Urpekaritza jantzi
Urpekaritza jantzia urpekariek urpean arnasa hartzeko, urpekaritza egiten duten bitartean, erabiltzen duten gailua da. Autonomoa deritzo urpekaria urpean dagoen bitartean gainazaleko edozein mendekotasunetik askatzen duen gas transpiragarrien erreserba bat duelako[Oh 1]. Beraz, eskafandra autonomoa oso argi bereizten da eskafandra tradizionalarengandik. Metal astuneko kasko batez hornituta, berunezko zolekin eta gainazaletik datorren aire-mahukaz era hornituta dago; eskafandra tradizionalez hornitutako urpekaria itsasoaren hondoan (edo beste edozein ur-masatan) baino ezin da ibili; beraz, haren mugimenduak zein desplazamenduen irismena oso mugatuta dago. Bestalde, arnasa hartzeko eskafandra autonomo batez hornituta eta oinetan aurrera egiteko hegatsekin, urpekari modernoa horizontalki edo edozein norabidetan mugi daiteke (betiere igoera-abiadura errespetatuz, hau da, 18 metro minutuko Urpeko Jardueren Munduko Konfederazioak (CMAS) gomendatzen duen moduan) bere tangetan daraman gasen nahasketak ahalbidetzen duen sakoneraraino (adibidez, botilak airez kargatuta badaude, kontuan izan behar da daukan oxigenoa toxikoa dela 65 metroko sakoneratik, eta oxigeno purua arnastuko balu bere toxikotasuna 6 metroko sakoneratik aurrera gertatuko litzateke). Kirol Urpekaritza Eskolarik edo Federaziorik ez du baimentzen 60 metroko sakoneratik gora airearekin praktikatzea.
Eskafandraren funtsezko osagaia erregulatzailea da urpekariak daraman erreserbatik arnas-gasa depresioa kentzen duen mekanismoa, bere inspirazio bakoitzean giro-presioan automatikoki ematen duena, edozein sakoneran dagoela ere. Erregulagailuak guztiz alferrikakoa da, eta ez du, berez, eskafandra autonomoa osatzen urpekaria urpeko bizirik irautea ahalbidetzen duen gas transpiragarrien erreserba batera lotzen ez bada. Gas-erreserba hori gas-tanga batek edo gehiagok osatzen dute normalean, baina, urpekaritza arloan, ez zaie tanga esaten, botila baizik. Eskafandra autonomoa, beraz, urpeko arnas aparatua da, gas transpiragarriko erreserba batera akoplatutako erregulatzaile batez osatutakoa, baina urpekariek ez dute, normalean, «eskafandra autonomoa» terminoa erabiltzen; ekipo multzoari «ekipamendua» deitzera mugatzen dira, murgiltzeko aukera ematen dien elementu horietako bakoitzari dagokion izena emanez (erregulatzailea eta botila).
Urpeko arnasa hartzeko, ezinbestekoa da eskafandra autonomoa, baina urpekaritza praktikak beste elementu garrantzitsu batzuk ere erabiltzea eskatzen du, hala nola maskara, hegatsak, botinak, trajea, txaleko egonkortzaile edo jaka eta pisu-gerrikoa. Bere ekipamenduko elementu horiekin guztiekin batera, urpekari bakoitzak bere deskonpresio-etapa bakoitzaren iraupena kalkulatzeko tresnak ere eman behar ditu, deskonpresioa beharrezkoa izanez gero ( deskonpresio sindromea saihesteko). Gaur egun, urpekaritza-ordenagailuak erabiltzen dira, urpekariek eskumuturreko erloju baten antzera eramaten dituztenak, nahiz eta etapak deskonpresio tresna tradizionalen laguntzaz ere kalkula daitezkeen: taulak, sakonera-neurgailua eta kronometroa.
Oharrak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- ↑ Urpekaritza autonomoetako gas transpiragarrien erreserba, munduan egiten diren urpekaritza gehienetan, aire konprimatu botila batek edo gehiagok osatzen dute. Hala ere, murgiltzeen iraupena areagotzeko edo sakonera handiagoetara murgiltzeko, urpekaritza-titulu bereziak dituzten urpekari adituek eta akreditatuek sarritan beste gas nahasketa batzuk erabiltzen dituzte, hala nola nitrox, trimix, hydreliox edo hydrox
Erreferentziak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Bibliografia
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- Luis Ávila Recatero, Zero kota azpitik, Editorial Hispano Europea, Bartzelona, 1989 .
Ikus, gainera
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Kanpo estekak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Datuak: Q2079255