Jo-Wilfried Tsonga
| Państwo | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
17 kwietnia 1985 | |||||||||
| Wzrost |
188 cm | |||||||||
| Gra |
praworęczny, oburęczny bekhend | |||||||||
| Status profesjonalny |
2004 | |||||||||
| Zakończenie kariery |
24 maja 2022 | |||||||||
| Trener |
Éric Winogradsky (2004–2011) | |||||||||
| Gra pojedyncza | ||||||||||
| Wygrane turnieje |
18 | |||||||||
| Najwyżej w rankingu |
5 (27 lutego 2012) | |||||||||
| Australian Open |
F (2008) | |||||||||
| Roland Garros |
SF (2013, 2015) | |||||||||
| Wimbledon |
SF (2011, 2012) | |||||||||
| US Open |
QF (2011, 2015, 2016) | |||||||||
| Gra podwójna | ||||||||||
| Wygrane turnieje |
4 | |||||||||
| Najwyżej w rankingu |
33 (26 października 2009) | |||||||||
| Australian Open |
2R (2008) | |||||||||
| Roland Garros |
2R (2021) | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
| Strona internetowa | ||||||||||
Jo-Wilfried Tsonga (ur. 17 kwietnia 1985 w Le Mans) – francuski tenisista.
W zawodowym gronie tenisistów Tsonga występował od 2004 roku. 24 maja 2022 roku zakończył karierę zawodową[1].
W grze pojedynczej największym sukcesem Francuza był finał wielkoszlemowego Australian Open (2008). Był również jednym z tenisistów, którzy osiągnęli co najmniej ćwierćfinał w każdym z wielkoszlemowych turniejów. Łącznie w singlu wygrał 18 turniejów rangi ATP Tour, w tym 2 kategorii ATP Tour Masters 1000. Przegrał 12 finałów, w tym ATP World Tour Finals 2011.
W grze podwójnej był srebrnym medalistą igrzysk olimpijskich z Londynu (2012) w grze podwójnej, gdzie startował w parze Michaëlem Llodrą. W deblu triumfował w 4 imprezach ATP Tour z 8 rozegranych finałów.
Reprezentował Francję w Pucharze Davisa od 2008 roku. W 2017 wygrał trofeum z zespołem, pokonując w finale 3:2 Belgię.
W rankingu gry pojedynczej najwyżej był na 5. miejscu (27 lutego 2012), a w klasyfikacji gry podwójnej na 33. pozycji (26 października 2009).
Jego matka jest Francuzką, a ojciec – Kongijczykiem[2].
Kariera
[edytuj | edytuj kod]Sezony 1999–2003
[edytuj | edytuj kod]W 1999 roku został mistrzem Francji w kategorii 13/14-latków.
W 2001 roku zdobył tytuł mistrza Europy w kategorii 15/16-latków.
W 2002 roku wygrał juniorski turniej Canadian Open Junior oraz, w parze z Richardem Gasquetem, juniorski turniej debla Victorian Junior Championships w Australii.
W sezonie 2003 doszedł do 3 juniorskich półfinałów wielkoszlemowych, a podczas US Open zdobył singlowy tytuł w grze pojedynczej chłopców w finale pokonując Markosa Pagdatisa. Dnia 13 października 2003 roku został sklasyfikowany na 2. miejscu w rankingu ITF juniorów.
Sezony 2004–2007
[edytuj | edytuj kod]Status profesjonalnego tenisisty Tsonga otrzymał w 2004 roku. W początkowych latach swojej kariery zmagał się z licznymi kontuzjami, które zakłócały jego rozwój. Od listopada 2004 roku do marca 2005 nie rywalizował na korcie przez przepuklinę dysku, a w dalszej części sezonu 2005 2 razy leczył uraz prawego barku[3]. Między październikiem 2005 roku do lutego 2006 nie grał przez kontuzje pleców i brzucha[3]. Jednak w 2005 roku zadebiutował w męskiej imprezie wielkoszlemowej, otrzymując dziką kartę do turnieju French Open. W 1 rundzie odpadł po porażce z Andym Roddickiem. Między październikiem 2005 roku do lutego 2006 nie grał przez kontuzje pleców i brzucha[3].
Rok 2007 Tsonga zakończył po raz pierwszy w czołowej setce rankingu, na 43. pozycji. Zagrał z dziką kartą na Australian Open przegrywając 7:6(18), 6:7(2), 3:6, 3:6 z Andym Roddickiem, z najdłuższym rozegranym tie-breakiem w całej historii Australian Open[4]. W czerwcu doszedł do 4 rundy Wimbledonu bez straty seta, lecz spotkanie o udział w ćwierćfinale przegrał z Richardem Gasquetem 4:6, 3:6, 4:6. Na US Open awansował do 3 rundy ulegając Rafaelowi Nadalowi. Na początku października Tsonga osiągnął pierwszy ćwierćfinał rangi ATP World Tour, w Metzu, a w kolejnych tygodniach pierwszy półfinał, w Lyonie. W zawodach w Lyonie osiągnął finał gry podwójnej zakończony zwycięstwem 6:4, 6:3 w parze z Sébastienem Grosjeanem nad deblem Łukasz Kubot–Lovro Zovko.
Sezon 2008
[edytuj | edytuj kod]Piąty rok w zawodowej karierze Tsonga zaczął od turnieju w Adelaide, gdzie doszedł do półfinału, w którym przegrał z Jarkko Nieminenem. W Sydney wygrał turniej gry podwójnej, tworząc parę z Richardem Gasquetem. Francuska para w finale okazała się lepsza od Boba i Mike’a Bryanów. Podczas Australian Open Tsonga dotarł do finału, wyeliminowawszy m.in. w 1 rundzie Andy’ego Murraya, w 4 rundzie Richarda Gasqueta, w ćwierćfinale Michaiła Jużnego, a w półfinale wicelidera rankingu Rafaela Nadala. W finale poniósł porażkę z Novakiem Đokoviciem 6:4, 4:6, 3:6, 6:7(2)[5]. Dzięki temu sukcesowi Francuz awansował w rankingu z 38. miejsca na pozycję nr 18[3].
W lutym zadebiutował w reprezentacji Francji w Pucharze Davisa, w 1 rundzie grupy światowe przeciwko Rumunii[3]. Swój singlowy pojedynek z Andreiem Pavelem wygrał 6:7(2), 6:4, 6:4, 6:4 przyczyniając się do przejścia Francuzów do ćwierćfinału.
W maju Tsonga doznał urazu prawego kolana, przez co poddał mecz w półfinale turnieju w Casablance Gillesowi Simonowi[6]. 27 maja przeszedł operację, co spowodowało opuszczenie French Open i Wimbledonu. Do rywalizacji powrócił na US Open, odpadając w 3 rundzie z Tommym Robredo[3].
Pod koniec września zawodnik francuski wygrał pierwszy turniej ATP World Tour, w Bangkoku, po zwycięstwie w finale z Novakiem Đokoviciem 7:6(4), 6:4[7]. Miesiąc później osiągnął półfinał w Lyonie, ulegając Julienowi Benneteau. Drugi tytuł Francuz zdobył w zawodach ATP Masters Series w Paryżu, pokonawszy tenisistów klasyfikowanych w czołowej trzydziestce rankingu. W 2 rundzie był lepszy od Radka Štěpánka, w następnej od Novaka Đokovicia, w ćwierćfinale wyeliminował Andy’ego Roddicka, w półfinale Jamesa Blake’a, a w finale wynikiem 6:3, 4:6, 6:4 Davida Nalbandiana[8].
Na koniec sezonu zakwalifikował się do turnieju Tennis Masters Cup w Szanghaju. Tsonga przegrał 2 pojedynki w grupie, z Nikołajem Dawidienką i Juanem Martínem del Potro, co pozbawiło go szans udziału w półfinale, chociaż w ostatnim meczu pokonał Novaka Đokovicia.
Sezon ukończył jako 6. zawodnik na świecie.
Sezon 2009
[edytuj | edytuj kod]Tsonga 2009 rok zainaugurował występem w Brisbane, gdzie w singlu doszedł do ćwierćfinału, a w deblu zdobył tytuł w parze z Marcem Gicquelem. Francuzi w finale pokonali 6:4, 6:3 duet Fernando Verdasco–Mischa Zverev. W Sydney osiągnął kolejny ćwierćfinał, który poddał walkowerem Jarkko Nieminenowi z powodu problemów z plecami. Uraz ten nie przeszkodził Tsondze w udziale na Australian Open, gdzie awansował do ćwierćfinału, po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. w 4 rundzie Jamesa Blake’a. Pojedynek, którego stawką był półfinał przegrał z Fernandem Verdasco.
Po turniejach w Australii Tsonga, na początku lutego, wystartował w Johannesburgu odnosząc końcowy triumf. Zawody zakończył bez straty seta, a w finale okazał się lepszym od Jérémy’ego Chardy’ego, kończąc mecz wynikiem 6:4, 7:6(5)[9]. Potem Tsonga powrócił do Europy na halowe turnieje, w Rotterdamie docierając do ćwierćfinału, a w Marsylii po raz drugi w sezonie zdobył tytuł mistrzowski. W półfinale francuskich rozgrywek po raz 4 z rzędu pokonał Novaka Đokovicia (nr 3. w rankingu ATP), a w finale rezultatem 7:5, 7:6(3) Michaëla Llodrę[10]. Przez pierwsze 2 miesiące sezonu 2009 Tsonga odniósł 19 zwycięstw przy 3 porażkach[3].
Na początku marca zagrał w Pucharze Davisa, w rywalizacji 1 rundy przeciwko reprezentacji Czech. Francuzi ulegli Czechom 2:3, a punkty dla zespołu zdobył Tsonga, po wygranych z Radkiem Štěpánkiem i Janem Hernychem.
Podczas turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Miami osiągnął ćwierćfinał zawodnik francuski doszedł do ćwierćfinału, ulegając w nim Novakowi Đokoviciowi.
Na kortach ziemnych Tsonga zagrał w 4 turniejach notując najlepszy rezultat podczas French Open, gdzie awansował do 4 rundy, w której nie sprostał Juanowi Martínowi del Potro.
Tsonga na nawierzchni trawiastej wystartował w Halle oraz na Wimbledonie. Z zawodów w Halle odpadł w 2 rundzie, a w Londynie został wyeliminowany w 3 rundzie.
W połowie sierpnia, w trakcie trwania US Open Series Francuz osiągnął półfinał rozgrywek w Montrealu, po pokonaniu m.in. w ćwierćfinale Rogera Federera, przeciwko któremu odrobił stratę w trzecim secie 1:5 ostatecznie triumfując 7:6(5), 1:6, 7:6(3)[11]. Spotkanie o udział w finale Tsonga zakończył porażką z Andym Murrayem. Na US Open dotarł do 4 rundy, przegrywając z Fernandem Gonzálezem.
Po zawodach w Nowym Jorku Tsonga pomógł reprezentacji utrzymać się w grupie światowej Pucharu Davisa wygrywając rundę barażową z Holandią 4:1. W singlu wywalczył punkty po zwycięstwach z Jessem Hutą Galungiem i Thiemem de Bakkerem, a w deblu w parze z Michaelem Llodrą pokonał Thiema de Bakkera i Igora Sijslinga.
Podczas turniejów rozgrywanych w Azji Tsonga został mistrzem 2 turniejów, singlowych zawodów kategorii ATP World Tour 500 w Tokio, a także gry podwójnej ATP World Tour Masters 1000 w Szanghaju. W stolicy Japonii wygrał finał 6:3, 6:3 z Michaiłem Jużnym, a w Szanghaju razem z Julienem Benneteau pokonał 6:2, 6:4 parę Mariusz Fyrstenberg–Marcin Matkowski[12][13]. Był także półfinalistą gry pojedynczej w Bangkoku.
Do końca roku Tsonga uzyskał 2 ćwierćfinały, w Lyonie i Paryżu.
Sezon 2009 zakończył na 10. miejscu w rankingu ATP. Otrzymał także nagrodę ATP Most Improved Player of the Year za postępy dokonane w 2008 roku.
Sezon 2010
[edytuj | edytuj kod]W sezonie 2010 Tsonga nie wygrał turnieju ATP World Tour, ani nie doszedł również do finału. Zmagał się natomiast w dużej mierze z problemami zdrowotnymi. Na French Open poddał mecz 4 rundy Michaiłowi Jużnemu przy stanie 6:2 dla Rosjanina z powodu urazu biodra[14]. Latem nie zagrał przez blisko 3 miesiące z powodu kontuzji rzepki w lewym kolanie, tracąc przez to możliwość udziału w turniejach US Open Series oraz US Open. Pod koniec października powrócił problem z kolanem, przez co Francuz wycofał się z rozgrywek ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu.
Najlepszym wynikiem Tsongi w sezonie był awans do półfinału Australian Open. Wyeliminował m.in. Tommy’ego Haasa w 3 rundzie, Nicolása Almagro w 4 rundzie i Novaka Đokovicia w ćwierćfinale po pięciosetowym meczu[15]. Spotkanie o udział w finale Francuz przegrał z Rogerem Federerem. 2 inne półfinały osiągnął w lutym podczas turnieju w Marsylii, gdzie poniósł porażkę z Julienem Benneteau, a także w październiku w Montpellier, gdzie uległ Gaëlowi Monfilsowi.
Francuz był także w 5 ćwierćfinałach, w tym podczas Wimbledonu. W 2 rundzie tego turnieju stoczył prawie 4 godz. mecz zakończony wynikiem 6:4, 6:4, 6:7(5), 5:7, 10:8 z Ołeksandrem Dołhopołowem[16]. Rundę ćwierćfinałową przegrał po 4 setach z Andym Myrrayem.
Tsonga przyczynił się również do awansu Francji do finału Pucharu Davisa. Zagrał w 1 rundzie przeciwko Niemcom odnosząc zwycięstwo z Benjaminem Beckerem i przegrywając poprzez krecz przy stanie 6:4, 2:6, 0:1 z Simonem Greulem. W finale przeciwko Serbii Tsonga nie uczestniczył ze względu na uraz kolana.
Sezon zakończył poza czołową 10 w rankingu, na 13. pozycji.
Sezon 2011
[edytuj | edytuj kod]W pierwszych miesiącach sezonu 2011 Tsonga doszedł do 1 finału, w lutym podczas halowych rozgrywek w Rotterdamie, ponosząc porażkę w spotkaniu o tytuł 3:6, 6:3, 3:6 z Robinem Söderlingiem[17]. Francuz był również w półfinale w otwierającym sezon turnieju w Ad-Dausze, gdzie został pokonany przez Rogera Federera i ćwierćfinale w Marsylii, gdzie uległ Michaiłowi Jużnemu. W Marsylii Tsonga razem z Julienem Benneteau doszedł do finału gry podwójnej, gdzie nie sprostał parze Robin Haase–Ken Skupski.
Na początku kwietnia, jeszcze przed turniejem w Monte Carlo Tsonga zakończył współpracę trenerską z Éricem Winogradskym, która trwała od 2004 roku. Francuz miał sam zorganizować sobie własny zespół trenerski[18].
Na kortach ziemnych tenisista francuski miał stosunek zwycięstw do porażek 7–6 najdalej dochodząc do 3 rundy we French Open i w Madrycie.
Okres gry na nawierzchni trawiastej Tsonga zaczął od startu w Londynie (Queen’s), osiągając zarazem finał, po wcześniejszym pokonaniu m.in. w ćwierćfinale lidera rankingu, Rafaela Nadala[19]. Mecz o mistrzostwo przegrał 6:3, 6:7(2), 4:6 z Andym Murrayem[20]. Na Wimbledonie Francuz awansował do półfinału, eliminując m.in. klasyfikowanych na czołowych pozycjach w rankingu Davida Ferrera w 4 rundzie i Rogera Federera w ćwierćfinale. Przeciwko Szwajcarowi Tsonga odrobił stratę 2 setów triumfując 3:6, 6:7(3), 6:4, 6:4, 6:4[21]. Pojedynek o udział w finale zawodnik francuski zagrał z Novakiem Đokoviciem, któremu uległ 6:7(4), 2:6, 7:6(9), 3:6.
Podczas US Open Series Tsonga awansował do półfinału w Montrealu, wygrywając m.in. w 3 rundzie z Rogerem Federerem i ćwierćfinale z Nicolásem Almagro. W rundzie półfinałowej poddał mecz przy stanie 4:6, 0:3 Novakowi Đokoviciowi z powodu urazu prawego ramienia[22]. Na US Open Francuz dotarł do ćwierćfinału wcześniej pokonując m.in. w 4 rundzie Mardy’ego Fisha 6:4, 6:7(5), 3:6, 6:4, 6:2. O półfinał zmierzył się z Rogerem Federerem ulegając mu w 3 setach.
Największe sukcesy w 2011 roku Tsonga odniósł jesienią, zwyciężając w 2 turniejach i w kolejnych 2 uczestnicząc w finałach. We wrześniu został mistrzem zawodów w Metzu po finale zakończonym wynikiem 6:3, 6:7(4), 6:3 z Ivanem Ljubičiciem, a pod koniec listopada zatriumfował w Wiedniu pokonując w finale 6:7(5), 6:3, 6:4 Juana Martína del Potro[23][24]. W międzyczasie osiągnął półfinał w Pekinie. Na turnieju w Paryżu awansował do finału, broniąc w półfinałowym pojedynku z Johnem Isnerem 3 piłek meczowych, ostatecznie kończąc rywalizację wynikiem 3:6, 7:6(1), 7:6(3)[25]. Mecz o mistrzostwo zakończył się porażką Tsongi z Rogerem Federerem. Następnie Tsonga zagrał po raz 2 w karierze w ATP World Tour Finals. W meczach grupowych uległ Federerowi, a pokonał Mardy’ego Fisha i Rafaela Nadala, dzięki czemu przeszedł do półfinału, w którym wyeliminował Tomáša Berdycha. W finale imprezy zmierzył się z Federerem przegrywając 3:6, 7:6(6), 3:6[26].
Rok 2011 zakończył na pozycji 6. w rankingu ATP.
Sezon 2012
[edytuj | edytuj kod]Tsonga zainaugurował 2012 rok od występu w Ad-Dausze, gdzie zakończył rozgrywki triumfem w grze pojedynczej. W finale wygrał 7:5, 6:3 z Gaëlem Monfilsem[27]. Potem zagrał w Australian Open, dochodząc do 4 rundy, w której nie sprostał Keiemu Nishikoriemu po pięciosetowym pojedynku.
Na początku lutego znacząco przyczynił się do awansu Francji do ćwierćfinału Pucharu Davisa po wyeliminowaniu Kanady. Tsonga zagrał w singlowych spotkaniach, pokonując bez straty seta Franka Dancevicia i Vaska Pospisila.
Pod koniec lutego Tsonga zagrał w Marsylii, w grze pojedynczej odpadając w półfinale, a w deblu osiągając finał wspólnie z Julienem Benneteau. W singlu pogromcą Francuza był Juan Martín del Potro, a w grze podwójnej para Robin Haase–Ken Skupski. Del Potro pokonał Tsongę również w ćwierćfinale zawodów w Dubaju. Po turnieju w Marsylii, dnia 27 lutego Tsonga został sklasyfikowany na najwyższym miejscu w swojej karierze, na 5. pozycji[28].
Podczas turniejów ATP World Tour Masters 1000 rozgrywanych w Indian Wells i Miami tenisista francuski przegrał w 4 rundzie i ćwierćfinale, odpowiednio z Davidem Nalbandianem i Rafaelem Nadalem.
W pierwszych dniach kwietnia rozegrano ćwierćfinały Pucharu Davisa. Francja, w składzie z Tsongą, została wyeliminowana przez Stany Zjednoczone. Tsonga najpierw wygrał z Ryanem Harrisonem, a potem uległ Johnowi Isnerowi[29].
Na podłożu ziemnym Tsonga doszedł do 3 ćwierćfinałów– w Monte Carlo, Rzymie, a także French Open. Wynik osiągnięty w paryskiej imprezie, wyniósł Tsongę do grona tenisistów, którzy doszli we wszystkich wielkoszlemowych turniejach co najmniej do ćwierćfinału. Sam też stał się pierwszym zawodnikiem w swoim kraju, który dokonał tej sztuki w erze open[30]. Mecz o udział w półfinale przegrał w pięciu setach z Novakiem Đokoviciem.
Najlepszy wielkoszlemowy wynik w sezonie Tsonga uzyskał na Wimbledonie, drugi raz z rzędu docierając do półfinału. Był lepszy m.in. w 4 rundzie od Mardy’ego Fisha, a w ćwierćfinale od Philippa Kohlschreibera, z którymi stoczył czterosetowe mecze. W półfinale zmierzył się z Andym Murayem, ponosząc porażkę 3:6, 4:6, 6:3, 5:7.
Na początku sierpnia Tsonga zagrał na igrzyskach olimpijskich w Londynie, które odbyły się na kortach Wimbledonu. Zdobył srebrny medal w grze podwójnej mając za partnera Michaëla Llodrę. Francuzi wyeliminowali m.in. w półfinale Hiszpanów Davida Ferrera i Feliciana Lópeza po meczu zakończonym wynikiem 6:3, 4:6, 18:16[31]. W finale rezultatem 4:6, 6:7(2) ulegli Bobowi i Mike’owi Bryanom reprezentującym Stany Zjednoczone[32]. Tsonga zagrał też w konkurencji singlowej, awansując do ćwierćfinału, gdzie odpadł z Novakiem Đokoviciem. Wcześniej, w spotkaniu 2 rundy z Milosem Raoniciem, zagrał najdłuższy set w historii igrzysk olimpijskich, kończąc go zwycięstwem 25:23[33]. W całym pojedynku Tsonga triumfował 6:3, 3:6, 25:23.
W turniejach przygotowawczych do US Open Tsonga najdalej doszedł w Winston-Salem, do półfinału, odpadając po porażce z Johnem Isnerem. W Nowym Jorku Francuz przegrał już w 2 rundzie, z Martinem Kližanem.
Drugi tytuł w sezonie zawodnik wywalczył we wrześniu, w Metzu. W półfinale wyeliminował Nikołaja Dawydienkę, który jako jedyny w turnieju wygrał z Tsongą seta, natomiast w finale z Andreasem Seppim po meczu zakończonym wynikiem 6:1, 6:2[34][35].
W październiku Tsonga został finalistą dwóch imprez, najpierw w Pekinie, a następnie w Sztokholmie[36][37]. W Chinach przegrał finał z Novakiem Đokoviciem, a w Szwecji z Tomášem Berdychem. W miesiącu tym, po blisko półtora roku bez trenera, nowym szkoleniowcem Francuza został Roger Rasheed[38].
W listopadowym turnieju w Paryżu osiągnął ćwierćfinał, w którym nie sprostał Davidowi Ferrerowi. Na koniec sezonu Tsonga zagrał w Barclays ATP World Tour Finals, lecz wszystkie mecze przegrał, z Đokoviciem, Berdychem i Murrayem.
Podczas sezonu 2012 Tsonga zagrał w 16 meczach z rywalami z pozycji 1.–10. w rankingu, odnosząc 1 zwycięstwo z 5. w zestawieniu z Juanem Martínem del Potrem w trakcie trwania zawodów w Rzymie[3]. Na koniec roku zajmował 8. miejsce na świecie.
Sezon 2013
[edytuj | edytuj kod]Na początku sezonu Tsonga wycofał się z udziału w turnieju w Sydney ze względu na kontuzję nogi[39]. Wystartował w Australian Open dochodząc do ćwierćfinału, po wcześniejszej wygranej m.in. w 4 rundzie z Richardem Gasquetem. Potem zagrał z Rogerem Federerem ponosząc porażkę 6:7(4), 6:4, 6:7(4), 6:3, 3:6[40].
W pierwszych dniach lutego pomógł reprezentacji Francji awansować do ćwierćfinału Pucharu Davisa, pokonując Amira Weintrauba reprezentującego Izrael.
Jedyny tytuł w sezonie, a 10 w karierze, Tsonga wywalczył w Marsylii. W ćwierćfinale wyeliminował Bernarda Tomicia wynikiem 4:6, 6:3, 7:6(10) broniąc 5 piłek meczowych[41]. W finale zmierzył się z Tomášem Berdychem triumfując 3:6, 7:6(6), 6:4 z 1 obronionym meczbolem[42].
W zawodach rozgrywanych w Indian Wells Francuz osiągnął ćwierćfinał, w którym nie sprostał Novakowi Đokoviciowi. Potem zagrał w Miami, odpadając z rywalizacji w 4 rundzie po porażce z Marinem Čiliciem.
Na początku kwietnia Tsonga wystąpił w ćwierćfinale Pucharu Davisa przeciwko Argentynie. Do półfinału przeszli Argentyńczycy zwyciężając 3:2, a punkty dla Francji zdobył Tsonga, po singlowych triumfach z Carlosem Berlocqiem i Juanem Mónaco.
Swój pierwszy półfinał w turnieju ATP World Tour Masters 1000 na podłożu ziemnym Tsonga uzyskał w Monte Carlo, gdzie uległ Rafaelowi Nadalowi. Następnie został ćwierćfinalistą rozgrywek w Madrycie, przegrywając ze Stanislasem Wawrinką. Na French Open doszedł bez straty seta do półfinału, eliminując w pojedynku ćwierćfinałowym Rogera Federera[43]. Pogromcą Francuza w meczu o udział w finale został David Ferrer. Tsonga w tym czasie wygrał na mączce 12 spotkań, najwięcej w swojej karierze[3].
Pierwszy turniej na kortach trawiastych Tsonga zagrał w Londynie (Queen’s), docierając do półfinału, w którym odpadł z Andym Murrayem. Podczas Wimbledonu Francuz w meczu 2 rundy z Ernestsem Gulbisem doznał kontuzji kolana, która wykluczyła go ze startów do połowy września, w tym m.in. z US Open[44].
Na przełomie sierpnia i września Tsonga poinformował o zakończeniu współpracy trenerskiej z Rogerem Rasheedem, podając jako główne powody barierę językową i odległość geograficzną Rasheeda od domu[45].
Do rywalizacji turniejowej zawodnik francuski powrócił w Metzu, zostając finalistą gry pojedynczej i podwójnej[46]. W singlu uległ w finale 4:6, 3:6, Gillesowi Simonowi, a w deblu 4:6, 6:7(5) Johanowi Brunströmowi i Ravenowi Klaasenowi. Partnerem Tsongi był wówczas Nicolas Mahut.
Do końca sezonu Tsonga awansował do 2 półfinałów, w turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Szanghaju, a potem w Wiedniu.
Po raz ostatni Tsonga wystartował w Paryżu, przegrywając w 2 rundzie 6:1, 6:7(4), 6:7(7) i nie wykorzystując 2 piłek meczowych z Keim Nishikorim[47]. Przez tymi zawodami Tsonga zatrudnił Thierry’ego Ascione’a i Nicolasa Escudé jako nowych szkoleniowców[48].
Sezon zakończył na 10. miejscu w klasyfikacji ATP.
Sezon 2014
[edytuj | edytuj kod]Na początku roku Tsonga zagrał w Pucharze Hopmana, niezaliczanym do cyklu ATP World Tour. Partnerowała mu Alizé Cornet, a rundę finałową wygrali 2:1 z Polską. Tsonga pokonał 6:3, 3:6, 6:3 Grzegorza Panfila, a w meczu deblowym razem z Cornet parę Agnieszka Radwańska–Grzegorz Panfil 6:0, 6:2[49].
We wszystkich wielkoszlemowych turniejach w sezonie Tsonga dochodził do 4 rundy. Na Australian Open poniósł porażkę z Rogerem Federerem, we French Open i Wimbledonie uległ Novakowi Đokoviciowi, a podczas US Open przegrał z Andym Murrayem. W spotkaniach tych nie zdobył nawet seta.
W turniejach ATP World Tour Masters 1000 dwukrotnie osiągnął co najmniej ćwierćfinał. W Monte Carlo na kortach ziemnych spotkanie o półfinał zakończyło się porażką Tsongi z Rogerem Federerem. Z kolei w Toronto na kortach twardych uzyskał jeden z najlepszych rezultatów z ostatnich lat, kończąc zawody z tytułem mistrzowskim. Francuz pokonał 4 rywali z czołowej 10 rankingu, w 3 rundzie lidera klasyfikacji Novaka Đokovicia, w ćwierćfinale Andy’ego Murraya, następnie Grigora Dimitrowa, a w finale 7:5, 7:6(3) Rogera Federera[50]. Tsonga został pierwszym Francuzem, który zwyciężył w tej imprezie oraz pierwszym tenisistą od 2002 roku, który w 1 zawodach wyeliminował 4 rywali z TOP 10[3]. Na turnieju w Rzymie Francuz odniósł 300 wygraną singlową rangi ATP World Tour, w pojedynku 2 rundy z Kevinem Andersonem[51].
Podczas zawodów kategorii ATP World Tour 250 i ATP World Tour 500 najlepszy wynik tenisista francuski ustanowił w lutym, w trakcie turnieju w Marsylii, docierając do finału, w którym uległ 6:7(5), 4:6 Ernestsowi Gulbisowi[52].
W sezonie 2014 Tsonga pomógł Francji awansować do finału Pucharu Davisa. Na przełomie stycznia i lutego Francuzi wyeliminowali Australię. W swoich meczach był lepszy w singlu od Lleytona Hewitta, a w deblu, razem z Richardem Gasquetem, od pary Chris Guccione–Lleyton Hewitt. W ćwierćfinale Francuzi byli bliscy porażki z Niemcami. Po pierwszym dniu zmagań przegrywali 0:2, a 1 z porażek poniósł Tsonga w meczu z Peterem Gojowczykiem. Gojowczyk triumfował 5:7, 7:6(3), 3:6, 7:6(8), 8:6 broniąc w czwartym secie 2 meczbole[53]. Następnie Tsonga wygrał z Tobiasem Kamkem, co przyczyniło się do przejścia do rundy półfinałowej, w której Francja zagrała z Czechami. Tsonga odniósł zwycięstwo singlowe z Lukášem Rosolem, w grze podwójnej, wspólnie z Gasquetem, nad Tomášem Berdychem i Radkiem Štěpánkiem[54]. W finale rozgrywanym na Stade Pierre-Mauroy w Lille na podłożu ziemnym w hali Francja zmierzyła się ze Szwajcarią. Tsonga w otwierającym rywalizację meczu przegrał ze Stanislasem Wawrinką 1:6, 6:3, 3:6, 2:6[55]. Potem nie zagrał przeciwko Rogerowi Federerowi przez kontuzję łokcia, a końcowy rezultat finału to 3:1 dla Szwajcarów[56].
Rok 2014 zakończył na 12. miejscu w rankingu ATP.
Sezon 2015
[edytuj | edytuj kod]W sezonie 2015 pierwszy raz Tsonga zagrał w marcu, w trakcie turnieju w Miami. Przyczyną jego nieobecności był uraz przedramienia[57].
W całym sezonie Tsonga zagrał w sumie w 48 meczach, w 32 zwyciężając. Wygrał 1 turniej, pod koniec września w Metzu w hali, pokonując 7:6(5), 1:6, 6:2 Gillesa Simona[58]. Po zakończeniu finału ze sztabu trenerskiego Tsongi odszedł Nicolas Escudé[59]. Francuz uczestniczył także w 1 finale, podczas zawodów ATP World Tour Masters 1000 w Szanghaju. Wyeliminował m.in. Rafaela Nadala w półfinale, z kolei w finale nie sprostał Novakowi Đokoviciowi[60].
Podczas imprez wielkoszlemowych najlepszy rezultat osiągnął we French Open, awansując do półfinału, w którym przegrał 3:6, 7:6(1), 6:7(3), 4:6 ze Stanislasem Wawrinką. Po drodze Tsonga wygrał rywalizacje m.in. z notowanymi w czołowej piątce rankingu Tomášem Berdychem i Keim Nishikorim. Na US Open Francuz dotarł do ćwierćfinału, ulegając 4:6, 4:6, 6:3, 7:6(3), 4:6 Marinowi Čiliciowi.
W połowie lipca tenisista francuski wziął udział w rywalizacji ćwierćfinałowej Pucharu Davisa przeciwko Wielkiej Brytanii. Poniósł w swoich występach porażki, najpierw w singlu z Andym Murrayem, a potem w deblu razem z Nicolasem Mahutem z parą Andy Murray–Jamie Murray. Do półfinału przeszła Wielka Brytania wygrywając rundę 3:1.
Rok 2015 zakończył na 10. miejscu w klasyfikacji ATP.
Sezon 2016
[edytuj | edytuj kod]Jo-Wilfried Tsonga sezon 2016 zakończył bez turniejowego triumfu. Najbliżej zwycięstwa w zawodach ATP World Tour był pod koniec października osiągając finał halowej imprezy w Wiedniu. W półfinale obronił piłkę meczową w tie-breaku trzeciego seta przeciwko Ivo Karloviciowi zwyciężając 5:7, 7:5, 7:6(6)[61]. Rywalizację o tytuł przegrał 3:6, 6:7(6) z Andym Murrayem.
Francuz wystartował we wszystkich zawodach Wielkiego Szlema, dochodząc do ćwierćfinałów Wimbledonu i US Open. Podczas turnieju wimbledońskiego wyeliminował w 3 rundzie wynikiem 6:7(3), 3:6, 7:6(5), 6:2, 19:17 Johna Isnera broniąc w 32 gemie ostatniego seta meczbola[62]. Ćwierćfinałowy pojedynek z Andym Murrayem Tsonga zakończył porażką po 5 setach. Na US Open w ćwierćfinale tenisista francuski, po dwóch przegranych setach, poddał rywalizację Novakowi Đokoviciowi przez uraz prawego kolana[63]. W pozostałych turniejach tej rangi odpadł w 4 rundzie Australian Open i 3 rundzie French Open. Na paryskich kortach skreczował przy stanie 5:2 z Ernestsem Gulbisem z powodu kontuzji pachwiny[64].
Tsonga w roku 2016 awansował do dwóch półfinałów, w Auckland, gdzie rozpoczął sezon oraz w Monte Carlo. W Monte Carlo wyeliminował w ćwierćfinale Rogera Federera. Francuz został także ćwierćfinalistą rozgrywek w Indian Wells, Szanghaju i Paryżu.
Latem reprezentował Francję na igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro, ponosząc porażkę w 2 rundzie gry pojedynczej i 1 rundzie gry podwójnej.
W lutym zagrał w 1 rundzie Pucharu Davisa przeciwko Kanadzie, wygrywając bez straty seta mecz deblowy wspólnie z Richardem Gasquetem z parą Philip Bester–Vasek Pospisil. Potem zmierzył się z Frankiem Danceviciem, który po wygraniu pierwszego seta poddał dalszą grę przez problemy z prawym ramieniem[65]. W lipcu Francuzi z Tsongą w składzie wyeliminowali Czechy. Pierwsze spotkanie zakończyło się porażką Tsongi 4:6, 6:3, 6:4, 6:7(8), 4:6 z Lukášem Rosolem. Francuz w tie-breaku czwartego seta nie wykorzystał dwóch meczboli[66]. Drugi mecz zakończył się triumfem Francuza z Jiřím Veselým w czterech setach i ta wygrana zapewniła udział reprezentacji Francji w półfinale, w którym uległa Chorwacji. Tsonga nie wystąpił przeciwko Chorwatom ze względu na odniesioną na US Open kontuzję kolana.
W ciągu całego sezonu 2016 Tsonga zagrał 54 singlowych pojedynków, odnosząc 37 triumfów. Na koniec roku zajął 12. miejsce w rankingu światowym.
Sezon 2017
[edytuj | edytuj kod]W 2017 roku Tsonga został mistrzem czterech turniejów i finalistą jednych zawodów. W lutym wygrał w Rotterdamie, eliminując najwyżej rozstawionego Marina Čilicia w ćwierćfinale (nr 6. ATP), w półfinale Tomáša Berdycha i w finale 4:6, 6:4, 6:1 Davida Goffina[67]. W swoim kolejnym starcie triumfował w Marsylii, w półfinale wygrywając po trzysetowej grze z Nickiem Kyrgiosem, natomiast w finale wynikiem 6:4, 6:4 z Lucasem Pouille. W maju podczas zawodów w Lyonie, po raz pierwszy w karierze Francuz zdobył tytuł na kortach ziemnych, w finale będąc lepszym od Tomáša Berdycha[68]. Ostatni triumf w sezonie odniósł w październiku w Antwerpii, nie tracąc po drodze seta, a w finale pokonał Diega Schwartzmana[69]. W tym samym miesiącu poniósł porażkę w finale imprezy w Wiedniu z Lucasem Pouille. W drugiej rundzie turnieju Tsonga obronił piłkę meczową przeciwko Damirowi Džumhurowi eliminując Bośniaka w trzech setach[70], a w ćwierćfinale wygrał z Alexandrem Zverevem (nr 5. ATP).
We wrześniu Tsonga zagrał w Pucharze Davisa, w półfinale przeciwko Serbii. Wygrał oba swoje mecze singlowe, najpierw z Laslem Đere, a potem z Dušanem Lajoviciem, pomagając reprezentacji triumfować w rywalizacji 3:2[71]. W finale przeciwko Belgii Tsonga pokonał najpierw Steve’a Darcisa, a potem uległ Davidowi Goffinowi. Ostatni mecz w decydujący o mistrzostwie zakończył się zwycięstwem Lucasa Pouille nad Darcisem i to Francja zwyciężyła 3:2, po raz pierwszy wygrywając w turniej od 2001 roku[72].
W zawodach Wielkiego Szlema Tsonga najdalej doszedł do ćwierćfinału podczas Australian Open, odpadając po przegranej ze Stanislasem Wawrinką. Francuz był także w trzeciej rundzie Wimbledonu ponosząc porażkę w pięciu setach z Samem Querreyem, drugiej rundzie US Open i pierwszej rundzie French Open.
Rywalizując w turniejach ATP World Tour Masters 1000 Tsonga uczestniczył w sześciu imprezach, wygrywając jeden mecz, w pierwszej rundzie w Madrycie. Mecz drugiej rundy poddał walkowerem przez kontuzję prawego ramienia Davidowi Ferrerowi[73]. Problemy zdrowotne uniemożliwiły tenisiście francuskiemu udział w turniejach rozgrywanych w Azji na przełomie września i października, a doznał wówczas kontuzji kolana[74].
Rok zakończył na 15. miejscu w rankingu singlowym. Rozegrał łącznie 53 spotkania, odnosząc 38 zwycięstw.
Sezony 2018 i 2019
[edytuj | edytuj kod]W styczniu 2018 Tsonga zagrał na Australian Open odpadając w trzeciej rundzie. W następnym miesiącu wystartował w Montpellier, gdzie osiągnął półfinał, w którym poddał mecz przy stanie 6:1, 5:5 Lucasowi Pouille z powodu urazu ścięgna w lewym udzie[75]. Dnia 3 kwietnia przeszedł operację lewego kolana i nie grał zawodowo w tenisa do września, gdy wystartował w Metzu (porażka w pierwszej rundzie)[76]. Po powrocie na korty zagrał w sumie sześć meczów, wygrywając jeden. Jedna z porażek Francuza miała miejsce w finale Pucharu Davisa z Marinem Čiliciem reprezentującym Chorwację, która zdobyła trofeum, kończąc finał zwycięstwem 3:1[77]. Po zakończeniu sezonu Tsonga zatrudnił Sergiego Bruguerę, obok Thierryego Ascione, na stanowisko trenera[78]. W listopadzie Tsonga spadł w rankingu ATP na 262. miejsce, najniższe od września 2006.
W sezonie 2019 Francuz zaliczył na koniec roku awans w rankingu z 239. miejsca na 29. pozycję. Zagrał we wszystkich zawodach wielkoszlemowych najdalej dochodząc do trzeciej rundy Wimbledonu. W rozgrywkach z serii ATP Tour Masters 1000 najlepszy rezultat ustanowił w Paryżu, ćwierćfinał.
W lutym, startując z dziką kartą i zajmując 210. miejsce w klasyfikacji, wygrał turniej halowy w Montpellier[79]. Finał zakończył się wynikiem 6:4, 6:2 dla Tsongi, a jego rywalem był Pierre-Hugues Herbert. Drugi tytuł w sezonie tenisista francuski zdobył we wrześniu w Metzu, po finale z Aljažem Bedene[80]. Awansował także do dwóch półfinałów, w Brisbane oraz Marrakeszu. Wystąpił także trzykrotnie z zawodach ATP Challenger Tour, po raz pierwszy od czerwca 2007 roku. Zdobył jeden tytuł w turnieju tej rangi, we wrześniu w Cassis.
Styl gry
[edytuj | edytuj kod]Jo-Wilfried Tsonga był tenisistą praworęcznym wykonującym oburęczny bekhend. Wyróżniała go atletyczna budowa ciała i ofensywne nastawienie do gry[81].
Francuz dysponował mocnym serwisem. Jak sam przyznał, zmienił swoją taktykę i częściej po trafionym pierwszym serwisie atakował do siatki, posługując się techniką serwis-wolej[82][83]. W poprzednich latach swojej kariery Tsonga sporadycznie atakował przy siatce.
Forhend był najpewniejszym elementem gry zawodnika[81]. Grany mocno i płasko zapewniał dużą ilość wygrywanych piłek. Bekhendu nie wykonywał z taką mocą jak forhendu, jednak grany z wystarczającą precyzją i siłą nie stanowił większego problemu w grze Tsongi[81]. Francuz często zaskakiwał efektownymi zagraniami w trakcie meczów, szczególnie gdy rozgrywane były decydujące punkty o zwycięstwie w secie, jak np. drop szot lub nieprzygotowany atak do siatki, co prowadziło do łatwo utraconych punktów[81].
Sposób w jaki Tsonga grał i poruszał się po korcie pasował do nawierzchni twardych[83].
Finały w turniejach ATP Tour
[edytuj | edytuj kod]| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (18–12)
[edytuj | edytuj kod]| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 31 stycznia 2008 | Australian Open, Melbourne | Twarda | 6:4, 4:6, 3:6, 6:7(2) | |
| Zwycięzca | 1. | 28 września 2008 | Bangkok | Twarda (hala) | 7:6(4), 6:4 | |
| Zwycięzca | 2. | 2 listopada 2008 | Paryż | Twarda (hala) | 6:3, 4:6, 6:4 | |
| Zwycięzca | 3. | 2 lutego 2009 | Johannesburg | Twarda | 6:4, 7:6(5) | |
| Zwycięzca | 4. | 16 lutego 2009 | Marsylia | Twarda (hala) | 7:5, 7:6(3) | |
| Zwycięzca | 5. | 5 października 2009 | Tokio | Twarda | 6:3, 6:3 | |
| Finalista | 2. | 13 lutego 2011 | Rotterdam | Twarda (hala) | 3:6, 6:3, 3:6 | |
| Finalista | 3. | 13 czerwca 2011 | Londyn (Queen’s) | Trawiasta | 6:3, 6:7(2), 4:6 | |
| Zwycięzca | 6. | 25 września 2011 | Metz | Twarda (hala) | 6:3, 6:7(4), 6:3 | |
| Zwycięzca | 7. | 30 października 2011 | Wiedeń | Twarda (hala) | 6:7(5), 6:3, 6:4 | |
| Finalista | 4. | 13 listopada 2011 | Paryż | Twarda (hala) | 1:6, 6:7(3) | |
| Finalista | 5. | 27 listopada 2011 | Londyn | Twarda (hala) | 3:6, 7:6(6), 3:6 | |
| Zwycięzca | 8. | 7 stycznia 2012 | Ad-Dauha | Twarda | 7:5, 6:3 | |
| Zwycięzca | 9. | 23 września 2012 | Metz | Twarda (hala) | 6:1, 6:2 | |
| Finalista | 6. | 7 października 2012 | Pekin | Twarda | 6:7(4), 2:6 | |
| Finalista | 7. | 21 października 2012 | Sztokholm | Twarda (hala) | 6:4, 4:6, 4:6 | |
| Zwycięzca | 10. | 24 lutego 2013 | Marsylia | Twarda (hala) | 3:6, 7:6(6), 6:4 | |
| Finalista | 8. | 22 września 2013 | Metz | Twarda (hala) | 4:6, 3:6 | |
| Finalista | 9. | 23 lutego 2014 | Marsylia | Twarda (hala) | 6:7(5), 4:6 | |
| Zwycięzca | 11. | 10 sierpnia 2014 | Toronto | Twarda | 7:5, 7:6(3) | |
| Zwycięzca | 12. | 27 września 2015 | Metz | Twarda (hala) | 7:6(5), 1:6, 6:2 | |
| Finalista | 10. | 18 października 2015 | Szanghaj | Twarda | 2:6, 4:6 | |
| Finalista | 11. | 30 października 2016 | Wiedeń | Twarda (hala) | 3:6, 6:7(6) | |
| Zwycięzca | 13. | 19 lutego 2017 | Rotterdam | Twarda (hala) | 4:6, 6:4, 6:1 | |
| Zwycięzca | 14. | 26 lutego 2017 | Marsylia | Twarda (hala) | 6:4, 6:4 | |
| Zwycięzca | 15. | 27 maja 2017 | Lyon | Ceglana | 7:6(2), 7:5 | |
| Zwycięzca | 16. | 22 października 2017 | Antwerpia | Twarda (hala) | 6:3, 7:5 | |
| Finalista | 12. | 29 października 2017 | Wiedeń | Twarda (hala) | 1:6, 4:6 | |
| Zwycięzca | 17. | 10 lutego 2019 | Montpellier | Twarda (hala) | 6:4, 6:3 | |
| Zwycięzca | 18. | 22 września 2019 | Metz | Twarda (hala) | 6:7(4), 7:6(4), 6:3 |
Gra podwójna (4–4)
[edytuj | edytuj kod]| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 22 października 2007 | Lyon | Dywanowa (hala) | 6:4, 6:3 | ||
| Zwycięzca | 2. | 7 stycznia 2008 | Sydney | Twarda | 4:6, 6:4, 11–9 | ||
| Zwycięzca | 3. | 11 stycznia 2009 | Brisbane | Twarda | 6:4, 6:3 | ||
| Zwycięzca | 4. | 18 października 2009 | Szanghaj | Twarda | 6:2, 6:4 | ||
| Finalista | 1. | 20 lutego 2011 | Marsylia | Twarda (hala) | 3:6, 7:6(4), 11–13 | ||
| Finalista | 2. | 26 lutego 2012 | Marsylia | Twarda (hala) | 6:3, 3:6, 6–10 | ||
| Finalista | 3. | 4 sierpnia 2012 | Londyn | Trawiasta | 4:6, 6:7(2) | ||
| Finalista | 4. | 22 września 2013 | Metz | Twarda (hala) | 4:6, 6:7(5) |
Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)
[edytuj | edytuj kod]| Turniej | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | 2020 | 2021 | 2022 | Wygrane turnieje | Bilans w turnieju |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wielki Szlem | |||||||||||||||||||||
| Australian Open | – | – | – | 1R | F | QF | SF | 3R | 4R | QF | 4R | – | 4R | QF | 3R | 2R | 1R | – | – | 0 / 13 | 37–13 |
| French Open | – | 1R | – | – | – | 4R | 4R | 3R | QF | SF | 4R | SF | 3R | 1R | – | 2R | – | 1R | 1R | 0 / 13 | 28–13 |
| Wimbledon | – | – | – | 4R | – | 3R | QF | SF | SF | 2R | 4R | 3R | QF | 3R | – | 3R | NH | 1R | – | 0 / 12 | 32–12 |
| US Open | – | – | – | 3R | 3R | 4R | – | QF | 2R | – | 4R | QF | QF | 2R | – | 1R | – | – | – | 0 / 10 | 24–10 |
| Wygrane turnieje | – | 0 / 1 | – | 0 / 3 | 0 / 2 | 0 / 4 | 0 / 3 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 3 | 0 / 4 | 0 / 3 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 1 | 0 / 4 | 0 / 1 | 0 / 2 | 0 / 1 | 0 / 48 | N/A |
| Bilans spotkań | – | 0–1 | – | 5–3 | 8–2 | 11–4 | 12–3 | 13–4 | 13–4 | 10–3 | 12–4 | 11–3 | 13–4 | 7–4 | 2–1 | 4–4 | 0–1 | 0–1 | 0–2 | N/A | 121–48 |
| ATP Finals | |||||||||||||||||||||
| ATP Finals | – | – | – | – | RR | – | – | F | RR | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | 0 / 3 | 4–7 |
| ATP Tour Masters 1000 | |||||||||||||||||||||
| Indian Wells | – | – | – | – | 4R | 3R | 4R | 2R | 4R | QF | 2R | – | QF | 2R | – | – | NH | – | – | 0 / 9 | 13–9 |
| Miami | – | – | – | – | 3R | QF | QF | 3R | QF | 4R | 4R | 3R | 3R | – | – | – | NH | – | 1R | 0 / 10 | 17–10 |
| Monte Carlo | – | – | – | – | – | – | 3R | 2R | QF | SF | QF | 3R | SF | 2R | – | 1R | NH | – | 1R | 0 / 10 | 14–10 |
| Madryt | – | – | – | – | 3R | 2R | 2R | 3R | 3R | QF | 2R | 3R | 3R | 2R | – | – | NH | – | – | 0 / 10 | 12–9 |
| Rzym | – | – | – | – | 1R | 1R | QF | 2R | QF | 2R | 3R | 2R | – | – | – | 1R | – | – | – | 0 / 9 | 8–9 |
| Montreal/Toronto | – | – | – | – | – | SF | – | SF | 2R | – | W | QF | – | 2R | – | 1R | NH | – | – | 1 / 7 | 16–6 |
| Cincinnati | – | – | – | – | – | 2R | – | 2R | – | – | 1R | 1R | 3R | 2R | – | – | – | – | – | 0 / 6 | 2–6 |
| Szanghaj | Nie ATP Masters 1000 | 3R | QF | 2R | QF | SF | – | F | QF | – | – | – | NH | NH | – | 0 / 7 | 17–7 | ||||
| Paryż | 2R | – | – | 2R | W | QF | – | F | QF | 2R | 3R | 3R | QF | 2R | 1R | QF | – | – | – | 1 / 13 | 21–12 |
| Hamburg | – | – | – | – | 2R | Nie ATP World Tour Masters 1000 | 0 / 1 | 1–1 | |||||||||||||
| Wygrane turnieje | 0 / 1 | 0 / 0 | 0 / 0 | 0 / 1 | 1 / 6 | 0 / 8 | 0 / 6 | 0 / 9 | 0 / 8 | 0 / 7 | 1 / 8 | 0 / 8 | 0 / 7 | 0 / 6 | 0 / 1 | 0 / 4 | 0 / 0 | 0 / 0 | 0 / 2 | 2 / 82 | N/A |
| Bilans spotkań | 1–1 | 0–0 | 0–0 | 1–1 | 10–5 | 11–8 | 11–6 | 13–9 | 14–8 | 13–7 | 14–7 | 15–8 | 14–7 | 1–5 | 0–1 | 3–4 | 0–0 | 0–0 | 0–2 | N/A | 121–79 |
| Ranking na koniec sezonu | |||||||||||||||||||||
| 157 | 345 | 212 | 43 | 6 | 10 | 13 | 6 | 8 | 10 | 12 | 10 | 12 | 15 | 239 | 29 | 62 | 257 | N/A | |||
Legenda
W, wygrał turniej
F, przegrał w finale
SF, przegrał w półfinale
QF, przegrał w ćwierćfinale
4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie
RR, odpadł w fazie grupowej
–, nie startował w turnieju głównym
NH, turniej nie odbył się
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ ATP Staff: Tsonga Falls In Roland Garros Swan Song. atptour.com, 2022-05-24. [dostęp 2022-05-30]. (ang.).
- ↑ Sports Desk: ‘I have been regularly confronted with racism since childhood’: Jo-Wilfried Tsonga. indianexpress.com, 2020-06-03. [dostęp 2022-01-11]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j Jo-Wilfried Tsonga – Player Bio. atpworldtour.com. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
- ↑ After an Early Scare, Roddick Takes Control. nytimes.com, 2007-01-15. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
- ↑ Djokovic battles to Aussie title. bbc.co.uk, 2008-01-27. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
- ↑ Tsonga Is Out of French Open. nytimes.com, 2008-05-25. [dostęp 2017-04-24]. (ang.).
- ↑ Tsonga triumphs in Thailand Open. bbc.co.uk, 2008-09-28. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
- ↑ Tsonga wins Paris Masters and goes to Shanghai. reuters.com, 2008-11-02. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
- ↑ ATP Johannesburg: Triumf Tsongi. sportowefakty.pl, 2009-02-08. [dostęp 2015-06-17]. (pol.).
- ↑ Tsonga beats Llodra to win title in Marseille, „The New York Times”, 2 grudnia 2009, ISSN 0362-4331 [dostęp 2018-03-06] (ang.).
- ↑ ATP Montreal: Federer i Nadal za burtą!. sportowefakty.pl, 2009-08-15. [dostęp 2015-06-17]. (pol.).
- ↑ ATP Tokio: Tsonga zbliża się do występu w finale cyklu. sportowefakty.pl, 2009-10-11. [dostęp 2015-06-17]. (pol.).
- ↑ ATP Szanghaj: Matkowski i Fyrstenberg bez tytułu. sportowefakty.pl, 2009-10-18. [dostęp 2015-06-17]. (pol.).
- ↑ Federer coasts into French Open quarters. rte.ie, 2010-05-31. [dostęp 2015-06-13]. (ang.).
- ↑ Australian Open: Tsonga jest mocarzem. sportowefakty.pl, 2010-01-27. [dostęp 2015-06-13]. (pol.).
- ↑ Wimbledon 2010: Jo-Wilfried Tsonga digs deep to avoid another marathon. telegraph.co.uk, 2010-06-24. [dostęp 2015-06-13]. (ang.).
- ↑ ATP Rotterdam: Söderling obronił zdobyte przed rokiem trofeum. sportowefakty.pl, 2011-02-13. [dostęp 2015-06-14]. (pol.).
- ↑ Tsonga splits with coach Winogradsky. usatoday.com, 2011-05-04. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
- ↑ Tsonga beats Nadal at Queen’s. rediff.com, 2011-06-11. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
- ↑ Andy Murray beats Jo-Wilfried Tsonga to win Queen’s. bbc.com, 2011-06-13. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
- ↑ Wimbledon 2011: Jo-Wilfried Tsonga shocks Roger Federer. bbc.com, 2011-06-29. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
- ↑ Djokovic stays perfect on hard courts, awaits Fish in final. usatoday.com, 2011-08-13. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
- ↑ ATP Metz: Pierwszy triumf Tsongi w sezonie, Londyn coraz bliżej. sportowefakty.pl, 2011-09-25. [dostęp 2015-06-14]. (pol.).
- ↑ ATP Wiedeń: Drugi triumf Tsongi w sezonie. sportowefakty.pl, 2011-10-30. [dostęp 2015-06-14]. (pol.).
- ↑ Federer to play home hope Tsonga in Paris final. cnn.com, 2011-11-12. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
- ↑ ATP World Tour Finals: Roger Federer beats Jo-Wilfried Tsonga. bbc.com, 2011-11-27. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
- ↑ ATP Ad-Dauha: Tsonga najlepszy w stolicy Kataru. sportowefakty.pl, 2012-01-07. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
- ↑ Ranking ATP: Kubot na 54. miejscu, awans Janowicza. sportowefakty.pl, 2012-02-27. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
- ↑ Puchar Davisa: Wielki Isner wprowadził USA do półfinału, Czesi pokonali Serbów. sportowefakty.pl, 2012-04-08. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
- ↑ Roland Garros: Tsonga i Del Potro szybko dokończyli przerwane spotkania. sportowefakty.pl, 2012-06-04. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
- ↑ IO: Bracia Bryan o złoto, Raymond/Huber tylko o brąz. sportowefakty.pl, 2012-08-04. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
- ↑ IO: Bryanowie wzorem Sereny Williams uzupełnili medalową kolekcję. sportowefakty.pl, 2012-08-04. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
- ↑ Telegraph Sport, London 2012 Olympics: Jo-Wilfried Tsonga wins record-breaking clash with Milos Raonic, 31 lipca 2012, ISSN 0307-1235 [dostęp 2018-03-06] (ang.).
- ↑ ATP Metz: Drugi finał Tsongi w sezonie, Seppi poskromił Monfilsa. sportowefakty.pl, 2012-09-22. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
- ↑ ATP Metz: Ekspresowe zwycięstwo Tsongi w finale, pechowa niedziela Włochów. sportowefakty.pl, 2012-09-23. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
- ↑ ATP Pekin: Niepokonany Djoković triumfuje po raz trzeci w chińskiej stolicy. sportowefakty.pl, 2012-10-07. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
- ↑ ATP Sztokholm: Berdych znów lepszy od Tsongi, Czech coraz bliżej Londynu. sportowefakty.pl, 2012-10-21. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
- ↑ Report: Tsonga hires Rasheed as coach. tennis.com, 2012-10-26. [dostęp 2015-06-18]. (ang.).
- ↑ Tsonga in doubt for Australian Open, „ABC News”, 4 stycznia 2013 [dostęp 2018-03-06] (ang.).
- ↑ AO: Tsonga o krok od sensacji, Federer przetrwał pięciosetową batalię. sportowefakty.pl, 2013-01-23. [dostęp 2015-06-19]. (pol.).
- ↑ ATP Marsylia: Del Potro nie obroni tytułu, niesamowity bój Tsongi z Tomiciem. sportowefakty.pl, 2013-02-22. [dostęp 2015-06-19]. (pol.).
- ↑ ATP Marsylia: Finałowy dreszczowiec dla Jo-Wilfrieda Tsongi. sportowefakty.pl, 2013-02-24. [dostęp 2015-06-19]. (pol.).
- ↑ Roland Garros: Spektakularny triumf Tsongi, szwajcarski Maestro poza turniejem!. sportowefakty.pl, 2013-06-04. [dostęp 2015-06-19]. (pol.).
- ↑ Jo-Wilfried Tsonga nie zagra w US Open. sportowefakty.pl, 2013-08-15. [dostęp 2015-06-19]. (pol.).
- ↑ Jo-Wilfried Tsonga rozstał się z trenerem. sportowefakty.pl, 2013-08-31. [dostęp 2015-06-19]. (pol.).
- ↑ ATP Metz: Sprytny Simon lepszy od Tsongi w finale. sportowefakty.pl, 2013-09-22. [dostęp 2015-06-19]. (pol.).
- ↑ ATP Paryż: Djoković wygrał po północy, Nishikori zakończył marzenia Tsongi. sportowefakty.pl, 2013-10-30. [dostęp 2015-06-19]. (pol.).
- ↑ Tsonga Hires New Coaches Ahead of Paris Masters. stevegtennis.com, 2013-10-29. [dostęp 2015-06-19]. (ang.).
- ↑ Puchar Hopmana: Panfil oraz Radwańska pokonani, tytuł dla Francji!. sportowefakty.pl, 2014-01-04. [dostęp 2015-06-20]. (pol.).
- ↑ ATP Toronto: Jo-Wilfried Tsonga pokonał Rogera Federera, 2. tytuł Masters 1000 Francuza. sportowefakty.pl, 2014-08-10. [dostęp 2015-06-20]. (pol.).
- ↑ ATP Rzym: Maraton Rafaela Nadala z Gillesem Simonem, 300. zwycięstwo Jo-Wilfrieda Tsongi. sportowefakty.pl, 2014-05-14. [dostęp 2015-06-20]. (pol.).
- ↑ ATP Marsylia: „13” szczęśliwa dla Ernestsa Gulbisa, Łotysz pokonał w finale Jo-Wiflrieda Tsongę. sportowefakty.pl, 2014-02-23. [dostęp 2015-06-20]. (pol.).
- ↑ Puchar Davisa: Federer i Wawrinka na remis z Kazachami, Francja o krok od porażki z Niemcami. sportowefakty.pl, 2014-04-04. [dostęp 2015-06-20]. (pol.).
- ↑ Puchar Davisa: Gasquet i Tsonga zakończyli czeską dominację, Włochy ciągle w grze o finał. sportowefakty.pl, 2014-09-13. [dostęp 2015-06-20]. (pol.).
- ↑ Puchar Davisa: Stan Wawrinka pokonał Jo-Wilfrieda Tsongę i zdobył pierwszy punkt. sportowefakty.pl, 2014-11-21. [dostęp 2015-06-20]. (pol.).
- ↑ Francuzi czują rozczarowanie, ale liczą na kolejną szansę. sportowefakty.pl, 2014-11-24. [dostęp 2015-06-20]. (pol.).
- ↑ ATP Miami: Nishikori i Ferrer rozgromili rywali, Tsonga – Monfils o 1/8 finału. sportowefakty.pl, 2015-03-28. [dostęp 2016-07-17]. (pol.).
- ↑ ATP Metz: Jo-Wilfried Tsonga zrewanżował się Gillesowi Simonowi za finał z 2013 roku. sportowefakty.pl, 2015-09-27. [dostęp 2016-07-17]. (pol.).
- ↑ Nicolas Escude zakończył współpracę z Jo-Wilfriedem Tsongą. sportowefakty.pl, 2015-09-27. [dostęp 2016-07-17]. (pol.).
- ↑ ATP Szanghaj: Jo-Wilfried Tsonga pokonany. 25. tytuł Masters 1000 Novaka Djokovicia. sportowefakty.pl, 2015-10-18. [dostęp 2016-07-17]. (pol.).
- ↑ ATP Wiedeń: Andy Murray i Jo-Wilfried Tsonga chcą wygrać turniej po raz drugi. sportowefakty.pl, 2016-10-29. [dostęp 2017-02-21]. (pol.).
- ↑ Wimbledon: Tsonga – Isner 19:17 w piątym secie, Kyrgios rywalem Murraya. sportowefakty.pl, 2016-07-03. [dostęp 2017-02-21]. (pol.).
- ↑ US Open: Novak Djoković w półfinale po rozegraniu tylko dziewięciu pełnych setów. sportowefakty.pl, 2016-09-07. [dostęp 2017-02-21]. (pol.).
- ↑ Roland Garros: Kontuzjowany Jo-Wilfried Tsonga skreczował w pojedynku z Ernestsem Gulbisem. sportowefakty.pl, 2016-05-28. [dostęp 2017-02-21]. (pol.).
- ↑ Davis Cup: Canada Win First Set, Frank Dancevic Retires. vavel.com, 2016-03-06. [dostęp 2017-02-21]. (ang.).
- ↑ Puchar Davisa: Kyle Edmund godnie zastąpił Andy’ego Murraya. Remis w Trzyńcu po pierwszym dniu. sportowefakty.pl, 2016-07-15. [dostęp 2017-02-21]. (pol.).
- ↑ Wirtualna Polska Media, ATP Rotterdam: Jo-Wilfried Tsonga zwycięzcą pierwszego turnieju rangi 500 w sezonie – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 19 lutego 2017 [dostęp 2017-12-03] (pol.).
- ↑ Wirtualna Polska Media, ATP Lyon: Tomas Berdych przegrał z nerwami. Pierwszy tytuł na mączce Jo-Wilfrieda Tsongi – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 27 maja 2017 [dostęp 2017-12-03] (pol.).
- ↑ Wirtualna Polska Media, ATP Antwerpia: deja vu Diego Schwartzmana. Jo-Wilfried Tsonga z czwartym tytułem w sezonie – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 22 października 2017 [dostęp 2017-12-03] (pol.).
- ↑ Wirtualna Polska Media, ATP Wiedeń: Dominic Thiem znów rozczarował w ojczyźnie. Jo-Wilfried Tsonga obronił meczbola – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 26 października 2017 [dostęp 2017-12-03] (pol.).
- ↑ Wirtualna Polska Media, Puchar Davisa: Jo-Wilfried Tsonga poprowadził Francję do pierwszego finału od 2014 roku – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 17 września 2017 [dostęp 2017-12-03] (pol.).
- ↑ Wirtualna Polska Media, Wymarzona „10” Francji. Czekała na nią 16 lat – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 27 listopada 2017 [dostęp 2017-12-04] (pol.).
- ↑ Wirtualna Polska Media, ATP Madryt: Novak Djoković z trudem pokonał Nicolasa Almagro. Problemy miał także Kei Nishikori – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 10 maja 2017 [dostęp 2017-12-04] (pol.).
- ↑ Jo-Wilfried Tsonga to miss the upcoming Asian Swing, „Tennis World USA” [dostęp 2017-12-04] (ang.).
- ↑ Jo Wilfried Tsonga fears he has tear in left hamstring [online], Tennis World USA [dostęp 2020-05-02] (ang.).
- ↑ Tennis-X.com, Jo-Wilfried Tsonga Undergoes Knee Surgery [online] [dostęp 2020-05-02] (ang.).
- ↑ Davis Cup final: Marin Cilic beats Lucas Pouille as Croatia claim title, „BBC Sport”, 25 listopada 2018 [dostęp 2020-05-02] (ang.).
- ↑ Jo-Wilfried Tsonga hires 2x French Open champ Sergi Bruguera as coach [online], Tennis.com [dostęp 2020-05-02].
- ↑ Jo-Wilfried Tsonga wins ATP Tour title in Montpellier [online], Sky Sports [dostęp 2020-05-02] (ang.).
- ↑ Tsonga rallies past Bedene to win Moselle Open [online], ESPN.com, 23 września 2019 [dostęp 2020-05-02] (ang.).
- ↑ a b c d Jo-Wilfried Tsonga Biography And Detailed Game Analysis, „Online Tennis Instruction – Learn How To Play Your Best Tennis, Free Tennis Tips” [dostęp 2017-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2017-06-21] (ang.).
- ↑ Grupa Wirtualna Polska, Jo-Wilfried Tsonga: Ciągle stać mnie na coś wielkiego – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 4 grudnia 2016 [dostęp 2017-06-06] (pol.).
- ↑ a b Jo-Wilfried Tsonga | Tenis+, „Tenis+” [dostęp 2017-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2016-07-12] (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-11-07] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-11-07] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-11-07] (ang.).