Edukira joan

Instalazio artea

Wikipedia, Entziklopedia askea
Dan Flavinek 1960an egindako instalazioa, Menil Bilduma.

Instalazio artea arte garaikidearen genero bat da, 1960ko hamarkadan sortua. Obraren elementuak baino garrantzitsuagoa da lanaren ideia orokorra.[1] Berez, esperimentatzeko bide bat da eta edozein espazioetan egokitu daiteke. Eredu esperimental artistikoaren mota edo atal bat da, denbora jakin baterako erakusten dena eta edozein espaziotan aurkez daitekena. Normalean, iraupen zehatza dute eta, nolabait, arte galkor barruan kokatu daiteke. Sarritan, sortzaileen eta ikusleen arteko eragin-trukea bilatzen du.

Sarritan mugimendu honen jatorria Marcel Duchamp artistaren lanetan bilatu izan nahi da. Duchampek egunerokotasunaren objektuak erabiltzen zituen baina beste esanahi artistiko eman nahian. Arte honen beste iturriak collage (bidimensional) eta assemblage dira, kubismoa eta dadaismoa garatutako teknikak. Instalazioak bide horietan beste urrats izango litzateke. Lehenengo instalazioetan oso artista desberdinak aurki ditzakegu: Helio Oiticica, Bruce Nauman, Joseph Beuys, Daniel Buren, Wolf Vostell, Nam June Paik, Marcel Broodthaers ed Antoni Muntadas.

Instalaziogile ezagunak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. https://artgia.com/eu/instalazio-artistikoak/
  2. Sánchez Argilés, Mónica. La instalación en Mexico 1970-2000. Alianza Editorial. 286 or. Madril. 2009. ISBN 9788420683874

Ikus, gainera

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]