José Hierro
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) José Hierro del Real 3 de abril de 1922 Madrid, España |
| Morte | 21 de decembro de 2002 Madrid, España |
| Causa da morte | Enfisema pulmonar |
| Actividade | |
| Ocupación | poeta |
| Membro de | |
| Xénero artístico | Poesía |
| Premios | |
| Descrito pola fonte | Obálky knih, |
José Hierro del Real, nado en Madrid o 3 de abril do 1922 e finado tamén en Madrid o 21 de decembro do 2002, foi un poeta español. Pertencente á chamada Xeración do medio século, foi un autor dificilmente clasificable, tratando nas súas composicións dende temáticas sociais a outras de carácter existencial, pasando por unha variedade de asuntos de cariz íntimo ou universal. Foi Premio Nacional das Letras Españolas no 1990 e Premio Cervantes no 1998.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Cando contaba con dous anos de idade a súa familia trasladouse a Santander, onde cursou os estudos elementais e iniciou a carreira de perito industrial, que se viu obrigado a abandonar tralo inicio da Guerra Civil. Finalizado o conflito bélico foi feito prisioneiro por pertencer a unha “organización de axuda a presos políticos”, ingresando na cadea onde permaneceu ata 1944. Un deses presos políticos era o seu propio pai, finado mentres o poeta cumpría condena.
Ao saír do cárcere marcha a Valencia onde vivirá dous anos. Na cidade levantina participa nas tertulias literarias do café El Gato Negro e colabora na fundación da revista Corcel.
De volta en Santander volve participar na fundación doutra revista, Proel, xunto con Ricardo Gullón e desempeña multitude de oficios. Casa no 1949 e ao pouco tempo marcha a Madrid, onde empeza a traballar no CSIC, na Editora Nacional e no Ateneo. Faise colaborador de Radio Nacional de España ata a súa xubilación no 1987.
No 1999 foi escollido membro da Real Academia Española.
Traxectoria poética
[editar | editar a fonte]Inicia a súa produción no 1947 con Tierra sin nosotros, expresión de tristura xuvenil e procura de felicidade inalcanzable. A súa obra dos anos cincuenta afonda na dor existencial, pero pouco a pouco vai deixando oco nos seus poemas para os temas sociais. Porén, o trato que lle dá á temática social non é o habitual nos autores do xénero da época, xa que a súa esixencia estética permanece intacta outorgándolle unha densidade e unha riqueza considerables.
A influencia de Gerardo Diego, a quen considerou o seu “pai espiritual”, e, por extensión, da Xeración do 27 na súa obra é amplamente perceptible.
Obra
[editar | editar a fonte]- Alegría (1947). Premio Adonáis .
- Tierra sin nosotros (1947).
- Con las piedras, con el viento (1950).
- Quinta del 42 (1952).
- Antología (1953). Premio Nacional de Literatura.
- Estatuas yacentes (1955).
- Cuanto sé de mí (1957). Premio da Crítica.
- Poesías completas. 1944-1962 (1962).
- Libro de las alucinaciones (1964). Premio da Crítica.
- Problemas del análisis del lenguaje moral (1970).
- Cuanto sé de mí (1974)
- Quince días de vacaciones (1984)
- Reflexiones sobre mi posía (1984)
- Cabotaje (1989)
- Agenda (1991).
- Emblemas neurorradiológicos (1995)
- Sonetos (1995)
- Cuaderno de Nueva York (1998). Premio Nacional de Literatura.
- Guardados en la sombra (2002)
- José Hierro. Poesías completas (1947-2002) (2009). Póstuma.
- Gedichte Aus Dem Arbeitsbuch (2024). Tradución ao alemán de Jürgen Siess, Marburg. ISBN 978-9941-8-6572-5.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Lázaro, F. e Tusón, V. (1982). Literatura española. Ed. Anaya.
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]| Control de autoridades |
|
|---|