Przejdź do zawartości

Sylvester Stallone

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sylvester Stallone
Ilustracja
Sylvester Stallone (2019)
Imię i nazwisko

Michael Sylvester Gardenzio Stallone

Data i miejsce urodzenia

6 lipca 1946
Nowy Jork

Zawód

aktor, scenarzysta, producent, reżyser

Współmałżonek

Sasha Czack
(1974–1985; rozwód)
Brigitte Nielsen
(1985–1987; rozwód)
Jennifer Flavin
(od 1997)

Lata aktywności

od 1970

Odznaczenia
Oficer Orderu Sztuki i Literatury (Francja)
Faksymile
Podpis aktora
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa
Stallone po premierze filmu F.I.S.T. (1978)
Stallone (1983)
Stallone ze swoją drugą żoną Brigitte Nielsen, Ronaldem Reaganem i Nancy Reagan (1985)
Sylvester Stallone na Festiwalu Filmowym w Cannes (1993)
Sylvester Stallone (2015)
Gwiazda na Hollywood Walk of Fame
Odciski dłoni i stóp przed Teatrem Chińskim Graumana w Hollywood (1983)
Odciski dłoni w restauracji Planet Hollywood (1991)

Sylvester Enzio Stallone (ur. jako Michael Sylvester Gardenzio Stallone 6 lipca 1946 w Nowym Jorku) – amerykański aktor, scenarzysta, reżyser i producent filmowy.

Uznawany za jedną z największych gwiazd kina światowego oraz międzynarodową ikonę machismo i Hollywood. Międzynarodową sławę i trwałe miejsce w historii kina przyniosły mu role, które stały się częścią amerykańskiej kultury masowej – legendy boksu Rocky’ego Balboa oraz żołnierza Johna Rambo[1].

W 1984 otrzymał własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6712 Hollywood Boulevard[2][3].

Stallone jako Rocky Balboa (2005)

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Hell’s Kitchen, dzielnicy Manhattanu, w Nowym Jorku jako syn Jacqueline „Jackie” Stallone (z domu Labofish; 1921-2020)[4], astrolog i tancerki francusko-żydowskiego pochodzenia[5], i Francesco „Franka” Stallone’a Sr. (1919−2011)[6], włoskiego fryzjera pochodzącego z Gioia del Colle. W wyniku porodu kleszczowego doznał poważnego urazu głowy, który częściowo sparaliżował prawą stronę twarzy Stallone’a[7] i sprawił, że aktor od dzieciństwa miał wykrzywioną dolną wargę i wadę wymowy (bełkotliwość)[8]. Otrzymał imię na cześć kota Sylwestra z animacji Zwariowane melodie[7].

Uczęszczał do klas początkowych w Montgomery Hills Junior High School w Silver Spring, w stanie Maryland. Jego rodzice nieustannie wszczynali awantury i ignorowali jego i młodszego brata Franka Juniora (ur. 30 lipca 1950)[9], stąd pierwsze lata swojego dzieciństwa Stallone spędził w rodzinach zastępczych. W 1957 jego rodzice się rozwiedli[10], matka w 1959 po ślubie z Anthonym Filitim przeniosła się do północno-wschodniej Filadelfii, w stanie Pensylwania, gdzie Stallone uczęszczał do Devereaux High School i Lincoln High School. Sylvester ma przybrane rodzeństwo – siostrę Toni Ann Filiti D’Alto (ur. 5 maja 1960) z drugiego małżeństwa matki i brata Dante Alexandra z drugiego małżeństwa ojca.

Przez jeden semestr uczył się w Bishop Snyder School w Silver Spring, w stanie Maryland. Po obejrzeniu filmu Herkules, zainspirowany wyglądem Steve’a Reevesa, rozpoczął treningi na siłowni[11][12]. Skupił się też na karierze sportowej: podnosił ciężary, grał w szkolnej drużynie piłki nożnej i ćwiczył szermierkę. Wkrótce otrzymał stypendium sportowe i w latach 1960–1963 studiował w American College of Switzerland w Leysin, w Szwajcarii. W tym czasie był trenerem sportowym dziewcząt, a w wolnym czasie występował w szkolnej produkcji Śmierć komiwojażera Arthura Millera[13]. To doświadczenie zainspirowało go do zostania aktorem, a po powrocie do USA zaczął studiować dramat na Uniwersytet Miami, które przerwał po przeprowadzce do Nowego Jorku w 1969[13].

Początki kariery

[edytuj | edytuj kod]

Pracował jako demonstrator pizzy, zamiatał klatki w zoo i był woźnym w Nowym Jorku[14], a podczas wykonywania różnych dorywczych prac często chodził na przesłuchania aktorskie. Został obsadzony w roli Mike’a Nixona, napalonego mechanika telefonicznego w sztuce off-broadwayowskiej Score[15][16], która miała 23 wystawienia w Martinique Theatre od 28 października do 15 listopada 1970[17][18]. Swój filmowy debiut zanotował jako Stud w komedii erotycznej Wieczorek u Kitty i Studa (The Party at Kitty and Stud’s, 1970)[19], która później ukazała się na kasetach VHS jako Włoski ogier po tym, jak Stallone stał się sławny[13]; za udział w filmie zarobił 200 dolarów[20].

Twarz Stallone’a i jego głęboki głos były przyczyną jego ciągłego odrzucania w rolach scenicznych i filmowych[13]. Został obsadzony w komedii Kochankowie i inni nietutejsi (Lovers and Other Strangers, 1970) i jako Jerry w dramacie Nie ma miejsca do ukrycia (No Place to Hide, 1970)[21]. W 1971 pojawił się jako chuligan z metra w komedii Woody’ego Allena Bananowy czubek (Bananas, 1971) i dreszczowcu Alana J. Pakuli Klute (1971).

Kandydował do roli Pauliego Gatto i Carlo Rizzi w Ojcu chrzestnym (1972), ale nie został obsadzony[13]. Zamiast tego postanowił spróbować swoich sił w pisaniu scenariuszy, w tym do komediodramatu Książęta z Flatbush (The Lord’s of Flatbush, 1974), gdzie wystąpił w roli Stanleya Rosiello z Perrym Kingiem i Henrym Winklerem. Z pieniędzmi zarobionymi z tego filmu Stallone wyjechał z Nowego Jorku do Hollywood[22].

Kariera hollywoodzka

[edytuj | edytuj kod]

Swoją pierwszą główną rolę zagrał w dreszczowcu Buntownik (Rebel/No Place to Hide, 1973)[23] jako radykalny student Jerry Savage, zmuszony zdecydować, czy chce być ze swoją dziewczyną, czy kontynuować pracę dla terrorystów planujących zamachy bombowe na urzędy przedsiębiorstw, które prowadzą interesy z dyktatorami z państw Ameryki Środkowej w Nowym Jorku pod koniec lat 60. XX wieku. Film miał premierę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Atlancie. Potem trafił do obsady czarnej komedii Więzień drugiej alei (The Prisoner of Second Avenue, 1975) z Jackiem Lemmonem i Anne Bancroft, dramatu kryminalnego Capone (1975) z Benem Gazzarą, sportowego filmu sensacyjnego sci-fi Wyścig śmierci (Death Race 2000, 1975) jako psychopatyczny kierowca, który ze złowieszczą radością rozjeżdża ludzi oraz gościnnie w roli detektywa Ricka Dalya w jednym z odcinków serialu CBS Kojak (1975).

Stallone (1977)

Zagrał główną rolę Rocky’ego Balboa, boksera-amatora w melodramacie sportowym Rocky (1976), do którego napisał scenariusz. Film uczynił go idolem i wcieleniem sukcesu, otrzymał trzy nagrody Oscara: za najlepszy film, reżyserię i montaż (spośród 10 nominacji, m.in. za scenariusz i główną rolę). Stallone następnie zagrał przywódcę związkowego w dramacie F.I.S.T. (1978)[24], trenera w dramacie na podstawie jego scenariusza, który sam wyreżyserował – Paradise Alley (1978), jeńca wojennego w obozie hitlerowskim w dramacie wojenno-sportowym Johna Hustona Ucieczka do zwycięstwa (Victory, 1981); wszystkie te filmy okazały się niepowodzeniem.

Trzeba było powtarzać sagę o Rockym-bokserze jeszcze pięciokrotnie, aż ten amerykański mit sukcesu nabrał na ekranie rysów mitu politycznego, przemieniając bohatera w obrońcę zachodnich ideałów przeciwko komunizmowi; tak powstał Rocky II (1979), Rocky III (1982) z Mr. T, Rocky IV (1985), który przyniósł mu dwie Złote Maliny dla najgorszego aktora i najgorszego reżysera, a także nominację dla najgorszego scenarzysty, z Dolphem Lundgrenem, Rocky Balboa (2006).

Stallone podczas medialnej promocji filmu Rambo III w Szwecji (1988)

Drugą kreacją aktorską, którą zdobył uznanie międzynarodowej publiczności, była postać Johna J. Rambo, weterana wojny wietnamskiej w filmie Rambo – Pierwsza krew (First Blood, 1982) i sequelach – Rambo II (Rambo: First Blood Part II, 1985), za który zdobył następne dwie Złote Maliny dla najgorszego aktora i najgorszego scenarzysty, Rambo III (1988) i John Rambo (2008), łącznie dostał 10 Złotych Malin i 30 nominacji za najgorsze role filmowe[25].

Był na okładkach magazynów: „Newsweek” (w kwietniu 1977), „People” (w maju 1978, w lipcu 1979 z Talią Shire, w czerwcu 1982, w lipcu 1984 z Dolly Parton), „Interview” (we wrześniu 1979 i w lipcu 1995), „Playgirl” (w lipcu 1981), „Time” (w czerwcu 1982 z bokserem Gerrym Cooneyem), „Bravo” (1982, w listopadzie 1988, w styczniu 1989 i 1991), „Rolling Stone” (w lipcu 1982), „Muscle & Fitness” (w październiku 1985 z Brigitte Nielsen, w październiku 2010), „Vanity Fair” (w edycji brytyjskiej w listopadzie 1985 z Brigitte Nielsen, we wrześniu 1990, w listopadzie 1993), „Esquire” (w lutym 1995, w czeskiej edycji we wrześniu 2019) i „Viva!” (w styczniu 1998).

W 1991 był uznawany za siódmego najlepiej zarabiającego artystę świata (z majątkiem szacowanym na 63 mln dol.) i najlepiej opłacanym aktorem na świecie (z honorarium w wysokości 30 mln dol.)[26].

Wystąpił w innych hollywoodzkich produkcjach: Tango i Cash (Tango & Cash, 1989), Oskar, czyli 60 kłopotów na minutę (Oscar, 1991), Człowiek demolka (Demolition Man, 1993) z Sandrą Bullock, Specjalista (The Specialist, 1994) z Sharon Stone, Zabójcy (Assassins, 1995), Tunel (Daylight, 1996), Dorwać Cartera (Get Carter, 2000) z udziałem Michaela Caine’a czy Słodka zemsta (Avenging Angelo, 2002) z Madeleine Stowe.

Stallone podczas promocji filmu Niezniszczalni 3 na Festiwalu Filmowym w Cannes (2014)

Napisał scenariusz, wyreżyserował i zagrał w filmie akcji Niezniszczalni (The Expendables, 2010), dla którego zatrudnił gwiazdorską obsadę, w tym Jasona Stathama, Mickeya Rourke’a, Jeta Li, Erica Robertsa, Dolpha Lundgrena i Steve’a Austina – a także Bruce’a Willisa i Arnolda Schwarzeneggera. Powstały kontynuacje: Niezniszczalni 2 (The Expendables 2, 2012) i Niezniszczalni 3 (The Expendables 3, 2014).

Powrócił triumfalnie na kinowy ekran w roli Roberta „Rocky’ego” Balboa’y, Seniora w sensacyjnym dramacie sportowym Creed: Narodziny legendy (2015), za którą otrzymał nagrodę „Odkupienie za Złotą Malinę”, Złoty Glob dla najlepszego aktora drugoplanowego i nominację do Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego[25], i jego kontynuacji Creed II (2018).

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

28 grudnia 1974 poślubił fotografkę Sashę Czack[27], z która doczekał się narodzin dwóch synów: Sage Moonblood (ur. 5 maja 1976, zm. 13 lipca 2012)[28][29] i Seargeoh (ur. 1979 z autyzmem dziecięcym). 14 lutego 1985 rozwiódł się z żoną[30].

15 grudnia 1985 poślubił duńską modelkę Brigitte Nielsen[30], z którą wystąpił w sensacyjnym dreszczowcu kryminalnym Kobra (Cobra, 1986), ale już 13 lipca 1987 media poinformowały o rozstaniu pary[31]. 17 maja 1997 poślubił modelkę Jennifer Flavin[30][32], z którą ma trzy córki: Sophie (ur. 27 sierpnia 1996), Sistine Rose (ur. 27 czerwca 1998) i Scarlet Rose (ur. 25 maja 2002)[33].

Interesuje się malarstwem – kolekcjonował dzieła i sam w wolnym czasie malował obrazy olejne[34], a jego idolem stał się Leonardo da Vinci.

16 lutego 2007 przyleciał do Sydney w celu promocji filmu Rocky Balboa. Zaraz po wylądowaniu, został zatrzymany przez australijskie służby graniczne, które w jego bagażu znalazły 48 fiolek z syntetycznym hormonem wzrostu. W związku z przemytem został postawiony przed sądem, który 21 maja 2007 uznał go za winnego posiadania nielegalnych w Australii substancji i wyznaczył grzywnę w wysokości 9870 dolarów oraz nakazał pokrycie kosztów sądowych[35].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Rola Reżyser
1969 The Square Root klient w restauracji Edmond Chevie (w napisach: Edmond J. E’Chevarrie)
Szaleńczy zjazd (Downhill Racer) Michael Ritchie
1970 MASH żołnierz Robert Altman
Buntownik (No Place to Hide) Jerry Savage Robert Allen Schnitzer
Przyjęcie u Kitty i Studa (The Party at Kitty and Stud’s; tytuł reemisji: Italian Stallion) Stud Morton Lewis
Zakochani i inni (Lovers and Other Strangers) gość na weselu Cy Howard
Pigeons gość na przyjęciu John Dexter
1971 Bananowy czubek (Bananas) chuligan w metrze Woody Allen
Klute mężczyzna tańczący w klubie Alan J. Pakula
1972 No i co, doktorku? (What’s Up, Doc?) Peter Bogdanovich
1974 Książęta z Flatbush (The Lord’s of Flatbush) Stanley Rosiello Martin Davidson, Stephen Verona
1975 Capone Frank Nitti Steve Carver
Kojak detektyw Rick Daly (odc.: „My Brother, My Enem”) Russ Mayberry
Żegnaj, Laleczko (Farewell, My Lovely) Jonnie Dick Richards
Więzień Drugiej Alei (The Prisoner of Second Avenue) młodzieniec w parku Melvin Frank
Wyścig śmierci 2000 (Death Race 2000) Joe Viterbo Paul Bartel
Mandingo Villager, młody człowiek w tłumie Richard Fleischer
1976 Rocky Rocky Balboa John G. Avildsen
Wyścig gumowej kuli (Cannonball) mafioso Paul Bartel
1978 Paradise Alley Cosmo Carboni Sylvester Stallone
F.I.S.T. Johnny D. Kovak Norman Jewison
1979 Rocky II Rocky Balboa Sylvester Stallone
Muppet Show w roli samego siebie Jim Henson
1981 Nocny jastrząb (Nighthawks) detektyw Deke DaSilva Bruce Malmuth
Ucieczka do zwycięstwa (Escape to Victory) kpt. Robert Hatch John Huston
1982 Rambo – Pierwsza krew (First Blood) John J. Rambo Ted Kotcheff
Rocky III Rocky Balboa Sylvester Stallone
1983 Pozostać żywym (Staying Alive) człowiek na ulicy Sylvester Stallone
1984 Kryształ górski (Rhinestone) Nick Martinelli Bob Clark
1985 Rambo II (Rambo: First Blood Part II) John J. Rambo George Pan Cosmatos
Rocky IV Rocky Balboa Sylvester Stallone
1986 Cobra (Cobra) Marion „Cobra” Cobretti George Pan Cosmatos
1987 Więcej niż wszystko (Over the top) Lincoln Hawk Menahem Golan
1988 Rambo III John J. Rambo Peter MacDonald
1989 Osadzony (Lock Up) Frank Leone John Flynn
Tango i Cash (Tango & Cash) Raymond „Ray” Tango Andriej Konczałowski
1990 A Man Called... Rainbo Jim Ramroc / Jim Rainbo David Casci (w napisach: Lesser Pismo), Robert Allen Schnitzer
Rocky V Rocky Balboa John G. Avildsen
1991 Oskar, czyli 60 kłopotów na minutę (Oscar) Angelo „Snaps” Provolone John Landis
Życie jak sen (Dream On) w roli samego siebie (odc.: „The Second Greatest Story Ever Told”) John Landis
1992 Stój, bo mamuśka strzela (Stop! Or My Mom Will Shoot) Joe Bomowski Roger Spottiswoode
1993 Człowiek demolka (Demolition Man) John Spartan Marco Brambilla
Na krawędzi (Cliffhanger) Gabe Walker Renny Harlin
1994 Specjalista (The Specialist) Ray Quick Luis Llosa
1995 Sędzia Dredd (Judge Dredd) sędzia Joseph Dredd Danny Cannon
Zabójcy (Assassins) Robert Rath Richard Donner
1996 Tunel (Daylight) Kit Latura Rob Cohen
1997 Saturday Night Live w roli samego siebie (odc.: „Sylvester Stallone/Jamiroquai”) Beth McCarthy-Miller
Faceci w czerni (Men in Black) Obcy na monitorze Barry Sonnenfeld
Cop Land szeryf Freddy Heflin James Mangold
Spalić Hollywood (An Alan Smithee Film: Burn Hollywood Burn) w roli samego siebie Arthur Hiller
The Good Life szef Alan Mehrez, Barry Samson
1998 Mrówka Z (Antz) Weaver (głos) Eric Darnell, Tim Johnson
Klub 54 (54) w roli samego siebie Mark Christopher
2000 Dorwać Cartera (Get Carter) Jack Carter Stephen Kay
2001 Wyścig (Driven) Joe Tanto Renny Harlin
2002 D-Tox Jake Malloy Jim Gillespie
Słodka zemsta (Avenging Angelo) Frankie Delano Martyn Burke
2003 Pokerzyści (Shade) Dean „The Dean” Stevens Damian Nieman
Taxi 3 pierwszy pasażer Gérard Krawczyk
Mali agenci 3D: Trójwymiarowy odjazd (Spy Kids 3-D: Game Over) Toymaker Robert Rodriguez
2005 Las Vegas Frank Repairman Paul Michael Glaser
Za wszelką cenę (The Contender) w roli samego siebie Michael Simon
2006 Rocky Balboa Robert „Rocky” Balboa Sr. Sylvester Stallone
2008 John Rambo John Rambo Sylvester Stallone
2009 Fatalna miłość (Kambakkht Ishq) w roli samego siebie Sabbir Khan
2010 Niezniszczalni (The Expendables) Barney Ross Sylvester Stallone
Czarodzieje z Waverly Place (Wizards of Waverly Place) w roli samego siebie (odc.: „The Good, the Bad and the Alex”) Victor Gonzalez
2011 Heca w zoo (Zookeeper) Joe Lion (głos) Frank Coraci
2012 Niezniszczalni 2 (The Expendables 2) Barney Ross Simon West
Kula w łeb (Bullet to the Head) Jimmy Bobo Walter Hill
2013 Plan ucieczki (Escape Plan) Ray Breslin Mikael Håfström
W obronie własnej (Homefront) scenarzysta, producent Gary Fleder
Legendy ringu (Grudge Match) Henry ‘Razor’ Sharp Peter Segal
2014 Niezniszczalni 3 (The Expendables 3) Barney Ross Patrick Hughes
Motywacja (Reach Me) Gerald John Herzfeld
2015 Creed: Narodziny legendy (Creed) Robert „Rocky” Balboa Sr. Ryan Coogler
2016 Ratchet & Clank Victor Von Ion (głos) Jericca Cleland, Kevin Munroe
2017 Strażnicy Galaktyki vol. 2 (Guardians of the Galaxy Vol. 2) Stakar Ogord / Starhawk (głos) James Gunn
Animal Crackers Bullet-Man (głos) Tony Bancroft, Scott Christian Sava
2018 Escape Plan 2: Hades Ray Breslin Steven C. Miller
Creed II Rocky Balboa Steven Caple Jr.
Po własnych śladach (Backtrace) detektyw Sykes Brian A. Miller
2019 Escape Plan: The Extractors Ray Breslin John Herzfeld
The Gangster, The Cop, The Devil Lee Won-tae
Rambo: Ostatnia krew (Rambo: Last Blood) John Rambo Adrian Grunberg
2022 Tulsa King Dwight Manfredi Taylor Sheridan
2022 Samaritan Joe Smith Julius Avery
2023 Strażnicy Galaktyki vol. 3 (Guardians of the Galaxy Vol. 3) Stakar Ogord / Starhawk (głos) James Gunn
Niezniszczalni 4 Barney Ross Scott Waugh

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Sylvester Stallone (6 de Julho de 1946). Filmow.com. [dostęp 2017-05-17]. (port.).
  2. ↑ Sylvester Stallone. Walk of Fame. [dostęp 2022-08-25]. (ang.).
  3. ↑ Gary Goldstein: Hollywood Star Walk: Sylvester Stallone. „Los Angeles Times”, 2010-02-19. [dostęp 2022-08-25]. (ang.).
  4. ↑ Dominik Pajewski (2020-09-22): Matka Sylvestra Stallone nie żyje. Syn pożegnał ją na Instagramie. Eska Rock. [dostęp 2020-09-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-09-22)]. (pol.).
  5. ↑ Sylvester Stallone – What Nationality Ancestry Race. EthniCelebs.com. [dostęp 2017-05-17]. (ang.).
  6. ↑ Frank Stallone, Sr (1919-2011). Find A Grave Memorial. [dostęp 2017-05-17]. (ang.).
  7. ↑ a b Peter Beresford: Hollywood. Romanse i skandale. Ring, 1991, s. 136. OCLC 830999173. (pol.).
  8. ↑ Dominik Jedliński (2018-11-23): Sylvester Stallone: niezniszczalny. Onet.pl. [dostęp 2017-05-17]. (pol.).
  9. ↑ Frank Stallone w bazie Discogs.com (ang.)
  10. ↑ Sylvester Stallone, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2020-02-16] [zarchiwizowane z adresu] (ang.).
  11. ↑ Sylvester Stallone – sylwetka fit niezależnie od wieku. treneralbert.pl. [dostęp 2017-05-17]. (pol.).
  12. ↑ Henryk Jasiak: Steve Reeves – legenda kulturystyki. Jan Włodarek i Przyjaciele. [dostęp 2017-10-29]. (pol.).
  13. ↑ a b c d e Sandra Brennan: Sylvester Stallone Biography. AllMovie. [dostęp 2020-02-16]. (ang.).
  14. ↑ Stallone, Sylvester (1946–). Encyclopedia.com. [dostęp 2024-07-21]. (ang.).
  15. ↑ Sylvester E. Stallone. Internet Off-Broadway Database. [dostęp 2024-07-21]. (ang.).
  16. ↑ Mel Gussow: Theater: ‘Score’ Presented. „The New York Times”, 29 października 1970. [dostęp 2024-07-21]. (ang.).
  17. ↑ Steve Gallagher: „The Libertine”. Filmmaker, lato 1997. [dostęp 2024-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-07-21)]. (ang.).
  18. ↑ Radley Metzger’s ‘Score’ (1974): Behind the Scenes. The Rialto Report, 4 kwietnia 2017. [dostęp 2024-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-07-21)]. (ang.).
  19. ↑ Sylvester Stallone: Director, Producer, Screenwriter, Actor, Film Actor (1946–). Biography.com. [dostęp 2020-02-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-16)]. (ang.).
  20. ↑ Fez até pornô: Vida de Sylvester Stallone antes da fama vai chocar fãs. Observatório do Cinema. [dostęp 2020-12-11]. (port.).
  21. ↑ No Place to Hide. AllMovie. [dostęp 2017-05-17]. (ang.).
  22. ↑ Sylvester Stallone Biography. sylvesterstallone.com. [dostęp 2020-02-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-16)]. (ang.).
  23. ↑ Rebel (1973). Rotten Tomatoes. [dostęp 2020-02-16]. (ang.).
  24. ↑ Sylvester Stallone. MYmovies. [dostęp 2017-11-02]. (wł.).
  25. ↑ a b Sylvester Stallone – Awards. IMDb. [dostęp 2020-02-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-16)]. (ang.).
  26. ↑ Peter Beresford: Hollywood. Romanse i skandale. Ring, 1991, s. 120–121. OCLC 830999173. (pol.).
  27. ↑ Sasha Czack w bazie IMDb (ang.)
  28. ↑ Sage Stallone w bazie Notable Names Database (ang.)
  29. ↑ Sage Moonblood Stallone (1976-2012). Find A Grave Memorial. [dostęp 2017-05-17]. (ang.).
  30. ↑ a b c Sylvester Stallone Dating History. FamousFix. [dostęp 2017-11-02]. (ang.).
  31. ↑ ET (2014-06-27): Brigitte Nielsen: I Didn’t Marry Sylvester Stallone For The Reason Everyone Thought. „The Huffington Post”. [dostęp 2017-05-17]. (ang.).
  32. ↑ Sylvester Stallone Biography (1946-). Film Reference. [dostęp 2017-05-16]. (ang.).
  33. ↑ Glenn Garner (2020-09-13): Sylvester Stallone's daughter Sistine stuns in white mini dress as she shows impressive golf swing. „Daily Mail”. [dostęp 2020-09-13]. (rum.).
  34. ↑ Peter Beresford: Hollywood. Romanse i skandale. Ring, 1991, s. 138. OCLC 830999173. (pol.).
  35. ↑ Stallone pleads guilty to Australia drug charges. Today Show. [dostęp 2017-11-02]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Cezar Honorowy
1976–2000
2001–2025
David di Donatello dla najlepszego aktora zagranicznego
Złoty Glob dla najlepszego aktora drugoplanowego
1940–1959
1960–1979
1980–1999
2000–2019
2020–2039

Nagroda National Board of Review dla najlepszego aktora drugoplanowego
Złota Malina dla najgorszego aktora
Złota Malina dla najgorszego aktora drugoplanowego
Złota Malina za najgorsze ekranowe połączenie

W latach 1995–2010 nagroda była przyznawana w kategorii, najgorsza ekranowa para, 2011 – najgorsza ekranowa para lub obsada, 2012–2013 – w dwóch kategoriach osobno – najgorsza ekranowa para i najgorsza obsada, od 2014 – najgorsze ekranowe połączenie

Złota Malina dla najgorszego reżysera
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sylvester_Stallone&oldid=75341856”