Luzio Vero

Luzio Vero
	; Irudi gehiago
; Erromatar enperadorea
Antzinako Erromako senataria
; Erromako kontsula
Bizitza
Jaiotza	Erroma, 130eko abenduaren 15a
Herrialdea	Antzinako Erroma
Heriotza	Altinum (en) , 169 (38/39 urte)
Hobiratze lekua	Sant'Angelo gaztelua
Heriotza modua	berezko heriotza: Antoniar izurria
Familia
Aita	Lucius Aelius Caesar
Ama	Avidia
Ezkontidea(k)	Lucilla (en)
Bikotekidea(k)	ikusi Panthea (en) ;
Seme-alabak	ikusi Aurelia Lucilla (en) ; Lucius Aurelius Verus (en) ; Lucilla Plautia (en) ;
Haurrideak	ikusi Ceionia Plautia (en) ; Ceionia Fabia (en) ;
Hezkuntza
Hizkuntzak	latina
Irakaslea(k)	Telephus of Pergamum (en)
Jarduerak
Jarduerak	politikaria
Sinesmenak eta ideologia
Erlijioa	Antzinako Erromako erlijioa

Lucio Zeonio Komodo Vero Armeniako (latinez: Lucius Ceionius Commodus Verus Armeniacus; Erroma, 130eko abenduaren 15a - ib., 169) erromatar enperadorea izan zen Marko Aureliorekin batera, 161etik hil zen arte.

Luzio Elio zeukan aita, zein Hadrianok lehen oinordekoa hautatu zuen. 138an Luzio Elio hiltzerakoan, Hadrianok Antonino Pio izendatu zuen ondorengo, baldin eta Antoninok Luzio Vero eta Marko Antonio hautatzen bazituen oinordeko. Horrelako etorkizuna izanda, heziketa hoberena jaso zuen Luzio Verok.

153an kuestore aritu zen, eta hurrengo urtean kontsul. 161ean Marko Aureliorekin kontsula izan zen berriro. Urte horretako martxoaren 7an hil zen Antonino Pio. Marko Aureliok eta Luzio Verok agintea jaso zuten orduan.

Urte bereko agintaldi horrek ez zeukan aurrekaririk Erromatar Inperioan. Ofizialki botere berea zeukaten biek, baina praktikan Marko Aurelio zen bietako burua. Luzio Verori armadaren gaineko boterea eman zion Marko Aureliok, kidearenganako konfiantza erakutsiz. Ituna indartzearren, Luzio Vero Marko Aurelioren alabarekin, Luzilarekin, ezkondu zen. Hiru seme-alaba izan zituzten.

162 eta 166 bitartean Luzio Vero ekialdean aritu zen, partiarren kontrako borroketan. Jeneral bikaina omen zen Luzio Vero, bera baino trebeagoak zeudela onartzeko beldurrik gabekoa. Dena den ez zuen bizitza gogorrik izan. Kanpainetan aktorez eta luxuz inguratu zen. Erroman garaipen-ospakizuna jaso zuen, Marko Antoniorekin batera, eta Armeniako goitizena ere eman zioten.

Erroman plazer berberei eutsi zioten. Jaien artean zirkua, batez ere gurdi-lasterrak, zuen gustukoen. Hirian zehar ibiltzen zen mozorroturik. Marko Antoniok ez zituen kidearen zaletasunak oso atsegin, baina Luzio Verok eginkizunak betetzen zituen heinean, ez zuen kexatzerik.

168an, gerra piztu zen Danubioko mugan alamanek eta markomanoek Erromako Inperiora igarotzerakoan. Gerra 180 arte irauntzekoa zen, baina, Luzio Verok ez zuen ikusiko. 169an, Erromara bueltatzen ari zela, gaixotasun batek hil zuen.

Haien arteko tirabirak gorabehera, Marko Antoniok saminki jasan zuen kidearen heriotzaren berri. Luzio Veroren omenez, ospakizun handiak antolatu ziren. Senatuak jainko izendatu zuen, Divus Verus izenekoa.

Wikimedia Commonsen badira fitxategi gehiago, gai hau dutenak: Luzio Vero

Datuak: Q1433
Multimedia: Lucius Verus / Q1433

i e a Erromatar eta bizantziar enperadoreak
Printzerria 27 BC – 235 AD	Augusto Tiberio Kaligula Klaudio Neron Galba Oton Vitelio Vespasiano Tito Domiziano Nerva Trajano Hadriano Antonino Pio Marko Aurelio eta Luzio Vero Komodo Pertinax Didio Juliano (Peszenio Nigro) (Klodio Albino) Septimio Severo Karakala eta Geta Makrino eta Diadumeniano Heliogabalo Alexandro Severo
Krisialdia 235–284	Maximino Trax Gordiano I.a eta Gordiano II.a Pupieno eta Balbino Gordiano III.a Filipo Arabiarra eta Filipo II.a Dezio eta Herenio Etrusko Hostiliano Treboniano Galo eta Volusiano Emiliano Valeriano Galieno, Salonino eta Valeriano II.a Klaudio Gotiko Kintilo Aureliano Tazito Floriano Probo Karo Karino eta Numeriano Galietako enperadoreak: Postumo (Leliano) Mario Viktorino (Domiziano II.a) Tetriko I.a eta Tetriko II.a
Dominatua 284–395	Diokeziano (inperio osoa) Diokeziano (ekialdea) eta Maximiano (mendebaldea) Diokeziano (ekialdea) eta Maximiano (mendebaldea) eta Galerio (ekialdea) eta Konstantzio Kloro (West) Galerio (ekialdea) eta Konstantzio Kloro (mendebaldea) eta Severo II.a (mendebaldea) eta Maximino Daia (ekialdea) Galerio (ekialdea) eta Severo II.a (mendebaldea) eta Konstantino I.a Handia (mendebaldea) eta Maximino Daia (ekialdea) Galerio (ekialdea) eta Maxentzio (mendebaldea) eta Konstantino I.a Handia (mendebaldea) eta Maximino Daia (ekialdea) Galerio (ekialdea) eta Lizinio (mendebaldea) eta Konstantino I.a Handia (mendebaldea) eta Maximino Daia (ekialdea) Maxentzio (bakarrik) Lizinio (mendebaldea) eta Maximino Daia (ekialdea) eta Konstantino I.a Handia (bere burua aldarrikatua) eta Valerio Valente Lizinio (ekialdea) eta Konstantino I.a Handia (mendebaldea) eta Lizinio II.a, Konstantino II.a eta Krispo (Martiniano) Konstantino I.a Handia (inperio osoa) eta Krispo Konstantino II.a Konstante Magnentzio eta Dezentzio Konstantzio II.a eta Vetranio Juliano Apostata Joviano Valentiniano I.a Valente Graziano Valentiniano II.a Magno Maximo eta Flavio Viktor Teodosio I.a Handia (Flavio Eugenio)
Mendebaldeko Inperioa 395–480	Honorio (Konstantino III.a eta Konstantzio II.a) Konstantzio III.a Joan, mendebaldeko usurpatzailea Ravenan Valentiniano III.a Petronio Maximo eta Paladio Avito Maioriano, Libio Severo, Antemio eta Olibrio Glizerio Julio Nepote (de iure) Romulo Augustulo (usurpatzailea)
Ekialdeko/ Bizantziar Inperioa 395–1204	Arkadio Teodosio II.a Pulkeria Martziano Leon I.a Leon II.a Zenon I.a (1. agintaldia) Basilisko eta Marko Zenon I.a (2. agintaldia) Anastasio I.a Justino I.a Justiniano I.a Justino II.a Tiberio II.a Maurizio eta Teodosio Fokas Heraklio Konstantino III.a Heraklonas Konstante II.a Konstantino IV.a eta Heraklio, Tiberio eta Justiniano II.a Justiniano II.a (1. agindaldia) Leontzio Tiberio III.a Justiniano II.a (2. agintaldia) eta Tiberio Filipiko Anastasio II.a Teodosio III.a Leon Isauriarra Konstantino V.a Artabasdo Leon IV.a Khazariarra Konstantino VI.a Irene Nizeforo I.a Estaurazio Mikel I.a Rangabe eta Teofilakto Leon V.a Armeniarra eta Konstantino Mikel II.a Teofilo Mikel III.a Basilio Mazedoniarra Leon VI.a Jakituna Alexandro Bizantziokoa Konstantino VII.a Porfirogeneta Erroman I.a Lakapetarra eta Kristobal, Eztebe eta Konstantino Erroman II.a Nizeforo II.a Fokas Joan I.a Tzimiskes Basilio II.a Konstantino VIII.a Zoe (1. agindaldia) eta Erroman III.a Zoe (1. agindaldia) eta Mikel IV.a Mikel V.a Zoe (2. agindaldia) eta Teodora Zoe (2. agindaldia) eta Konstantino Monomako Konstantino Monomako (bakarrik) Teodora Mikel VI.a Isaak I.a Komneno Konstantino X.a Dukas Erroman IV.a Diogenes Mikel VII.a Dukas eta Androniko, Konstantzio eta Konstantino Nizeforo III.a Botaniates Alexio I.a Komneno Joan II.a Komneno eta Alexio Komneno Emanuel I.a Komneno Alexio II.a Komneno Androniko I.a Komneno Isaak II.a Angelo Alexio III.a Angelo Alexio IV.a Angelo Nikolas Kanabos, usurpatzailea Alexio V.a Dukas
Nizeako Inperioa 1204–1261	Konstantino Laskaris Teodoro I.a Laskaris Joan III.a Dukas Vatatzes Teodoro II.a Laskaris Joan IV.a Dukas Laskaris
Ekialdeko/ Bizantziar Inperioa 1261–1453	Mikel VIII.a Paleologo Androniko II.a Paleologo eta Mikel IX.a Paleologo Androniko III.a Paleologo Joan V.a Paleologo Joan VI.a Kantakuzeno eta Joan V.a Paleologo eta Mateo Kantakuzeno Joan V.a Paleologo Androniko IV.a Paleologo Joan VII.a Paleologo Androniko V.a Paleologo Emanuel II.a Paleologo Joan VIII.a Paleologo Konstantino XI.a Paleologo
Letra etzanean usurpatzaile edo enperadorekideak.