Przejdź do zawartości

Cyndi Lauper

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cyndi Lauper
Ilustracja
Cyndi Lauper w 2022
Imię i nazwisko

Cynthia Ann Stephanie Lauper

Pseudonim

Cyndi Lauper

Data i miejsce urodzenia

22 czerwca 1953
Nowy Jork

Typ głosu

mezzosopran[1], 5 oktaw

Gatunki

blues, country, dance, disco, electro, folk, funk, new wave, pop, rock, rock alternatywny, rockabilly, soul

Zawód

piosenkarka, autorka tekstów, kompozytorka, producentka, aktorka, menedżerka w wrestlingu, aktywistka społeczna

Aktywność

od lat 70. XX wieku

Wydawnictwo

Sony BMG/Epic Records

Zespoły
Doc West, Flyer, Blue Angel
Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa
Logotyp

Cyndi Lauper, właśc. Cynthia Ann Stephanie Lauper (ur. 22 czerwca 1953 w Nowym Jorku) – amerykańska piosenkarka, autorka tekstów, kompozytorka, producentka, aktorka, menedżerka w wrestlingu i aktywistka ruchu LGBT.

Rozpoczęła solową karierę muzyczną w 1983. Jej pierwszy singiel Girls Just Want to Have Fun został uznany za nieoficjalny manifest kobiecej niezależności. Jej pierwszy album She’s So Unusual sprzedał się w ponad sześciu milionach egzemplarzy w samych Stanach Zjednoczonych. Również jej drugi album wydany w 1986 True Colors odniósł sukces, sprzedając się w ponad dwóch milionach egzemplarzy. Nagrała dwie piosenki do filmu Richarda Donnera Goonies z 1985. Zadebiutowała na Broadwayu w 2006, w Studio 54. Zagrała wtedy Jenny w musicalu Opera za trzy grosze Kurta Weilla. Jest autorką muzyki i słów do musicalu Kinky Boots, który był wystawiany na Broadwayu w latach 2013–2019.

Jest zdobywczynią złotych i platynowych płyt, a także nagród Grammy, Tony i MTV Video Music Awards. W 2016 odsłoniła swoją gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles. W 2017 dołączyła do galerii sławy Songwriters Hall of Fame.

Przez całą swoją karierę angażuje się w działalność na rzecz osób LGBT. Została członkinią zarządu fundacji Matthew Shepard Foundation i założyła własną organizację non-profit True Colors United. W 2007 i 2008, by promować poprawienie sytuacji prawnej i społecznej osób LGBT, zorganizowała trasę koncertową True Colors Tour, w której poza nią udział wzięło wielu innych twórców muzycznych.

Młodość i wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 22 czerwca 1953[2] w Brooklynie w Nowym Jorku[3] jako Cynthia Ann Stephanie Lauper[4].

Jej matka Catrine Gallo była Włoszką z Sycylii i imigrowała do Stanów Zjednoczonych wraz z rodziną[5]. Gallero używała pseudonimu Catrine Dominique i miała aspirację, aby zostać piosenkarką, czemu nie była przychylna jej rodzina, ponieważ wśród włoskich imigrantów w Stanach Zjednoczonych istniała opinia, że szkoły artystyczne są dla kobiet lekkich obyczajów[6]. Wyszła za Niemca ze Szwajcarii, Fredericka Laupera[5], i urodziła trójkę dzieci, u których starała się wykreować wrażliwość artystyczną[6].

Cynthia Lauper wychowała się w rodzinie rzymskokatolickiej. Miała starszą[6] siostrę Ellen[7] oraz młodszego brata[6] Freda[7]. Jej rodzice rozwiedli się, gdy miała pięć lat. Później jej matka ponownie wyszła za mąż. Po wielu latach w swej autobiografii Cindy Lauper przyznała, że ojczym nie tylko maltretował matkę, ale również groził, że zgwałci jej młodszą córkę[6].

Jako dziecko Lauper upodobała sobie piosenki z ówczesnych musicali oraz takich artystów jak Barbra Streisand, Luis Armstrong[6], The Beatles, Ella Fitzgerald, Judy Garland i Billie Holiday[8]. Śpiewała starszym paniom, które siedziały zwykle na ławce przed kamienicą, za co otrzymywała drobną zapłatę. Od swojej starszej siostry otrzymała na urodziny gitarę. Mając dwanaście lat, zaczęła komponować własne piosenki. W tym czasie wraz z rodziną przeprowadziła się do nowojorskiej dzielnicy Queens, gdzie spędziła resztę swojego dzieciństwa[6]. Mieszkała wtedy w sąsiedztwie Ozone Park[9]. Jeszcze w tym okresie zaczęła nosić kolorowe stroje i domagać się, aby nazywano ją Cyndi, co później stało się istotnym elementem jej kariery artystycznej[6].

Chodziła do liceum Richmond Hill High School. Przerwała jednak naukę i uciekła z domu ze strachu przed ojczymem. Najpierw mieszkała w schronisku dla bezdomnych i próbowała różnych zawodów. Następnie wyjechała do Kanady i zatrudniła się w szkółce leśnej. Kiedy jej matka się rozwiodła, Lauper powróciła do domu. Aby zarobić na samodzielne życie, zatrudniła się w butiku Screaming Mimi’s w Greenwich Village, który prowadziła ekscentryczna projektantka mody Laura Willis[6]. W końcu wyjechała do Vermont, gdzie ukończyła wyższą szkołę artystyczną Johnson State College[10].

Kariera muzyczna

[edytuj | edytuj kod]

Wczesna kariera (lata 70.)

[edytuj | edytuj kod]

Swoją karierę muzyczną rozpoczęła w latach siedemdziesiątych. Śpiewała w nowojorskich klubach. Dołączyła najpierw do zespołu Doc West, a potem Flyer, z którymi śpiewała covery utworów folklorystycznych, disco i rocka[6].

W 1977 całkowicie straciła głos[2]. Lekarze uznali, że uszkodzenie jest poważne. Zgłosiła się jednak na wokalny kurs do trenerki Katie Agresty, która pomogła jej wznowić karierę i odkryła, że głos Lauper ma pięć oktaw[6].

Blue Angel (1978–1982)

[edytuj | edytuj kod]

W 1978 roku poznała saksofonistę Johna Turiego, z którym założyła zespół Blue Angel. Kapela nagrała taśmę demo i dała ją do posłuchania Steve’owi Massarsky’emu, menedżerowi zespołów The Allman Brothers i The Wailers. Menedżer zarekomendował nową grupę wytwórni Polydor. Ta podpisała z muzykami kontrakt na 5000 dolarów amerykańskich. W 1980 zespół nagrał debiutancką płytę. Album zawierał nowofalową wersję rockabilly i został ciepło przyjęty przez krytykę. Nie odniósł jednak komercyjnego sukcesu. Grupa zwolniła Massarsky’ego, a ten w odpowiedzi oskarżył muzyków o zerwanie umowy, żądając 80 000 dolarów odszkodowania. To doprowadziło Lauper do bankructwa[6] w 1982[2] Grupa Blue Angel rozpadła się, a Lauper znów zaczęła podejmować się różnych prac i występować w różnych klubach, najczęściej w El Sombrero. W czasie jednego z koncertów zauważył ją początkujący menedżer David Wolf[6], który z czasem został jej kochankiem i menedżerem[2].

She’s So Unusual (1983–1986)

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: She’s So Unusual.
Cyndi Lauper (z lewej) 28 stycznia 1985, pozująca z fanem, noszącym sweter promujący akcję We Are the World

W 1983 Lauper podpisała kontrakt z wytwórnią Portrait Records, należącą do CBS[2]. Wytwórnia zaproponowała Lauper zestaw piosenek innych autorów. Piosenkarka wynegocjowała kompromis z wytwórnią. Zgodziła się na wykorzystanie części piosenek, ale pod warunkiem, że będzie mogła zmienić ich aranżację i tekst. Tak stało się między innymi z utworem Girls Just Want To Have Fun (z ang. Dziewczyny chcą się tylko zabawić), który został stworzony w 1979 roku przez Roberta Hazarda i w oryginale był napisany z męskiej perspektywy oraz miał wydźwięk seksualny. Lauper postanowiła uczynić z niego polityczną deklarację kobiecej niezależności[6].

W 1983 wydano pierwszy singiel Lauper, Girls Just Want to Have Fun. Zajął on drugie miejsce na amerykańskiej liście przebojów Billboard Hot 100 i brytyjskiej UK Singles Chart. Lauper utrwaliła wtedy swój wizerunek sympatycznej ekscentryczki z lśniąco pomarańczowymi włosami, abstrakcyjnym makijażem, kolorowym strojem i unikatowym stylem wokalnym[2]. Inny singiel z płyty Lauper, Time After Time, zajął pierwsze miejsce na Billboard Hot 100[6], otrzymał złotą płytę w 1989[11] i stał się jednym z najczęściej coverowanych utworów w historii muzyki pop, między innymi przez Milesa Davisa[6].

W 1983 ukazał się jej pierwszy album solowy She’s So Unusual. Produkcję wsparli Rob Hyman i Eric Bazillian z zespołu The Hooters. Płyta zajęła czwarte miejsce na amerykańskiej liście przebojów Billboard 200[6]. Niedługo po wydaniu płyty Lauper wyruszyła w światową trasę koncertową Fun Tour, która trwała od 22 listopada 1983 do 9 grudnia 1984[12].

Trzecim jej singlem była piosenka She Bop, której tekst traktował o masturbacji[3]. Pomimo skandalicznego tekstu utwór zajął trzecią pozycję na Billboard Hot 100[12] i stał się kolejnym w karierze Cyndi Lauper singlem, który otrzymał status złotej płyty[11]. All Through the Night został wydany jako czwarty singel i zajął piąte miejsce na amerykańskiej liście Hot 100[13], co sprawiło, że Lauper stała się pierwszą w historii muzyki rozrywkowej piosenkarką, której cztery single z debiutanckiego krążka znalazły się w pierwszej piątce Hot 100[14].

W 1985 odebrała nagrodę Grammy w kategorii Najlepszy nowy artysta[2]. Jej album był nominowany w kategorii Najlepszy nowy artysta[15], piosenka Girls Just Want to Have Fun została nominowana w kategorii Nagranie roku[16] i Best Female Pop Vocal Performance[17], a piosenka Time After Time została nominowana w kategorii Piosenka roku[15]. Lauper otrzymała również osiem nominacji do nagrody MTV Video Music Awards, ale zdobyła statuetkę jedynie za teledysk do piosenki Girls Just Want to Have Fun[18].

W marcu 1985 Cyndi Lauper wzięła udział w charytatywnym projekcie „We Are the World” obok takich wykonawców jak Quincy Jones, Michael Jackson, Tina Turner, Bruce Springsteen, Lionel Richie czy Stevie Wonder[19]. 7 maja 1984 zrzeszenie amerykańskich wydawców Recording Industry Association of America przyznało albumowi She’s So Unusual status platynowej płyty za ponad milion sprzedanych egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych. Do 1997 album otrzymał 6 platynowych płyt za 6 milionów sprzedanych egzemplarzy[11].

W 1985 nagrała piosenki What A Thrill i The Goonies 'R' Good Enough na potrzeby filmu Stevena Spielberga Goonies[20]. Wydana jako osobny singiel The Goonies 'R' Good Enough zajęła dziesiąte miejsce na liście Billboard Hot 100[21]. What A Thrill została natomiast nominowana do nagrody Grammy w kategorii Best Female Rock Vocal Performance w 1986[22].

True Colors (1986–1988)

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: True Colors (album Cyndi Lauper).

W 1986[23] ukazał się jej drugi album True Colors. Album znacznie różnił się i był staranniej przygotowany od debiutanckiej płyty. Wystąpili na nim gościnnie tacy artyści jak Nile Rodgers z Chic, Adrian Belew z King Crimson i Billy Joel. Płyta zajęła czwarte miejsce na amerykańskiej liście przebojów Billboard 200, a promująca ją ballada True Colors pierwsze miejsce na Billboard Hot 100[6] i była nominowana do nagrody Grammy w kategorii Best Female Pop Vocal Performance[24]. Na drugi singel wybrano nagranie Change Of Heart, który zajął trzecie miejsce na Billboard Top 100 i był ostatnim w karierze Lauper przebojem, który znalazł się w pierwszej piątce[25]. Teledysk do tej piosenki został nakręcony w centrum Londynu na placu Trafalgar Square[26].

W 1986 wyruszyła w trasę koncertową True Colors World Tour[27]. 12 marca 1987 nagrała swój koncert w Paryżu, który został wydany na kasetach VHS pod tytułem Cyndi Lauper in Paris[28]. Nagranie zostało nominowane do Grammy w kategorii Best Performance Music Video[24].

Cover przeboju Marvina Gaye What’s Going On jako trzeci promował płytę i został wdany w 1987[29]. Kolejnymi wydanymi singlami z płyty były Boy Blue[30] i Maybe He'll Know[31].

Do 1994 album True Colors otrzymał dwie platynowe płyty[11]. Wszystkie zyski ze sprzedaży singla Boy Blue artystka przekazała na rzecz akcji pomagania osobom zarażonych wirusem HIV[6].

A Night to Remember (1989–1992)

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: A Night to Remember (album Cyndi Lauper).

W roku 1989 ukazał się jej trzeci album, A Night to Remember (z ang. Noc do zapamiętania)[32]. Album został negatywnie oceniony przez krytyków. Także sama Lauper przyznała, że nie jest z niego zadowolona i w jednym z wywiadów nazwała go A Night to Forget (z ang. Noc do zapomnienia)[33].

Jedynie pierwszy wydany promujący płytę utwór I Drove All Night znalazł się w pierwszej dziesiątce na liście Billboard Hot 100 (zajął 6. miejsce)[34]. Pozostałymi wydanymi utworami z płyty były: My First Night Without You[35], A Night to Remember[36], Heading West[37] i Primitive[38].

21 kwietnia 1989 wyjechała w trasę koncertową A Night To Remember Tour[39].

21 lipca 1990 wokalistka wzięła udział w transmitowanym na cały świat charytatywnym koncercie The Wall Live in Berlin[40], wykonując utwór Another Brick in The Wall (cz. II)[41].

W 1992 Cyndi Lauper nagrała nowy singel. Była to piosenka The World Is Stone[42], francuska wersja Le Monde est stone z musicalu Starmania[43]. Promowała ona ścieżkę dźwiękową musicalu, którego nazwa została przetłumaczona na Tycoon[44].

Hat Full of Stars i Twelve Deadly Cyns... And Then Some (1993–1996)

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Hat Full of Stars.

W 1993 Cyndi Lauper wydała nowy album solowy Hat Full of Stars[45]. Płyta znacznie różniła się od poprzednich dzieł piosenkarki i łączył takie gatunki jak soul w stylu lat 60., funk lat 70., pop lat 80., hip-hop lat 90., a także folk i muzykę ludową. Teksty piosenek poruszały takie problemy jak rasizm (A Part Hate), nielegalna aborcja (Sally’s Pigeons), kazirodztwo (Lies) i bicie żony (Broken Glass). Album został dobrze przyjęty przez krytyków, ale nie znalazł się w czołówce list przebojów[46]. Album promowały cztery single: Who Let in the Rain[47], That’s What I Think[48], Sally's Pigeons[49] i Hat Full of Stars[50].

Na przełomie 1994 i 1995 Cyndi Lauper wydała pierwszą w swojej karierze oficjalną składankę pt. Twelve Deadly Cyns... And Then Some, na której obok kilkunastu największych przebojów znalazły się premierowe utwory I’m Gonna Be Strong i Come on Home, a także nowa wersja jej starego hitu Girls Just Want to Have Fun, zatytułowana Hey Now (Girls Just Want to Have Fun)[51]. W Stanach Zjednoczonych album uzyskał status złotej płyty[11].

Sisters of Avalon (1997–2000)

[edytuj | edytuj kod]
Cyndi Lauper w czasie jednego z koncertów w 2000 roku.
 Osobny artykuł: Sisters of Avalon.

W roku 1997 piosenkarka wydała płytę Sisters of Avalon[52], która była zwrotem ku muzyce alternatywnej[53]. Tematycznie album poruszał sprawę dyskryminacji kobiet, homoseksualistów i oraz mniejszości. Pomimo przychylnych recenzji, płyta nie odniosła komercyjnego sukcesu. Zdaniem Lauper przyczynił się do tego brak promocji ze strony wydawcy[54]. Teledysk do pierwszego singla z płyty, You Don't Know, wyreżyserowała sama piosenkarka[55]. W tym samym roku przyłączyła się do trasy koncertowej Wildest Dreams Tour Tiny Turner i występowała jako support przed jej koncertami[56].

W 1998 wydała świąteczny album Merry Christmas... Have a Nice Life[57]. Wydano z niej tylko jeden singel, Early Christmas Morning, który ukazał się tylko w Japonii[58]. W 1999 Lauper wyruszyła w trasę koncertową Do You Believe? z Cher[59].

Shine i At Last (2001–2004)

[edytuj | edytuj kod]
 Osobne artykuły: Shine (album Cyndi Lauper) i At Last (album).

W 2001 Cyndi Lauper planowała wydanie albumu Shine[60], jednak w zamian ukazał się tylko minialbum pod tą samą nazwą, zawierający pięć piosenek z planowanego albumu[61]. Pełny album ukazał się tylko w Japonii w 2004[62].

W 2003 wydała płytę At Last. Zawierała ona covery utworów takich wykonawców jak Ray Eberle, Dionne Warwick, Maurice Williams and the Zodiacs, Édith Piaf, Todd Duncan, Damita Jo, Aretha Franklin, Eddie Cantor, Nina Simone, The Miracles i Fats Waller and his Rhythm[63]. Płyta otrzymała dobre recenzje[64], a jeden z utworów Unchained Melody nominację do nagrody Grammy[24]. Sukces albumu spowodował, że wytwórnia zdecydowała się na wydanie DVD Live... At Last, będącego zapisem koncertu artystki z marca 2004 w Town Hall w Nowym Jorku[65]. DVD szybko zyskało status złotej płyty[11].

The Body Acoustic, Brodway i True Colors Tour (2005–2007)

[edytuj | edytuj kod]
Cyndi Lauper w 2006
 Osobne artykuły: The Body Acoustic i True Colors Tour.

W 2005 wydała album The Body Acoustic, na którym znalazły się akustyczne wersje jej przebojów oraz nowe utwory. Na płycie gościnnie pojawiają się m.in. Shaggy, Ani DiFranco i Adam Lazzara z zespołu Taking Back Sunday[66].

20 kwietnia 2006 Cyndi Lauper zadebiutowała na Broadwayu w Studio 54 w roli Jenny w musicalu Kurta Weilla Opera za trzy grosze (The Threepenny Opera) obok takich artystów jak Jim Dale i Alan Cumming. Była to jedna z najbardziej kontrowersyjnych broadwayowskich inscenizacji 2006 roku. Lauper dostała bardzo dobre recenzje od nowojorskiej krytyki[67], została nominowana do najstarszej amerykańskiej nagrody teatralnej Drama League Award w kategorii Najlepsza Aktorka w Musicalu[68]. Wystąpiła również na 60. gali rozdania nagród Tony. Zaśpiewała Ballad of the Pimp w duecie z Alanem Cummingiem[69].

W czerwcu 2007 Lauper wyruszyła w pierwszą trasę True Colors Tour po USA i Kanadzie, na rzecz praw osób LGBT. Trasa, której była pomysłodawczynią, producentką i główną gwiazdą, ma na celu wspieranie środowiska LGBT, a także walkę z dyskryminacją mniejszości seksualnych. Obok Cyndi w trasie brali udział tacy artyści i zespoły jak Deborah Harry, Erasure, The Dresden Dolls, Gossip, Cazwell i Rosie O’Donnell. Trasa pod patronatem Human Rights Campaign[70] i PFLAG[71] sponsorowana była przez telewizję Logo[72].

Bring Ya to the Brink (2008–2010)

[edytuj | edytuj kod]
Cyndi Lauper w 2008
 Osobny artykuł: Bring Ya to the Brink.

27 maja 2008 został wydany jej nowy studyjny album Bring Ya to the Brink[73]. Płyta utrzymana była w klimacie electro oraz dance[74]. Pierwszy utwór Set Your Heart wydano tylko jako singel promocyjny[75]. Kolejny Same Ol’ Story znalazł się na pierwszym miejscu listy Hot Dance Club Songs[76]. Trzeci singel to Into the Nightlife[77]. Teledysk do tego nagrania wyreżyserowała sama Cyndi Lauper[78]. Częściowo został on nakręcony w nowojorskim klubie Splash Bar, gdzie fani zostali zaproszeni do udziału w wideoklipie[79].

31 maja 2008 rozpoczęła się druga trasa True Colors Tour po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, tym razem bardziej rozbudowana[72] i powiększona o dodatkowych wykonawców. Razem z Cyndi Lauper w trasie zdecydowały się uczestniczyć między innymi The B-52’s, Joan Jett, Indigo Girls, Kat DeLuna i Regina Spektor[80].

Lauper została nominowana za Bring Ya to the Brink do nagrody Grammy w kategorii Najlepszy Album Elektroniczny/Taneczny[24].

Memphis Blues (2010–2012)

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Memphis Blues.

Siódmy album Cyndi Lauper Memphis Blues został wydany 22 czerwca 2010 i zajął pierwszą pozycję na liście albumów bluesowych Billboarda i utrzymywał się na tej pozycji 14 tygodni. Zajął też 26. miejsce na liście Billboard 200. Album został nominowany do Grammy w kategorii Best Traditional Blues Album[81].

W marcu 2011 media nagłośniły wydarzenie, kiedy z powodu opóźnionego lotu na porcie lotniczym Jorge Newbery w Buenos Aires, Cyndi Lauper zaśpiewała razem z tłumem Girls Just Want to Have Fun. Występ został nagrany i opublikowany na YouTube[82][83].

W listopadzie 2011 wydała dwa bożonarodzeniowe utwory ekskluzywnie dla iTunes. Pierwszy był coverem Blue Christmas Elvisa Presleya[84], a drugi Home for the Holidays Perry’ego Como[85].

We wrześniu 2012 Lauper wystąpiła na pokazie mody Betsey Johnson, który był też podsumowaniem czterdziestoletniej kariery Johnson[86].

Kinky Boots (2012–2016)

[edytuj | edytuj kod]

Lauper skomponowała muzykę i słowa do wystawianego na Broadwayu musicalu Kinky Boots ze scenariuszem Harveya Fiersteina na podstawie niezależnego filmu z 2006 Kozaczki z pieprzykiem. Premiera miała miejsce w październiku 2012 w Chicago[87]. 4 kwietnia 2013 musical debiutował na Broadwayu, w Al Hirschfeld Theatre[88]. Musical został nominowany do nagrody Tony w 13 kategoriach i wygrał w 6. Lauper zdobyła nagrodę za najlepszą oryginalną kompozycję muzyczną[89]. Wygrała też Grammy w kategorii Best Musical Theater Album[90]. Była pierwszą kobietą, która samodzielnie zdobyła nagrodę w tej kategorii. Musical był wystawiany ponad 2000 razy, po raz ostatni 7 kwietnia 2019 i stał się dwudziestym piątym najdłużej wystawianym musicalem na Broadwayu[91].

17 września 2014 wystąpiła gościnnie i zaśpiewała w finale America’s Got Talent[92].

W październiku 2017 została przyjęta do galerii sławy Songwriters Hall of Fame[93].

15 września 2015 Kinky Boots został wystawiony w teatrze Adelphi Theatre w Londynie, zaliczany do scen West Endu[94].

W lutym 2016 Lauper wraz z Stephenem Oremusem była nominowana do nagrody Olivier Award za swoje zasługi dla brytyjskiej produkcji Kinky Boots[95].

Po 2016

[edytuj | edytuj kod]

Lauper nagrała z francuskim kompozytorem Jean-Michel Jarre utwór Swipe to the Right, który w 2016 znalazł się na płycie Jarre Electronica 2: The Heart of Noise[96]. Mniej więcej w tym samym czasie Lauper wydała kolejny album coverów Detour, na którym znalazły się jej wersje utworów takich wykonawców country jak Wanda Jackson, Willie Nelson, Ray Price i Dolly Parton[97].

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Dyskografia Cyndi Lauper.

Kariera aktorska

[edytuj | edytuj kod]

Zadebiutowała na dużym ekranie w 1988 u boku Jeffa Goldbluma, Juliana Sandsa, Michaela Lernera i Petera Falka w komedii przygodowej Wibracje[98], która okazała się jednak niepowodzeniem finansowym[99]. Film promował nagrany przez Lauper utwór „Hole in My Heart (All the Way to China)”[100].

W 1990 Lauper u boku Davida Keitha zagrała postać Cyd Morse w komedii Ucieczka (ang. Off and Running, 1990)[101]. Był to jej drugi film kinowy i tak samo jak pierwszy, okazał się finansową klapą[102]. Na planie filmowym poznała aktora Davida Thorntona[103], znanego z roli Earla Ungera w komedii Alex – sam w domu, za którego wyszła za mąż 24 listopada 1991. W listopadzie 1997 urodził im się syn Declyn Wallace Thornton Lauper.

W 2000 wystąpiła w dramacie kryminalnym Oportuniści (ang. The Opportunists) u boku Christophera Walkena[104].

Wystąpiła w pierwszym odcinku 5. sezonu serialu Kości. Zagrała w nim wróżkę o imieniu Avalon[105], co było swoistym nawiązaniem do jej płyty Sisters of Avalon[52], a w serialu wykorzystany został utwór Fearless z tego albumu. Artystka wyraziła chęć pojawienia w serialu po tym, jak zobaczyła Emily Deschanel śpiewającą jej piosenkę Girls Just Want to Have Fun w odcinku Wannabe in the Weeds z trzeciego sezonu[106].

W 2016 odsłoniła swoją gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles[107].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Filmy

[edytuj | edytuj kod]

Źródło: IMDb[105]

Rok Tytuł Rola Dodatkowe uwagi
1988 Wibracje Sylvia Pickel
1990 Mother Goose Rock 'n' Rhyme Mary (Had a Little Lamb) Film telewizyjny
1991 Ucieczka Cyd Morse
1993 Mikey i ja Geena Briganti
1994 Pani Parker i krag jej przyjaciól Picnic Guest Niewymieniona w napisach
2000 Oportunisci Sally Mahon
2005 The Naked Brothers Band: The Movie Ona sama
2009 Tamo i ovde Rose
2011 Dirty Movie Mama małego Johnny’ego
2014 Henry & Me Pielęgniarka Cyndi Głos

Seriale

[edytuj | edytuj kod]

Źródło: IMDb[105]

Rok Tytuł Odcinek Rola Dodatkowe uwagi
1993 Szaleję za tobą A Pair of Hearts Marianne Lugasso
1995 Money Changes Everything
1999 Stealing Burt's Car
1999 The Final Frontier
1999 The Final Frontier
1999 Happily Ever After: Fairy Tales for Every Child The Happy Prince Pidge
2004 Higglytown Heroes Smooth Operator/Stinky Situation Operator Hero
2005 Świat Raven Art Breaker Ms. Petuto
2007 Przyjaciele z podwórka International Super Spy: Part 1 Głos
2009 Rockefeller Plaza 30 Kidney Now! Ona sama
2009 Kości Harbingers in a Fountain Avalon Harmonia
2012 Bob’s Burgers The Belchies Taffy Butt Głos
2012 Szczęśliwi rozwodnicy Follow the Leader Kiki
2012 Kości The Ghost in the Machine Avalon Harmonia
2013 The Woman in White
2015 The Psychic in the Soup
2016 The 7PM Project Odcinek 1027 Ona sama
2017 Kości The Final Chapter: The Day in the Life Avalon Harmonia
2018 Magnum: Detektyw z Hawajów Sudden Death Vanessa Nero

Działalność społeczna

[edytuj | edytuj kod]
Lauper występująca na festliwalu Gay Games VII na Wrigley Field 22 lipca 2006

Lauper przez całą swoją karierę angażowała się w działalność na rzecz praw osób LGBT i wspierała organizacje oraz wydarzenia związane z prawami osób LGBT. Sama Lauper oświadczyła, że zaangażowała się w taką działalność, ponieważ jej siostra Ellen, którą uważa za wzór do naśladowania, jest lesbijką, a także dlatego, że sama Lauper popiera z pasją równouprawnienie[108].

Jej piosenka Above the Clouds została napisana ku pamięci Matthew Sheparda, młodego człowieka pobitego na śmierć w Wyoming z powodu swojej orientacji homoseksualnej. Lauper została członkinią zarządu fundacji Matthew Shepard Foundation, a w 2005 wyruszyła w trasę koncertową, aby promować wartości Foundationa[109].

Współfinansowała trasę koncertową True Colors Tour, która promowała prawa osób LGBT w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie w czerwcu 2007. Za każdy kupiony bilet jeden dolar był przekazywany grupie interesu Human Rights Campaign[110]. W kwietniu 2010, założona przez Lauper organizacja non-profit True Colors United rozpoczęła kampanię Give a Damn, której celem było zachęcenie osób heteroseksualnych do wsparcia działalności na rzecz osób LGBT[108].

W sierpniu 2008 wsparła kampanię prezydencką Baracka Obamy w swoim artykule zatytułowanym Hope i opublikowanym w gazecie The Huffington Post[111]. Lauper wystąpiła na krajowej konwencji Partii Demokratycznej w 2008[108].

14 grudnia 2022 wykonała utwór True Colors podczas ceremonii podpisania ustawy o kodyfikacji małżeństw osób tej samej płci w Stanach Zjednoczonych przez prezydenta Joego Bidena[112].

Wrestling

[edytuj | edytuj kod]

Cyndi Lauper przypisuje się duży wkład w promocję wrestlingu i organizacji WWF w latach 80, kiedy wrestling dopiero stawał się popularną rozrywką, możliwą do oglądania w ogólnokrajowej telewizji[113].

W teledysku do jej utworu Girls Just Want to Have Fun z 1983 wystąpił wrestler i menedżer Captain Lou Albano[113]. W programach WWF Albano i Lauper rywalizowali ze sobą, nie mogąc się zgodzić co do tego kto bardziej przyczynił się do sukcesu piosenki. Spór ten był również nagłaśniany w telewizji muzycznej MTV, a seksistowskie nastawienie Albano doprowadziło do tego, że znane działaczki feministyczne, takie jak Gloria Steinem i Geraldine Ferraro, publicznie wyrażały poparcie dla Lauper[113]. 23 lipca 1984 gala wrestlingu The Brawl to End It All była emitowana na żywo w MTV. W głównej walce wieczoru Wendy Richter, której managerem była Cyndi Lauper, pokonała wieloletnią mistrzynię The Fabulous Moolah, której managerem był Lou Albano, w walce o pas WWF World Women’s Championship[114]. Spór menedżera i piosenkarki zakończył się 28 grudnia 1984, kiedy Lauper razem z Davidem Wolffem miała wręczyć nagrodę dla Albano. Ceremonię w ringu przerwał Roddy Piper, który rozbił nagrodę o głowę Albano, kopnął Cyndi Lauper i uciekł dopiero, kiedy w ringu pojawił się Hulk Hogan. Przez kolejne miesiące Lauper nadal wspierała Richter jako menedżerka w jej rywalizacji przeciwko Fabulous Moolah i Leilani Kai[115].

W 1985 Cyndi Lauper odebrała nagrodę Nagrodę Grammy w towarzystwie Hulka Hogana, który pełnił rolę jej ochroniarza[115]. W teledysku do jej piosenki The Goonies 'R' Good Enough wystąpiła razem z wrestlerami André the Giantem, Freddiem Blassie’em, Nikolaiem Volkoffem, Rowdy Roddy Piperem, Wendi Richter i The Iron Sheikiem, którzy odgrywali swoje gimmicki[116].

31 marca 1985 w Madison Square Garden WWF zorganizowało swoją pierwszą galę pay-per-view. Nazywała się ona WrestleMania[117]. W jej wypromowaniu pomógł udział celebrytów, w tym Cyndi Lauper, która nadal usługiwała Wendi Richter jako menedżerka[118].

Ponownie pojawiła się w ringu WWF dopiero w 2012, kiedy firma zmieniła już nazwę na WWE. Towarzyszyła jej Wendi Richter. Rowdy Roddy Piper wyraził żal z powodu incydentu sprzed 27 lat, wspomniał nieżyjącego już Captaina Lou Albano i wręczył Lauper nagrodę. Cyndi Lauper rozbiła jednak swoją nagrodę o głowę Heatha Slatera, który próbował zakłócić ceremonię[119].

Inne media

[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 2010 Mattel wyprodukował lalkę Barbie wzorowaną na Cyndi Lauper w ramach serii poświęconej ikonom lat 80[120].

W marcu 2010 Lauper wystąpiła w reality show The Apprentice Donalda Trumpa na NBC. Zajęła szóste miejsce[121]. Przekazała swoją wygraną organizacji True Colors United, działającej na rzecz praw osób LGBT. W finałowym odcinku programu zaśpiewała na żywo piosenkę ze swojego przyszłego albumu Memphis Blues[122].

W 2012 wydała pamiętnik, w którym opisała swoje problemy z dzieciństwa, takie jak znęcanie się i depresja. Pamiętnik znalazł się na liście bestsellerów, publikowanej przez The New York Times[123].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 1982 związała się z Davidem Wolffem, który był jej menedżerem i producentem muzycznym. Rozstali się w sierpniu 1988 z powodu różnicy poglądów odnośnie do przyszłej kariery Cyndi Lauper[124].

W 1990 na planie filmowym Ucieczki poznała aktora Davida Thorntona[103], za którego wyszła za mąż 24 listopada 1991[125]. W listopadzie 1997 urodził im się syn Declyn Wallace Thornton Lauper[126].

Choruje na łuszczycę[107].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Mezzo-soprano – Famous mezzo-sopranos. Global Oneness. [dostęp 2009-12-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-20)]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g Peter Buckley, The Rough Guide to Rock, Rough Guides, 2003, s. 584, 585, ISBN 978-1-84353-105-0 [dostęp 2019-03-23] (ang.).
  3. ↑ a b Cyndi Lauper Biography [online], Monsters & Critics, 29 sierpnia 2009 [dostęp 2019-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2009-08-29] (ang.).
  4. ↑ Lauper, Cynthia Ann Stephanie „Cyndi.”, [w:] John Grasso, Historical Dictionary of Wrestling, Scarecrow Press, 6 marca 2014, s. 172, ISBN 978-0-8108-7926-3 [dostęp 2019-03-23] (ang.).
  5. ↑ a b Cyndi Lauper [online], Ethnicity of Celebs, 20 czerwca 2018 [dostęp 2019-03-23] (ang.).
  6. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Paweł Gzyl, Cyndi Lauper: dziewczyna, która tylko chciała się bawić. Kończy 65 lat [online], Onet Kultura, 22 czerwca 2018 [dostęp 2019-03-24] (pol.).
  7. ↑ a b Cyndi Lauper [online], MyHeritage [dostęp 2019-03-23] (pol.).
  8. ↑ Chris Barker, 10 Things You Didn’t Know About Cyndi Lauper [online], Eighties Kids, 18 października 2018 [dostęp 2019-03-23] (ang.).
  9. ↑ Fan Zhong, Cyndi Lauper's New York [online], W Magazine [dostęp 2019-03-23] (ang.).
  10. ↑ Gael Love, New Again: Cyndi Lauper [online], Interview Magazine, 4 czerwca 2013 [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  11. ↑ a b c d e f Gold & Platinum [online], Recording Industry Association of America [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  12. ↑ a b Fun Tour [online], Tour Archive, 30 czerwca 2012 [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  13. ↑ Top 100 Songs of December 8, 1984 [online], Billboard [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  14. ↑ Jeanne Fury, Billboard Women in Music Icon Cyndi Lauper on Why Fame Didn't Come Naturally [online], Billboard, 6 grudnia 2018 [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  15. ↑ a b David Foster Leading Grammy Nominations, Spartanburg Herald-Journal, 12 stycznia 1985, s. 1 [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  16. ↑ Grammy Awards: Record of the Year [online], Rock On The Net [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  17. ↑ Best Pop Vocal Performance – Female [online], Rock On The Net: [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  18. ↑ The Next Madonna, [w:] Courtney E. Smith, Record Collecting for Girls: Unleashing Your Inner Music Nerd, One Album at a Time, Houghton Mifflin Harcourt, 6 września 2011, s. 122, ISBN 978-0-547-50225-0 [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  19. ↑ Scott Winters, March 7, 1985: „We Are The World” was released [online], The Scott Winters Blog, 7 marca 2019 [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  20. ↑ Various – The Goonies – Original Motion Picture Soundtrack [online], Discogs [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  21. ↑ The week of July 13, 1985 [online], Billboard [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  22. ↑ Richard Atley, Dire Straits, Tina Turner, Sting lead performer nominations, „The New York Times”, 10 stycznia 1986 [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  23. ↑ Cyndi Lauper – True Colors [online], Discogs [dostęp 2019-03-23] (ang.).
  24. ↑ a b c d Cyndi Lauper [online], Grammy, 15 lutego 2019 [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  25. ↑ The week of February 14, 1987 [online], Billboard [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  26. ↑ Niall McMurray, Cyndi Lauper – Change of Heart [online], Into the Popvoid, 29 listopada 2016 [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  27. ↑ True Colors Tour [online], Cyndi Lauper Daily, 15 lutego 2013 [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  28. ↑ Cyndi Lauper in Paris. Andrew Morahan [dostęp 2019-03-24].
  29. ↑ Cyndi Lauper – What's Going On [online], Discogs [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  30. ↑ Cyndi Lauper – Boy Blue [online], Discogs [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  31. ↑ Cyndi Lauper – Maybe He'll Know [online], Discogs [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  32. ↑ Cyndi Lauper – A Night To Remember [online], Discogs [dostęp 2019-03-24] (niem.).
  33. ↑ Nick Duerden, Cyndi Lauper interview: She’s still having fun [online], The Independent, 4 kwietnia 2014 [dostęp 2019-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-28] (ang.).
  34. ↑ The week of July 8, 1989 [online], Billboard [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  35. ↑ Cyndi Lauper – My First Night Without You [online], Discogs [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  36. ↑ Cyndi Lauper – A Night To Remember [online], Discogs [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  37. ↑ Cyndi Lauper – Heading West [online], Discogs [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  38. ↑ Cyndi Lauper – Primitive [online], Discogs [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  39. ↑ A Night To Remember Tour [online], Cyndi Lauper Daily, 15 lutego 2013 [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  40. ↑ Bob Guccione, Remembering Roger Waters' 1990 Concert at the Berlin Wall [online], Spin, 21 lipca 2017 [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  41. ↑ Roger Waters – The Wall (Live in Berlin) [online], Discogs [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  42. ↑ Cyndi Lauper – The World Is Stone [online], Discogs [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  43. ↑ Yohann Ruelle, Loïc Nottet reprend „The World Is Stone” en hommage à Michel Berger (VIDÉO) [online], chartsinfrance.net, 31 lipca 2017 [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  44. ↑ Various – Tycoon [online], Discogs [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  45. ↑ Cyndi Lauper – Hat Full Of Stars [online], Discogs [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  46. ↑ Holly George Warren, Holly George Warren, Hat Full Of Stars [online], Rolling Stone, 2 września 1993 [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  47. ↑ Cyndi Lauper – Who Let In The Rain [online], Discogs [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  48. ↑ Cyndi Lauper – That’s What I Think [online], Discogs [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  49. ↑ Cyndi Lauper – Sally's Pigeons [online], Discogs [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  50. ↑ Hat Full Of Stars [online], Discogs [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  51. ↑ Cyndi Lauper – Twelve Deadly Cyns... And Then Some [online], Discogs [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  52. ↑ a b Cyndi Lauper – Sisters Of Avalon [online], Discogs [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  53. ↑ Cyndi Lauper, Cyndi Lauper: A Memoir, Simon and Schuster, 28 lutego 2017, s. 235, ISBN 978-1-4391-4789-4 [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  54. ↑ Helmi Yusof, Helmi Yusof, Cyndi Lauper [online], The Business Times, 12 października 2018 [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  55. ↑ Cyndi Lauper: You Don't Know. Cyndi Lauper [dostęp 2019-03-25].
  56. ↑ Wildest Dreams Tour [online], Tina Turner Online [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  57. ↑ Cyndi Lauper – Merry Christmas...Have A Nice Life [online], Discogs [dostęp 2019-03-26] (ang.).
  58. ↑ Stacy Condrat, 11 Christmas Songs That Never Really Took Off [online], mentalfloss.com, 11 grudnia 2011 [dostęp 2019-03-26] (ang.).
  59. ↑ Caitlin Moynihan, Cyndi Lauper Sparkles and Shines at The Cher Show [online], Broadway.com, 19 lutego 2019 [dostęp 2019-03-26] (ang.).
  60. ↑ Cyndi Lauper Returns To Have More Fun With Shine [online], MTV News, 21 czerwca 2001 [dostęp 2019-03-26] (ang.).
  61. ↑ Cyndi Lauper – Shine EP [online], Discogs [dostęp 2019-03-26] (ang.).
  62. ↑ Cyndi Lauper – Shine [online], Discogs [dostęp 2019-03-26] (ang.).
  63. ↑ Cyndi Lauper – At Last [online], Discogs [dostęp 2019-03-26] (ang.).
  64. ↑ Jon Caramanica, Jon Caramanica, At Last [online], Rolling Stone, 2 grudnia 2003 [dostęp 2019-03-26] (ang.).
  65. ↑ Cyndi Lauper: Live... At Last. Jim Gable [dostęp 2019-03-26].
  66. ↑ Cyndi Lauper – The Body Acoustic [online], Discogs [dostęp 2019-03-26] (ang.).
  67. ↑ Ernio Hernandez, Critics Take in Roundabout's Revival of The Threepenny Opera [online], Broadway.com, 20 kwietnia 2006 [dostęp 2019-03-26] (ang.).
  68. ↑ BWW News Desk, 2006 Drama League Award Nominees Announced [online], BroadwayWorld.com [dostęp 2019-03-26] (ang.).
  69. ↑ The 60th Annual Tony Awards (2006) – IMDb. [dostęp 2019-03-26].
  70. ↑ Andy Greene, Blondie's Debbie Harry Shows Her True Colors on Summer Tour [online], FreezePage, 6 czerwca 2007 [dostęp 2019-03-26] (ang.).
  71. ↑ Michael Abernethy, PFLAG: A Piece of Our Hearts [online], PopMatters, 15 października 2007 [dostęp 2019-03-26] (ang.).
  72. ↑ a b Cyndi Lauper, The B-52s, Rosie O’Donnell and Special Guests Celebrate the Second Annual True Colors Tour Presented by Logo as They Take the Stage to Get Out the Vote With Host Carson Kressley [online], PR Newswire [dostęp 2019-03-26] (ang.).
  73. ↑ Cyndi Lauper – Bring Ya To The Brink [online], Discogs [dostęp 2019-03-27] (ang.).
  74. ↑ Caryn Ganz, Caryn Ganz, Bring Ya to the Brink [online], Rolling Stone, 29 maja 2008 [dostęp 2019-03-27] (ang.).
  75. ↑ Cyndi Lauper – Set Your Heart [online], Discogs [dostęp 2019-03-27] (ang.).
  76. ↑ The week of June 28, 2008 [online], Billboard [dostęp 2019-03-27] (ang.).
  77. ↑ Cyndi Lauper – Into The Nightlife [online], Discogs [dostęp 2019-03-27] (ang.).
  78. ↑ Cyndi Lauper: Into the Nightlife. Cyndi Lauper [dostęp 2019-03-27].
  79. ↑ Derek Crook, Cyndi Lauper – Into the Nightlife [online], Into the Popvoid, 15 września 2015 [dostęp 2019-03-27] (ang.).
  80. ↑ Jonathan Cohen, Lauper, B-52s Anchoring True Colors Tour [online], Billboard, 5 marca 2008 [dostęp 2019-03-27] (ang.).
  81. ↑ Front & Center with Cyndi Lauper – Highline Ballroom. Highline Ballroom. (ang.).
  82. ↑ Cyndi Lauper Cheers Stuck Travelers in Argentina – ABC News. ABC News, 2011-03-07. (ang.).
  83. ↑ Watch Cyndi Laupers impromptu airport performance of girls just wanna have fun. Time, 2011-03-08. (ang.).
  84. ↑ Blue Christmas – Single by Cyndi Lauper. [dostęp 2019-03-27].
  85. ↑ Home for the Holidays – Single by Cyndi Lauper & Norah Jones. [dostęp 2019-03-27].
  86. ↑ Mariana Leung: Betsey Johnson and Cyndi Lauper – NY Fashion Week fashion design, indie clothing, style, beauty. Ms. Fabulous, 2012-09-12. (ang.).
  87. ↑ Entertainment Weekly, 18 maja 2012.
  88. ↑ Kinky Boots – Official Broadway Site. Kinkybootsthemusical.com. (ang.).
  89. ↑ Cyndi Lauper wins Tony for Best Original Score. UPI, 2013-07-13. (ang.).
  90. ↑ „Kinky Boots” Wins Best Musical Theater Album. The GRAMMYs. (ang.).
  91. ↑ Patrick Healy: 'Kinky Boots' Leads With 13 Tony Nominations; Tom Hanks Gets Nod for 'Lucky Guy'. The New York Times, 2013-04-30. (ang.).
  92. ↑ 'America’s Got Talent' finale adds Cyndi Lauper, Travis Barker to celebrity line-up. NY Daily News. (ang.).
  93. ↑ SongHall – Songwriters Hall Of Fame 2014 Nominees For Induction Announced. songhall.org.
  94. ↑ Standing ovation for Cyndi Lauper musical Kinky Boots. Irish Examiner. (ang.).
  95. ↑ Olivier Awards 2016: 'Gypsy' and 'Kinky Boots' lead nominations. Newsweek Europe.
  96. ↑ Jean-Michel Jarre announces new album Electronica 2, shares Peaches collaboration – listen. Consequence of Sound. (ang.).
  97. ↑ Cyndi Lauper – Detour [online], Discogs [dostęp 2019-03-27] (ang.).
  98. ↑ Vibes. Ken Kwapis [dostęp 2019-03-24].
  99. ↑ Vibes – IMDbPro [online], pro.imdb.com [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  100. ↑ Cyndi Lauper – Hole In My Heart (All The Way To China) [online], Discogs [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  101. ↑ Off and Running. Ed Bianchi [dostęp 2019-03-25].
  102. ↑ Off and Running – IMDbPro [online], pro.imdb.com [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  103. ↑ a b Angela Neustatter, How We Met: 41. David Thornton and Cyndi Lauper [online], The Independent, 5 lipca 1992 [dostęp 2019-03-25] (ang.).
  104. ↑ The Opportunists. Myles Connell [dostęp 2019-03-26].
  105. ↑ a b c Cyndi Lauper [online], IMDb [dostęp 2019-03-24].
  106. ↑ Ciekawostki, [w:] Kości (2005-2017) serial TV, Filmweb (pol.).
  107. ↑ a b Cyndi Lauper wciąż wygląda i zachowuje się jak nastolatka. Tak odsłaniała gwiazdę w Alei Sław [online], Dziennik Polska-Europa-Świat, 13 kwietnia 2016 [dostęp 2019-03-27] (pol.).
  108. ↑ a b c Cyndi Lauper's 'True Colors'. GA Voice, 2010-07-23. (ang.).
  109. ↑ Cyndi Lauper joins honorary board of Matthew Shepard Foundation. The Advocate, 2005-12-14. (ang.).
  110. ↑ Lauper, Others Headline Gay Rights Tour. ABC News. [dostęp 2019-03-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-29)]. (ang.).
  111. ↑ Cyndi Lauper: Hope. The Huffington Post, 2008-08-24. (ang.).
  112. ↑ Biały Dom w kolorach tęczy. Biden podpisał ustawę o małżeństwach tej samej płci [online], Wprost, 14 grudnia 2022 [dostęp 2022-12-14] (pol.).
  113. ↑ a b c The Rise of Vince McMahon, [w:] Scott Beekman, Ringside: A History of Professional Wrestling in America, Greenwood Publishing Group, 2006, s. 125, ISBN 978-0-275-98401-4 [dostęp 2018-04-16] (ang.).
  114. ↑ The Brawl to End It All [online], Online World of Wrestling [dostęp 2018-04-16] (ang.).
  115. ↑ a b Cyndi Lauper [online], Online World of Wrestling [dostęp 2018-04-16] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-01] (ang.).
  116. ↑ Cyndi Lauper: The Goonies 'R' Good Enough (TV Short 1985). Cyndi Lauper [dostęp 2018-04-16].
  117. ↑ John Grasso, Historical Dictionary of Wrestling, Scarecrow Press, 6 marca 2014, XVII-XXX i 1-20, ISBN 978-0-8108-7926-3 [dostęp 2018-02-04] (ang.).
  118. ↑ WrestleMania I, WWE Network, 31 marca 1985 [dostęp 2018-04-16] (ang.).
  119. ↑ Cyndi Lauper bashes Heath Slater over the head with a record. WWE 2012-06-21. [dostęp 2019-03-27].
  120. ↑ Hortense Smith: Barbie Doll Versions Of Joan Jett, Debbie Harry, And Cyndi Lauper Arriving In December. jezebel.com. (ang.).
  121. ↑ 'The Celebrity Apprentice' Recap: Cyndi Lauper's True Colors Catch Up With Her. MTV, 2010-05-10. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
  122. ↑ Episode #9.11. The Apprentice. NBC. 2010-05-23. Odcinek 11, sezon 9.
  123. ↑ Cyndi Lauper Wins Tony for Best Original Score. Brodway World. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
  124. ↑ Cyndi Lauper and David Wolff [online], FamousFix.com [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  125. ↑ Cyndi Lauper and David Thornton Wiki – FamousFix [online], FamousFix.com [dostęp 2019-03-24] (ang.).
  126. ↑ Cyndi Lauper, Cyndi Lauper: A Memoir, Simon and Schuster, 28 lutego 2017, ISBN 978-1-4391-4789-4 [dostęp 2019-03-25] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Nagrody Grammy w kategorii Najlepszy nowy artysta

Laureaci nagrody MTV Video Music Award – teledysk żeński
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cyndi_Lauper&oldid=74475755”