kreş mi bakıcı mı diye nasıl da strese sokmuştum kendimi.. nasıl olacak, uyum sağlayabilecek mi, mutlu olmazsa bakıcıya geri dönüş mü yaparız.. etraftan "daha çok küçük kıyma " sesleri.. bir taraftan da "evde tutarak gelişimini engelliyorsun" diye basbas bağıran bir iç ses..henüz 2.5 yaşında bir çocuğun yerine karar vermek zorunda kaldığım an "hııı işte şimdi anne oldun, hadi bakalım bul doğrusunu" diye üstüme çöken yük en fenasıydı.. ağla ağla bir hal oldum.. şimdi komik geliyor ama gerçekten zor günlerdi benim için..
ama şimdi her akşam almaya gittiğim de bana heyecanla anlattıkları, gözlerinde ki mutluluk, okulu anlatırken "anne biliyormusun bugün arkadaşımlarımla ..." diye başlayan cümleleri nasıl da doğru bir karar verdiğime kanıt oluyor.. o kadar yalnızdı ki evde.. şimdi bir sürü arkadaşı var.. hatta onları şikayet bile ediyor :)
yazıyor, çiziyor...
kesip yapıştırıyor..
sporunu da yapıyor...
eğlencesi de cabası...
eee daha ne olsun...