighbouring Tunisia (which is not an oil-rich state) or to Europe for serious medical treatment.

It provided its workers with some welfare but did not allow trade unions and it certainly it did not treat its significant number of “guest” workers equally or fairly. There were closed labour camps for some of these workers from other countries and trade unions were not allowed. A bizarre personality cult around Gaddafi was obvious and while there was a pretence at popular democracy of sorts through a system of “people’s congresses” these only had a nominal existence.

Left commentator Tariq Ali dismissed the Gaddafi-led 1969 revolution as “all for show, like his ghosted science-fiction short stories”. But there was a political revolution in 1969 that did result in the nationalisation of the Libyan oil industry and some broader redistribution of oil wealth, which contrasted sharply with that in countries like Saudi Arabia. This was a nationalist revolution, similar to that led by Gamal Abdel Nasser in Egypt in 1952, which also called itself “socialist”.

The US and other imperialist governments at the time saw the 1969 revolution as an attack on their presumed right to exploit Libya’s oil resources. David Mack, a former US diplomat and State Department official, explained how the US reacted in the January 2011 Foreign Service Journal:

By 1969, the US and British air bases in Libya were of declining strategic importance, but Tripoli had become a producer of energy vital to the economies of our West European allies and profitable for American companies. While the US still enjoyed a cozy relationship with an aging monarch and his sclerotic political system, Libyan popular attitudes were not isolated from the rest of the Arab world. The war of June 1967 had left Arabs everywhere with a feeling of humiliation and a conviction that Washington had aided Israel’s victory, achieved in large part by its devastating surprise attack on the Egyptian Air Force. This set the stage for the Libyan Revolution of September 1, 1969.

Eventually, U.S. policy adapted to these new realities. Henry Kissinger, who was President Richard Nixon’s national security adviser, claims in his memoirs that he favored a covert action program to overthrow the new Libyan leaders and keep the airbase, but yielded to the State Department view of the primacy of the oil interests and declining value of our military base. Much later, during the Reagan administration, the U.S. supported and provided some military training to Libyan émigré opponents of the Gaddafi regime. They proved unreliable.

According to Henry Kissinger’s memoirs, the government of US President Richard Nixon had prepared a covert program to assassinate Gaddafi and other Libyans who had led the1969 revolution against a corrupt monarchy, but this was abandoned because big oil companies like Exxon and Mobil prefered to cut a deal with the regime, albeit on tougher terms.

The Gaddafi regime has come a long way since then. It was increasingly betrayed promises and gains of 1969, earning an IMF tick of approval for progress in neoliberal reform:

An ambitious program to privatise banks and develop the nascent financial sector is underway. Banks have been partially privatized, interest rates decontrolled, and competition encouraged. Ongoing efforts to restructure and modernize the Central Bank of Libya are underway with assistance from the Fund…

Structural reforms in other areas have progressed. The passing in early 2010 of a number of far- reaching laws bodes well for fostering private sector development and attracting foreign direct investment… A comprehensive civil service reform is needed to facilitate more effective [read lower and stricter] wage and employment policies that would address the needs of a young and growing labor force.

Recent developments in neighboring Egypt and Tunisia have had limited economic impact on Libya so far. To counter the impact of higher global food prices, the government abolished, on January 16, taxes and custom duties on locally-produced and imported food products. Later in January, the government also announced the creation of a large multi-billion dollar fund for investment and local development that will focus on providing housing for the growing population.

The IMF will have to eat that prediction. The stifling political repression (which has been fiercest in the eastern part of the country, which is also the poorest), the corruption, nepotism and flamboyant lifestyles enjoyed overseas by Gaddafi’s children have proved too much. And the stirring example of the youth of Tunisia, Egypt, Bahrain, Algeria, Yemen, Syria, Jordan and Djibouti added the spark.

What has led to this new Libyan revolution is the degeneration of the regime born of the 1969 revolution into a crony capitalism. The popular character of the new revolution is undeniable, it is far from clear what sort of regime will emerge out of it. The same greedy and powerful Western interests that first attacked and then propped up the Gaddafi regime are preparing for a change of tack, including considering direct military intervention.

As the 19th century British Prime Minister Lord Palmerston famously observed:

We have no eternal allies, and we have no perpetual enemies. Our interests are eternal and perpetual ...

Hopefully the makers of the new Libyan revolution will heed the lessons of its own history.


Peter Boyle

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Libya! - Amid the Massacres and Machine-gun Fire: Questions and Answers

The Arab Revolution Spreads to Libya, Trigerring a Civil War and a Myriad Question Marks

How did the Gaddafi power structure, that used to be a long-standing progressive, anti-Imperialist and anti-colonialist political force with large significance for the Left regionally and globally, become an autocratic authoritarian regime and then ended up joining the "Western umbrella" in recent years transforming itself into an ally of Imperialism, oppressing the people with guns and tanks bought from the US and the UK, now bombing the cities in rebellion with aircraft supplied by the West?

And where is the revolution going? In some of the towns and cities being "liberated" by the armed insurgents, the new flag of the revolution is... the old flag of the pro-capitalist Monarchy, overthrown by Gaddafi long ago. Where is this conflict headed?

Please study this quarter of an hour video program with Professor Hamid Dabashi of Columbia University, exploring some of the history, the forces, and the questions involved in the Libyan uprising in dialogue with Paul Jay, of the Real News Network. The Real News Network is an independent news source that has evolved within the US Left (please use the link, or click on the picture):
http://www.youtube.com/watch?v=6AvfATCBmJg

Class Politics

...of course play a significant role in shaping current events in Libya, especially valuable when seen from the perspective of the old feudal class structures being replaced by pre-socialist formations in the transition from a pre-industrial to a modern industrial political economy.

Part of the reason why the uprising has quickly escalated to open armed insurrection and is now an open civil war is the nature of the administration that Gaddafi's revolution had created when remaking the country decades ago. With Gaddafi's help and under his initiative during his progressive and revolutionary phase, Libya made a transition from a highly centralized feudal-capitalist authoritarian Monarchy to a system of administration based on popular participation and local power with many Leftist values embedded in the structure, utilizating the petroleum industry to fund some of these social changes and to benefit the people. In Libya there is a system of decentralized direct democracy founded on peoples' power called the Jamahiriya, which does not rely on a web of central administration. Instead, power is vested in local and regional Committes that are the instruments of and the forums through which the population (at least in theory) exercices power.

Even after Gaddafi made peace with the Western Imperialist powers (in the middle of the last decade), the progressive system of local and regional social self-administration remained in place. It is this system that the population is now activating, arming itself and fighting against the oppressive regime.

The same thing had occured when the Soviet Union and its satellite countries underwent an uprising that did away with the Soviet system. Despite the Western media lies about the Soviet Union there was no "iron fist" to crush the opposition. The population utilized the local Committees and labour organizations to mobilize against the regime, and even though the Soviet Union had a much more centralized and hierarchical system of administration, the uprisings were mostly peaceful and very few people were killed in the process of the Soviet Union's dissolution. Unfortunately, instead of advancing forward to improve and deepen the socialist formations, they re-installed capitalism.

As the capitalist media apply themselves to try to explain what is going on in Libya, they try to fit the country's decentralized administration model into their "explanations" of events, but do not succeed in making much sense:

"The system of rule created by Khadafy — the "Jamahiriya," or "rule by masses" — is highly decentralized, run by "popular committees" in a complicated hierarchy that effectively means there is no real center of decisionmaking except Khadafy, his sons and their top aides."
http://www.denverpost.com/nationworld/ci_17448006

"The country is nominally run as the “state of the masses,” a socialist, decentralized system of Mr. Gadhafi's own devising known as a jamahiriya, where local committees have wide leeway."
http://www.theglobeandmail.com/news/opinions/editorials/the-people-are-powerful-in-the-face-of-gadhafis-terror/article1915042/

"CNN -- Libya's Moammar Gadhafi is clinging to power despite a wave of opposition due in part to a legacy of decentralized authority and divided tribal politics that has been reinforced during the embattled strongman's four-decade rule, analysts told CNN Tuesday."
http://edition.cnn.com/2011/WORLD/africa/02/22/libya.gadhafi.support/

There Is a Great Danger

...now that the revolution in Libya might open the doors to Western Imperialism in a more complete and influential way than before. If Gaddafi's alignment with the Western Capitalist powers in recent years was disastrous - and it was - enabling further incursions by the Empire into Libya to dominate and exploit its oil and population will be catastrophic.

So far there are no indications that the revolutionary forces have any undestanding of this, nor any political positions at all other than righteous and courageous opposition to the regime. We hope that this courage will be complemented with political knowledge and wisdom as to the dangers ahead and that the revolution will aim to preserve and deepen the gains of the Jamahiriya, rather than attempt to get rid of them.

All power to the people!
Cyprus IndyMedia Collective
http://Cyprus.IndyMedia.org
~~~~~~~~~~

More on the Arab Revolution:

The Rising of Egypt's Working Class
The real “intelligence failure” of the ruling class
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/02/rising-of-egypts-working-class.html

Αλεξάνδρεια: Έκπτωτος ο Βασιλεύς Μουμπάρακ
Ο Λαός Πανηγυρίζει στους Δρόμους !
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/02/blog-post_12.html

Two Members of Cyprus IndyMedia Assaulted
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/02/two-members-of-cyprus-indymedia.html

Η Αιγυπτιακή Αντίσταση
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/02/blog-post_06.html

When the Moon Rises on The One You Love
The Arab Revolution
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/01/when-moon-rises-on-one-you-love.html


About the Photos:

The two photos above were published widely on the internet by the establishment press with the following text.

Residents stand on tank
Residents stand on a tank inside a security forces compound in Benghazi, Libya on Monday, Feb. 21, 2011. Libyan protesters celebrated in the streets of Benghazi on Monday, claiming control of the country's second largest city after bloody fighting, and anti-government unrest spread to the capital with clashes in Tripoli's main square for the first time. (AP Photo/Alaguri)

Residents stand
Residents stand on a tank holding a pre-Gadhafi era national flag inside a security forces compound in Benghazi, Libya on Monday, Feb. 21, 2011. Libyan protesters celebrated in the streets of Benghazi on Monday, claiming control of the country's second largest city after bloody fighting, and anti-government unrest spread to the capital with clashes in Tripoli's main square for the first time. (AP Photo/Alaguri)