Saltar ao contido

Tomas Tranströmer

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaTomas Tranströmer

(2008) Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento(sv) Tomas Gösta Tranströmer Editar o valor en Wikidata
15 de abril de 1931 Editar o valor en Wikidata
Estocolmo, Suecia Editar o valor en Wikidata
Morte26 de marzo de 2015 Editar o valor en Wikidata (83 anos)
Estocolmo, Suecia Editar o valor en Wikidata
Causa da morteictus Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaKatarina kyrkogård (en) Traducir, 15 1001 Editar o valor en Wikidata
RelixiónAteísmo Editar o valor en Wikidata
EducaciónUniversidade de Estocolmo
Södra Latin (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoPoesía e psicoloxía Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónlingüista, psicólogo, tradutor, poeta, escritor Editar o valor en Wikidata
Período de actividade1954 Editar o valor en Wikidata -
InstrumentoPiano Editar o valor en Wikidata
Obra
Obras destacables
Familia
CónxuxeMonica Bladh Editar o valor en Wikidata
FillosEmma Tranströmer, Paula Tranströmer Editar o valor en Wikidata
Premios

Descrito pola fonteObálky knih, Editar o valor en Wikidata
Páxina webtomastranstromer.net Editar o valor en Wikidata
BNE: XX844411 Musicbrainz: 5f89d9aa-892c-4868-8bbb-8a9bfc6577df Discogs: 1804915 Find a Grave: 144318046 Editar o valor en Wikidata

Tomas Tranströmer Gösta, nado o 15 de abril de 1931 en Estocolmo e finado o 26 de marzo de 2015[1], foi un escritor, poeta e tradutor sueco, cuxa poesía foi traducida a máis de 60 idiomas. Foi o gañador do Premio Nobel de Literatura 2011, "xa que, a través das súas condensadas, transparentes imaxes, dános un acceso fresco á realidade".[2] Tranströmer é aclamado como un dos escritores escandinavos, máis importantes dende a segunda guerra mundial. Os críticos eloxiaron os poemas de Tranströmer pola súa accesibilidade, mesmo na tradución; as súas descricións dos longos invernos suecos, o ritmo das estacións e a palpable beleza da natureza.

Tranströmer recibiu a súa educación secundario na Escola Södra Latin de Estocolmo, graduándose en Psicoloxía, Historia da Literatura e Historia das Relixións na Universidade de Estocolmo en 1956. Comezou a escribir ao trece anos, publicando a súa primeira colección de poemas, 17 dikter (Dezasete poemas) en 1954. A súa antoloxía máis recente, Dean stora gåtan (Gran enigma), foi publicada no 2004. Tamén editou unha autobiografía curta, Minnena ser mig (Os lembranzas míranme - Visión da memoria), en 1993.

Outros poetas, especialmente na década de 1970, acusárono de apartarse da tradición e de non incluír temas sociais nos seus poemas e novelas. O seu traballo apóiase nunha linguaxe modernista, expresionista e ás veces surrealista, con retratos aparentemente simples a partir da vida diaria e da natureza en detalle, revela unha penetración mística en canto aos aspectos universais da mente humana. En 1990, sufriu unha hemiplexía que afectou o seu discurso, mais continúa a escribír. Gustáballe tamén tocar o piano[3] .

A crítica internacional considérao un dos poetas máis sobresaíntes de Suecia. En 2011 foi galardoado co Premio Nobel de Literatura; previamente gañara o premio Bonnier de poesía, o premio internacional Neustadt de literatura, o Oevralids, o Petrach de Alemaña, e o galardón sueco do Foro Internacional da Poesía. A súa obra poética foi traducida a máis de sesenta idiomas.

Coleccións suecas

[editar | editar a fonte]
  • 17 dikter 1954
  • Hemligheter på vägen, 1958
  • Den halvfärdiga himlen, 1962
  • Klanger och spår, 1966
  • Mörkerseende, 1970
  • Stigar, 1973
  • Östersjöar, 1974
  • Sanningsbarriären, 1978
  • Det vilda torget, 1983
  • För levande och döda, 1991
  • Sorgegondolen, 1996
  • Den stora gåtan, 2004
  • Galleriet: Reflected in Vecka nr.II, 2007


  1. "Morre o Nobel de Literatura Tomas Tranströmer". Arquivado dende o orixinal o 02 de abril de 2015. Consultado o 27 de marzo de 2015. 
  2. Redacción (6 de outubro de 2011). "El poeta sueco Tomas Tranströmer, premio Nobel de Literatura". elpais.com (en castelán). Consultado o 6 de outubro de 2023. 
  3. Jean-Pierre Thiollet, 88 notes pour piano solo, Neva Editions, 2015, p.154-155. ISBN 978-2-3505-5192-0

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]