Przejdź do zawartości

Neil Robertson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Neil Robertson
Ilustracja
Neil Robertson, German Masters 2013
Pseudonim

The Melbourne Machine The Aussie Ace
Centurion[1][2]
The Thunder from Down Under

Obywatelstwo

Australia

Data i miejsce urodzenia

11 lutego 1982
Melbourne

Gra zawodowa

1998/1999, 2000–2002, od 2003

Najwyższy ranking

1 (2013/2014)[3]

Bieżący ranking 18 (stan na 2024-11-10)
Najwyższy break

147[4] (China Open 2010, Wuxi Classic 2013, UK Championship 2015, Welsh Open 2019, Mistrzostwa Świata w Snookerze 2022)

Zwycięstwa w turniejach
Rankingowe

24

Nierankingowe

4

Mistrz świata

2010

UK Championship

2013, 2015, 2020

Grand Prix

2006, 2009, 2010, 2020

Welsh Open

2007, 2019

China Open

2013, 2019

Masters

2012, 2022

Bahrain Championship

2008

Wuxi Classic

2013, 2014

Champion of Champions

2015, 2019

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Zdjęcie z meczu. Zbliżenie na Robertsona mierzącego do białej z krzyżaka. W tle siedzi jego przeciwnik. Obok widać tablicę wyników: 1:0. Na stole wciąż są bile czerwone.
Neil Robertson, German Masters 2013.

Neil Robertson (ur. 11 lutego 1982 w Melbourne) – australijski snookerzysta; snookerowy mistrz świata z 2010 roku. Plasuje się na 4 miejscu pod względem zdobytych breaków stupunktowych w profesjonalnych turniejach, ma ich łącznie 953[5].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

W wieku 14 lat został najmłodszym graczem w historii australijskiego snookera, który uzyskał 100-punktowy break. Od 1998 r. jest profesjonalnym snookerzystą. W 2003 r. odniósł pierwszy poważny sukces, wygrywając Mistrzostwa świata do lat 21, rozgrywane na Nowej Zelandii. Po tym sukcesie otrzymał tzw. dziką kartę, dzięki której od sezonu 2003/2004 mógł występować w eliminacjach do zawodów najwyższej rangi, organizowanych przez WPBSA.

W swym pierwszym sezonie w gronie najlepszych graczy największymi sukcesami Robertsona były osiągnięcie ćwierćfinału w European Open oraz druga runda Mistrzostw świata. W sezonie 2004/2005 największe sukcesy Neila to ćwierćfinały Welsh Open i Malta Cup oraz III runda Grand Prix. Na mistrzostwach świata w 2006 osiągnął ćwierćfinał, przegrywając ze Szkotem Graeme’em Dottem 12-13.

Po sezonie 2003/2004 zajmował 68. miejsce w rankingu 2-letnim, zaś 48. w tzw. rankingu prowizorycznym (kroczącym). Po sezonie 2004/2005 zajmował, odpowiednio, 28. i 13. miejsce.

29 października 2006 roku wygrał turniej Grand Prix w Aberdeen. W finale pokonał Jamiego Cope’a 9-5.

18 lutego 2007 roku w finale Welsh Open pokonał Andrew Higginsona 9-8. Po bardzo udanej pierwszej serii finałowej (6-2) i zaskakującym powrocie (6-8 po czternastym framie dla Higginsona, będącego swego rodzaju „finałowym debiutantem”), „Melbourne Machine” zgarnął pulę £35000 oraz awansował na wysokie siódme miejsce w prowizorycznym rankingu najlepszych graczy. Wraz z tym zwycięstwem stał się on pierwszym od dwóch lat, oraz czwartym pochodzącym spoza Wielkiej Brytanii lub Irlandii, zawodnikiem, który wygrał co najmniej dwa turnieje rankingowe w sezonie.

Od początku sezonu 2007/2008 wyniki Australijczyka znacznie pogorszyły się, co skutkowało dużym spadkiem na oficjalnej liście rankingowej. W sezonie 2008/2009 zajmował 10. pozycję, lecz w rankingu prowizorycznym spadł na 21. miejsce.

15 listopada 2008 roku odniósł swoje trzecie zwycięstwo w turnieju rankingowym. W finale Bahrain Championship pokonał Walijczyka Matthew Stevensa 9-7.

11 października 2009 roku zanotował czwarte zwycięstwo w turnieju rankingowym, po raz drugi w swojej karierze wygrywając Grand Prix. W finale pokonał Dinga Junhui 9-4. Po tym sukcesie awansował na trzecie miejsce prowizorycznej listy rankingowej. Jednocześnie został pierwszym snookerzystą spoza Wielkiej Brytanii oraz Irlandii, mającym na koncie cztery zwycięstwa w turniejach rankingowych.

1 kwietnia 2010 roku podczas China Open wbił swojego pierwszego maksymalnego breaka w turnieju rankingowym.

W rozgrywanych na przełomie kwietnia i maja 2010 roku Mistrzostwach świata dotarł do pierwszego w swojej karierze finału, gdzie po długim, defensywnym pojedynku pokonał Graeme’a Dotta 18-13, tym samym zostając drugim Australijczykiem po Horacym Lindrumie, który sięgnął po tytuł Mistrza świata w snookerze (pierwszym w nowożytnej erze snookera) i jedynym Australijczykiem, który wygrał mistrzostwa świata w Crucible Theatre[6]. Zaznaczyć należy, że chociaż teoretycznie pierwszym australijskim mistrzem świata w historii snookera był Horace Lindrum, to jednakże wygrał on w kwestionowanych przez wielu zawodach w 1952 roku, bowiem wobec bojkotu niemal wszystkich liczących się wtedy graczy, do zmagań przystąpiło wówczas zaledwie dwóch konkurentów[7].

W Mistrzostwach świata w 2011 roku w pierwszej rundzie przegrał 8-10 z późniejszym wicemistrzem Juddem Trumpem[8].

28 maja 2013 w kwalifikacjach do turnieju Wuxi Classic, grając przeciwko Mohamedowi Kairy, Robertson zrobił swojego drugiego oficjalnego maksymalnego brejka[9]. W głównej fazie turnieju doszedł do finału. Tam zmierzył się z Johnem Higginsem. W finale przegrywał już 2-5 jednak wygrał 8 z 10 kolejnych frejmów co dało zwycięstwo 10-7 nad Szkotem[10]. Była to jego druga wygrana w turnieju rozgrywanym w Chinach. W jego rodzinnych stronach, w turnieju Australian Open po raz kolejny doszedł do finału, gdzie uległ Marco Fu, przegrywając nieznacznie 6-9. W tym turnieju wbił 5 breaków 100 punktowych, w tym najwyższego – 138 – w całym turnieju. 8 grudnia 2013 Robertson w finale turnieju UK Championship pokonuje Marka Selby’ego 10-7 i staje się dzięki temu pierwszym spoza Europy zawodnikiem, który wygrał wszystkie trzy turnieje Trzech Koron (UK Championship, The Masters, Mistrzostwa Świata)[11]. W styczniu 2014 roku posiadał na swoim koncie 63 breaki stupunktowe w jednym profesjonalnym sezonie wyprzedzając Judda Trumpa, który miał wbitych 61 setek, wynik ten ciągle się zwiększał, został okrzyknięty przez Ronnie’ego O’Sullivana, „prawdopodobnie najlepiej punktującym zawodnikiem wszech czasów”[12]. 25 lutego 2014 grając przeciwko Rory’emu McLeodowi w Welsh Open wbija 87 break ponad stupunktowy. Dość pewnie doszedł do finału China Open 2014. Start w tym turnieju zaczął od pokonania w kwalifikacjach reprezentanta gospodarzy, Chińczyka Li Yana. Później po kolei pokonał: Anthony’ego Hamiltona 5-4, Marka Williamsa 5-4, Graeme’a Dotta 5-3, gdzie w finale musiał uznać wyższość znakomicie grającego Ding Junhuia, który wygrał przed swoją publicznością 5-10.

W Mistrzostwach w Sheffield wbił swojego setnego breaka stupunktowego w jednym sezonie[13]. W całym turnieju wbił 10 breaków stupunktowych, a sezon 2013/2014 zakończył ze 103 „setkami”.

W 2014 roku po raz pierwszy udało mu się zatryumfować w jednym turnieju drugi raz z rzędu. Dokonał tego na chińskim Wuxi Classic, pokonując 10-9 Joe Perry’ego.

W finale Gdynia Open odbywającego się 26 lutego 2015 r. pokonał Marka Williamsa 4-0[14]. Był to jego drugi zwycięski finał, poprzedni wygrał w 2012 r., pokonując 4-3 Jamiego Burnett’a[15][16].

Neil Robertson 15 listopada 2015 r. odniósł pierwsze zwycięstwo w sezonie 2015/2016, pokonując w finale turnieju Champion of Champions Marka Allena 10-5[17][18][19].

6 grudnia 2015 r. w finale UK Championship pokonał 10-5 Liang Wenbo, a ponadto, po raz trzeci w karierze, udało mu się wbić maksymalnego break’a[20][21][22].

Sezon 2016/2017 rozpoczął od zwycięstwa w Riga Masters, pokonując w finale Michaela Holta 5-2[23][24][25].

W I rundzie MŚ 2017, w pojedynku z Noppon’em Saengkham’em, wbił swoją 500. „setkę” w karierze (113 pkt.). Wynik ten uplasował go w rankingu na 4 miejscu, za takimi zawodnikami jak: Ronnie O’Sullivan, Stephen Hendry i John Higgins[26][27][28][29]. W II rundzie MŚ, w pojedynku z Marco Fu, wbił 501. „setkę” (105 pkt.)[30][31]. Mistrzostwa Świata 2017 zakończył na drugiej rundzie, przegrywając z Marco Fu 11-13[32].

17 grudnia 2017 roku zwyciężył w turnieju Scottish Open, wygrywając 9-8 z Cao Yupengiem[33].

Na początku sezonu 2018/2019 ponownie wygrał w Riga Masters, zwyciężając w finale 5-2 z Jackiem Lisowskim[34]. W I rundzie ManBetX Welsh Open 2019 wbił po raz 4 w karierze maksymalnego breaka w pojedynku z Jordanem Brownem[35]. 17 lutego 2019 roku odniósł 15. zwycięstwo w turnieju rankingowym, pokonując w finale ManBetX Welsh Open 2019 9-7 Stuarta Binghama[36][37]. Nagroda za najwyższego breaka w turnieju (147) przypadła Robertsonowi i Nopponowi Saengkhamiemu[38]. W finale Players Championship 2019, rozegranym 10 marca w Preston, przegrał 4-10 z Ronnie’em O’Sullivanem, który wbił 1000 breaka stupunktowego w swojej karierze[39]. 7 kwietnia 2019 roku odniósł 16. zwycięstwo w turnieju rankingowym, pokonując w finale China Open 11-4 Jacka Lisowskiego[40][41]. 26 stycznia 2020 odniósł 17. zwycięstwo w turnieju rankingowym European Masters, pokonując w finale chińskiego zawodnika Zhou Yeulonga 9-0, a dwa tygodnie później, 9 lutego 2020, zwyciężył po raz 18. w turnieju rankingowym World Grand Prix – w finale pokonał Graeme’a Dotta 10-8. W finale UK Championship 2020, rozegranym 6 grudnia, pokonał Judda Trumpa 10:9 w emocjonującym finale – jest to jego trzecie zwycięstwo w tym prestiżowym turnieju.

Występy w turniejach w karierze

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 1998/
99 		1999/
00 		2000/
01 		2001/
02 		2003/
04 		2004/
05 		2005/
06 		2006/
07 		2007/
08 		2008/
09 		2009/
10 		2010/
11 		2011/
12 		2012/
13 		2013/
14 		2014/
15 		2015/
16 		2016/
17 		2017/
18 		2018/
19 		2019/
20 		2020/
21 		2021/
22 		2022/
23 		2023/
24 		2024/
25
Ranking[42] 118 68 28 13 7 10 9 2 5 7 2 3 3 5 7 10 4 3 4 4 6 28
Turnieje rankingowe
Championship League nie rozegrano nierankingowy RR A A WD WD
Xi'an Grand Prix nie rozegrano 1R
Saudi Arabia Masters nie rozegrano QF
English Open nie rozegrano 3R QF 4R 3R F W SF LQ W
British Open LQ A LQ LQ LQ 1R nie rozegrano A A 1R 2R
Wuhan Open nie rozegrano 1R 1R
Northern Ireland Open nie rozegrano A 3R 3R 1R 2R 2R SF 1R QF
International Championship nie rozegrano F 3R 2R QF 3R 3R F 3R nie rozegrano 1R 2R
UK Championship LQ LQ LQ 1R LQ 2R QF 2R 1R 2R 2R QF SF QF W 4R W 1R 3R 4R 4R W 1R 1R 1R
Shoot Out nie rozegrano nierankingowy A A A A A A A A
Scottish Open LQ A LQ LQ 2R nie rozegrano MR nie rozegrano 4R W 2R 4R WD WD SF A
German Masters NR nie rozegrano 1R 2R SF 2R QF LQ 1R LQ QF F LQ 1R 2R 3R
Welsh Open LQ A LQ LQ LQ QF 1R W 3R SF 2R 2R 1R 2R 3R 4R F 2R 2R W QF WD QF 1R 2R
World Open LQ A LQ LQ LQ 3R 1R W RR 1R W W 2R SF 3R nie rozegrano SF 3R 2R WD nie rozegrano SF
World Grand Prix nie rozegrano NR 1R QF 2R 1R W 1R F 1R DNQ
Players Championship nie rozegrano DNQ F F 1R 2R DNQ QF QF F 1R QF W DNQ DNQ
Tour Championship nie rozegrano F QF W W DNQ DNQ
World Championship LQ WD LQ LQ LQ 1R QF 2R 2R SF W 1R QF 1R SF QF 1R 2R 1R QF QF QF 2R 2R LQ
Turnieje nierankingowe
Shanghai Masters nie rozegrano rankingowy 2R SF nie rozegrano SF A
Champion of Champions nie rozegrano SF SF W 1R 1R QF W F QF 1R A SF
The Masters A A LQ A WR A LQ QF 1R QF 1R QF W F QF F QF QF A SF 1R 1R W 1R 1R
Championship League nie rozegrano RR RR SF RR 2R RR RR WD WD RR WD SF 2R RR RR WD SF 2R
Dawne turnieje rankingowe
Thailand Masters LQ A LQ LQ nie rozegrano NR nie rozegrano
Irish Masters nierankingowy LQ LQ NH NR nie rozegrano
Northern Ireland Trophy nie rozegrano NR 3R QF 2R nie rozegrano
Bahrain Championship nie rozegrano W nie rozegrano
Wuxi Classic nie rozegrano nierankingowy 1R W W nie rozegrano
Australian Goldfields Open nie rozegrano 2R 2R F F 1R nie rozegrano
Shanghai Masters nie rozegrano 1R 2R 1R 1R SF 2R QF 1R 1R 1R LQ Non-Ranking nie rozegrano Non-Ranking
Indian Open nie rozegrano QF A NH A WD WD nie rozegrano
China Open LQ A LQ LQ NH LQ 1R 2R 1R 2R 2R 2R QF W F 1R 1R A SF W nie rozegrano
Riga Masters nie rozegrano MR W 1R W WD nie rozegrano
China Championship nie rozegrano NR 1R 2R 2R nie rozegrano
Gibraltar Open nie rozegrano MR QF A A WD 1R 4R nie rozegrano
WST Classic nie rozegrano 2R nie rozegrano
European Masters LQ nie rozegrano LQ QF QF 1R 2R NR nie rozegrano SF 3R 1R W QF 2R A LQ NH
Dawne turnieje nierankingowe
Northern Ireland Trophy nie rozegrano SF rankingowy nie rozegrano
Irish Masters A A A A Ranking NH RR nie rozegrano
Pot Black nie rozegrano A A QF nie rozegrano
Malta Cup nie rozegrano rankingowy RR nie rozegrano rankingowy
Masters Qualifying Event A A A A W NH A A A A nie rozegrano
Hainan Classic nie rozegrano RR nie rozegrano
Wuxi Classic nie rozegrano RR A A A rankingowy nie rozegrano
Power Snooker nie rozegrano QF SF nie rozegrano
Premier League Snooker A A A A A A A A RR A RR SF RR SF nie rozegrano
World Grand Prix nie rozegrano 2R rankingowy
General Cup nie rozegrano A nie rozegrano A NH A W F A A nie rozegrano
Shoot Out nie rozegrano QF A A A A A rankingowy
China Championship nie rozegrano 1R rankingowy nie rozegrano
Romanian Masters nie rozegrano 1R nie rozegrano
Hong Kong Masters nie rozegrano W nie rozegrano SF nie rozegrano
Six-red World Championship nie rozegrano A A A NH A F A A A A A A nie rozegrano A nie rozegrano
Legenda
LQ odpadł w kwalifikacjach #R odpadł we wczesnej fazie turnieju
(WR = runda dzikich kart, RR = faza grupowa) 		QF przegrał w ćwierćfinale
SF przegrał w półfinale F przegrał w finale W zwycięstwo
DNQ nie zakwalifikował się A nie brał udziału WD zrezygnował w trakcie turnieju
NH / Nie roz. Turniej nie odbył się.
NR / Nie-rank. Turniej nie był zaliczany jako rankingowy.
R / Rank. Turniej był zaliczany jako rankingowy.
MR / Minor-Rank. Turniej był zaliczany jako minor ranking.

Finały w karierze

[edytuj | edytuj kod]

Finały rankingowe: 37 (24-15)

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Mistrzostwa Świata (1–0)
UK Championship (3–0)
Inne (20–13)
Rezultat Rok Turniej Przeciwnik Wynik
Zwycięzca 1. 2006 Grand Prix Anglia Jamie Cope 9–5
Zwycięzca 2. 2007 Welsh Open Anglia Andrew Higginson 9–8
Zwycięzca 3. 2008 Bahrain Championship Walia Matthew Stevens 9–7
Zwycięzca 4. 2009 Grand Prix (2) Ding Junhui 9–4
Zwycięzca 5. 2010 World Championship Szkocja Graeme Dott 18–13
Zwycięzca 6. 2010 World Open (3) Anglia Ronnie O'Sullivan 5–1
Finalista 1. 2012 Players Tour Championship Finals Anglia Stephen Lee 0–4
Finalista 2. 2012 International Championship Anglia Judd Trump 8–10
Finalista 3. 2013 Players Tour Championship Finals (2) Ding Junhui 3–4
Zwycięzca 7. 2013 China Open Anglia Mark Selby 10–6
Zwycięzca 8. 2013 Wuxi Classic Szkocja John Higgins 10–7
Finalista 4. 2013 Australian Goldfields Open Hongkong Marco Fu 6–9
Zwycięzca 9. 2013 UK Championship Anglia Mark Selby 10–7
Finalista 5. 2014 China Open Ding Junhui 5–10
Zwycięzca 10. 2014 Wuxi Classic (2) Anglia Joe Perry 10–9
Finalista 6. 2014 Australian Goldfields Open (2) Anglia Judd Trump 5–9
Zwycięzca 11. 2015 UK Championship (2) Liang Wenbo 10–5
Finalista 7. 2016 Welsh Open Anglia Ronnie O'Sullivan 5–9
Zwycięzca 12. 2016 Riga Masters Anglia Michael Holt 5–2
Zwycięzca 13. 2017 Scottish Open Cao Yupeng 9–8
Zwycięzca 14. 2018 Riga Masters (2) Anglia Jack Lisowski 5–2
Finalista 8. 2018 International Championship (2) Irlandia Północna Mark Allen 5–10
Zwycięzca 15. 2019 Welsh Open (2) Anglia Stuart Bingham 9–7
Finalista 9. 2019 Players Championship (3) Anglia Ronnie O'Sullivan 4–10
Finalista 10. 2019 Tour Championship Anglia Ronnie O'Sullivan 11–13
Zwycięzca 16. 2019 China Open (2) Anglia Jack Lisowski 11–4
Zwycięzca 17. 2020 European Masters Zhou Yuelong 9–0
Finalista 11. 2020 German Masters Anglia Judd Trump 6–9
Zwycięzca 18. 2020 World Grand Prix Szkocja Graeme Dott 10–8
Finalista 12. 2020 English Open Anglia Judd Trump 8–9
Zwycięzca 19. 2020 UK Championship (3) Anglia Judd Trump 10–9
Zwycięzca 20. 2021 Tour Championship Anglia Ronnie O'Sullivan 10–4
Zwycięzca 21. 2021 English Open Szkocja John Higgins 9–8
Finalista 13. 2021 World Grand Prix Anglia Ronnie O'Sullivan 8–10
Zwycięzca 22. 2022 Players Championship Anglia Barry Hawkins 10–5
Zwycięzca 23. 2022 Tour Championship (2) Szkocja John Higgins 10–9
Zwycięzca 24. 2024 English Open Wu Yize 9–7

Finały minor ranking: 5 (4-1)

[edytuj | edytuj kod]
Rezultat Rok Turniej Przeciwnik Wynik
Zwycięzca 1. 2011 Klasyka warszawska Anglia Ricky Walden 4–1
Zwycięzca 2. 2011 Puchar Międzynarodowy im. Alexa Higginsa Anglia Judd Trump 4–1
Zwycięzca 3. 2012 Gdynia Open Szkocja Jamie Burnett 4–3
Finalista 1. 2013 Bułgarskie Otwarte Szkocja John Higgins 1–4
Zwycięzca 4. 2015 Gdynia Open Walia Mark Williams 4–0

Finały nierankingowe: 12 (7-5)

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Masters (snooker) (2–2)
Champion of Champions (2–1)
Inne (3–2)
Rezultat Rok Turniej Przeciwnik Wynik
Zwycięzca 1. 2003 Masters Qualifying Event Walia Dominic Dale 6–5
Zwycięzca 2. 2012 The Masters Anglia Shaun Murphy 10–6
Zwycięzca 3. 2012 General Cup Anglia Ricky Walden 7–6
Finalista 1. 2013 The Masters Anglia Mark Selby 6–10
Finalista 2. 2013 Six-red World Championship Anglia Mark Davis 4–8
Finalista 3. 2013 General Cup Anglia Mark Davis 2–7
Finalista 4. 2015 The Masters (2) Anglia Shaun Murphy 2–10
Zwycięzca 4. 2015 Champion of Champions Irlandia Północna Mark Allen 10–5
Zwycięzca 5. 2017 Hong Kong Masters Anglia Ronnie O’Sullivan 6–3
Zwycięzca 6. 2019 Champion of Champions (2) Anglia Judd Trump 10–9
Finalista 5. 2020 Champion of Champions Irlandia Północna Mark Allen 6–10
Zwycięzca 7. 2022 The Masters (2) Anglia Barry Hawkins 10–4

Finały Pro-am: 2 (0-2)

[edytuj | edytuj kod]
Rezultat Rok Turniej Przeciwnik Wynik
Finalista 1. 2007 Paul Hunter English Open Anglia Mateusz Couch 5–6 [43]
Finalista 2. 2010 Austrian Open (snooker) Anglia Judd Trump 4–6

Finały drużynowe: 2 (2-0)

[edytuj | edytuj kod]
Rezultat Rok Turniej Zespół/partner Przeciwnik Wynik
Zwycięzca 1. 2008 Mistrzostwa Świata w Grach Mikstowych Anglia Reanne Evans AngliaJoe Perry
Anglia Leah Willett 		3–1 [44]
Zwycięzca 2. 2022 Mistrzostwa Świata w Grach Mikstowych Tajlandia Nutcharut Wongharuthai Anglia Mark Selby
Anglia Rebecca Kenna 		4–2 [45]

Tytuły amatorskie

[edytuj | edytuj kod]
  • Mistrzostwa Australii U21 – 2000, 2003
  • Mistrzostwa Oceanii – 2000
  • Otwarte Mistrzostwa Australii Południowej – 2001
  • Otwarte Mistrzostwa Wiktorii – 2001, 2002
  • Mistrzostwa Australian Open – 2002
  • Pomnik Freda Osborne’a – 2002, 2004
  • Klasyczny Lance’a Pannella – 2002, 2004
  • Klasyczne rozgrywki klubowe lig Central Coast Leagues – 2003, 2004, 2006, 2007
  • Mistrzostwa Świata IBSF U-21 – 2003 [46]
  • Zachodnie Wybrzeże Międzynarodowe – 2004, 2005, 2006, 2007
  • Puchar Królów Australii – 2006, 2008
  • Mistrzostwa Miasta Melbourne – 2008, 2009

Porównanie z innymi mistrzami świata

[edytuj | edytuj kod]
 Główny artykuł: Mistrzowie świata w snookerze.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ 147.pl: Mistrzostwa Świata – dzień trzynasty (cz. 2). [dostęp 2014-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
  2. ↑ Dafabet World Snooker Championship: Neil Robertson trails Mark Selby after first session of semi-finals [online], Cambridge News, 2 maja 2014 [dostęp 2014-05-17] [zarchiwizowane z adresu 2014-05-18] (ang.).
  3. ↑ ISSUED AFTER THE ROTTERDAM OPEN (ET2) 2013, worldsnooker. worldsnooker.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-10)]., dostęp 07-2013 (ang.).
  4. ↑ 147 maximum breaks by Neil Robertson [online], Cue Tracker [dostęp 2014-04-08] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-21] (ang.).
  5. ↑ 100+ Centuries, snookerinfo (ang.).
  6. ↑ Neil Robertson grinds down Graeme Dott to take world crown | Sport | The Guardian [online], guardian.co.uk [dostęp 2017-11-25] (ang.).
  7. ↑ Historyczny triumf Neila Robertsona w Crucible [online], Eurosport, 4 maja 2010 [zarchiwizowane z adresu 2010-05-07].
  8. ↑ Judd Trump eliminuje mistrza świata! [online], Eurosport, 16 kwietnia 2011 [zarchiwizowane z adresu 2011-04-18].
  9. ↑ Marcin Porczak: Kwalifikacje Wuxi Classic: Brejk maksymalny Robertsona, Evans pojedzie do Chin!. 147.com.pl, 2013-05-29. [dostęp 2014-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
  10. ↑ Robertson lepszy od Higginsa w finale Wuxi Classic [online], Snooker World, 24 czerwca 2013 [dostęp 2021-10-29].
  11. ↑ Grzegorz Lemański: Kosmiczny comeback Robertsona. Australijczyk zdobył potrójną koronę!. SportoweFakty, 2013-12-09. [dostęp 2014-04-08]. (pol.).
  12. ↑ Snooker: Neil Robertson’s century-breaking performances ‘insane’, claims Ronnie O’Sullivan. Daily Star, 2014-02-02. [dostęp 2014-04-08].
  13. ↑ Centuries by Neil Robertson – Season 2013/2014 [online], Cue Tracker [dostęp 2014-04-08] [zarchiwizowane z adresu 2014-05-05] (ang.).
  14. ↑ Robertson Takes Gdynia Glory [online], World Snooker, 26 lutego 2015 [dostęp 2015-02-28] [zarchiwizowane z adresu 2015-03-02] (ang.).
  15. ↑ Betfair European Tour Event Two, snooker.org (ang.).
  16. ↑ Neil Robertson 04 – 03 Jamie Burnett [online], Love Snooker [zarchiwizowane z adresu 2013-10-20] (ang.).
  17. ↑ Robertson is Champion of Champions, worldsnooker., dostęp 15 listopada 2015 (ang.).
  18. ↑ Champion of Champions 2015 results, worldsnooker.. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-17)]. (ang.)..
  19. ↑ Champion of Champions 2015 final results, worldsnooker.. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-18)]. (ang.)..
  20. ↑ Robertson wins UK and makes 147, worldsnooker, dostęp 6 grudnia 2015 (ang.).
  21. ↑ UK Championship 2015 results, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-08)]., dostęp 6 grudnia 2015 (ang.).
  22. ↑ UK Championship 2015 final results, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-08)]., dostęp 6 grudnia 2015 (ang.).
  23. ↑ Robertson Rules In Riga, worldsnooker, dostęp 24 czerwca 2016 (ang.).
  24. ↑ Riga Masters 2016 results, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-24)]., dostęp 24 czerwca 2016 (ang.).
  25. ↑ Riga Masters 2016 final results, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-08)]., dostęp 24 czerwca 2016 (ang.).
  26. ↑ Snookerowe MŚ: ogromna sensacja stała się faktem, Robertson dołączył do elity, eurosport.onet, dostęp 19 kwietnia 2017.
  27. ↑ Grzegorz Podolski, Lista 100+ [online], Blog Snookerowy, 10 sierpnia 2017 [dostęp 2021-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-22].
  28. ↑ Robertson racks up 500th century break, bbc, dostęp 19 kwietnia 2017 (ang.).
  29. ↑ World Championship 2017: Neil Robertson admits he was ‘hooked’ on gaming, bbc, dostęp 20 kwietnia 2017 (ang.).
  30. ↑ Match Result Neil Robertson v Marco Fu| World Snooker Live Scores, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-25)]., dostęp 24 kwietnia 2017 (ang.).
  31. ↑ Centuries | World Snooker Live Scores, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-18)]., dostęp 24 kwietnia 2017 (ang.).
  32. ↑ Snookerowe MŚ: wielkie emocje u Robertsona i Fu, znamy komplet ćwierćfinalistów, eurosport.onet, dostęp 25 kwietnia 2017.
  33. ↑ Robertson Victorious In Glasgow Epic – World Snooker [online], World Snooker, 17 grudnia 2017 [dostęp 2017-12-18] (ang.).
  34. ↑ Robertson Rules In Riga – World Snooker [online], World Snooker, 29 lipca 2018 [dostęp 2018-07-30] (ang.).
  35. ↑ Official 147s [online], World Snooker [zarchiwizowane z adresu 2019-03-20] (ang.).
  36. ↑ Robertson Claims Cardiff Crown, worldsnooker (ang.).
  37. ↑ Statistics, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-19)]. (ang.)..
  38. ↑ Century breaks, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-11)]. (ang.)..
  39. ↑ Rocket makes 1,000th century to seal title, worldsnooker (ang.).
  40. ↑ Robertson storms to Beijing victory, worldsnooker (ang.).
  41. ↑ Matches, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-10)]. (ang.)..
  42. ↑ Ranking History. Snooker.org. [dostęp 2024-11-17].
  43. ↑ Other Non-Ranking and Invitation Events. [dostęp 2024-11-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-16)]. (ang.).
  44. ↑ Snooker: New partner but same result for ladies star Pam - Chronicle Live. 2008-05-13. (ang.).
  45. ↑ Snooker: World Mixed Doubles recap - Neil Robertson and Mink Nutcharut beat Rebecca Kenna and Mark Selby 4-2 in final. 2022-09-25. [dostęp 2024-11-17]. (ang.).
  46. ↑ Past Champions. [dostęp 2024-11-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-20)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Mistrzowie świata w snookerze
Wczesne lata
Okres powojenny
Professional Matchplay
Championship
Challenge matches
Czasy współczesne
The Crucible Theatre

Snokerzyści roku według Snooker Writers Association
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Neil_Robertson&oldid=75270441”