Saltar ao contido

Jean-Marie Gustave Le Clézio

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaJean-Marie Gustave Le Clézio

(2008) Editar o valor en Wikidata
Nome orixinal(fr) J. M. G. Le Clézio Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento13 de abril de 1940 Editar o valor en Wikidata (84 anos)
Niza, Francia Editar o valor en Wikidata
EducaciónUniversidade de Bristol (pt) Traducir
University of Provence - Aix-Marseille I (en) Traducir
University of Nice Sophia Antipolis (en) Traducir
Universidade de Aix-Marselha (pt) Traducir
University of Côte d'Azur (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónescritor, escritor de literatura infantil, xornalista, ensaísta, tradutor, novelista, profesor universitario Editar o valor en Wikidata
Período de actividade1963 Editar o valor en Wikidata -
Membro de
MovementoNouveau roman Editar o valor en Wikidata
Obra
Obras destacables
Familia
CónxuxeJémia Le Clézio Editar o valor en Wikidata
FillosAnna Jean Editar o valor en Wikidata
Premios
Descrito pola fonteDictionary of African Biography,
Obálky knih, Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm0494188 BNE: XX965769 Bitraga: 189 Dialnet: 2629451 Musicbrainz: 41ffd8dd-034b-46d4-be27-dad21a0e9fd8 Editar o valor en Wikidata

Jean-Marie Gustave Le Clézio, ás veces abreviado como J.M.G. Le Clézio, nado en Niza o 13 de abril de 1940, é un escritor franco-mauricio. Coñeceu moi pronto o éxito coa súa primeira novela Le Procès-verbal, publicada en 1963. Influído polas súas orixes familiares, polas súas viaxes, e o gusto polas culturas amerindias, J.M.G. Clézio é principalmente coñecido polas súas novelas Désert e Le Chercheur d'or, pero é tamén autor dunha corentena doutras obras de ficción (novelas, contos, noticias) e ensaios. En 2008 acadou o Premio Nobel de Literatura,[1][2] como "escritor de novas saídas, da aventura poética e da éxtase sensual, explorador dunha humanidade máis aló e debaixo da civilización reinante".

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Jean-Marie Le Clézio é fillo de Raoul Le Clézio, cirurxián, e de Simonne Le Clézio, a súa curmá (os dous son netos de Sir Eugène Le Clézio) e proveñen dunha familia bretoa emigrada á illa Mauricio no século XVIII cando sofren a colonización británica. Escribe ao sete anos un primeiro libro sobre o mar. Unha longa viaxe na cabina do barco que o conduce coa súa nai a Nixeria onde vai reencontrar ao seu pai que é médico na selva. Prosegue estudos no colexio literario universitario de Niza, e despois dalgúns anos en Londres e Bristol, fáise profesor nos Estados Unidos.

Sen deixar de escribir desde os sete anos, alcanza a fama aos 23 cando aparece Le Procès-verbal, polo cal recibe o premio Renaudot en 1963. De 1963 a 1975, as novelas e os ensaios de Le Clézio exploran os temas da tolemia, a linguaxe, a escritura, coa intención de explorar certas posibilidades formais e tipográficas, na liña doutros escritores da súa época (Georges Perec ou Michel Butor). Clézio ten entón unha imaxe de escritor anovador e rebelde que lle vale a admiración de Michel Foucault ou Gilles Deleuze. En 1964, estuda a soidade na obra de Henri Michaux, tema da súa memoria para o Diploma de Estudos Superiores.

Obras

[editar | editar a fonte]

Narrativa

[editar | editar a fonte]
  • Le Procès-verbal, 1963.
  • Le Jour où Beaumont fit connaissance avec sa douleur, 1964.
  • La Fièvre, 1965.
  • Le Déluge, 1966.
  • Terra Amata, 1967.
  • Le Livre des fuites, 1969.
  • La Guerre, 1970.
  • Lullaby, 1970.
  • Les Géants, 1973.
  • Voyages de l'autre côté, 1975.
  • Mondo e outras historias (Mondo et autres histoires), 1978.[3]
  • Désert, 1980. Premio Paul-Morand.
  • La Ronde et autres faits divers, 1982.
  • Le Chercheur d'or, 1985.
  • Voyage à Rodrigues, 1986.
  • Printemps et autres saisons, 1989.
  • Onitsha, 1991.
  • Étoile errante, 1992.
  • Pawana, 1992.
  • La Quarantaine, 1995.
  • Poisson d'or, 1997.
  • Hasard (suivi d'Angoli Mala), 1999.
  • Cœur Brûle et autres romances, 2000.
  • Révolutions, 2003.
  • Ourania, 2005.
  • Ritournelle de la faim, 2008.

Ensaio

[editar | editar a fonte]
  • L'Extase matérielle, 1967.
  • Haï, 1971.
  • Mydriase, 1973.
  • Vers les icebergs, 1978.
  • L'Inconnu sur la Terre, 1978 p.
  • Trois Villes saintes, 1980.
  • Le Rêve mexicain ou la pensée interrompue, 1988.
  • Diego et Frida, 1993. (biografía de Diego Rivera e Frida Kahlo)
  • La Fête chantée, 1997.
  • Raga: approche du continent invisible, 2006.
  • Ballaciner, 2007.

Como editor

[editar | editar a fonte]
  • Les Prophéties du Chilam Balam, 1976.
  • Sirandanes (con Jémia Le Clézio), 1990.

Literatura infantil

[editar | editar a fonte]
  • Voyage au pays des arbres, 1978.
  • Relation de Michoacan, 1984.

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ X.L. Méndez Ferrín (27 de outubro de 2008). "Le Clézio na casa". La Opinión. 
  2. ↑ Manuel Xestoso (17 de outubro de 2008). "O Nobel Le Clézio e as guerras culturais". A Nosa Terra (1329). pp. 24–25. 
  3. ↑ Traducido ao galego por Valentín Arias e Raquel Villanueva en 1987 na colección Xabarín de Edicións Xerais de Galicia.
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jean-Marie_Gustave_Le_Clézio&oldid=6880475»